18. Bu Saygıdeğer Kişi Bir Zamanlar Sana Yalvarmıştı

※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※

               Tianwen, kör noktası olmayan bir öldürme tekniğine sahipti. İsmi basitti, sadece tek kelime, “Rüzgâr”. Bir kere aktif oldu mu, etrafındaki her şeyi imha ederdi.

               Tabii ki Mo Ran, daha önce “Rüzgâr’ın” gaddarlığını şahsen tatmıştı: ayrıca Chu Wanning’in yapabileceklerinin fazlasıyla farkındaydı ve endişelenmeye gerek olmadığını biliyordu. Son bir kez, kan kırmızısı düğün kıyafetine donanmış, soluk benizli adama bakış atıp Chu Wanning’e biraz zaman kazandırmak için son defetme tılsımını savurdu, sonra iki bilinçsiz insanı da uzağa saklamak için, bir koluyla Shi Mei’yi tutarken diğeriyle Chen Hanım’ı kavradı.

               Chu Wanning, yakıcı acıya dayanırken diğer elini hareket etmeye zorladı. Tianwen aniden göz kamaştırıcı, altın bir ışıkla parladı, Chu Wanning ani bir hareketle söğüt sarmaşığı geri çekti.

               Bir kez hapsinden serbest kalan hayalet hanımının yüzü, doğrudan Chu Wanning’in üzerine atlarken şaşkındı.

               Chu Wanning’in cübbesi, rüzgardaki alevler gibi dans etti. Öfkeli bir ifade ve yarısı kana bulanmış cübbesiyle, elini cennete doğru uzattı, Tianwen ‘in altın ışığı, hızla dönerken tehditkâr bir şekilde yoğunlaştı.

               Söğüt salkımı, altın girdap gibi dönüp etrafındaki her şeyi içine çekerken, uzunluğu, birkaç düzine metre arttı, hayaletler, cesetler, altın çocuk ve yeşim kızlar ve hatta hırlayan hayalet hanım bile, hepsi “Rüzgâr’ın” merkezine çekilmiş, bir anda Tianwen’in çevik yırtıcılığıyla kıyılmışlardı!!!

               “Rüzgâr”, fark gözetmeksizin yıkıcıydı, bölgedeki çimler ve ağaçlar bile kökünden sökülmüş, hiçbir şey, acımasız saldırısından kaçamamıştı.

               Ortasında Chu Wanning’le, uçsuz bucaksız çekimin göz kamaştırıcı altın fırtınası, gökyüzünü örtmüş, tabutlar ve cesetleri sert rüzgâra doğru silip süpürmüştü.

               Ulaşabildiği her şeyi yiyip bitirmişti, hepsi, Tianwen’in çevik girdabı tarafından fırtınaya çekilmiş ve lime lime edilmişti.

               Enkaza dönmüştü…

               Tozlar dindiğinde Chu Wanning çorak arazinin ortasında duruyordu.

               Ayrıca tıpkı çiçek açmış bir nilüfer, düşmüş bir haitang çiçeği gibi, tek başına figürü, kıpkırmızı enkaz örtüsünün ortasında duruyordu, sadece tek bir yer paramparça beyaz kemiklerle örtülüydü ve altın ışığıyla, dehşet verici görünen Tianwen, uzunluğu boyunca hâlâ seyrediyordu.

               Görünüşe göre, Chu Wanning, müritlerini kamçılarken, gerçekten oldukça nazik davranıyordu.

               Deminki manzara düşünüldüğünde, eğer isterse, kesinlikle Günah ve Erdem Platformu’ndaki her bir kişiyi anında toza çevirebilirdi.

               Altın ışık yavaşça söndü.

               Tianwen parıldayan yıldız tozuna dönüşüp Chu Wanning’in avcuna geri döndü.

               Derince bir nefes alıp çatılmış kaşlarıyla, omuzundaki acıyı hiçe sayarak, uzaktaki müritlerine doğru, yavaşça yürüdü.

               “Shi Mei nasıl?”

               Chu Wanning, yanlarında, hâlâ acıya katlanırken, sessizce sordu.

               Mo Ran kollarındaki bilinçsiz güzellik, Shi’ye baktı, hâlâ uyanmamıştı, nefesleri sığ, yanağı dokunduğunda soğuktu. Bu sahne fazlasıyla tanıdıktı, bir zamanlar, Mo Ran’in ölüyken de diriyken de kaçamadığı bir kabustu.

