BÖLÜM 41 – – Cui Buqu, O Kişiyi At Arabasından Atmak İstiyor
İngilizce Çevirmen Notu: Feng Xiao ” ” (qie) kelimesini kendi kendine hitap etmek için kullandı, bu kelimenin tam anlamıyla çevirirsek “bu cariyeniz/karınız” anlamına geliyor ama bu bağlamda, bir kadın kocasıyla konuşurken bu bir hitap şeklidir, ” qie” kendisine atıfta bulunmak için. Bunu teknik olarak hiçbir anlam ifade etmeyen “Eşiniz, ben” olarak çevirmeye karar verdim, ancak kişisel olarak, bu yayın parçası olan mizahı sunduğunu düşünüyorum.
—————————————————————————————————–
Halihazırda edebiyatçılar, ‘Hain, nasıl arkamdan plan yaparsın! Şehvet düşkünü!’ sözleri ile başkalarını azarlarlardı ama diğer türden insanlar, kadın cinsiyetini, sanki diğeri kendilerini küçük ürkek kadınlara benzettiği için gülüyormuşçasına, ‘kadın gibi ağlıyorsun’u bir metafor olarak kullanırlardı. Çaresiz bir kadın gibi muamele görmenin aşağılayıcı olduğu söylenebilirdi.
Feng Xiao bu tür ayrımcılıklardan nefret ediyordu. Kişi Cui Buqu veya kendisi gibi pozisyonlara ulaştığında dünyayı ve insanlarını tanır. Diğerinin erkek ya da kadın olması umurlarında olmaz. Onlara göre sadece iki tür insan vardır: dostlar ve düşmanlar ya da yararlı ve yararsız insanlar.
Değerlerini bilen Qin Miaoyu gibi insanlar Feng Xiao’nun gönüllü merhametini kazanmış ve yaşamasına izin vermişti. Ancak Su Xing, bu imtiyazdan mahrum bırakılmıştı. Feng Xiao, bir başkasını cinsiyetine göre yargılamasına asla izin vermezdi.
Ancak şimdi önünde küçük bir sorun vardı.
Saçları ve kıyafetleri mi daha önemliydi, yoksa bir erkek olarak gururu mu daha önemliydi?
Gerçek bir erkek, o gece uçuruma asılıp Cui Buqu’a “Baba” dediği gibi dizlerini bükmeye istekli olurdu. Bu yüzden Feng Xiao ilkini seçmeden önce hiç tereddüt etmedi.
Grupları hala dört kişiden oluşuyordu, sadece bazı değişiklikler olmuştu.
Yavaşlamamak için yolculuğa hizmetçi almadılar. Sadece dört kişi vardı, iki araba sürücüsü ve Qiemo’ya bir rehber vardı. Bu, Cui Buqu’nun Usta Ye olarak sahte kimliği için de uygundu. Sadece küçük bir tüccar ailesinden biri olarak, bir grup hizmetçiyi getirecek kadar zengin olmamalılardı.
Altı El Zanaatları Şehri’nden ayrıldılar ve üç at arabasıyla yolculuk ettiler. Cui Buqu’nun sağlığını düşünerek, kum fırtınalarına karşı on günden fazla, neredeyse yarım ay boyunca yavaş ve sabit bir hızla seyahat ettiler. Ancak uçsuz bucaksız sarı kumdan çıktıktan sonra, uzaktaki şehrin dış hatlarını görebiliyorlardı.
“Önde ki yer Qiemo mu?” Cui Buqu iki kez öksürdü ve arabnın perdelerini araladı. Burnuna değen şey güçlü bir sıcaklık hissiydi.
Bu, kuvvetli rüzgarlar tarafından süpürülmeden önce, uzun süre güçlü, yakıcı bir güneşin altında kalan kumun sıcaklığıydı.
Kendine engel olamadan öksürdü.
Başka bir el perdeleri tekrar kapatmak için öne uzandı.
