Sisheng Tepesi’nin genç efendisi, Shizun’a samimiyetini göstermek için, üç porsiyon dolusu kömürleşmiş tofu istedi ve her bir lokmasını israf etmeden yiyeceğine söz verdi.
Chu Wanning çok memnundu, gözlerinde nadir görülen bir tasvip vardı.
Bunu gören Mo Ran, hiç memnun olmadı. İmparator Taxian-Jun’un, Chu Wanning’in tasvibine tanımlanamaz bir düşkünlüğü vardı ve hemen, o da üç porsiyon tofu istedi. Chu Wanning ona baktı: “Hepsini yiyebilir misin?”
Mo Ran, kesinlikle Xue Meng’den daha iyisini almalıydı: “Üç porsiyon hiçbir şey, hatta üç porsiyon daha fazlası bile sorun değil.”
Chu Wanning, nazikçe: “Pekala.”
Mo Ran’a altı porsiyon tofu verip “Sen de, israf etme.” dedi.
Mo Ran: “…”
Diğer ikisi aldığından, Shi Mei de doğal olarak gülümseyerek onlara uydu: “O zaman… Shizun, ben de üç porsiyon alacağım.”
Ve böylece, Kıdemli Yuheng’in hapsinin ilk gününde, üç müridi de gıda zehirlenmesinden ishal oldu. İkinci günde. Kıdemli Jielu, Chu Wanning’i arayıp, incelikle, Mengpo Salonu’nun artık bir yardımcıya ihtiyacı olmadığını ve onun yerine, lütfen gidip Naihe Köprüsü’ndeki düşmüş yaprakları süpürmesini iletti.
Naihe Köprüsü, müritlerinin yaşadığı konutlarla beraber, Sisheng Tepesi’nin ana bölgesine bağlıydı, beş faytonun yan yana geçebileceği genişlikteydi. Üstteki ana direkte, ejderhanın* dokuz oğlunu temsil eden, beyaz yeşimden dokuz yaratıkla ve aslan başlarıyla dekore edilmiş, üç yüz altmış alçak direkle, görkemli bir yapıydı.
ÇN: Eski Çin halk bilgisi, dokuz oğul da, kendi kişilikleri ve hoşlanıp, hoşlanmadıkları olan, farklı hayvanlar.
Chu Wanning, sessizce yerleri süpürdü, sonra, yeşim yaratıkları özenle silmeye koyuldu.
Bu görev, gününün çoğunu aldı. Hava kararmaya başlarken, yağmur başladı.
Derslerinden dönen müritlerin çoğunun şemsiyesi yoktu, acele ile konutlarına doğru koşuşurken ciyaklıyorlar, yerdeki su gölcüklerini sıçratıyorlardı. Yağmur damlaları, taş basamaklarda patırdıyordu. Chu Wanning uzaktaki müritlere baktı, genç çocuklar ve kızlar gittikçe sırılsıklam oluyorlardı ama yüzlerindeki gülümseme parlak ve umursamazdı.
“…” Chu Wanning bu gülümsemelerin onu gördükleri an yok olacağını biliyordu; etrafına bakındı ve köprünün üstünde durmaya gitti.
Koşarak gelip köprüye ilk ulaşan müritler, diğerlerinden önce gördükleri için, “eh?” sesi çıkarmadan edemediler.
“Bir bariyer mi?”
“Neden Naihe Köprüsü’nün üstünde bir bariyer var?”
“Muhtemelen Kıdemli Xuanji tarafından kurulmuştur.” Müritlerden biri tahmin etti, “Kıdemli Xuanji daima bize karşı çok nazik.”
Yarı saydan altından bariyer Naihe Köprüsü’nü kapladı, müritlerin konutlarına giden ana yola doğru parıldayarak genişledi, yolun geri kalanı boyunca onları yağmurdan koruyordu.
“Bu kesinlikle Kıdemli Xuanji’nin işi, bu bölgeden o sorumlu, değil mi?”
“Kıdemli Xuanji en iyisi.”
“Ne hoş bir bariyer, Kıdemli Xuanji inanılmaz.”
Müritler saçlarından akan damlaları sallıyor, gülüşüp, bariyerin altında kafalarındaki suyu birbirlerine sıçratırken itişip kakışıyorlardı ve konutlarına doğru tüm yol boyunca sohbet ederek devam ettiler.
