İki kardeş didişmeyi bıraktı ve aynı anda ayağa kalktılar.
Karşılarındaki kişinin fazlasıyla seçkin bir havası vardı. Xue Meng, sonunda tepki vermeden önce bir süre dik dik baktı, başıyla onayladı. “Mn. Doğru. Sen kimsin?”
Xue Meng doğduğundan beri dik kafalıydı ve Wang Hanım, ona, tekrar tekrar görgü kurallarını öğretmesine rağmen, asla dikkate almamıştı. Bu yüzden, asla insanlara uygun bir şekilde saygı adlarını sormazdı, saygı ifadeleriyle uğraşmazdı ve kendi adını da vermezdi. O, özünde, büsbütün kabaydı.
Ama Mo Ran bu kişinin, böyle hareketlerle bir manzara yaratmayacak kadar asil olduğunu biliyordu. Sonuçta, bu…
“Rufeng Klanı’ndan bir müridim, Ye Wangxi.” Beklenildiği gibi, genç adam sakin ve soğukkanlıydı ve sinirlenmedi. Koyu siyah kaşlarının altında, parçalı yıldız ışığı gibi parlayan bir çift göz vardı, olağanüstü parlaklıkta ve deliciydi. “Sizin adınızı sorabilir miyim?”
“Ye Wangxi?” Xue Meng kaşlarını çatıp mırıldandı. “Hiç duymadım, fazla ünlü biri olmamalı.”
Mırıltıları sesli değildi ama diğerinin onu duymaması için duyma zorluğu çekiyor olması gerekirdi. Bu sebeple, Mo Ran tedbirli bir şekilde Xue Meng’i biraz kendini tutması için kol yeninden çekiştirdi, sonra kendi yüzündeki ifadeyi maskeledi ve hafifçe gülümsedi. “Ben Mo Ran, Sisheng Tepesi’nin bir müridiyim ve yanımdakiyse benim küstah küçük kardeşim, Xue Meng.”
Xue Meng, onun yanından, öfkeli bir bakış atarak çekildi.
“Bana dokunma, kimmiş senin küçük kardeşin?!”
“Oh, Xue Meng, sen…” Mo Ran iç geçirdi. Ye Wangxi’ye döndü, gözleri hilal şeklini almış gülümsüyordu. “Genç kardeşim biraz inatçıdır, lütfen onu önemseme, Ye-xiong.”
Aniden tavrını değiştirip Xue Meng’e kibar olmaya başladığından değildi. Daha çok, Ye Wangxi, akranları arasında seçkin bir dahi olduğundandı. Bu Ye Wangxi henüz ismini duyurmamış olmasına rağmen, önceki hayatında, Ye Wangxi, tüm efsun dünyasında Chu Wanning’den sonra yalnızca ikinciydi.
Cennet biliyor, Mo Ran, Ye Wangxi’nin ellerinde, önceki hayatında ne kadar çekmişti. Bu hayatta yeniden doğduktan sonra, karşısındakinin hala bıçağın kenarı gibi keskin, dürüst bir kahraman, saf ve asil olduğunu görmek… Mo Ran, en azından onun iyi lütuflarını alamasa bile tekrar düşmanı olmak istemiyordu.
Sadece Chu Wanning, onu siyah ve maviye dövmek için tek başına yeterdi. Ye Wangxi’de bu karışıma katılırsa nasıl huzur içinde yaşayabilirdi ki?
Ye Wangxi az konuşan bir adamdı, bu yüzden birkaç kibar sözden sonra, kendi odasına geri döndü.
Gider gitmez, Mo Ran’in ifadesi cehennem-kadar-sinir bozucu, bok-yiyici sırıtışına geri döndü. “Ne düşünüyorsun?”
“Ne, ne düşünüyorum?”
“O kişi,” diye cevap verdi Mo Ran. “Hoşlandın mı? İyi göründüğünü düşünüyor musun?”
“…?” Xue Meng, sanki aklını kaçırmış gibi ona baktı ve alay etti. “Tuhaf tip.”
