炎炎炎
Not: Bu bölümden sonraki bölümler MTL kaynaktan çevrilip Çince’den düzenlenmiştir.
“Bunu Shizun’dan saklamayacağım; Şeftali Çiçeği Pınarı’nda olduğumdan beri bunu biliyordum.”
Bunu önceki hayatında zaten biliyordu ama Chu Wanning’e gerçeği söyleyemezdi. Mo Ran daha sonra güldü, “Biz yoldayken Mei Hanxue ve Taxue Sarayı’ndaki insanların onun hakkında konuştuğunu duydum. O zaman Mei Hanxue’nin haklı olduğuna inandım. Sonrasında izledim ve Ye Hanım’ın erkek olmadığından daha da emin oldum.”
“Nasıl?”
“Shizun her zaman çok yüksek yakalı kıyafetler giydiğini fark etmedi mi? Bütün boynu örten tiplerden. Tarzı çok garip. Sıradan bir insanda böyle bir kıyafet, bir ya da iki parça olur ama onun tüm kıyafetleri böyle.”
“… Fark etmedim.”
Mo Ran boş eliyle Chu Wanning’e işaret etti, “Bu pozisyonda olan herkesinki, neredeyse bu yüksekliktedir.”
Konuşurken, yanlışlıkla Chu Wanning’in Âdem elmasına parmaklarıyla dokundu. Hafif çıkıntı çok narindi, bir süre orada oyalanmadan edemedi. Ustasının çok acımasız, çok vahşi ve evcilleşmemiş olduğunu düşünmüştü ama boğazı gibi böylesine zayıf bir noktayı gözler önüne serip parmaklarının kavramasına izin veriyordu. Bu duygu fazla tahrik ediciydi.
Afallamış ve yola bakmayı unutmuştu. Kılıç hızlı ve azılıydı ama Chu Wanning’in “Dikkatli ol!” diye haykırdığını duyduğunda ivmesini geri çekmek için çok geçti. Böylece ağır kılıç, doğruca yüksek bir ağaçla çarpışmıştı.
“Bam!” Yüksek bir ses çınladı.
Mo Ran şaşkına dönmüştü ve hatırlayabildiği tek şey Chu Wanning’in elini sıkıca tutmaktı. Endişe içinde “Wanning,” diye fısıldadı ama her şey çok hızlı gerçekleşmişti ve kırılan ağaçların sesi, kulaklarında o kadar gürültülüydü ki Chu Wanning net olarak duyamamıştı.
Chu Wanning neredeyse öfkeden bayılacaktı. Ne kılıcı?! Sadece çatılarda koşamazlar mıydı? Neden bu kadar kibirli olması gerekiyordu?
İkisi yere düşmüştü. Yere ilk çarpan Mo Ran olmuştu ve sırtı kayalık, orman zeminine çarpmıştı. Yaralanmasa da kesin olarak acı içindeydi. Ancak sırtüstü yatıp dalların arasından parıldayan yıldızları seyrederken birdenbire çok mutlu hissetti…
Haha, neyse ki düşen oydu, Chu Wanning değildi.
Gülmeden edemedi. Chu Wanning göğsüne çarpmış ve kaburgalarında ağrıya neden olmuş olsa da gülmek istemesine engel olamıyordu. Gözlerini kıstı ve sırıttı, gamzeleri derin ve tutkuyla doluydu.
Chu Wanning başını kaldırmış ve onun böyle güldüğünü görmüştü. Öfkelenmeden edemedi, “Neye gülüyorsun?! Aptala mı dönüştün?”
Mo Ran, onu kollarında tutma ve göğsüne bastırma fırsatını yakalamıştı. Bunu yapmak için doğru zaman olmasa da yine de elini kaldırıp Chu Wanning’in saçını okşamak istedi.
Öyle düşündü ve öyle yaptı.
Chu Wanning haklıydı, düşünce bir aptala dönüşmüş olmalıydı.
“Shizun…”
Chu Wanning’in saçını okşadı. Karanlık gece ona bir anahtar vermiş gibiydi ve gizli aşkını içeren kutu açılmıştı. Sözlerindeki samimiyeti daha fazla kontrol edememiş ve sel gibi akıp gitmişti.
Sesi derindi, o kadar boğuktu ki Chu Wanning ilk başta kaskatı kesildi, içten içe paniğe kapıldı ve aceleyle keskin sağduyusunu toparladı, “Ne diye bağırıyorsun? Kılıçtan düştün. Cidden yeteneklisin.”