               O zaman da Shi Mei böyle kollarında yatıyordu, tıpkı bunun gibi, yavaş yavaş, nefes vermeyi kestiğinde…

               Chu Wanning, eğildi ve nabızlarını hissetmek için parmaklarını Chen Hanım ve Shi Mei’nin boynuna bastırdı. Mırıldandı: “Hım? Zehirlenme nasıl bu kadar derin olabilir?”

               Mo Ran aniden başını kaldırdı: “Zehir mi? Endişelenecek bir şey olmadığını söylemedin mi? Yalnızca hipnotize edildiklerini söylemedin mi?”

               Chu Wanning’in kaşları çatıldı: “Hayalet Hanım hipnozlarında o kokuyu kullanır, zehir gibidir. Sadece ufak bir zehirlenme bekliyordum, bu kadar büyüğünü değil.”

               “……”

               “Önce onları Chen Köşkü’ne götürelim.” Chu Wanning devam etti, “Zehri çıkarmak o kadar zor değil, önemli olan hayatta olmaları.”

               Düz, kayıtsız bir tonda konuştu. Bu Chu Wanning’in normal konuşma şekli olmasına rağmen, şu anki koşullarda, onu katı yürekli ve kibirli gösteriyordu.

               Mo Ran, kara diz çöküp, hayatı azar azar çekilen Shi Mei’yi kollarında tuttuğu o kar fırtınalı yılın anısına şiddetle çekildi. Yüzü, göz yaşlarıyla lekelenmiş, Chu Wanning’e arkasını dönüp, müridine bir bakış ayırması için yalvarırken kendi kendine boğuk bir çığlık atıyordu, Chu Wanning’e elini kaldırıp müridinin hayatını kurtarması için yalvardı.

               Ama Chu Wanning o zaman ne demişti?

               Kibirli bir ses, duygusuz bir ton, bunun gibi.

               Tıpkı bunun gibi, Mo Ran’in, hayatta, diz çöküp yalvardığı tek anda, onu reddetmişti.

               Düşen karın ortasında, kollarındaki kişi, omuzlarına düşen ve kirpiklerine yapışan kar taneleri gibi adım adım soğuyordu.

               O gün, Chu Wanning kendi elleriyle, iki müridini öldürmüştü.

               Biri, kurtarabileceği ama kurtarmadığı Shi Mei idi.

               Diğeri, kara diz çökerken, kalbi kedere boğulan Mo Weiyu idi.

               Kalbi, korkuyla, kötülükle, dinmeyen kin ve sürünen bir yılan gibi merhametsizlikle, birdenbire üstesinden gelmişti.

               Bir an için, ellerini Chu Wanning’in boynuna dolamak için bir şiddet dürtüsü hissetti, yumuşak başlılık maskesini düşürmek ve şeytani görünüşünü ortaya çıkartmak için, geçmiş hayatından habis bir hayalete dönüşüp etini parçalara ayırmak, zorla cevap almak, tamı tamına intikam.

               Kardaki iki çaresiz müridin hayatı için intikam.

               Ama yukarı baktığında, bakışları Chu Wanning’in kana bulanmış omzunda durdu.

               Hayvansı kükreme, boğazında yitip gitti.

               Nefretin sınırındaki bakışıyla Chu Wanning’in suratına dik dik bakarken çıt çıkarmadı ama Chu Wanning fark etmedi. Bir süre sonra, Shi Mei’nin solgun yüzüne bakmak için başını eğdi.

               Aklı başından gitti.

               Eğer Shi Mei’e tekrar bir şey olursa, o zaman…

               “Öhö öhö öhö!!!”

               Kollarındaki kişi aniden öksürük nöbeti geçirdi. Mo Ran irkildi, kalbi titriyordu… Shi Mei yavaşça gözlerini açıp boğuk ve güçsüz bir sesle mırıldandı.

               “A… Ran…?”

               “Evet! Benim!” Rahatlama ve mutluluk, bütün endişelerini silip süpürdü. Mo Ran’in gözleri, elini Shi Mei’in yanağına bastırırken, fal taşı gibi açıktı, gözleri titreyerek, “Shi Mei, nasıl hissediyorsun? Bir yerin acıyor mu?”

