Etrafta kimse yoktu. Mo Ran, Chu Wanning’i Mengpo Salonu’nun arkasındaki ara sokağa çekti. Sokak son derece dardı. Chu Wanning sokağa girdiğinde başka bir Mo Ran daha orada dursaydı geriye fazla yer kalmazdı.
Chu Wanning elinde bir şeftaliyle ona baktı.
Galiba bu genç ve güçlü adamı sonunda biraz huzursuz eden şey, sabrı ve sürekli kendini kısıtlamasıydı. Parlak siyah gözleriyle Chu Wanning’e bakarken göğsü hafifçe yükselip alçaldı. Aniden uzanıp onu kollarına aldı.
“Şeftalim––––!”
Ama artık çok geçti. Sulu meyve düşüvermiş, köşeye yuvarlanmış ve orada durmuştu.
“Shizun.” Adamın sıcak nefesi kulaklarında oyalandı. Eziyet içindeydi, çok ateşliydi, ama ses tonu yine de netti. Kaynayan sıcaklıkta yüzen bir sabır emaresi vardı. Arzunun alevleri sesini hafifçe kavuruyordu, ama yine de başka bir şey yapmamıştı.
Sadece ona sarıldı ve kollarının arasına aldı. Sesi alçak ve boğuktu.
“Kendimi çok rahatsız hissediyorum.”
Chu Wanning aniden gözlerini kocaman açtı. “Sorun nedir? Neren rahatsız?”
Mo Ran önce şaşkına döndü, sonra güldü. Chu Wanning’in, alnına dokunmak üzere olan elini tuttu ve öptü.
Chu Wanning kaşlarını çattı ve endişeyle şöyle dedi: “Eğer hastaysan, Kıdemli Tanlang’ı bulmalısın.”
“O kış turşusu işe yaramaz,” Mo Ran çaresizce konuştu. “Lahanayı bulmak gerek.”
Chu Wanning sonunda tepki verdi. Yüzü anında gerildi. Aşağılanmanın etkisiyle öfkeye kapıldı. “Sen kime lahana diyorsun?”
Mo Ran güldü. “Benim hatam.”
Durakladı, sonra nemli siyah gözleriyle Chu Wanning’e baktı.
“Ama Shizun, seni özledim.”
Chu Wanning’e sarılıyor ve öyle bir bakıyordu ki, Chu Wanning’in lahana denilmesinden duyduğu öfkeyi çıkarabileceği hiçbir yer yoktu. Sadece kulakları kıpkırmızı olmuştu. Bir süre sonra konuştu, “… Az önce aynı masada yemek yiyorduk.”
“O sayılmaz.”
“…”
“Shizun, sadece biraz daha seninle kalmak istiyorum. Yemeğini her bitirdiğinde kendi başına gidiyorsun. Kalabalığın içinde yürüyorsun ve ben sana dokunamıyorum bile…”
Adamın sesinde belli belirsiz bir kırgınlık vardı.
“Bir süre benimle kal. Gitme.”
Chu Wanning bu sözler sebebiyle daha da kızarmış, kalbi hızla çarpmaya başlamıştı. Üstelik vücudundaki aura öyle ateşli, öyle güçlü ve hararetliydi ki. Ona sıkıca sarıldı ve sonunda tek bir kelime bile söyleyemedi.
Mo Ran mırıldandı, “Shizun, izin ver sana biraz daha sarılayım…”
İkisi için, Sisheng Tepesi’nde yalnız olmak aslında o kadar da kolay değildi. Özellikle şu sıralar sektlerin ziyarete gelme sayısı açık bir şekilde artmıştı. Chu Wanning, Xue Zhengyong tarafından plan yapmak için sık sık sürükleniyordu, bu yüzden bir araya gelmek için çok daha az zamanları vardı.