Tüm müritler gidene ve her şey bir kez daha sessiz olana kadar Chu Wanning gelip geçenlerin gürültülerini dinleyip, bariyerin altında durdu, yavaşça bariyeri kaldırdı ve acele etmeden yürüyüp gitti.
“Shizun.”
Birinin ona seslendiğini duyunca şaşırdı.
Chu Wanning, ansızın yukarı baktı ama kıyıda kimse yoktu.
“Bu taraftayım.”
Sesi takip edince, beyaz yeşim köprünün yanında oturan Mo Ran’ı gördü, klanın geleneksel gümüş-mavi hafif zırhını giymişti, bir bacağı kenardan tembelce sarkıyordu.
Genç, vurucu özelliklere sahipti, kirpikleri, bir çift yelpaze gözlerine asılmış gibi uzun ve kalındı. Yağlı kağıttan şemsiye tutuyordu ve neredeyse gülümsüyor gibiydi ama Chu Wanning’e bakarken, aynı zamanda değildi de.
Biri köprünün üstünde, rüzgarda hışırdayan yapraklar; diğeri köprünün altında, nehirde şarıldayan yağmur.
Bir an için, hiçbiri konuşmadı, ikisi de sadece birbirine bakıyordu.
Puslu yağmur, neredeyse dokunaklı bir şekilde cennet ve dünya arasına buğulu bir çizgi çekmişti. Rüzgar ve yağmur tarafından taşınmış, düşmüş bambu yaprakları ikisinin arasında devamlı sürükleniyordu.
Sonunda, Mo Ran kahkaha attı ve sataşarak: “Kıdemli Xuanji, sırılsıklam oluyorsun.” dedi.
Chu Wanning’de neredeyse aynı anda, soğukça konuştu: “Ben olduğumu nereden bildin?”
Mo Ran dudaklarını birbirine bastırdı, gülümserken gamzeleri derin ve gözleri kıvrılmıştı: “Bu kadar büyük bir bariyer, Kıdemli Xuanji’nin ötesinde, değil mi? Shizun’dan başka kim olabilirdi ki?”
Chu Wanning: “…”
Mo Ran, kendisi için bir bariyer koymasının sorun olmayacağını biliyordu ama aklında bir fikir belirdi, şemsiyeye ona doğru fırlattı.
“Bunu sana veriyorum, yakala.”
Parlak kırmızı şemsiye yavaşça aşağı süzüldü. Chu Wanning yakaladı. Parlak, yeşim yeşili bambu sapı hala sıcaklığını koruyordu, yağmur damlacıkları, şemsiyenin tepesinden aşağı kaydı ve düşerken pırıl pırıldı. Chu Wanning ona baktı: “Peki ya sen?”
Mo Ran sinsice sırıttı: “Shizun benim için küçük bir büyü yaparsa, mükemmel bir şekilde iyi geri dönmez miyim?”
Chu Wanning hıhladı ama yine de eli hafifçe kol yeninde sallandı, saydam altın bir bariyer derhal Mo Ran’ın üstüne yayıldı. Yukarı baktı ve güldü: “Haha, ne hoş, şakayık deseni bile var. Teşekkürler.”
Chu Wanning ona bir bakış fırlattı: “Onlar haitang çiçekleri, sadece beş taç yapraklı.”
Sonra gitti, parlak kırmızı şemsiyenin altındaki beyaz cübbe, kendi kendine, yağmurda, taç yaprakları sayan Mo Ran’ı bıraktı: “Bir, iki, üç, dört, beş… ah, gerçekten sadece beş taç yaprağı var…”
Tekrar yukarı baktığında, Chu Wanning çoktan uzaklaşmıştı.
Bariyerin altında duran Mo Ran, gözlerini kıstı, yüzündeki çocukça gülümse yavaşça solarken yerini karmaşık bir ifade aldı.
Birden, demin ne düşündüğünü anlamıyordu.
Keşke birine karşı düşünceleri basitçe düşkünlük ya da basitçe tiksinme olsaydı.
Yağmur dört gün boyunca durmadı. En sonunda bulutlar parçalı olduğunda, zilleri şakırdayan bir at ve vagon ekibi, su gölcüklerindeki suları sıçratarak ilerliyor, yere yansıyan gökyüzünü ve bulutları parçalıyordu, ve Sisheng Tepesi’nin ana kapısının önünde durdu.
Bambu perde havaya kalktı ve kırmızı püsküllü bir yelpaze dışarı çıktı.