               Shi Mei hafifçe gülümsedi, ifadesi yumuşaktı. Etrafa bakındı: “…Buraya nasıl geldik…bayıldım mı…Ah! Shizun… öhö, öhö, bu mürit beceriksizdi… bu mürit…”

               Chu Wanning: “Konuşma.”

               Shi Mei’nin ağzına bir hap koydu: “Uyandığına göre, bu zehir temizleyen hapı ağzında tut, yutma.”

               Shi Mei, itaatkarca, dediğini yaptı, sonra korkuyla şaşkına döndü, solgun yüzünden renk daha da çekilmişti: “Shizun, nasıl yaralandın? Kanlar içindesin…”

               Chu Wanning, aynı çileden çıkaracak kadar düz ve kayıtsız sesiyle cevap verdi: “Önemli değil.”

               Durup Mo Ran’e göz attı.

               “Sen, Onları Chen Köşkü’ne geri götür.”

               Şimdi Shi Mei ayık olduğundan, Mo Ran’in hüznü dağılmıştı. Uysalca başını salladı: “Pekâlâ!”

               “Ben önden gidiyorum, Chen ailesine sormam gereken bir şey var.”

               Chu Wanning dönüp gitti. Solmuş çim dışında hiçbir şey olmayan yerde, engin geceyle yüzleşiyordu, sonunda daha fazla dayanamadı ve kaşlarını çatıp acının yüzüne yansımasına izin verdi.

               Bütün omzu beş pençe tarafından delinmiş, eti ve bağları yırtılmıştı. Hayalet Hanımının pençeleri kemiğe kadar kesmişti. Ne kadar çok soğukkanlı görünmeye çalışıp katlansa da kan kaybından bayılmamak için damarlarını mühürledi, hâlâ sadece bir insandı.

Hâlâ acıyı hissediyordu…

               Ama, acısa ne fark ederdi.

               Bir ayağı diğerinin önünde, evlilik cübbesi havada uçuşuyordu.

               Bunca yıl, herkes ona saygı duymuş, ondan korkmuştu ama asla yanında durmaya cesaret etmemişlerdi, hiç kimse onun iyi olup olmadığıyla ilgilenmemişti. Çoktan buna alışmıştı.

               Gece Göğü’nün Yuheng’i, Ölümsüz Beidou.*

ÇN: “Wanning”, “gece” demektir. “Night Sky”, “Gece Göğü” demektir. Astronomik bir terim olan Gece Göğü, dünyadan yıldızların, ayın ve diğer gezegenlerin görünümü anlamına gelir.  “Beidou” ise “kutup yıldızı”, “yol gösteren” demektir.

               Baştan ayağa sevilmemiş, ölü ya da diri olup olmadığı, hasta oluşu ya da acı çekip çekmediği önemsenmemişti.

               Doğduğundan beri kimsenin desteğine ihtiyacı olmamış, kimseye hiçbir şey için bel başlamış ve eşlik edecek kimseye ihtiyaç duymamış gibiydi.

               Bu yüzden acıdığını söylemeye gerek yoktu, ağlamanınsa hiç anlamı yoktu. Sadece gidip yarayı kendi kendine saracaktı, yırtılmış ölü deriyi kesip, biraz merhem sürecek ve hiçbir şeyi kalmayacaktı.

               Kimsenin onu önemsemiyor oluşu önemli değildi.

               Zaten buraya kadar kendi başına gelmişti. Bunca yıl, her şey yolundaydı. Kendi başının çaresine bakabilirdi.

               Chen Köşkü’nün kapılarına ulaştı ama avluya adım atmasıyla beraber kulak tırmalayıcı bir feryat koptu.

               Chu Wanning, yaralarının açılmasını önemsemeden içeri koştu—-tek gördüğü iki gözü de kapalı, saçları darmadağın, her yerde oğlu ve kocasını arayan Chen Hanımdı. Chen ailesinin canı bağışlanan tek genç kızı; yan tarafla endişeyle oturmuştu, korkudan büzülmüş küçük vücudu, kontrolsüzce titriyordu.

               Ev sahibi Chen ve en genç oğlu, Chu Wanning’i görünce, korku dolu çığlıklarla kendilerini onun üstüne attılar: “Daozhang! Daozhang kurtar bizi!”*

ÇN: “Daozhang”, Taoist papazlar için kullanılır.

               Chu Wanning onları arkasından korudu, bakışları Chen Hanımın kapalı gözlerine kaydı: “Size gözünüzü açık tutmanızı ve uyumasına izin vermemenizi söylemedim mi!” diye fırçaladı.

