※※※
Mo Ran üç gün boyunca yatakta ölü bir balık gibi uzandı. Amelelik yapması için Kızıl Nilüfer Köşkü’ne gitmesini söyleyen bir çağrı aldığında yaraları ancak biraz iyileşmişti.
Bu da cezanın bir parçasıydı; Mo Ran hapis döneminde dağdan aşağı inemezdi, ama öylece boş boş oturamazdı da. Ve bu yüzden sekt etrafında tuhaf işler yaparak yardım edecekti.
Bu tuhaf işler genellikle Mengpo Yemek Salonu’ndaki kafeterya hanımına bulaşıkları yıkamasına yardım etmek, Naihe Köprüsü’nün sütunlarındaki üç yüz altmış beş taş aslanı ovmak, eski ve sıkıcı dosya ve kutsal metinlerin kopyalarını yazmak gibi şeylerdi.
Peki Kızıl Nilüfer Köşkü tam olarak nasıl bir yerdi? Herkesin Kızıl Nilüfer Cehennemi dediği o lanetli yer, o piç Chu Wanning’in ikametgahıydı.
Sisheng Tepesi’nde çok az insan oraya gitmişti. Gidenlerden her biri ya kolları ya da bacakları kırık olarak geri dönmüştü.
Bu nedenle, Kızıl Nilüfer Cehennemi’ne ek olarak, Chu Wanning’in evinin daha da gerçekçi başka bir takma adı vardı: Kırık Bacaklar Köşkü.
Sekt müritlerinin arasında bir şaka vardı: “Köşk bir güzelliği gizler, güzellik Tianwen’i tutar. Kırık bacakların kapısından girin, bacaklarınızı kırmanın ıstırabını hissedin. Meridyenlerinizin parçalanmasını istiyorsanız, Kıdemli Yuheng’den başkasına bakmayın.”
Bir zamanlar zalimliği gökyüzüne ulaşan ölüme gülmüş bir kadın mürit vardı. Gerçekten Kıdemli Yuheng’in güzelliğine susama cüretini göstermişti ve aysız bir gecede çatıya tırmanmak için güneydeki zirveye, yıkanırken Kıdemli’ye bakmayı umarak gizlice girmişti.
Sonuç belliydi. Tianwen, o kadın savaşçıya yaşamla ölüm arasındaki çizgiye kadar eşlik etmiş ve kadın en az yüz acı dolu gün boyunca yatakta kalmıştı.
Dahası, Chu Wanning, daha fazla ihlal olması durumunda izinsiz girenlerin gözlerini doğrudan çıkaracağını söylemişti.
Görüyor musunuz? Ne kadar aptalca bir kabalık! Ne duyarsız hareketler! Ne iğrenç bir adam!
Sekt içinde, kız olduklarını ve Kıdemli Yuheng’in onlara acıyacağını ve şefkat göstereceğini düşünen, cesurca dikkatini çekmeyi umarak kıkırdayan ve dalga geçen bir dizi saf ve aptal genç kız vardı. Ancak kıdemli, kadın suçluyu katlettikten sonra, artık kimse onu tavlamaya kalkışmaya cesaret edemiyordu.
Kıdemli Yuheng, konu kırbaçlamak olduğunda ayrım gözetmiyor, düzgün bir beyefendi gibi davranmıyordu. Yüzünün güzel olması dışında kabul edilebilir hiçbir yanı yoktu – sekt içindeki müritlerden gelen eleştiri buydu.
Küçük haberci shidi, gözlerinde sempatiyle Mo Ran’e baktı ve kendini tutmaya çalıştı ama sonunda yine de yapamadı. “Mo-shixiong…”
“Hım?”
“…Kıdemli Yuheng’in öfkesi o kadar kötü ki Kızıl Nilüfer Köşkü’ne giren hiç kimse ayakta çıkamıyor. Neden yaralarınızın iyileşmediğini söyleyip onun yerine bulaşıkları yıkamanıza izin vermesi için Kıdemli Yuheng’e yalvarmaya gitmiyorsunuz?”
Mo Ran, bu shidi’nin şefkatli Buda kalbi için çok minnettardı ama yine de fikri reddetti.
Chu Wanning’e yalvarmak mı?
Hadi ama. Bir tur daha Tianwen tarafından hizmet görmek istemiyordu.