Yemek sırasında yakın oturmaları kolay olmuyordu, etraflarındaki kalabalıktan dolayı her zaman endişeleniyorlardı. En ufak bir dikkatsizliğin sonucunda keskin gözlü müritlerden birileri tuhaf bir şeyler görür diye korkuyorlardı. Bu nedenle, itirafta bulunduklarından beri el ele tutuşma fırsatını bile çok nadir bulmuşlardı.
Kendini bu kadar uzun süre tuttuktan sonra Mo Ran’in buna dayanamaması şaşırtıcı değildi.
Akşam karanlığı derinleştikçe Mengpo Salonu’ndan giderek daha fazla insan ayrıldı. Bir grup gülüşen kadın efsuncu sokağın kenarından yürüyordu ve yanlışlıkla Kıdemli Xuanji’nin Ateş Işığı Faresine çarpmışlardı. Kuyruğunun ucunda yanan bir ruhani ateş bulunan küçük fare ciyaklayıp etrafta koşarak herkesin gülmesine neden olmuştu. Chu Wanning bu kadar canlı bir atmosferde tedirgin hissederek Mo Ran’i itti.
“Dışarı çık.”
“Biraz daha…”
“İnsanlar birazdan gelecek. Dışarı çık.”
Sonuçta Chu Wanning, inzivaya çekilmeye alışkın biriydi. Gerçek yüzünü göstermediği sürece, düşünceleri dağılsa bile kafası karışmazdı. Mo Ran içini çekti. Dilediği gibi, ona sımsıkı sarılan kolunu indirdi. Chu Wanning hemen o karanlık ve dar sokaktan çıktı, ardından geri dönüp ona bir bakış attı.
“Hâlâ ne yapıyorsun orada?”
Mo Ran sanki biraz utanmış gibi hafifçe öksürdü. “Shizun, sen önden gidebilirsin. Ben bir süre burada duracağım,” dedi.
Chu Wanning şaşırmıştı. Tam bir şey söylemek üzereyken Mo Ran’in yakışıklı, bronzlaşmış yüzünün biraz kızardığını gördü. Parlak siyah gözleri de berrak gece göğündeki tedirgin yıldızlar gibi titriyordu.
Aniden anladı. Bakışları bilinçsizce aşağıya doğru kaydı. Belli bir kısmı görünce kulakları çınladı. Sanki bir akrep sokmuş gibiydi. Yüzü ve kulakları kızardı ve şöyle dedi: “Sen… Sen sadece…” Konuşmasını bitiremeden aniden kol yenlerini silkeledi ve öfkeyle oradan ayrıldı. Başının üstünden yeşil dumanlar yükseliyormuş gibi görünüyordu.
Bu saklanıp kaçma günleri on günden fazla sürdü. Evcilleştirilmiş kurt Mo Ran ne kadar uysal olursa olsun, kemiklerindeki kan giderek daha şiddetli bir şekilde birikiyordu. Sanki bir fırtına gelmek üzereydi. Her gün sabahları efsun çalışıyor ve akşamları meditasyon yapıyordu. Yüksek platformdaki Kıdemli Yuheng’a bakarken gözlerindeki arzu bastırılamıyor ve gün geçtikçe daha da belirginleşiyordu.
Birine delicesine aşık olduğunuzda, aşkınızı saklamak için tüm becerilerinizi kullansanız bile saklayamazdınız.
Bazen Xue Meng dikkatsizlikle Mo Ran’in gözlerine bakar ve şaşırırdı. Mo Ran’e bakar, sonra Chu Wanning’e bakardı. O saf bir insandı, bu yüzden yanlış şeyler düşünmüyordu. Baktıkça kafası daha da karışıyordu. Mo Ran’in gözlerinde ne tür duyguların parladığını bilmiyordu.
Xue Meng yalnızca farkında olmadan rahatsızlık duyuyor ama bunun ne olduğunu tam olarak belirleyemiyordu.
Bir gün, sabah efsun çalışması sırasında Xue Meng, etrafta kimsenin olmamasından yararlanarak Mo Ran’e alçak sesle seslendi: “Hey, sana bir şey soracağım.”
“Nedir?”