Mo Ran güldü. “Dördümüz aynı avluda yaşayacağız, her köşede birbirimize rastlayacağız. Yaşadığımız kişi ol olduğu için minnettar olmalısın.”
Xue Meng’in kafası karıştı. “Konuşma şeklin, çoktan onu tanıyormuş gibi?”
Tabii ki, Mo Ran ona gerçeği söyleyemezdi, bu yüzden ciddiyetin izi olmadan şaka yaptı: “Yoo, tanımıyorum ama insanları sadece yüzleriyle yargılayabilirim. İyi görünüşlü biri, bu yüzden ondan oldukça hoşlandım.”
Xue Meng küçümsedi, “İğrenç!”
Mo Ran güldü, etrafında dönerken elini salladı, Xue Meng’in arkasından saldırgan bir el hareketi çekti. Sonra tembelce kendi taş evine geri döndü, bir klunk sesiyle kapıyı sürgüledi ve Xue Meng’in tüm lanetlerini ve küfürlerini kapı dışı bıraktı.
Ertesi sabah, Mo Ran erkenden uyandı.
Kuştüyülü efsuncular, efsunculuk eğitimini üç gün ertelemişti, böylece onlar da Şeftali Çiçeği Pınarı’ndaki yaşama alışacaklardı. Mo Ran yüzünü yıkayıp kendine çeki düzen verdikten sonra Ye Wangxi’nin kendi başına gittiğini gördü. Diğer ikisi de henüz uyanmamıştı, bu yüzden sokaklarda dolaşmaya çıktı.
Sabah sisinin ince katmanının ortasında, oldukça az efsuncu, hafif adımlarla süzülüyordu, hızla kendi bireysel efsun alanlarına gidiyorlardı.
Mo Ran bir kahvaltı tezgâhından geçti ve taze buharda kızarmış çörekler gördü. Hala hasta olan küçük shidisini düşündü ve konuşmak için yaklaştı, “Sekiz kızarmış çörek ve bir kâse tatlı pirinç lapası istiyorum tezgâhtar Hanım.”
Kuştüyülü tezgâh sahibi başını bile kaldırmadan cevap verdi: “Altı tüy ver.”
Mo Ran boş boş baktı. “Altı ne?”
“Altı tüy.”
“…Yani şu anda bir tavuk bulup birkaç tüyünü yolmam mı gerek?”
Kuştüyülü tezgâhtar ona bakmak için gözlerini kaldırdı. “Tüyün yok ve hala yemek mi istiyorsun? Git, kaybol.”
Mo Ran hem sıkılmış hem de eğlenmişti ama tam tekrar sormak üzereyken aniden arkasından tanıdık bir ses geldi. Bandaja sarılmış bir el uzandı, ışıldayan, parlak altından altı tüyü, parmaklarının arasına kıstırmıştı.
“Tezgâhtar Hanım, biraz lapa lütfen. Benden olsun.”
Kuştüyülü tezgâhtar tüyleri aldı, vaktini daha fazla onlarla kaybetmek istemiyordu ve kahvaltıyı paketlemek için döndü. Mo Ran başını çevirdi ve Ye Wangxi’nin yanında durduğunu gördü, uzun ve yakışıklı duruyordu, varlığı zarifti.
“Çok teşekkürler.” Mo Ran hala buharı tüten, sıcak çörekleri ve tatlı lapayı kaptı ve Ye Wangxi’yle birlikte uzaklaştı, “Bugün sana rastlamasaydım, korkarım ki aç kalacaktık.”
“Endişelenme,” dedi Ye Wangxi. “On Sekiz Hanım’ın hafızası çok iyi değil ve her zaman yeni gelenlere biraz tüy vermeyi unutuyor. Ben de şans eseri seninle karşılaştım; sıkıntı değil, yani endişelenme.”
Mo Ran ona sordu, “Şeftali Çiçeği Pınarı’nda, bütün işleri halletmek için bu tüylere mi ihtiyacın var?”