Hemen sonra, bir çift gümüş işli mavi savaş botları, yere ağır bir düşüşle tozları havaya kaldırarak, adım attı.
Kalın kaşlarıyla yapılı bir adamdı, gözleri büyüktü ve yüzünü kaplayan, bakımlı bir sakalı vardı, kırklı yaşlarındaydı, tamamen gümüş-mavi hafif zırh giyiyordu. Aksi görünüyordu ama o geniş eller narin, bilgece yelpaze sallayarak oldukça değişik bir manzara yaratıyordu.
Yelpaze bir ‘pop’ sesiyle açıldı. Diğerlerine bakan yüzünde—-
“Xue güzel.” yazılıydı.
Ama kendine bakan yüzünde—-
“Diğerleri çirkin.” yazıyordu.
Bu yelpaze tüm dünyada, kullanıcısının dövüş mahareti ve üzerindeki fazlaca tuhaf yazıyla biliniyordu.
Bir yüzü sahibini överken diğer yüzü diğer herkesle alay ediyordu.
Yelpaze hafifçe sallansa, yüz li* içerisindeki herkes kullanıcısının narsistliğini koklayabilirdi. Efsun dünyasındaki herkes bu yelpazeyi biliyordu.
ÇN: li = yaklaşık 500m, 100li = 50km
Ama sahibi kimdi? İki aydır uzakta olan Sisheng Tepesi Efendisinden başka biri değildi, Xue Meng’in babası, Mo Ran’ın amcası, Efendi Xue, Xue Zhengyong.
Derler ki ejderha, ejderha doğurur, anka kuşu, anka kuşu doğurur, farenin oğlu çukur kazar.
Bu, tam tersi için de geçerliydi: tavus kuşu çocuğun yaşlı babası, kuyruk tüyleriyle gösteriş yapmaya onun kadar meyilliydi.
Xue Meng’in nazik görünüşü, kaslı yaşlı babasından tamamen farklıydı, ama kemiklerinde aynı şey vardı—-
İkisi de “Xue güzel, diğerleri çirkin.” diye hissediyordu.
Xue Zhengyong gerindi, eklemlerini salladı, boynunu kütletti ve sırıttı: “Aiyo, sonunda evdeyim, oturmaktan popom uyuştu.”
Sadakat Salonu’nun içinde, Wang Hanım, Mo Ran ve Xue Meng yanında otururken, ilaç karıştırmakla meşguldü.
Yumuşak sesle: “Dört tael* kan durdurucu ot ve bir shouyang jinseng, lütfen.”
ÇN: liang =50g
“Buyur anne, çoktan tarttım.” Xue Meng, yanında, bağdaş kurup oturduğu yerden otları uzattı. Wang Hanım kan durdurucu otları koklamak için yukarıda tuttu ve, “Bunlar iyi değil, silhat esansıyla uzun süre kapalı kalmaktan kokmuşlar, kaynatma suyu bunları kullanınca etkili olmayacaktır. Lütfen gidip tazelerinden getir.” dedi.
“Pekala.” Xue Meng kalktı ve içerideki odadaki ilaç dolabına gömüldü.
Wang Hanım devam etti: “Üç qian Reishi mantarı ve bir qian küsküt.”
ÇN: qian = 1/10 teal = 5g
Mo Ran malzemeleri ustaca uzattı: “Yenge, ilacı kaynatmak ne kadar sürecek?”
“Kaynatmaya gerek yok, sadece demlenecek.” diye cevap verdi Wang Hanım, “İlacı ezmeyi bitirdiğimde, A-Ran, Kıdemli Yuheng’e götürebilir mi?”
Mo Ran başta istemedi ama Xue Meng’in olduğu tarafa bir bakış attığında, eğer kendi yapmazsa Xue Meng’in yapacağını biliyordu.
Bir nedenden dolayı, basitçe Xue Meng’in Chu Wanning’le yalnız vakit geçirmesi fikrinden hoşlanmıyordu, bu yüzden: “Tabii ki.” dedi.
Durakladı, sonra sordu: “Ah evet, tadı acı mı?”
“Biraz. Neden sordun?”
Mo Ran sırıttı: “Bir nedeni yok.” Ama meyve kasesinden bir avuç dolusu şeker kaptı ve kol yenlerine tıktı.
Aniden arsız ve kontrolsüz bir kahkaha patlaması kapıdan geldiğinde, salondaki insanlar ilaç yapmak için sıkıca çalışıyordu. Xue Zhengyong uzun adımlarla salona girdi, parıltılı bir şekilde sırıtarak: “Karıcığım, ben geldim! Hahahahaha!”