“Shizun hasta mı?”
Mo Ran şok oldu, “Neden sordun? Ne demek Shizun hasta mı? Nasıl olur da benim haberim olmaz?”
“Bilmiyor musun?” Xue Meng çenesine dokundu, “Tuhaf. O halde neden son zamanlarda ona bakıp duruyorsun? Onu çok önemsiyormuş gibi görünüyorsun.”
“…” Xue Meng’ın sözlerini duyduktan sonra Mo Ran nihayet anlamıştı. Hafifçe öksürdü ve gözlerini indirdi, “Neler düşünüyorsun? Shizun’a nazar etme.”
“Nazar etmiyorum.” Bir süre durakladıktan sonra mırıldandı, “O halde neden ona bakıp duruyorsun?”
“Yanılıyorsun.”
“Kör değilim.”
“Körsün.”
“Kör müyüm? O halde sen bir köpeksin!”
Yirmili yaşlarındaki iki adam, çocukça tartışıyorlardı. Yüksek platformdaki Chu Wanning kargaşayı duydu ve soğuk bir şekilde aşağıya baktı. İki adam aniden sustular ve ellerindeki şifalı bitki dosyasını kopyalayıp ezberlemek için başlarını eğdiler. Ancak dirsekleri hâlâ gizli bir rekabetle birbirine değiyordu. Bir süre sonra Mo Ran aniden güç vermeyi kesti ve hiçbir uyarıda bulunmadan elini çekti.
Xue Meng çok fazla güç kullanmıştı ve aniden Mo Ran’in itişi ortadan kaybolunca pat diye doğrudan Mo Ran’in üzerine düştü.
Mo Ran dizlerini döverek güldü, “Hahahaha.”
Xue Meng öfkeliydi. Sessiz atmosferi umursamadı ve yüksek sesle bağırdı: “Sen utanmazsın! Beni kandırdın!”
“Mo Weiyu, Xue Ziming.” Müridinin kendini tekrar küçük düşürmek üzere olduğunu gören Chu Wanning biraz sinirlenmişti. Anka gözlerini kaldırıp kaşlarını çattı ve alçak bir sesle şöyle dedi: “Eğer kavga etmek istiyorsanız dışarı çıkın. Burada efsun uygulayanları rahatsız etmeyin.”
“Başüstüne Shizun.” Mo Ran hemen sakinleşti.
Xue Meng de isteksizce konuşmayı bıraktı. Ancak yine de biraz kızgındı. O andaki düşüşünün biraz utanç verici olduğunu düşünüyordu. Biraz düşündükten sonra küçük bir kağıt parçasını kesip üzerine birkaç büyük karakter yazdı. Yuvarladı ve Mo Ran’in masasına attı.
“Pat.”
Beklenmedik bir şekilde kağıt topu başının üzerine fırlatılan ince, beyaz bir el onu düştüğü açık kitabın sayfasından aldı. Shi Mei buruşuk kağıdı şaşkınlıkla açtı ve üzerinde yazılı olan kelimelere baktı.
––––
“Sadece ona bakıyorsun! Kötü bir niyetin mi var? Shizun’un sana eşsiz bir öğreti öğretmesini mi istersin!”
Ayrıca kağıdın altına bir köpek resmi çizilip üzerine kalın siyah bir çarpı atılmış.
Shi Mei, “…”
Sabah efsunu bittikten sonra Xue Zhengyong, Chu Wanning’i buldu. Linyi’de yapılan çeşitli araştırmaların ardından Ebedi Ateş nedeniyle orada beş yıl boyunca kimsenin yaşayamayacağının doğrulandığını söylemişti. Bu nedenle, Yukarı Efsun Diyarı’ndan gelen mültecilerin artık Sisheng Tepesi’nin yetki alanı altındaki köy ve kasabalara yerleştirilmesi gerekiyordu.