Böylelikle büyük bir çabayla giyindi ve ağır ayaklarını büyük bir isteksizlikle Sisheng Tepesi’nin güney zirvesine doğru yürümeye sürükledi.
Kızıl Nilüfer Köşkü, Kızıl Nilüfer Cehennemi. Chu Wanning’in evinin çevresinde yüz mil boyunca görünürde tek bir ruh bile yoktu.
Kimse yaşadığı yere yaklaşmak istemiyordu; Chu Wanning’in berbat zevki ve öngörülemez öfkesi klandaki herkesin uzak durmasına ve yalnızca saygıyla izlemesine neden olmuştu.
Mo Ran, Chu Wanning’in kendisine ceza olarak ne yapacağını bilemediği için hâlâ biraz gergindi. Güney zirvesinin doruğuna yaptığı yolculuğun tamamı boyunca düşünceleri kontrolden çıkmıştı. Yoğun bambu korularından geçtikten sonra, engin bir genişlikte kıpkırmızı nilüfer çiçekleri göründü.
Tam o sırada sabahın erken saatleriydi; güneş doğudan henüz yeni doğmuş, ufukta göz kamaştırıcı bir parıltıyı yansıtıyordu. Göletteki eşsiz nilüfer yataklarından, ateş kırmızısı gökyüzünü kızıl çiçeklerle birleştiren saplar büyümüştü, her biri diğerini emip yansıtıyor, ışıltısını artırıyordu, gerçekten seyretmesi etkileyiciydi. Göletin üzerindeki dolambaçlı bir zikzak köprü, sessiz bir zarafet içinde duran köşke çıkıyordu. Ardındaki dağlık fondan şelale perdeleri akıyor, kristal parçacıkları gibi olan su damlaları, şakırdayarak dipteki kayaları dövüyordu, sudan oluşan sis, buhar halindeydi, pusun arasından parıldayan ışık, sükunetin ortasında ruhani bir ambiyans yaratıyordu.
Mo Ran tüm bunlar hakkında ne düşünüyordu:
Öğk.
Ne kadar güzel olursa olsun, Chu Wanning’in yaşadığı her yer onun için sadece ÖĞK olacaktı!
Bakın ne kadar cömert, ne kadar müsrifçe cömert! Müritlerin uyuduğu yatakhane çok sıkışıktı ve her odada çok az yer vardı. Ama Kıdemli Yuheng’e bakın; o sadece bir kişiydi ama bütün bir dağın tepesini ele geçirmiş ve hatta üç dev gölet kazmış, bol miktarda nilüfer çiçeği ekmişti. Pekâlâ, güzel. O nilüfer çiçeklerinin eşsiz cins olduğu ve nadir kalitede ilaçlara dönüştürülebileceği söyleniyordu ama––––
Her neyse, göze batan bir şeydi. Bu köşkü öylece ateşe verip yakamaması gerçekten çok kötüydü!
Her şeye rağmen, homurdanmak, homurdanmaktan başka bir şey değildi. Mo Ran, sadece on altı yaşında olduğu ve Shizun’la rekabet edecek gücü olmadığı için, yine de ön girişte durmak adına Chu Wanning’in evine yaklaştı. Gözlerini kısarak gülümsedi ve iğrenç tatlı bir sesle seslendi, alçak, bayağı bir tipmiş gibi yapıyordu.
“Bu mürit Mo Ran, Shizun’u selamlıyor.”
“En. İçeri gel.”
Evin içinde büyük bir karmaşa vardı. O soğuk kanlı iblis Chu Wanning tamamen beyaz giyinmişti, cübbesinin yakaları yüksek ve sıkı bir şekilde çaprazlanmış, ona münzevi, iffetli bir hava veriyordu. Bugün saçları uzun bir at kuyruğu halindeydi ve mekanik parçalarla çevrili bir halde yere oturmuştu, bir çift siyah metal eldiven giymiş ve dudaklarının arasında bir fırçayı ısırıyordu.
Mo Ran’e duygusuzca baktı ve ağzındaki fırçayla boğuk bir sesle, “Buraya gel,” dedi.
Mo Ran oraya gitti.
Bu gerçekten biraz zor olmuştu çünkü evde bir insanın yürüyebileceği yer kalmamıştı; planlar, kırık kütükler ve metal parçalar her yere dağılmıştı.