“Efendim, vücudunuz zayıf o yüzden dışarı bakmayın ve yüzünüzü kumdan uzak tutun. Eğer tekrar hastalanırsanız karınız endişelenecek.”
Sesi inanılmaz derecede nazikti, onu duyan herkeste onun yüzünü görme arzusu uyandırıyordu.
Ama ne yazık ki Cui Buqu onlardan biri değildi.
Bakmak için başını çevirmeyi reddetmekten başka, onun sesini duymak bile istemiyordu. Öksürükleri daha şiddetli hale geldi.
“Aiyo ~ kendine bak. Karın, ben sadece birkaç şey söyledim ve şimdiden heyecanlandın! Sonra şehre girersek, çabucak bir han bulalım, sonra karın, susuzluğunu çabucak gidereceğim.”
*bölüm başındaki not. Karın, ben.*
Sesi, durumunu görmesine rağmen durmayı reddetti. Bunun yerine daha da heyecanlı konuşmuştu.
Cui Buqu başını yavaşça çevirdi, yüzü ifadesizdi, “‘Susuzluğumu gidermek’ ile neyden söz ediyorsun?”
“Sorun değil, sorun değil, karın bu yolculuğun senin için zahmetli olduğunu biliyordu. Hatta sıkıcıydı. Hana vardığımızda, sana çok iyi bakabilirim~!” Kadına bir kez baktıktan sonra utangaç bir hale geldi ve arkasından yayılan utangaç bir parıltıyla, “Ne olursa olsun, karınız hala bir kadın, gerçekten bu kadar açık konuşmasını istiyor musunuz? Diğerleri bunu duyarsa, benim bir fahişe olduğumu düşünürler!”
Cui Buqu başının ağrıdığını hissetti, şakaklarına bastırdı, “Burada yabancı yok; lütfen insan dilini konuşabilir misin?”
Kadın hakısz gibi görünüyordu. “Karınız insan dilinde değilse hangi dilde konuşuyor? Üç yıl bir eşle evli kaldıktan sonra Diao Chan’ın bile domuza dönüşeceğini söylüyorlar;* hissediyorum ki kocam, sen de aynısın!”
* [1] Üç yıl bir eşle evli kalırsa, Diao Chan bile anne domuza dönüşür: Bu bir Çin atasözü. Orijinali ‘Üç yıl asker ol, anne domuz bile Diao Chan’a dönüşebilir’ idi, yani üç yıl askerlik eğitimi için gittin, şişman olsan bile Diao’ya dönüşebilirsin. Chan. Diao Chan, Çin’in dört güzelinden biri, diğerleri – (Öhöm, Google’a kendiniz bakın). Yani Feng Xiao, bir erkek bir kadınla evlenirse, üç yıl içinde güzel kadının, muhtemelen iyi bir hayatı olduğu ve kocası ev işlerinin çoğunu yaptığı için çalışmak zorunda olmadığı için bir domuza dönüşeceğini söylüyor.
Arabada bağdaş kurup oturduğundan, arabayı biraz sıkışık hale getirdiği için vücudu dimdik duruyordu.
Uzun dalgalı, parlak siyah saçları, evli bir kadının en sık görülen topuzuna bağlanmıştı, başının arkasında gevşek bir şekilde toplanmıştı ve saçlarının arasında, cildinin parlamasını ve kızarmasını sağlayan birkaç kırmızı iplik vardı.
Diğerlerinin görünüşünün Jiangnan kadınları kadar nazik olmaması bir yana, o güzellikte hiç geri kalmıyordu. En azından, ilk bakışta onu unutmayı imkansız kılacak türden bir güzellikti.
Cui Buqu bu güzelliğe hayran kalmadı; o kişiyi arabasından tekmelemek bile istemişti.
Qiao Xian’ın yetenekleri inanılmazdı, çünkü o sadece Feng Xiao’nun özelliklerini daha dikkat çekici kılmakla kalmıyor, aynı zamanda onu Batı bölgelerinden gelen bir yabancı gibi gösteriyordu. Feng Xiao’nun Adem elmasını bile saklamış ve bariz olan erkeksi özelliklerin birçoğunu da akıllıca gizlemişti.
