Chu Wanning cevap verdi: “Gerçek Yüce Gouchen olsa niçin canlı yerine ölü şeyleri kullansın? Ve bu adamın güçleri oldukça kuvvetli olmasına rağmen bir tanrınınkiyle karşılaştırılamaz.”
Bu çok mantılıydı ama Mo Ran hala bazı kısımları anlamamıştı. “Shizun bu… bu ölü tilkiyi gördüğünde, o adamın sahtekâr olduğunu fark ettiğin zaman mıydı?”
Chu Wanning başını salladı. “Hayır.”
“O zaman nasıl anladın…”
“O Gouchen’in ilk ortaya çıktığında bana ne sorduğunu hala hatırlıyor musun?”
Mo Ran kısa bir süre düşünüp, “Sanırım silahın hakkında bir şey sordu?” dedi.
“Doğru,” Chu Wanning onayladı. “Kutsal silahlarımın aurasını hiçbir zaman gizlemedim; birazcık sezgiyle hissedilebilirlerdi. Ama Bin Silah Tanrısı olsa bile, Jincheng Gölü’nden iki silahım olduğunu hemen söyleyemedi ve bir tane olduğunu varsaydı. O zaman şüphelendim ama elimizdeki mesele kutsal silahlar elde etmekti bu yüzden bundan bahsetmek için iyi bir zaman değildi. Sadece o zamandan beri her yaptığını dikkatlice izledim böylece istediğini yapamayacaktı.”
“Ama…” dedi Mo Ran, “Yüce Gouchen değilse, nasıl kutsal silahlar yaratıyor?”
“İlk olarak, Gouchen’in kutsal silahlar yarattığı sadece bir söylenti. Kimse, gerçekten niçin bu gölde bu kadar silah olduğunu bilmiyor, bu yüzden kutsal silahlar illa Gouchen tarafından yapılmak zorunda değil. İkincisi, bu kişi, kutsal cephaneden, yalnızca ne istiyorsanız onu seçmenize izin verdi ama onların, onun olduğunu bile kim bilebilir. Dahası, Xue Meng ve Shi Mei’nin silahlarını inceledim—-tamamen sahteler.”
Böyle deyince, Mo Ran’in telaşı arttı. “Sahte mi?”
“Mn.”
Mo Ran, sonunda kendisiyle ilgili olan şeyi fark etmeden önce, bir süre boş boş baktı. “O zaman Jiangui…?”
“Jiangui gerçek. Ama onun amacı sadece sana bir silah vermek değildi.”
“O zaman ne yapmak istiyor?” dedi Mo Ran, taş yatakta yatan tilki cesedine iğrenerek bakıyordu. “İlk olarak tüm çabasını bizi kilitlemeye harcadı ve sonra böyle mide bulandırıcı bir şey yaptı. Başka ne istiyor?”
“Seni.”
“Huh?”
“Demin söylediğinin yalnızca yarısı doğruydu. Bu Gouchen bizi tuzağa düşürmek için bu kadar ileri gitmedi; eninde sonunda istediği kişi sendin.”
“Benden ne istiyor?” Mo Ran kuruca güldü. “Sadece geri zekalının tekiyim.”
Chu Wanning cevap verdi, “Hiç özünü bir yılda bu kadar geliştirebilen bir geri zekalı görmedim.”
Mo Ran devam edecekti ama aniden bir şey fark edip durdu.
—-Chu Wanning demin… onu övmüş müydü?
Bu farkındalık kalbinin daha hızlı atmasına neden oldu ve ağzı açık Chu Wanning’e bakakaldı. Sonunda gözlerini kırptığında bir süre geçmişti. Her zaman övündüğü kalın yüzü şimdi biraz kızarıyordu.
Chu Wanning ona bakmıyordu bile, hala ona bir şeyler mırıldanıyordu. “Dahası, Tianwen ve Jiangui’nin avludaki söğüt ağacıyla bir ilişkisi var gibi—-eski metinlerde bununla ilgili bir şey okumuştum. Yüce Gouchen fani dünyaya düştüğünde, imparatorluktan üç söğüt dalı getirmiş. Ama eski metinlerin çoğu kayıp; cennet söğüdünün üç dalıyla ne yaptığını hiçbir zaman bulamadım.”