“Getirdiğim kişiler Wuchang Kasabası, Fenghe Kasabası ve Baishui Köyü’ne yerleşmek için çoktan yardım istemeye başladılar. Ayrıca senin ve A-Ran’in getirdikleri de var,” dedi Xue Zhengyong, “Wuchang Kasabası bu kadar uzun süreli kalacak sakini barındıramaz. Yarısını Yuliang Köyü’ne götürmek daha iyi olabilir. Oradaki genç nüfusu çok az.”
Chu Wanning, “Onları Yuliang Köyü’ne yerleştirmek gerçekten daha uygun olur,” dedi.
Xue Zhengyong başını salladı, “Yuliang Köyü çok uzak değil. Oraya erkenden gitmelisin. Yerleşecek çok insan var. Meng’er günlük ihtiyaçları anlayamıyor. Shi Mei’i seninle yollayacağım. O yardım edebilir.”
Chu Wanning, “… Tamam,” dedi.
Yuliang Köyü sakinleri için Chu Wanning ve Mo Ran, eski tanıdıklar sayılabilirdi. Köy muhtarı iki gün önce Xue Zhengyong’dan haber almıştı, bu yüzden sabah erkenden köyün girişinde, Sisheng Tepesi’nin xianjunlarının gelişini bekliyordu. Ling’er Hanım da oradaydı. Onu göreli uzun zaman olduğundan giderek daha da güzelleşmişti. Mo Ran’i görünce aceleyle onu selamladı.
Mo Ran biraz şaşırmıştı ama yine de gülümsedi, “Hanımefendi, siz Yukarı Efsun Diyarı’na gitmediniz mi?”
“Hayır. İyi ki gitmedim. Linyi’ye gitseydim, belki de canımdan olurdum.” Ling’er, hâlâ korkuyla dolu olan göğsüne hafifçe vurdu, “Aşağı Efsun Diyarı’nda kalsam daha iyi olur. Köy bu günlerde giderek daha iyi hale geliyor… Eskiden biz Yukarı Efsun Diyarı’na gitmeyi umut ederdik, ama şimdi ilk kez Yukarı Efsun Diyarı’ndaki insanların buraya geldiğini görüyorum. Gitmeyeceğim, gitmeyeceğim.”
“Bu doğru.” Birisi onu duymuş ve tekrarlamıştı, “Dünya küçük. Lord Xue varken, belki on ya da yirmi yıl içinde, Yukarı Efsun Diyarı’ndan insanlar koşarak bizim tarafımıza gelecektir.”
Shi Mei nazikçe şöyle dedi: “Aşağı Efsun Diyarı’nda yüz yıl boyunca zorlu bir yaşam sürdük, ama denir ya, her ne olursa olsun nehrin bir kıyısı, denizin bir ucu vardır. Acı çekenler yalnızca biz olamayız. İyi bir hayat yaşamanın zamanı geldi.”
Konuşurken, Wang Hanım’ın kendisine getirmesi talimatını verdiği bitkisel merhemi herkese dağıttı. Mo Ran de bir kavanoz aldı ve dikkatlice inceledi. Üzerinde Gu’Yue’Ye’nin yılan ambleminin olduğunu fark edince şaşırmadan edemedi, “Bu… Pir Hanlin tarafından yapılmış bir ilaç mı?”
“Evet, birkaç gün önce Sekt Lideri Jiang bunu teslim etmesi için birini gönderdi.”
Chu Wanning bunu duyunca şöyle dedi: “Jiang Xi bir şeyleri teslim etmede Huohuang Köşkü’nden daha iyi. Shu’da birçok hayalet ve kötü ruh var ve iksirlerin ve mucizevi ilaçların çoğundan mahrumuz. Lord Xue gönderilenleri nezaketle kabul etti.”
“Öyle değil mi?” Mo Ran mırıldandı, “Ve bunların hepsi Pir Hanlin tarafından öğütülmüş iksirler. Biraz abartmak gerekirse, ölüleri bile diriltebilirler ve kemiklerin üzerinde et yetiştirebilirler. Ne yazık ki…”
“Ne yazık ki…” Cümlenin diğer yarısını söylemedi –––– ne yazık ki Jiang Xi gerçekten zengin.