Mo Ran hafifçe içini çekti ve sonra tekrar saçlarını okşadı. Boğazını temizledi ve acı bir gülümsemeyle, “Shizun, benim hatamdı. Lütfen bir an önce kalk bedenimden,” dedi.
“N’olur biraz daha kollarımda yat,” diye düşünse de…
Bu tür sözlerin yüksek sesle söylenemeyeceği açıktı.
Yüzü kararmış Chu Wanning hızla ayağa kalktı ve Mo Ran’i de yukarı çekti.
“Nasılsın?” diye sordu sert bir şekilde, “Yaralandın mı?”
Mo Ran gülümsedi, “İyiyim. Sert ve kalın bir cildim var, bu yüzden düşmeye dayanabilirim.”
Chu Wanning, Mo Ran’in kafasında solmuş bir çiçeğin asılı olduğunu fark ettiğinde bir şey söylemek üzereydi. Düştüğünde çiçek de kafasının üstüne düşmüş olmalıydı. Gözlerini kısmaktan kendini alamadı ve “Başın…” dedi.
“Yaralanmış mı?”
Mo Ran elini kaldırdı ve dokundu ama her şey yolundaydı.
“Hayır, çiçek açıyor.”
Chu Wanning çiçekleri kafasından topladı ve ifadesizce ona uzattı. Mo Ran biraz utanmıştı. Oldukça çekingen bir tavırla başının arkasını ovuşturdu ama gülümsemesi daha da parlaktı.
“…” Chu Wanning arkasını döndü ve hafifçe öksürdü, “Madem bir sorun yok, o zaman devam edelim.”
Mo Ran, “Kı…” dedi.
“Hayır.” Chu Wanning öfkeyle arkasına baktı, “Qinggong!”
“… Qinggong, o zaman qinggong.” Mo Ran elini salladı ve isteksizce ağır kılıcı Qiankun kesesine geri koydu.
Ancak ormanın derinliklerine indikçe ağaçlar daha sık hale gelmişti. Kılıcı kontrol etme hızları qinggong kadar hızlı değildi ve Chu Wanning’in kung fu’su da iyiydi, bu yüzden hızlı hareket ediyordu.
Yüzünde serin bir meltem esti, Mo Ran’in kalbindeki çalkantıları biraz yatıştırdı.
Aniden önden Chu Wanning’in sesi geldi, ses tonu sakindi ve kayıtsızca sordu, “Song Qiutong’un bacağında bir ben var. Sen nereden biliyordun?”
Mo Ran şaşırmış ve hazırlıksız yakalanmıştı. Bir “bam” sesiyle hayranlık uyandıran Mo-zongshi bir kez daha bir çam ağacına çarptı.
Chu Wanning, “… Gece körü müsün?” diye sordu.
“Ah hayır.” Mo Ran cevapladı, “Üzgünüm, bugün biraz dikkatim dağınık.”
Chu Wanning hafifçe kaşlarını çattı, sonra bir şey düşünmüş gibi göründü ve öfkeye kapıldı, “Song Qiutong’un bacağındaki ben mi aklını dağıttı? Efsuncular için en önemli şey, saf bir kalbe sahip olmaları ve arzudan yoksun olmalarıdır. Güzelliklere baktığında kalbin titreyecekse, efsunculuğun anlamı ne?”
Mo Ran bir süre konuşamadı ve Chu Wanning’in söylediklerinin mantıklı olduğunu düşündü. Fakat Chu Wanning bir hata yapmıştı. Onun gıpta ettiği güzellik Song Qiutong değil, kar leoparı gibi kükreyen, öfkeli bir adamdı.
İçini çekti ve Chu Wanning’e nazikçe baktı, “Shizun, Song Hanım’ın görünüşünü beğenmiyorum. Çok fazla düşünüyorsun. Bacağında bir ben olduğunu Xuanyuan Köşkü Müzayede Evi’ndeki insanlardan duydum. Söylediklerim, kendi gözlerimle gördüklerim değil Shizun, kızma.”
“Kızılacak ne var? Peki, şunu sorayım, Ye Wangxi bir kadın olduğuna göre Song Qiutong’un bileğindeki zincifre nasıl kayboldu? Bu bir tesadüf olmamalı.”
“Aslında tesadüf değil. Shizun, Song Qiutong’a verdiğim bileziği hatırlıyor musun?”
“Evet.”