“Doğru.”
“Tüyler nereden geliyor?”
Ye Wangxi cevap verdi, “Yolunuyorlar.”
“Yo…yolun…ma…mak mı?” Mo Ran biraz şaşırdı. Bu tüyler gerçekten de bir kuşun vücudundan mı yolunmuştu? O halde etraftaki tüm kuşlar kel olmaz mıydı?
Şok olmuş yüzünü görünce, Ye Wangxi ona eğlenerek baktı: “Ne düşünüyorsun? Şeftali Çiçeği Pınarı’nda, Ata Uçurumu diye bir yer var. Efsanede, ölümsüz Zhuque’nin yükseldiği yer. Uçurumun dibi gürleyen alevlerle kaplı, ölçülemeyecek ve katlanılamayacak kadar sıcak. En ufak bir ot bile bitmiyor ve hiçbir canavar da hayatta kalamıyor.”
Mo Ran onun tanımlamasını dinledi ve hemen, dün, şehrin kenarından geçerken, uzakta gördüğü kan kırmızısı göğü düşündü. “Bu uçurum, şehrin kuzey tarafına yakın mı?”
“Doğru.”
“Bunun tüylerle ne alakası var?”
Ye Wangxi cevap verdi, “Şöyle anlatayım: Ata Uçurumunun etrafında hiçbir yaratık yaşayamamasına rağmen, içinde yaşayan kızgın bir baykuş sürüsü var. Yuvalarını ateşle yapıp gün içinde saklanıyorlar ve geceleri dışarı çıkıyorlar. Tüyleri, Kuştüyü Kabilesi efsuncularının efsununu arındırmaya yardımcı oluyor.”
“Yani olan şey bu,” Mo Ran sırıttı. “O halde, ürünlerini tüylerle takas etmek istemelerine şaşmamalı.”
“Mn. Ama dikkatli olmalısın, çünkü gece dışarı çıktıklarında, tüyleri, sıradan baykuşlar gibi, normal tüylere döner. O zaman onları yakalasan bile, işe yaramayacaklardır. Yalnızca her gün, gün arasında, güneş doğudan doğduğunda, yüzlerce ve binlerce baykuş sürüsü Ata Uçurumuna döner. Uçurumlarına döndükleri andan hemen önce, tüyleri tekrar altına döner ve sadece o zaman yolmak işe yarar.”
“Haha, bu ayak çalışması ve uçuş becerileri uygulamasıyla aynı şey değil mi? Eğer yeteneklerin ortalamanın altındaysa, o zaman düşer ve barbekü olursun. Gidip tüy toplamazsan da muhtemelen açlıktan ölürsün.” Mo Ran dilini şaklatmadan edemedi. “Bu oldukça kötü.”
Ye Wangxi sordu, “Bu, hafif ayak çalışmasında iyi değilsin mi demek?”
Mo Ran kıkırdadı. “Şöyle böyle.”
“Bu işe yaramaz,” diye cevap verdi Ye Wangxi, “Baykuşların hareketleri çevik ve şiddetli, bir doğan veya şahinden daha yavaş değiller. Gayretli bir şekilde antrenman yapmazsan, o zaman birkaç güne aç kalırsın.”
“Demek öyle…”
Hala Mo Ran’in dalgın olduğunu görünce, Ye Wangxi iç çekti ve tekrar konuştu: “Biraz tüy edindim ve şu anda yokluk çekmiyorum. Üçünüzün biraz ihtiyacı varsa, şimdilik sadece benden isteyin.”
Mo Ran tekrar elini sallayıp gülümsedi. “Bunu nasıl yapabiliriz? Hadi bu altı tüyü senden borç almışım sayalım. Önce gidip biraz yemek yiyeceğim ve yarın biraz tüy toplayabilirsem sana geri ödeyeceğim. Çok teşekkürler.”
Mo Ran, Ye Wangxi’ye veda etti, lapayı taşıyarak avluya geri döndü.