Devam etmeden önce durakladı. “Ama söylentiler doğruysa, Tianwen, Jiangui ve avludaki yaşlı ağaçla birlikte, üç söğüt dalı hikayesi gerçek olabilir. İkisi kutsal silah olmuş ve biri de Jincheng Gölü’nün altına götürülüp Gouchen’in cephanesinin güçlü koruması olmuş.”
“Ama bunun benimle ne ilgisi var?” dedi Mo Ran.
Chu Wanning başını salladı. “Nasıl seninle ilgisi olmasın, Jiangui’yi uyandıran kişi sensin.”
Mo Ran iç çekti. “Dediğim gibi, gerçekten hasiktir!”
“Tahminime göre her ne yapmak isterse istesin, avludaki söğüt ağacıyla bir ilgisi var. Ama topladığımız bilgilere göre bu kadar yorumlayabiliyorum. Şimdilik daha fazlasını bilmiyorum.”
Bu, Chu Wanning’in tahmininin neredeyse tamamıydı ama Mo Ran’e göre, çok zeki olduğundan, bu onun çıkardığı sonuçsa, o zaman büyük ihtimalle gerçeğe oldukça yakındı.
Bu şeyleri düşünürken, kasvetli zindan patikasında hızla yürüdüler. Dönemeçli bir yolu geçtiklerinde, sonunda çıkışa gelene kadar bir diğer dönemeçli yol boyunca yürüdüler. Mer insanlarının ileri geri devriye gezip onları beklememesinden yararlanıp kaçtılar.
Karanlık yeraltı hücresinin çıkışı taş avludaki koca söğüdün olduğu yerdeydi. Yüzeye çıktıklarında, Mo Ran’in önündeki manzara onu şok etti.
Dev söğüdün önüne dört tabut yerleştirilmişti, bir tanesi boştu. Diğer üçünde yatanlar Chu Wanning, Shi Mei ve Xue Meng’di.
Mo Ran’ın benzi attı ve bağırdı, “Bunlar da ne halt?!”
“Bunlar ceset kurban etme tabutları,” dedi Chu Wanning. “Tabutun kenarını saran sarmaşığı görüyor musun? Diğer tarafı dev söğüde bağlı. Sahte Gouchen’in yalnızca sana ihtiyacı var, bu yüzden bizi ilaçladıktan sonra, merfolklara, seni hücreye götürmelerini ve üçümüzü bu tabutların içine koymalarını emretti. Ceset kurban etme tabutlarını kullanarak, insanların içindeki bütün ömürlerine bedel efsunu dev ağaca aktarabilirdi. Kan almaya benziyor.”
Mo Ran’in zalim ifadesini gören Chu Wanning devam etti, “Endişelenme, Shi Mei ve Xue Meng zarar görmedi. Bilincim yerinde değilmiş gibi yapıp tabutları koruyan üç merfolku halletmek için bir fırsat bekledim. Önündeki üç insan, aslında o şeytanların bedeni.”
Bunların hepsini sakin bir şekilde anlatmıştı ama Mo Ran yine de kaşlarını kaldırıp çaktırmadan diğerlerine bakmadan edemedi.
Jincheng Gölü’ndeki merfolkların efsunu ne kadar güçlüydü? Chu Wanning’in basitçe “halletmek için bir fırsat beklemek” dediği şey, tek bir darbeyle, hiçbir ses yapmadan üç merfolkun çaresine bakmak zorunda olması demekti.
Bu insan ne yetenekliydi böyle…
Chu Wanning’le en son eşit koşullarda savaştığından beri çok yıl geçmişti, bu yüzden bu cümleyi duyduğunda biraz şaşırdı. Sanki geçmiş hayatından rüzgâr ve dolu yağışı gözlerinin önüne çakmıştı ve göğü ve yeri sarsan o figürü görmüş, başı hafifçe o yana dönmüştü, gözleri Merkür gibi parlıyordu.