Batılı kadınlar her zaman derin ve yüksek kaşlarla doğarlardı; kemikleri ayrıca Orta Ova’daki kadınlardan daha genişti. Diğer insanlar Feng Xiao’ya baktığında, onun kadın kılığına girmiş bir adam olduğunu düşünmezlerdi.
Ancak Feng Xiao bir kadın kılığına girdikten sonra Cui Buqu’nun “onun” kocası Usta Ye olmasında ısrar etti. İlk başta, Cui Buqu buna bir şaka gibi düşünmüş ve kabul etmişti, ancak yarım günden daha kısa bir sürede çabucak pişman olmuştu.
Ama bu dünyada pişmanlığın çaresi yoktu, sadece seçtiği yolun sonuna kadar yürüyebilirdi.
Neyse ki, Qiemo görüş alanı içindeydi ve kulakları sonunda biraz huzur ve sessizlik kazanabilmişti.
Qiemo Şehri, Batı ve Doğu’dan gelen tüm yolları birbirine bağlayan kavşaktı, ancak Orta Ovalardan çok uzaktaydı. Sui Hanedanlığı’nın kurulmasından üç yıl sonra, İmparatorluk Mahkemesi tüm askeri gücünü ve yetkisini Göktürk Krallığı ve Güney Chen Hanedanlığı’na odaklamıştı. Artık ulaşamayacakları bir yerde bulunan küçük bir şehirle ilgilenecek zamanları yoktu. Geçen yıl, İmparator Qiemo’da bir büro kurma ve İmparatorluk Mahkemesinin hakimiyetini ve gücünü tesis etmek için şehri yönetmesi için bir sulh hakimi ve bazı muhafızlar gönderme emri vermişti. Ama gerçekte, sadece dört ana yönden insanlara Sui Hanedanlığı henüz Qiemo’ya dikkatlerini vermemiş olsa da, bu yeri terk ettikleri anlamına gelmediğini söylemekti.
Otuz yıl önce, Shanshan Krallığı Batı Wei tarafından yok edildi. Shanshan Kralı yaşayacak kadar şanslıydı ve yerleşmek için Qiemo’ya geldi. Yıllar sonra şehirde kendi hakimiyetini kurdu. Qiemo aynı zamanda Güney’den Batı Bölgelerine gelen tüm tüccarların geçmek zorunda olduğu bir yerdi, pek çok insan nefes almak için dururudu ve bir süre sonra, Qiemo’yu üç güç yönetti.
Birincisi, Sui Hanedanlığı Gao Yi tarafından gönderilen sulh hakimiydi.
İkincisi, eski Shanshan Kralı Xing Mao’nun soyundan geliyordu.
Üçüncüsü, Batı bölgelerinden zengin bir adamdı, Duan Qigu.
İlk ikisini anlamak kolaydı. Gao Yi şehre Sui Hanedanlığı tarafından gönderilen biriydi. Sulh hakimi olarak, yanında birkaç askerde getirmişti, Shanshan Krallığı yok edilmiş olsa da, üç nesildir burada yaşıyorlardı. Mevcut durumda Xing Mao son Shanshan Kralının en büyük torunuydu. Söylenenlere göre, şehirde yaşayan ve Shanshan’dan sağ kalanlar onu ‘Majesteleri’ olarak anıyorlar.
Sonuncusu, bir at haydutunun ve bir soyguncunun soyundan gelen Duan Qigu’ydu. İlk yıllarında Batı Bölgeleri’nde zaten fetih ve soygun yapıyordu, bu yüzden buraya geldiğinde herkes endişe içindeydi. Batı Bölgelerinden tüccarlar onunla karşılaştıklarında sadece iki seçeneğe sahip olacaklardı: ya tüm değerli eşyalarını ona verecekler ya da hayatlarından olacaklardı. Bundan sonra, Duan Qigu yeni bir sayfa açtı ve Qiemo’ya yerleşmişti, ancak bu yıllarda sahip olduğu güç hala devam ediyordu bu yüzden kimse bir zamanlar Batı Bölgelerinden önemli bir oyuncu olan bu hayduta bakmaya cesaret edemezdi. Duan Qigu hem yasal hem de yasadışı faaliyetlerde bulunmuş ve köklerini Qiemo’nun derinliklerine ekmişti.