               “Her an izleyemezdik! Karımın sağlığı çok zayıf bu yüzden genellikle erken yatar. Siz gittikten sonra, başta uyanık kalmaya çalıştı ama sonra uyuyakaldı ve çıldırmaya başladı! Bir şey bağırıyordu… bağırıyordu…”

               Ev sahibi Chen, Chu Wanning’in arkasına büzüldü, titriyordu ve kesinlikle Daozhang’ın düğün cübbesi giydiğini ya da omuzundaki açık yarayı fark etmemişti.

               Chu Wanning kaşlarını çattı: “Ne hakkında bağırıyordu?”

               Ev sahibi Chen, cevap vermek için ağzını açmadan önce, delirmiş Chen Hanım, dişlerini göstererek üzerine saldırdı ama dudaklarından çıkan acı dolu feryat, genç bir kızın sesiydi—

               “Kalpsiz ve şerefsiz’ Kalpsiz ve şerefsiz! Hayatlarınızla ödeyin! Hepinizin ölmesini istiyorum!”

               Chu Wanning: “…Hayalet istilası.”* Arkasındaki ev sahibi Chen’e baktı ve sert bir sesle sordu: “Bu sesi tanıyor musun?

ÇN: Bedenin ele geçirilmesi.

               Ev sahibi Chen’in dudakları titredi, gözleri bir oraya bir buraya bakıyordu, gergince yutkundu: “Bilmiyorum, tanıdık gelmedi, tanımıyorum! Daozhang, lütfen bizi kurtar! Daozhang, lütfen hayaleti defet!”

               Bu arada, Chen Hanım birkaç adım gerideydi. Chu Wanning sağlam kolunu kaldırdı ve onu işaret etti, gökten bir yıldırım çaktı ve Chen Hanımı bir bariyerin içine hapsetti.

               Chu Wanning yan yan bakarak soğukça konuştu: “Gerçekten tanımıyor musun?”

               Ev sahibi Chen, art arda bağırdı: “Gerçekten bilmiyorum! Gerçekten bilmiyorum!”

               Chu Wanning daha fazla kelime sarf etmeye tenezzül etmedi.  Tianwen’i gösterişli bir hareketle çıkarıp Chen Hanımı bariyerin içine bağladı.

               Aslında onun yerine, ev sahibi Chen’i bağlamalıydı, böylece sorgulamak için ikisi de daha uygun olurdu. Ama Chu Wanning’in kendi prensipleri vardı; Tianwen’i, normal insanları sorgulamak için umursamazca kullanamazdı. Bu yüzden, onun yerine, Chen Hanımın vücudundaki hayaleti sorgulamak için kolay hedefi tercih etti.

               Hayaletleri sorgulamak, insanları sorgulamaktan farklıydı.

               Birini Tianwen’le sorgularken, kişi işkenceye dayanamaz ve doğrudan itiraf ederdi.

               Ama Tianwen’le bir hayaleti sorgularken, yalnızca Chu Wanning ve hayaletin içinde olduğu bir bariyer kurulurdu, hayalet hayattaykenki görüntüsüne kavuşur ve bilgileri Chu Wanning’e söylerdi.

               Tianwen aniden alevlerle parladı, sarmaşık, yanından Chen Hanıma kadar dalga dalga yayıldı.

               Söğüt sarmaşığın üzerindeki kızıl alevler, uğursuz mavi bir hayalet ateşine dönüşüp, Hanım’ın yanından Chu Wanning’in yanına doğru yandığında, Hanım çığlık attı ve geri çekilmeye başladı.

               Chu Wanning gözlerini kapattı. Alevler elinde, söğüt salkımı boyunca yanıyordu ama hayalet ateşi ona zarar veremezdi, hatta alevler kolundan göğsüne kadar çıkıp sönmüştü.

               “…”

               Chen ailesi, Chu Wanning’in ne yaptığından emin olamayarak, korku ve endişeyle izledi.

               Chu Wanning’in kirpikleri hafifçe titredi, iki gözü de hâlâ kapalıydı ama beyaz bir ışık huzmesi gözlerinin önünde yavaşça belirdi, ardından huzmeden açık tenli bir ayak dışarı adım attı ve on yedi, on sekiz yaşlarında bir genç kız önünde belirdi.

※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※