Mo Ran’in kaşları seğirdi. Önceki yaşamında Chu Wanning’in odasına hiç girmemişti. Kendisi gibi kararlı, yakışıklı bir adamın böyle bir karmaşa içinde yaşadığını bilmek… tarif edilemez bir duyguydu.
“Shizun, ne yapıyorsun?”
“Kutsal Gece Muhafızı.*”
Ç/N: 夜游神 Ye You Shen, tam olarak, gece gezgini tanrı demek.
“Ha?”
Chu Wanning biraz huysuzdu, muhtemelen ağzında bir fırça olduğundan konuşmak kolay değil diyeydi. “Kutsal Gece Muhafızı.”
Mo Ran sessizce zemine dağılmış parçalara baktı.
Bu Shizun’un bir de Chu-zongshi unvanı vardı, bu sadece boş bir unvan değildi. Gerçeği söylemek gerekirse, Chu Wanning olağanüstü bir adamdı; üç kutsal silahı, bariyer onarma gücü veya makine mühendisliği becerileri, hepsi “zirvenin en yükseği” adını hak ediyordu. Bu aynı zamanda, mizacı ne kadar kötü olursa olsun, onu memnun etmek ne kadar zor olursa olsun, her büyük efsun sektinin onu kimin tutabileceği konusunda savaşmasının nedeniydi de.
Bu “Kutsal Gece Muhafızı’na” gelince, yeniden doğan Mo Ran bunun hakkında fazlasıyla bilgiliydi.
Bu, Chu Wanning’in yarattığı mekanik bir zırhtı; fiyatı ucuzdu ancak savaşta çok güçlü ve etkiliydi ve aşağı efsun dünyasındaki sıradan insanları geceleri şeytani müdahalelerden koruyabilirdi.
Önceki yaşamda, tamamlanmış Kutsal Gece Muhafızı neredeyse her hanenin sahip olduğu bir şeydi. Zırhların her biri bir süpürgeyle aynı fiyata satılıyordu ve kapı muhafızlarının ve onların açık, dişlerini gösteren ağızlarının resimlerinden daha etkiliydi.
Chu Wanning vefat ettikten sonra, bu Kutsal Gece Muhafızları hâlâ bir efsuncunun hizmetlerini karşılayamayan yoksul aileleri koruyordu. Müritlerine gösterdiği kayıtsızlığa kıyasla çok içten bir şefkatti… heh, bu, Mo Ran’i teessüfle doldurdu.
Mo Ran oturdu ve o anda sadece parçalardan başka bir şey olmayan Kutsal Gece Muhafızı’na baktı, geçmişin olayları zihninde akıp gidiyordu. Dayanamayınca uzanıp Kutsal Gece Muhafızları’ndan birini parmak eklemlerinden birini incelemek için aldı.
Chu Wanning, elindeki parçaların erkek ve dişi zıvanasını* birleştirdi ve sonunda dudaklarının arasındaki fırçayı çıkarmak için bir elini boşalttı. Mo Ran’e baktı. “O henüz yağlandı, dokunma.”
Ç/N: Erkek ve dişi zıvana, iç içe geçebilen parçalar için kullanılır. Örneğin laminat parkeler.
“Ah…” Mo Ran parmak eklemini bıraktı ve düşüncelerini toparladı. Hâlâ sevimli ve zararsız rolü oynayarak mutlu bir gülümsemeyle sordu, “Shizun beni buraya yardım etmem için mi çağırdı?”
“En,” dedi Chu Wanning.
“Benden ne yapmamı istersin?”
“Evi temizle.”
Mo Ran’in gülümsemesi dondu ve sanki deprem olmuş gibi görünen odaya baktı. “………………”
Chu Wanning, büyü sanatı söz konusu olduğunda bir dâhiydi ancak gündelik hayata geldiğinde bir aptaldı.
Parçalanmış ancak süpürülmemiş beşinci çay fincanını temizledikten sonra, Mo Ran sonunda bunu kaldıramamıştı. “Shizun, en son temizlemenden bu yana ne kadar zaman geçti? Tanrım, çok dağınık!”
Chu Wanning bir plana bakıyordu ve soruyu duyduğunda dahi yukarı bakmadı. “Yaklaşık bir yıl.”