Diğer iki güçle karşılaştırıldığında, Qiemo Sulh Hakimi Gao Yi en zayıfıydı.
Cui Buqu ve grubu Qiemo’ya girdikten sonra onları bunlar karşıladı.
Farklı kökenlerden vatandaşlar birbirine karıştı, binlerce farklı klan oluştu, hırsızlar ve subaylar ve düşük rütbeli toplum, her şey ve hiçbir şey arasında yürüdü. Üç güç tarafından verilen çatışmalarla birlikte, küçük bir Qiemo şehri, Altı El Zanaatları Şehri’ne kıyasla daha da zorbalık dolu ve kalabalık hale getirildi.
“Ağabey, hadi hana gidelim ve yerleşelim. Gökyüzü kararıyor ve seyahat etmeye devam etmek akıllıca olmaz. Ayrılmadan önce iki gün kadar dinlenelim.” Şehre girdikten sonra Qiao Xian, Cui Buqu’ya söyledi.
Şimdi, karısı A-Lian’ı bazı ticaret işleri yapmak için Kucha’ya getiren Ye ailesinin aile dostu Li Chong kılığındaydı.
Qiao Xian aslında çok uzun boylu bir kadındı. Aynı tanrıça havasını taşıyordu ve şimdi kılık değiştirdiği için kendine ne yaptığını düşünmek zordu. Yuvarlak bir göbeği vardı ve sıradan benliğine hiç benzemiyordu. Hatta sakalı vardı ve cildi normal erkeklerden daha sert görünüyordu. Kadın olduğunu iddia etse kimse ona inanmazdı.
Gerçek kılık değiştirmeler sadece kişinin dış görünüşünü değiştirmekle kalmıyordu, aynı zamanda sesleri, tonları ve ruh halleri bile tamamen değişmişti. Sanki tamamen farklı bir kişiye dönüşmüş gibiydiler. Cui Buqu bile bu yeteneğe sahip değildi ama Qiao Xian bu konuda ustalaşmıştı. Şu anda kullandığı ses tonu kulağa, Altı El Zanaatları Şehri’nde büyümüş biri gibi geliyordu.
Cui Buqu’nun iznini aldıktan sonra, Qiao Xian rehbere bir han önermesini söyledi.
“Büyük bir yere ihtiyacımız yok rahat olsun yeter. Abimin kırılgan bir vücudu var bu yüzden dinlenebildiği kadar dinlenmesi lazım.” Qiao Xian’ın sesi, eskiden sahip olduğu net ve buz gibi soğuk sese tamamen benzemeyen, kaba ve zengindi. Feng Xiao yolculuk sırasında buna alışmış olsa bile, ona fazladan bir bakış atmadan edemedi.
Hâlâ uzun boylu, nazik ve güzel bir kız olsaydı, alaylara ve tacizlere katlanmak zorunda kalırdı ama şimdi Qiao Xian bu problemden tamamen kurtulmuştu çünkü biri onlara herhangi bir ilgi gösterse bile, Qiao Xian’ın giydiği yeni kılığa veya Jin Lian gibi orta yaşlı bir kadına bakmazlar, hepsi dikkatlerini güzel ve uzun boylu Feng Xiao’ya odaklardı.
Rehber hemen kabul etti ve onları bir hana götürdü.
“Han’lardan olduğunuzu biliyorum, bu yüzden Shanshanian’ın ya da Kucha’nın halkının hanlarına kesinlikle alışık değilsiniz. Bu han, beş ila altı yıldır şehirde; Yabancıları buraya getirdiğimde, onların da yaşadığı yer burası!”