Klan lideri statüsüne rağmen, haber vermeden gelmişti, Wang Hanım o kadar şaşırmıştı ki neredeyse kaşığındaki bütün ilaç tozunu döküyordu. Güzel gözleri genişledi: “Kocam?”
Mo Ran da karşılamak için kalktı: “Amca.”
“Ah, Ran-er da burada mıymış?” Xue Zhengyong’un görünüşü güçlü ve heybetliydi ama konuşma şekli kibardı. Büyük elini Mo Ran’ın omzuna şaplattı, “Oğlum, o kadar uzun süreliğine gitmemiştim, tekrar mı uzadın sen? Butterfly Kasabası’nda işler nasıl gitti?”
Mo Ran sırıttı: “İyi gitti.”
“İyi, iyi iyi iyi! Chu Wanning varken hiçbir şeyin kötü gitmeyeceğini biliyordum, hahahaha—-ah evet, bu arada o nerede? Kendini kapatıp o oyuncaklarıyla mı oyalanıyor yine?”
Bunu duyan Mo Ran biraz huzursuz oldu: “Ah, Shizun…”
Amcası çabuk öfkelenen biriydi ve düşünmeden hareket etmeye yatkındı. Geçmişteki ömründe ölüm sebebi çoğunlukla bu huyundan dolayıydı. Tabii ki Mo Ran doğrudan ona Chu Wanning’in iki yüz darbe yediğini ve ek olarak üç ay mahkûm edildiğini söylemek istemiyordu. Ağzından bir “ah” çıktığı zaman haberleri nasıl vereceğini kara kara düşünüyordu.
Xue Meng kollarında bir yığın kan durdurucu otla geri geldi ve babasını görünce neşeyle doldu: “Baba!”
“Meng-er!”
Mo Ran gizlice rahat bir nefes aldı. Ne zaman baba-oğul çifti buluşsa, ona, Chu Wanning’in cezalandırıldığı haberini nasıl vereceğini incelikle düşünmesi için oldukça zaman veren, karşılıklı bir pohpohlama münazarası kaçınılmazdı.
Bu tavus kuşu baba-oğul çiftinin, kuyruk tüylerini açacağından ve birbirlerini övgüyle sıvayarak kendi kendilerini meşgul edeceğinden oldukça emindi.
“Oğlum bu iki ayda daha da yakışıklılaşmış! Gittikçe daha da fazla babana benziyorsun!”
Xue Meng görünüşünü tamamen annesinden almıştı ve babasına hiç benzemiyordu ama sözlerini kendine sakladı: “Ve babam daha da çekici olmuş!”
Xue Zhengyong büyük elini salladı, sırıtarak: “Kunlun Taxue Sarayında olduğum süre boyunca, devamlı oradaki delikanlıların oğlum ve yeğenime mum bile tutamayacağını düşünüp durdum! Aiyo, o kız gibi gürültücü çocuklara bakmaktan sıkıldım. Meng-er, Mei Hanxue’yu hatırlıyor musun?”
Xue Meng aniden nefret ediyormuş gibi göründü: “Düzinelerce yıldır inzivada eğitim gören dobiş mi? Onun Taxue Sarayı’nın en büyük müridi olduğunu duydum. Sonunda ortaya çıktı mı?”
“Hahaha, ne hafıza ama, evet o. Çocuk, eskiden, bir süre bizimle kalmıştı, ikiniz bir yatağı bile paylaştınız.”
“…Nasıl unutabilirim, köpek gibi şişkoydu ve uykusunda tekmeliyordu. Birçok kez yataktan dışarı tekmelendim. Onu mu gördün?”
“Gördüm, gördüm.” Xue Zhengyong sakalını sıvazladı ve bir şey düşünüyormuş gibi göründü. Xue Meng göklerin sevgilisiydi, fazlasıyla rekabetçiydi ve sabırsızlıkla sordu: “Ve?”
Xue Zhengyong güldü: “Tabii ki sen daha iyisin. Efendisi, çocuğa, kahrolasıca bir nedenden ötürü enstrüman ve dans gibi şeyler öğretmiş, qinggong kullanmak bile çiçekleri her yere uçurabilir, baban gülmekten ölecekti, hahahaha!”
Xue Meng, tiksinmiş gibi, burnunu kırıştırdı.