Xuanyuan Köşkü’nde Chu Wanning yalnızca birkaç kavanoz Tapir Kokulu Çiy satın almıştı ve istenen fiyat iki buçuk milyondu. Ancak şimdi Sekt Lideri Jiang elini sallamış ve ona Tapir Kokulu Çiy ile dolu bir araba göndermişti.
Mo Ran sessizce ilaç kavanozunu tekrar keseye koydu ve derin bir iç çekti. Kendi kendine düşündü, Rufeng Sekti gerçekten bitmişti, ama bir sonraki yükselecek sektin Gu’Yue’Ye olduğu açıktı. Sisheng Tepesi’ne sıra gelmeyecekti. Aşağı Efsun Diyarı’nın yükselmesi muhtemelen bir yüz yıl daha alacaktı.
Günün büyük bir kısmını meşgul ettikten sonra akşam, eski Linyi sakinlerinin yiyecek ve giyecekleri hazırlandı ve evleri temizlendi. Usta ve müritlerden oluşan üçlü, ayrılmaya hazırdılar ama köyün muhtarı akşam yemeğine kalmaları konusunda ısrar etmişti. Böyle bir nezaket karşısında reddetmek kabalık olurdu, bu yüzden köy muhtarını Yuliang Köyü’nün atalarının salonuna kadar takip ettiler.
Köyün ata salonunda genellikle önemli kırmızı ve beyaz etkinlikler1 düzenlenirdi. Yılbaşı gecesi yılbaşı yemeği yerler ve Fener Şenliği’nde büyük bir Çin operası izlerlerdi. Bunların hepsi ataların salonunda veya ataların salonunun dışındaki avluda yapılıyordu. Bugün de, Yukarı Efsun Diyarı’nın birçok eski Linyi sakini bundan sonra Yuliang Köyü’nde yaşayacak olduğundan, köylüler onları eğlendirmek için otuzdan fazla yemek masası hazırlamıştı. Koyun pişirmiş, inekleri kesmiş, pilavı ve erişteyi buharda pişirmişlerdi.
Köy muhtarı, Chu Wanning’in baharatlı yemek yemediğini hatırlamış, bu yüzden özel olarak hafif yemeklerden oluşan bir masa hazırlamıştı ve Kıdemli Yuheng’ı ve Linyi’de baharatlı yemek yemeye alışkın olmayan bazı kişileri oturmaya davet etmişti.
Bu insanlar Mo Ran ve Chu Wanning tarafından kurtarılmıştı, yani Uçuşan Çiçek Adası’ndayken bu soğuk xianjunu zaten biliyorlardı. Ancak onu tanımak başka bir şeydi. Onunla aynı masada oturmak onları çok tedirgin ediyordu. Görgü kuralları gereği kalkıp yer değiştiremiyorlardı, bu yüzden yemek çok garipti. Diğer masalar sohbet edip içiyordu, ama bu masa sessizce yemek yiyordu. Kimse tek kelime etmiyordu.
Mo Ran iyi bir aşçıydı, bu yüzden mutfakta yardım ediyordu. Son yemek de servis edildiğinde mutfaktan çıktı. Bal rengi yüzü terliydi, gözleri parlaktı, burnu kalkıktı ve yakışıklı görünümü kalabalığın arasında göze çarpıyordu.
“Buğulanmış çorba dolu mantı2 geliyoor––––!” Yaşlı kadın, içi küçük buharlı tencerelerle dolu büyük bir tepsiyi kaldırıp yüksek sesle bağırdı: “Her masaya var, her masaya var, her masaya on iki adet, altısı çobançantalı etli, altısı şitaki mantarlı etli, sıcakken yiyin!”
Mo Ran gülümsedi ve teyzenin çorba dolu mantıları her masaya dağıtmasına yardım etti.
“Teşekkürler Mo Xianjun!”