“O bilezikte benim yarattığım bir büyü var.” Mo Ran duraksadı. “Yaratması dört gün sürdü. Çok iyi değil ama kısa bir süre içinde Song Qiutong o bileziği taktığı sürece Pir Hanlin tarafından yaratılan zincifreyi kapatabilecekti.”
“…” Chu Wanning bir şey söylemedi ama ifadesi oldukça çirkindi.
Mo Ran’in ondan bir şey sakladığını düşündü.
Bunca yıldan sonra Mo Ran çok değişmişti. Başkalarının işine karışma eğiliminin yüzde yetmişini öğrenmişti ama başkalarının işine karışma denilen şey, adaletsizliği görüp tüm gücüyle yardım etmekti. Bu kadar zahmete katlanmak, birinin gerçek yüzünü ortaya çıkarmak ve onun Rufeng Sekti ile evlenmesini engellemek için küçük bir büyü yapmak bile biraz fazlaydı.
Song Qiutong ve Mo Ran arasında büyük bir çatışma olmadıkça veya Ye Wangxi’nin Mo Ran ile derin bir ilişkisi olmadıkça, bu adam böyle bir şey yapmazdı.
Mo Ran sessizlikte Chu Wanning’in duygularını da hissedebiliyordu.
Chu Wanning’in birkaç metre arkasına uçtu ve “Shizun,” dedi.
“Ne oldu?” Chu Wanning kayıtsızca yanıtladı.
Önceki hayatında olanlar doğal olarak tarif edilemezdi ama Mo Ran, Chu Wanning’i huzursuz etmek istemiyordu. Bir an düşündü, sonra ona gerçek duygularının yarısını söylemeye karar verdi, “Shizun, Ye Wangxi çok iyi bir insan. Tanımadığı bir kadını kurtarmak için Xuanyuan Köşkü’nde çok para harcadı. Bunu sen de biliyorsun.”
“Evet.”
“Ama Shizun, Ye Wangxi’nin Nangong Si’yı gerçekten sevdiğini görebiliyor musun?”
“… Az çok. Bunu bu gece görebildim.”
“Shizun’un bunu görmesi iyi. Ye Hanım’ın gerçek kimliğini zaten bildiğimden, duygularını her zaman anladım. Ayrıca Song Qiutong’un, Ye Wangxi’nin daha önce bir kız olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu, bu yüzden sadece saygılıydı ve ona karşı hiçbir kötü niyeti yoktu. Ancak Nangong Si ile evlenirse, Rufeng Sekti bunu artık ondan bir sır olarak saklamayacaktır. Song Qiutong’un kişiliğiyle, Nangong Si’yı seven kadını kesinlikle kendi tarafında bir diken olarak görecek.”
Mo Ran bir an durakladı. Önceki hayatını düşündü. Song Qiutong, onunla Chu Wanning arasındaki özel aşkı hissedebiliyordu. Kalbinde kıskançlık ve nefretle, o sarayda değilken Chu Wanning’in tırnaklarını sökmüştü.
Ye Wangxi böyle bir kadının eline düşerse ne olurdu? Cevap açıktı.
Song Qiutong’un yaptığı kötülükler bir tırnağı sökmek gibiydi. Çok abartılı değildi. Başkalarının kötülüklerinin arkasına saklanmak onun için yeterliydi. Başkalarının kötülüklerinin arkasında, ölümün kapısında oyalanması onun için yeterliydi.
Bu dünyada iyilik yapmak ve kötülük yapmak aynıydı. Gök yere düştüğünde uzun olan, ağır yüke katlanacaktı. İlk olarak, Chu Xun gibi en kibarlar ezilirse bir çift zayıf el tarafından kurban edilmek üzere itileceklerdi. İlk olarak Taxian Jun gibi en gaddar insanlar ezilirse, tüm dünya savaşır ve on binlerce insan tarafından öldürülürdü.
Ancak kötülük ve kötülüğün birbiri ardına birikmesi olmasaydı, Mo Ran’in vücudunda birbiri ardına yaralar bırakan çok da kötü olmayan kötü insanlar olmasaydı…
O zaman, bu dünyada gerçekten Taxian Jun Mo Weiyu doğar mıydı?
Chu Wanning konuştu, “Bu meseleye karışarak ateşi kendi üzerine çekmekten korkmuyor musun?”
Mo Ran de bu sefer çok fazla gücünü açığa vurduğunu biliyordu.