Jin Lian, Göktürk’ten Altı Zanaat Şehri’ne geldiğinde daha önce burada da konaklamıştı ama o sırada askerler vardı, bu yüzden endişelenmesine gerek olmamıştı. Cui Buqu ile bu yolculukta önemsiz meselelerden uzak duracaktı, bu yüzden Qiao Xian’ı hana kadar takip ederken bunu düşünmedi.
Ama Cui Buqu aniden “Bekle” dedi.
Herkes durdu ona baktı.
“Bu nedir?” Cui Buqu hanın girişini işaret etti, üzerine küçük bir tahta işaret asılmıştı
Tahta tabela bir bebeğin avucu büyüklüğündeydi; üstünde kavisli bir ay oyması, ve bir devekuşu* vardı.
* Devekuşu: Duan Qigu’nun ‘Gu’ adının son karakteri, devekuşu için aynı karakterdir.
Genellikle çok az insan içeri girdiklerinde tahta levhayı fark ederdi. Görseler bile, bunun bir anlamı olduğunu düşünmezlerdi. Sadece hanın özel bir işareti olduğunu düşünüyorlardı. Orta Ovalar’daki birçok han da kendi markalarını tanıtmak için şubelerinde kendi işaretlerini kullanırdı.
Rehber gülümsedi. “Hepiniz Orta Ovalardansınız elbette, birçok hanın kendi işaretleri olduğunu bilirsiniz değil mi?”
Cui Buqu ona ifadesizce baktı. “Rahat bir han istiyoruz, başımıza bela olacak bir han değil. Bizi Duan Qigu’ya ait bir hana getirdin, sana bir tür fayda sağladığı için mi?”
Turistler geldiğinde, çoğu zaman birkaç kez dolandırılırlar veya bazen birkaç sıkıntılı olayla karşılaşırlardı. Ancak Qiemo karmaşık bir yer olduğu için hanlar bile kategorilere ayrılmıştı. Duan Qigu ve Xing Mao, Qiemo’da güçlüydü, bu yüzden şehir içinde, hanlar dışında, onlara ait birkaç seyahat hizmeti ve restoran da vardı. Jianghu’dan gelen insanlar genellikle korkusuzdu; meraklılar ve avlananlar, Sui Hanedanlığı’nın denetiminden kaçmak için genellikle Duan Qigu’ya ait hanlarda yaşardı. Ayrıca, istedikleri bilgileri aramak için hem yasal hem de yasadışı gruplara karışmalılardı.
Normal siviller daha pahalı hanlarda yaşamayı tercih ederdi ama buraya asla gelmezlerdi. Cui Buqu ve grubu korkmuyorlardı ama bu yolculukta dikkat çekmemeyi tercih ediyorlardı.
Varlıkları ne kadar az belirgin olursa o kadar iyiydi. Kimliklerine göre iyi sivillerdi, bu yüzden Duan Qigu’nun bölgesinde yaşamayı da seçmezlerdi.
Duan Qigu, Cui Buqu’nun buna aşina olmasını beklemiyordu, bu yüzden kuru bir kahkaha attı, “Sizin için parayı dikkatli kullanmaya çalışmıyor muyum?”
Qian Xian öne doğru yürüdü ve omzunu sıvazladı. “Bizi uygun bir hana götür.”
Sıvazlaması nazik görünüyordu ama rehber, hafifçe vurduğu yerden yayılan acıyı şimdiden hissedebiliyordu. Acı içinde bağırmak istedi ama ağzından ses çıkmadı. Ancak o zaman bu insanları tamamen hafife aldığını fark etti. Yolculukta pek benzemeseler ve dikkat çekmeyen kişliler olsalar da, aldatılması kolay yabancılar değildiler.
Qiao Xian tehdit etti. “Nasıl götüreceğini bilmiyorsan başka birini buluruz.”
Rehber bir an daha ertelemeye nasıl cüret edebilirdi? Hemen başını salladı, gözyaşları bile onu akmakla tehdit ediyordu.
‐————————————-
Söylecek bir şey bulamadım hehe. İyi okumalar yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen♡