Mo Ran: “………………”
“Genellikle nerede uyuyorsun?”
“Ne?” Bu planın muhtemelen bazı sorunları vardı; Chu Wanning, yaptığı işin kesilmesi konusunda her zamankinden daha huysuzdu. Kendi saçlarını karıştırdı ve sinirli bir şekilde yanıtladı: “Tabii ki yatakta.”
Mo Ran, neredeyse bitmek üzere olan çeşitli alet ve zamazingolarla dolu yatağa bir bakış attı. Ayrıca her biri son derece keskin, çelik gibi bir ışıkla parıldayan testereler, baltalar, oraklar ve benzeri aletler vardı.
İnanılmaz. Bu kişi kendi kafasını kesmeden nasıl uyumuş?
Yarım günden fazla çalıştıktan sonra, zemindeki tüm talaş ve kir, üç faraşı doldurmaya yeterdi. Rafları sildikten sonra, ondan fazla beyaz paçavra artık siyahtı. Öğlen vakti geldiğinde, mekânın sadece yarısı düzenlenmişti.
Lanet Chu Wanning. Gerçekten bir harpiadan* daha kötüydü.
Ç/N: Yarı kadın, yarı kuş canavar. Harpialar, eski Yunan mitolojisinde Thaumas ile Elektra’nın üç kızını topluca belirten isimdir. Sirenlere benzeyen bu kanatlı ifritler, fırtınaların ve ölümün sembolü sayılırlardı. (Vikipedi)
Bir odayı temizlemek, görünürde ağır bir ceza gibi değildi ve biri duysa, kulağa zahmetli bir şey gibi gelmiyordu. Ancak üç yüz altmış beş gündür temizlenmemiş cehennem gibi bir yeri süpürmek olduğunu kim bilebilirdi? Şu anda kırbaç yaralarıyla kaplı olduğunu boş verin, tamamen sağlıklı olsa bile, böyle yorucu bir işkence onu yarı ölü hale getirecekti!
“Shizun…”
“Hım?”
“Şu senin kıyafet yığının…” Muhtemelen üç aydır orada duruyordu.
Chu Wanning nihayet Kutsal Gece Muhafızı’nın bir kolunu birleştirmeyi bitirmişti. Ağrıyan omuzlarını ovuşturdu ve cübbelerle bir dağ gibi yığılmış çamaşır sepetine bakmak için başını kaldırıp soğukkanlı bir şekilde, “Onları kendim yıkayacağım,” dedi.
Mo Ran rahat bir nefes aldı. Göklere şükürler olsun. Sonra biraz meraklandı, “He? Shizun çamaşır yıkamayı biliyor mu?”
Chu Wanning ona baktı. Bir an sonra soğuk bir şekilde cevap verdi, “Ne kadar zor olabilir ki? Suya at, biraz ıslat, sonra kuruması için çekiştir. Bitti.”
“…………” Cidden. Chu-zongshi’ye gizlice hayranlık duyan ve ondan hoşlanan hanımlar bunu bilselerdi ne düşünürlerdi? Mo Ran bütün kalbiyle bu adamın sadece görünüşünün iyi olduğuna ve başka hiçbir şeyinin olmadığına, itici ve iğrenç olduğuna inanıyordu. Eğer bu duyulsa, kaç tane hassas kalp kırılırdı?
“Geç oluyor. Kafeteryaya kadar peşimden gel ve gerisini geri döndüğümüzde hallet.”
Mengpo Yemek Salonu, gelen ve giden insanlarla dolup taşıyordu. Sisheng Tepesi müritleri, üç ila beş kişilik gruplar halinde yemek yemek için toplanmışlardı. Chu Wanning ahşap tepsisine birkaç tabak koydu ve bir köşede sessizce oturmaya gitti.
Yavaş yavaş, etrafını çevreleyen altı metre yarıçapındaki alan tamamen terk edilmişti.
Kimse Kıdemli Yuheng’in yanına oturmaya cesaret edemezdi, bunun sebebi, onu üzen bir şey olursa Tianwen’in kırbaçlanmak için dışarı çıkması ihtimaliydi. Chu Wanning bunun farkındaydı ama biraz bile umursamazdı. Soğuk bir güzel gibi tek başına oturur, yemeğini zarif bir şekilde yerdi.