Lakin önceki yaşamında, Ye Wangxi, onun tarafından kan denizine sürüklenmişti. Bu yaşamda, Rufeng Sekti’nin yükselişi ve düşüşünün onunla hiçbir ilgisi olmasa bile, Ye Wangxi’ye hâlâ bir hayat borçluydu. Bu nedenle şüphe uyandıracak olsa bile bunu yapmaktan çekinmezdi.
Sadece Chu Wanning için değil, önceki hayatında kötü muamele ettiği herkes için hayatı daha iyi hale getirmek istiyordu. Hâlâ günahlarının kefaretini ödeyebileceğini umuyordu.
“Korkuyorum,” dedi Mo Ran. “Ama artık gerçeği bildiğime göre, kafam rahat olsun istiyorum.”
Chu Wanning hâlâ Mo Ran’in davranışlarının çok aceleci olduğunu düşünse de sözlerini duyduktan sonra bunun üstünde fazla durmadı. Ne tesadüf ki tam o sırada, rüzgâr aniden, ansızın önlerinde beliren bir tür güçlü bir ruhani akımın eşlik ettiği yoğun bir kötü koku getirmişti.
Chu Wanning tepki veremeden Mo Ran’in ifadesi değişti. Fısıldadı, “İyi değil. Bu, Zhenlong Satranç Düzeni!”
“O tarafta.”
Sisli gece göğü, kötü kokuyla doluydu. Gökyüzündeki çatlaktan sürünerek çıkan hayaletler vardı. Her biri metal, odun, su, ateş, toprak olmak üzere yerden beş ışık sütunu fırlamıştı. Beşi de Kelebek Kasabası’ndaki sarsıcı gelgitlerle tamamen aynıydı.
Chu Wanning’in gözleri soğuklaştı, “Bu o,” dedi.
Mo Ran doğal olarak kimden bahsettiğini biliyordu. Jincheng Gölü, Şeftali Çiçeği Pınarı, Kelebek Kasabası…… Beş yıllık sessizliğin ardından geri dönmüştü. Baştan beri perde arkasına saklanan kişiydi, sahte Gouchen’di!
Ancak Mo Ran’in kalbinde belirsiz bir his vardı. Bu satranç oyunu öncekilerden tamamen farklıydı. Herhangi bir gizleme veya kamuflaj olmadan yapılmıştı… O kişi, zaferin elinde olduğunu düşünüyor gibiydi ve kazanmaya kararlıydı.
Ormandaki kuşlar irkilmişti, kanatlarını çırpıp her yöne kaçıştı. Mo Ran, Chu Wanning’le biri önde diğeri arkada olmak üzere ileri doğru koştu.
Yeterince yaklaştıklarında, hayaletlerin ve ifritlerin çatlaktan fırladığını gördüler. Mo Ran mırıldandı: “Sonsuz Cehennem… Sonsuz Cehennem’in önündeki bariyer…”
Bu sefer, Kelebek Kasabası’ndaki beş yıl öncekiyle aynıydı. Hâlâ aynı Sonsuz Cehennem’di!
Mo Ran panik içinde başını çevirdi ve Chu Wanning’in bileğini yakaladı, “Shizun, oraya gitme!”
“… Aptal aptal konuşma.”
Mo Ran de bunun saçmalık olduğunu biliyordu ama iki yaşamı boyunca Semavi Yarık’ı iki kez görmüştü. Bu iki çatlağın sonuçları dinmeyen bir kâbus olmuştu. Onu üçüncü kez gördüğüne göre şimdi nasıl endişelenmezdi?
Ama “gitme,” demenin ne anlamı vardı?
Bir kişinin doğasını değiştirmek zordu. Chu Wanning gibi birine binlerce, hatta on binlerce seçenek verilse bile, asla dönüp felaketten kaçmazdı. Bu yüzden Mo Ran, ne diyeceğini bilemeden Chu Wanning’e baktı.
Chu Wanning ona baktı ve “Endişelenme, dikkatli olacağım,” dedi.
Konuşmasını bitirdikten sonra Tianwen’i çağırmak için elini kaldırdı. Altın ışık, ince parmaklarının etrafında parıldıyor, her yere kıvılcımlar saçıyordu.
Mo Ran, Chu Wanning’in gözlerine uzun süre baktı ve sonunda içini çekti. Onun da elinden göz kamaştırıcı bir ışık fırladı ve Tianwen, gökyüzünü yarıp geçti. Ateşli kızıl ışık ve Tianwen’in altın ışığı iç içe geçti. İki silah, bir ömür sonra tekrar karşılaşmıştı ve ikisi de sakin ve güçlüydü.