Chu Wanning, düşüncelere daldığını gördü ve sordu: “Ne oldu?”
Mo Ran kendine geldi. “Hiç.”
“…”
“Sadece merek ediyordum, Shizun nasıl merfolkları bu şekle soktu?”
Chu Wanning soğukça gülümsedi: “Basit illüzyon. O sahte Gouchen yapabiliyorsa, ben neden yapamayayım? O yılanbalıklarına yakalanmamak için sahte bedenleri burada bıraktım. Kendi ilacından biraz tattırdım.”
“…”
Her durumda, bölge tehlikeliydi, bu yüzden orada çok fazla duramazlardı. Kısa bir an nefeslendikten sonra derhal ayrıldılar. Fakat, Xue Meng ve diğerlerinin anlaşığı buluşma noktasına koştuklarında, oranın boş olduğunu gördüler; kimse yoktu.
Mo Ran’in yüzü tamamen beyazdı. “Shi Mei nerede?!”
Chu Wanning’in ifadesi de biraz tedirgindi. Cevap vermedi, onun yerine yüzük parmağını kaldırdı ve üzerinde altın bir ışık katmanı yarattı. Ağaran Tepe’ye tırmanmadan önce, üç müridinin kuşaklarına tıkıştırdığı haitang çiçeklerini, onları takip etmek için kullanabilirdi.
Kısa bir süre sonra, Chu Wanning alçak sesle küfretti ve ışığı kaldırdı. “Burada beklemediğimiz bir şey olmuş olabilir. İkisi muhtemelen, ileri geri devriye gezen merfolklardan kaçmak için bu alanda saklanmış olabilirler, büyük ihtimalle çarşıya doğru kaçmışlardır. Gel, gidip bakalım.”
İkisi de oldukça yetenekliydi, kolayca devriye gezen merfolklardan kurtuldular. Avludaki uzun duvarlardan çevikçe takla atıp Gouchen’in sabah onları geçirdiği çarşıya doğru aceleyle gittiler.
Normalde, su altında gece ve gündüz diye bir şey olmazdı ama Jincheng Gölü farklıydı; güneşin doğuşunu ve ayın batışını hissedebilirdiniz. O anda, gece, çoktan doğudan doğan güneşle kırılmıştı.
Mo Ran, Jincheng Gölü’nün gündüz çarşısının kuruluşunu uzaktan görebiliyordu, hareketli şehir merkezi, toplanan insanlarla doluydu ve farkında olmadan tuttuğu nefesini bıraktı. Görünüşe göre Shi Mei ve geri kalanlar güvendeydi; diğer türlü, önlerindeki manzara böyle huzurlu olamazdı.
Diğer yandan, Chu Wanning’in ifadesi bir sebepten çok da iyi gözükmüyordu. Bir şey söylemedi ama tek kelime etmeden Mo Ran’i kendine doğru çekti.
“Shizun?”
“Buraya gel.”
“Sorun ne?”
“Fazla uzaklaşma.” Chu Wanning her zamanki gibi soğuk gözükmesine rağmen, sesi biraz suçlulukla bağlanmış gibiydi. “Zaten Xue Meng ve Shi Mei kayboldu, korkarım ki dikkatli olmazsam, seni de…”
Mo Ran, Chu Wanning’in yüzünün biraz solgun olduğunu gördü ve aslında onun için endişelenmiyormuş gibiydi. Başta, boş boş baktı. Sonra, çözemediği sebeplerden dolayı, kalbi belli belirsiz hareketlendi ve onu rahatlatmak için konuştu: “Kaybolmayacağım. Hadi Shizun, gidip onları arayalım.”
Konuşurken yürümeye başladı ve yürürken, bileğini döndürdü ve gelişigüzel bir şekilde, eliyle, Chu Wanning’in elini tuttu.
“…” Avcundaki Chu Wanning’in parmak uçları bir an için titremiş gibiydi.
Ama bu an, çok kısa ve çok belirsizdi; Mo Ran’in kalbi Shi Mei’ye endişeleniyordu, bu yüzden bunun hakkında fazla düşünmedi, kendi yanlış anlamalarının sayısını tutuyordu.