Ama bugün biraz farklıydı.
Mo Ran buraya onunla gelmişti ve doğal olarak onunla kalmak zorundaydı.
Diğer herkes Chu Wanning’den korkuyordu ve Mo Ran de farklı değildi. Ama en azından zaten bir kez ölmüştü, bu yüzden Chu Wanning’den çok korkmuyordu.
Özellikle ilk karşılaşmalarının korkusu ortadan kalkmış ve son yaşamında Chu Wanning’e karşı duyduğu nefret yavaş yavaş yeniden ortaya çıkmıştı. Ne olmuş acımasızsa? Yine de önceki yaşamında Mo Ran’in elleriyle ölüyordu.
Mo Ran ona dönük oturdu, kâsesindeki tatlı ve ekşi pirzolaları yavaşça çiğnedi. Katır kutur, küçük bir kemik tepesi hızla ortaya çıktı.
Chu Wanning aniden yemek çubuklarını yere vurdu.
Mo Ran gözlerini kırpıştırdı.
“…Yemek yerken dudaklarını şapırdatmasan olmaz mı?”
“Pirzola çiğniyorum, dudak şapırdatmadan nasıl çiğneyebilirim?”
“O zaman pirzola yeme.”
“Ama pirzola severim.”
“O zaman kaybol ve başka bir yerde ye.”
Tartışmalarının gürültüsü gittikçe yükseldi ve bazı müritler çoktan gizlice onlara doğru bakmaya başlamıştı.
Mo Ran yiyecek kâsesini Chu Wanning’in kafasına geçirme dürtüsünü bastırdı. Yağla parıldayan dudakları bir çizgi oluşturdu. Bir süre sonra gözlerini kıstı, dudaklarının köşeleri tatlı bir gülümsemeye dönüştü.
“Bu kadar yüksek sesle bağırma Shizun. Başkaları duyarsa, bizimle dalga geçmezler mi?”
Chu Wanning’in her zaman ince bir yüzü vardı ve elbette sesini alçaltarak sessizce, “Defol,” dedi.
Mo Ran öyle güldü ki neredeyse düşüyordu.
Chu Wanning: “………………”
“Ah, bana bakma Shizun, lütfen ye, ye. Sessizce yemeye çalışacağım.”
Eğlendikten sonra Mo Ran iyi ve itaatkâr davranışına geri döndü ve gerçekten de pirzolaları çok daha az gürültülü yedi.
Chu Wanning, tatlılıkla ikna edilmeye müsaitti, zorlamaya değil; Mo Ran’in söylendiği gibi yaptığını görünce, ifadesi biraz gevşedi ve artık o kadar sert ve içerlemiş görünmüyordu. Başını eğdi ve zarif bir şekilde sebze ve tofu yemeğini yemeye devam etti.
Mo Ran tekrar harekete geçmeden önce bu huzur çok uzun sürmemişti.
Yaptığı şeyi neden yaptığını da bilmiyordu; bildiği şey, bu hayatta Chu Wanning’i her gördüğünde, onu öyle ya da böyle kızdırmak istediğiydi.
Böylece Chu Wanning, Mo Ran artık yüksek sesle çiğnemese de şimdi elleriyle yemek yediğini, parmaklarının yağla kaplı olduğunu, parlak sosun parmaklarından damladığını fark etti.
Chu Wanning’in şakaklarındaki damarlar, ona dayanmaya çalışırken öfkeyle şişti.
Bakışlarını Mo Ran’e bakmadan indirdi ve kendi yemeğini yemeye odaklandı.
Belki de Mo Ran yemekte çok iyi vakit geçirdiği içindi ama duruş ve tavırları unutarak bir kemiği çiğnemeyi bitirdi ve dikkatsizce Chu Wanning’in kâsesine fırlattı.
Chu Wanning karman çorman kemirilmiş pirzolaya baktı, etrafındaki hava korkutucu bir hızla gözle görülür bir şekilde donuyordu.
“Mo Ran…!!!”
“Shizun…” Mo Ran biraz korkmuştu ama o bile bunun ne kadarının gerçek ve ne kadarının sahte olduğunu söyleyemiyordu. “Bu… ah, bunu yapmak istememiştim.”
Evet aynen.
“……”
“Kızma, hemen alacağım.”