Mo Ran, “Pekâlâ, biliyorum. Seni ikna etmeye çalışmayacağım. Shizun ne yapmak isterse, eşlik edeceğim,” dedi.
Parlak ışık gözlerinde parladı. Parlak kızıl, sıvı altını yakıyordu ve sıvı altın, koyu kırmızıya boyanmıştı.
“Shizun’la gideceğim.”
Chu Wanning, yanında savaşmak üzere olan Mo Ran’in sersemlemiş halini görünce içten ve çaresiz hissetti. Mo Ran’in gözlerinde çok fazla duygu vardı. Sanki artık Shizun ve mürit değilmiş gibiydi ama bu duyguların ne olduğundan emin değildi.
Böylece elini kaldırdı ve Mo Ran’in alnını dürterek, “Ödül yok,” dedi.
Mo Ran bir an afalladı, sonra Chu Wanning’in elini aşağı çekti, avucunun içinde tuttu. Öpmemek için elinden geleni yaptı. Gülümsedi ve “In, ödül yok. Gidelim,” dedi.
Kutsal ruhani ışık, gecenin içindeki bir ilahın gölgesi gibiydi. Altın rengi ve kızıllık buluştu ve bir anda ormanın kalbine ulaştı.
Ganquan Gölü.
Chu Wanning ve Mo Ran portakal korusuna saklandılar ve o yöne baktılar. Gölü destekleyen ruhani enerji akışı kesilmişti. Dondurucu gecede, gölün yüzeyinde kalın bir buz tabakası oluşmuştu. Gölün etrafında, her biri içine gömülü parlak bir silah yerleştirilmiş dört düzen vardı.
Chu Wanning alçak sesle, “Farklı niteliklere sahip dört kutsal silah mı?” dedi.
Mo Ran ilk başta şaşırdı ama sonra, “Bu beş yıl boyunca olan kutsal silah hırsızı gerçekten de onunla ilişkili…” dedi.
“Ama Kelebek Kasabası’na döndüğümüzde, açıkça yaşayan birinin kalbini kullanıyordu. Nasıl oldu da birdenbire düzeni değiştirdi?”
Mo Ran bir şey söylemek istedi ama Chu Wanning ağzını işaret edip konuştu, “Sessiz ol, şuraya bak.”
Bakışlarını takip eden Mo Ran, daha önce sık ormanda avlanmaya gelen genç efsuncular da dahil olmak üzere, uzaktaki gölün yüzeyinde yavaşça yürüyen Rufeng Sekti’nden bir grup muhafız gördü. Göğüsleri sabit bir ruh enerjisi akışı pompalıyor ve farklı niteliklerdeki dört kutsal silahla birleşiyordu. Bu güçlü ve saf ruh enerjisi, kutsal silahların ilahi ışıklarının sürekli olarak artmasına, göklerde parlamasına ve ardından göğü yararak gece göğünde devasa bir yarık açmasına, Sonsuz Cehennem’in ağzının açılmasına neden olmuştu.
Mo Ran’in gözleri irileşti, “Onlar ne yapıyor?”
“Görünüşe göre bu muhafızlar akıllarını kaybetmişler. Görünüşe göre Zhenlong Satranç Düzeni tarafından kontrol ediliyorlar.” Chu Wanning yüzünde depresif bir ifadeyle kaşlarını çattı. Bakışları kalabalığı taradı ve aniden durdu. Yüzü aniden bembeyaz kesildi. Alışılmadık bir şekilde, parmakları titreyerek Mo Ran’in omzunu sıkıca kavradı.
“…”
“Sorun nedir?” Mo Ran başını çevirdi ve bir an sonra kalabalığın arasında yürüyen tanıdık bir figür gördü. Dehşet içinde, “Xue Meng?!” dedi.
炎炎炎
Ç/N: Evet, MTL çevirimin ilk bölümü de böyleydi işte. Hiç kolay olmadı. 4 farklı mtl kaynaktan bakarak çevirdim. Size tüm kaynakları biliyorum derken şaka yapmıyordum. Gerçekten uğraşarak yaptığım bir çeviri oldu. Çevirinin güzelliğine aldanmayın, benim kelimelerle aram iyi. Bu çeviri kesinlikle doğru bir çeviri değil. Bunu bilerek devamını okuyun ki benim de içim rahat etsin. Sevgiler~
炎炎炎