“Balık kanı çöreği, taze yapıldı!”
“Shuairan Yılanı derisi, yüksek kalite kumaş malzemesi, sadece üç fit kaldı! Bir kere bittiğinde, bir sonraki deri dökmemi beklemek zorundasınız~”
“Satılık mürekkep balığı mürekkebinden, kaş doldurucu, gerçekten sadece bu sabahki mürekkep tükürüğünden taze yapıldı, kaşlarınız için mucizeler yaratacak—-hey, hey bekleyin, hanımefendi, gitmeyin!”
Çarşıdaki seyyar satıcıların bağırışları devamlı kulaklarını dolduruyordu, sıra dışı manzara birinin gözlerinin kaldırabileceğinden çok daha fazlasıydı.
Mo Ran, Chu Wanning’i aptal bir gülümsemeyle iki adım çekti ve o beklenmedik anda, aniden bir şeylerin doğru olmadığını fark etti. Aniden durdu, birden gözleri genişledi ve vücudundaki tüm kanın donduğunu hissetti.
Bir şeyler yanlıştı!
Bir şeyler, burada çok yanlıştı!
Gözleriyle etrafı taradı ve yeterince emin oldu…
Başsız bir hayalet, tezgahında oturmuş, tarak ve makyaj malzemesi satıyordu. Uzun tırnaklarını parlak kızıla boyamış, iki parmağının arasında bir tarak tutuyor, dizlerinde yatan, kendi kanlı başının saçlarını tarıyor, yumuşak bir sesle teklif ediyordu: “Yüksek kalite kemik taraklar, bugün bir tanesini evine götür.”
Düşündüğü gibi!
Tıpkı düşündüğü gibi! Bu şehir merkezindeki, herkesin hareketleri, herkesin sözleri, herkesin ifadesi, hepsi Gouchen’in dün buraya getirdiği zamankiyle aynıydı!
Mo Ran sarsılarak birkaç adım geriledi, Chu Wanning’in göğsüne çarptı. Hemen başını kaldırıp boğuk bir sesle, “Shizun, bu ne?” dedi.
Chu Wanning bir süredir şüpheleniyormuş gibiydi ama kendi gözleriyle gördükten sonra, kalbi yine de göğsüne düştü. Sıkıca Mo Ran’i kavradı.
“Neler oluyor?—-Bu ne? Bir illüzyon mu?”
Chu Wanning başını salladı ama bir an için düşündü. Aniden, yavaşça söyledi: “Mo Ran, hiç… Jincheng Gölü’nde birçok farklı yaratık ve canavar olduğunu ve en azından içlerinden birkaçının gerçek Yüce Gouchen’i önceden gördüğünü düşündün mü? Bu durumda, neden sahte olduğunu söyleyemediler?
Renk, Mo Ran’in yüzünden çekildi ve bir nebze korku hissetti. “Evet, haklısın.”
“Sormama izin ver,” diye devam etti Chu Wanning, “Yüce Gouchen gibi davranıp Jincheng Gölü’nde saklansaydın, herkesin senin istediğin şeyleri söylemesini nasıl sağlardın, ne yapmalarını isterdin, ya her sözünü dinlemelerini ve senin için numara yapmalarını?
Mo Ran hemen anladı.
Zhenlong Satranç Düzeni!
Siyah ve beyaz satranç taşları yere düştü ve göklerin altındaki her şey sırayla düştü. Bu yasaklı tekniğin katıksız kuvvetini kimse onun kadar iyi bilmiyordu. Neredeyse ağzında kaçırıyordu ama Chu Wanning’in gözlerindeki bir bakışla tam vaktinde kendine engel olabildi.
On altı yaşındaki kendisi nasıl kolayca üç yasaklı tekniği düşünebilirdi?
Ve böylelikle, tek söyleyebildiği: “Çok zor olmalı.”
“Hayır,” dedi Chu Wanning, “Çok kolay.”
Bir an için durdu, sonra, “Sadece hepsinin ölü olmasına ihtiyacın var.”