Bunu söyleyerek, çubuklarını gerçekten uzattı ve rahatsız edici pirzola kemiğini almak için hızla Chu Wanning’in kâsesine soktu.
Chu Wanning’in yüzü maviydi; tiksinti yüzünden bayılacakmış gibi görünüyordu.
Mo Ran’in kirpikleri titredi, narin yüz hatları sanki gücenmiş gibi acınası görünüyordu. “Shizun beni o kadar iğrenç mi buluyor?”
“……”
“Shizun, gerçekten üzgünüm.”
Unut gitsin.
Chu Wanning kendi kendine düşündü.
Daha genç olanlarla tartışmaya gerek yoktu.
Tianwen’i çağırma ve Mo Ran’e dayak atma dürtüsünü bıraktı ama iştahı silinmişti. Ayağa kalktı. “Doydum.”
“Eh? Tüm yiyeceğin bu mu? Shizun, yemeğine zar zor dokunmuşsun.”
Chu Wanning soğuk bir şekilde, “Aç değildim,” dedi.
Mo Ran içinde memnundu ama ağzı tatlı sözler söylemeye devam etti. “O zaman ben de artık yemeyeceğim. Kızıl Nilüfer Cehen––––öhö, Kızıl Nilüfer Köşkü’ne geri dönelim.”
Chu Wanning’in gözleri kısıldı. “Biz mi?” Bakışları küçümseyiciydi. ““Biz” diye bir şey yok. Kıdemli ve kıdemsizlerin bir düzeni ve farklılığı vardır, sözlerine dikkat et.”
Mo Ran dışından hoş bir şekilde karşılık verdi, gözleri bir gülümsemeyle kavisli, zeki, itaatkâr ve sevimliydi.
Ama içinden düşündü, kıdemliler ve kıdemsizler mi? Sözlerime dikkat etmek mi?
Heh, Chu Wanning sadece önceki yaşamında ne olduğunu bilseydi, o zaman fark ederdi––––sonunda, bu dünyada, sadece Mo Weiyu üstündü.
Chu Wanning ne kadar asil ve kibirli olursa olsun, ne kadar eşsiz olursa olsun, sonunda Mo Ran’in çizmelerinin dibinde yalnızca bir çamur parçasına indirgenmişti, yalnızca Mo Ran’in lütfu sayesinde amaçsız yaşıyordu.
Mo Ran, Shizun’un hızına ayak uydurmak için daha hızlı yürüdü, hâlâ parlak bir şekilde gülümsüyordu.
Shi Mei kalbinin saf beyaz ay ışığı idiyse, Chu Wanning boğazına takılmış balık kılçığı parçasıydı. Onu çekip ezerdi ya da yutup mide asidiyle çözülmesine izin verirdi.
Bu yeniden doğan hayatta herkesi affedebilirdi.
Ama Chu Wanning’i kesinlikle asla affetmezdi.
Ama görünüşe göre Chu Wanning de onu kolay affetmeye niyetli değildi.
Mo Ran, Kızıl Nilüfer Cehennemi’ndeki kütüphanenin önünde durdu, her biri on seviye yüksek olan elli kitap rafına baktı ve kesinlikle yanlış duyduğunu düşündü.
“Shizun, ne… dedin?”
Chu Wanning kayıtsız bir şekilde yanıtladı, “Buradaki her kitabı sil.”
“……”
“Ve kategorilere ayır.”
“……”
“Sabah kontrol edeceğim.”
“!!!”
Ne oluyor be!!! Gece boyu burada, Kızıl Nilüfer Cehennemi’nde sıkışıp kalacak mıydı??
Ama bu gece Shi Mei ile bandajlarını değiştirmek için çoktan hazırlık yapmıştı!!!
Pazarlık yapmak için ağzını açtı ama Chu Wanning onu görmezden geldi, kol yenlerini silkeleyerek döndü ve makine odasına gitti, hatta kapıyı arkasından kapattı.
Randevu gecesi özetle alt üst olmuştu, Mo Ran derinlemesine Chu Wanning’e karşı iğrenme duygularına dalmış––––Chu Wanning’in tüm kitaplarını yakmak istemişti!!
Bekle!
Daha da yıkıcı bir fikir düşünürken kafasındaki dişliler dönmüştü……
※※※