“Teşekkürler Mo Xianjun!”
Mo Ran’i tanıyan bir çocuk bağırdı, “Teşekkürler, Weiyu Gege!”
Ling’er’ın gözleri ona sabitlenmişti. Bu kişinin kendisinden hoşlanmadığını ve hoşlanmayacağını bilmesine rağmen yine de ona bakmaktan kendini alamıyordu.
Huh, baksam ne olur ki.
“Teşekkür ederim Mo Xianjun.” Çorba mantıları masasına getirildiğinde kırmızı dudaklarıyla ona yumuşak bir şekilde teşekkür etti.
Mo Ran ona gülümsedi. Saklanmayan veya belirsizliğe yer vermeyen parlak bir gülümsemeydi. Gözetleme fırsatını değerlendirmek isteyen Ling’er biraz utanmıştı. Utangaç bir tavırla başını eğdi.
Geriye iki masa kalmıştı. Chu Wanning bir masadaydı ve Shi Mei diğerindeydi. İkisinin damak tadı farklıydı, bu yüzden birlikte oturmamışlardı. Mo Ran çorba mantılarını önce Chu Wanning’in masasına götürdü. Chu Wanning kaşlarını çattı ve “Bitir hadi, yemek soğuyor,” dedi.
Çorba mantılarını Shi Mei’nin masasına götürdüğünde Shi Mei gülümsedi ve şöyle dedi: “A-Ran gerçekten becerikli. Çok teşekkür ederim.”
“Haha, ne demek. Teyzeye biraz yardım ediyorum sadece.”
Mo Ran konuştuktan sonra arkasını döndü. Shi Mei bir kâse alacağını düşünmüştü, bu yüzden bankta biraz yer açtı ve şöyle dedi: “Buraya otur. Bu masaya fazladan bir kâse istedim. Almak zorunda değilsin.”
Mo Ran bir anlığına şaşkına döndü, sonra başını kaşıdı ve gülümseyerek şöyle dedi: “Shizun’un masasına oturacağım.”
“… Baharatlı yemek yemeyi ne zaman bıraktın? Orada sadece baharatlı yemek yemeyenler oturuyor.”
“Bıraktım,” dedi Mo Ran.
Shi Mei bir süre sessiz kaldı. Gözleri karanlıktı, ama aniden gülümsedi ve şöyle dedi: “İnsanların içkiyi ve sigarayı bıraktığını duymuştum, ama acı biberi bırakanı hiç duymamıştım.”
“Aslında, bırakmak diyemeyiz. Eğer çok uzun süre yemezsen, artık yemek istemezsin.” Mo Ran, Shi Mei’e el salladı ve bir gülümsemeyle mutfağa koştu, “Ben kâseleri alacağım. Otur ve ye. Eğer yemezsen çorba mantıları soğur.”
Yazarın Notu:
Mo Ran: Acı yemeyi bırakıyorum.
Chu Wanning: Neden kendini zorluyorsun?
Shi Mei: Acı yemeyi bıraksan ne olacak. Shizun’dan tatlı yemeyi öğrenemezsin. Tuhaf tatlı şeyleri seviyor.
Xue Mengmeng: Sizi anlamıyorum dostlarım. Aşk hakkında konuşacaksanız aşk hakkında konuşun3. Neden benim acı biberimi de dahil ediyorsunuz?
Acı Biberler: Huu?
Dipnotlar
- 紅白大事 Kırmızı ve beyaz etkinlikler: Mutlu ve hüzünlü etkinlikler için kullanılan bir terim. Düğünler, doğum günleri, yılbaşı, cenaze gibi.
-
- Çince bir deyimdir ve “Aşk hakkında konuşuyorsan aşk hakkında konuş” anlamına gelir. Bu deyim genellikle, bir konuşmanın konusunun belirli bir konu hakkında olduğunu vurgulamak için kullanılır. Yani, bu durumda, konuşma aşk hakkında ise, aşk konusuna odaklanılması gerektiği anlamına gelir.