Küçük şişko domuzcuk, enstrüman çalıyor ve çiçekler pır pır ederken dans ediyor…
“Peki efsunu nasıl?” Mei Hanxue on yıldan fazladır inzivada eğitim görüyordu, sonuçta; sadece birkaç ay önce çıkmıştı ve henüz dünyada çok fazla ses yapmamıştı.
“Görünüş” açısından, çoktan kazandığından, Xue Meng, sıradaki olarak, “efsunlarını” karşılaştıracaktı.
Xue Zhengyong bu sefer hemen cevap vermedi. Bir süre düşündü, sonra, “Yeteneklerini çok fazla göremedim. Ne olursa olsun, Meng-er, Ruhani Dağ Yarışması’nda onunla kılıçlarını çarpıştırdığında kazanacaktır.”
Xue Meng’in kaşları seğirdi: “Hıh, o domuzcuğun benimle savaşabileceğini bile kim bilir?”
Wang Hanım ilacı karıştırmayı bitirip ayağa kalktı, gülümseyerek Xue Meng’in kafasını okşadı: “Meng-er fazla kibirli olmamalı, alçak gönüllü ve saygılı olmayı bil.”
Xue Meng: “Alçak gönüllü olmanın anlamı ne? O zayıflar için, ben babam gibi açık sözlü olmayı yeğlerim.”
Xue Zhengyong kıkırdadı: “Gördün mü, bu kaplan babanın, oğlu için yavru köpeği yok.”
Wang Hanım hoşnutsuzdu. “Hep senin yüzünden, bu kötü huylar dışında bir şey öğretmiyorsun, sana inanamıyorum?”
Xue Zhengyong, ifadesindeki hiddeti gördü ve biraz mutsuz olduğunu biliyordu. Hemen sırıtışını düzeltti, kafasını kaşıyarak: “Karıcığım, ben haksızdım. Karıcığım ne derse onu yapacağız, kızma~”
Mo Ran: “…”
Xue Meng: “…”
Wang Hanım, gençken Guyue’ye müridiydi ve söylentilere göre Xue Zhengyong onu kaçırmıştı. Söylentilerin doğru olup olmadığını kim bilir, ama Mo Ran şunu biliyordu ki amcası, yengesine çok aşıktı, o kadar çok ki demirden kemikleri onun parmaklarının arasında yumuşak iplere dönebilirdi. Ama Wang Hanım, kocasına karşı o kadar tutkulu değildi; o nazik bir insandı ama en küçük şeyden bile kocasına kızabiliyordu.
Yıllar tıpkı bunun gibi, çalkantılı bir şekilde geçti. Gözü olan herkes, bu çiftte kimin daha çok sevdiğini görebilirdi.
Tabii ki Xue Meng, ebeveynlerinin flörtleşmesini izlemek için etrafta dolanmayacaktı. Biraz iğrenerek dilini şaklattı ve gitmek için döndü.
Wang Hanım oldukça utanmıştı, derhal: “Meng-er?” diye seslendi
Xue Meng elini salladı ve çabucak gitti.
Mo Ran da çiftin yeniden buluşmasını bölmek istemiyordu ve bu bahaneyi amcasının sorularından kurtulmak için uygun bir şekilde kullandı. Chu Wanning’in cezalandırılması konusunu Wang Hanım gündeme getirse daha iyiydi sonuçta. Bununla uğraşması gereken kişi olmak istemediğine emindi. Masadaki ilacı aldıktan sonra kaçışını yüzünde bir gülümsemeyle yaptı, hatta onlar için kapıyı bile kapamıştı.
Elinde ilaçla, acele etmeden, Kızıl Nilüfer Köşkü’ne dolaşarak ilerledi.
Chu Wanning’in yarasından dolayı, bu günlerde bedeni zayıftı, bu yüzden, genellikle köşkü çevreleyen bariyer indirilmişti. Bu yüzden birinin gelip gelmediğini bilmesine imkân yoktu.
Ve böylece, Mo Ran manzarayı gördüğünde koşullar şöyleydi….
Chu Wanning, nilüfer havuzunda banyo yapıyor.
Eğer tek başına banyo yapıyor olsaydı bir şeydi, ama erdemli ve namuslu, Kıdemli Yuheng’in yalnız kullanımı için olan nilüfer havuzunda, iki insanın daha silueti vardı…
gene kudurur bizimki 🤭🤭
lan..