Xue Meng’in odası boştu. Muhtemelen uyanıp sıkılmıştı ve dolaşmaya çıkmıştı. Mo Ran, Chu Wanning’in bambu evine gitti.
Chu Wanning henüz uyanmamıştı. Mo Ran lapayı ve buharda kızarmış çörekleri masaya yerleştirdi ve yatağına doğru gitti. Bakmak için başını eğdi.
Bir anda, tanıdık bir his üstünden gelip geçti.
Bu küçük shidinin uyurkenki görünüşü… neden belli bir kişiye benziyordu?
Ama küçük shidinin kesin olarak kimi andırdığını düşünemedi. Yalnızca buna benzeyen başka birinin, bulanık bir izlenimine sahipti, yatağında yatarken daima, ellerini yanağının altına koyup bir top gibi kendine kıvrılan birinin—-ama kimdi o gerçekten?
Düşüncelerinde kaybolmakla meşgulken, Chu Wanning uyandı.
“Vuuh…” Yuvarlandı. Chu Wanning, yatağının yanındaki kişiyi gördü ve aniden gözleri kocaman açıldı. “Mo Ran?”
“Kaç kere söyledim sana, bana Shixiong demelisin.” Mo Ran, biraz saçlarını karıştırdı ve sonra alnından ateşine baktı, “Ateşin düşmüşe benziyor. Hadi, kalk da biraz yemek ye.”
“Yemek ye…” Çocuk, yatakta dalgınca tekrar etti, darmadağın saçları görünüşünü daha da tatlı yapıyordu.
“Shixiongunun seni ne kadar önemsediğine bak, sana kahvaltı almak için erkenden uyandım. Hala sıcakken yemelisin.”
Chu Wanning, tertemiz beyaz iç cübbesini giydi ve yataktan çıkıp doğruca yemek masasına yürüdü. Yemek masasının üstünde, tek bir taze nilüfer yaprağı vardı. Buharda kızarmış çöreklerin içinin alt kısmı, yeşim yeşili doğranmış yeşil soğan parçalarıyla ince derili ve gevrekti ve üstüne siyah susam serpilmişti. Diğer yanda küçük bir kâse longan1 ve osmanthuslu lapa vardı. Yumuşak ve yapışkandı ama aynı zamanda kalın ve zengindi, yükselen buhardan bulutlarıyla, hala dumanı tütüyordu.
Genelde kararlı ve güçlü olan Kıdemli Yuheng, aniden kendinden emin olamadı. “Benim için mi?”
“Ah?”
“Bunların hepsini… benim için mi aldın?”
Mo Ran bir an şaşırdı. “Bu doğru.”
Çekingen ve emin olamayan Chu Wanning’i izledi. Düşündü ve gülümsedi, “Çabuk ol ve ye, yoksa soğuyacak.”
Chu Wanning çok uzun yıllardır Sisheng Tepesi’nde olmasına ve herkes ona saygı göstermesine rağmen, soğuk ve katı bir kişiliğe sahip olduğundan neredeyse hiç kimse onunla yemek yememişti. Ona kantinden bir porsiyon kahvaltı getirme ihtimalleri bile daha düşüktü. Bazen, müritlerin birbirine göz kulak olmasını izlerdi ve kabul etmek istemese de kalbinde onları biraz kıskanmadan edemezdi. Ve bu yüzden, bu lapa kâsesi ve birkaç çörekle yüzleşince kendini gerçekten onları yiyeceğine inandıramadı. Sessizlikte uzun bir süre geçti.
Mo Ran, onun küçük tabureye oturup önündeki yemeğe gözlerini dikerken çubuklarını hareket ettirmediğini gördü ve yemeğin hoşuna gitmemiş olabileceğini düşündü. “Sorun ne?” diye sordu Mo Ran. “Senin için fazla mı yağlı?”
“…”
Chu Wanning de ona baktı ve başını salladı. Kaşığını alıp bir kaşık dolusu lapa aldı. Üfledi ve dikkatle bir yudum içti.
Hala önceki güzel, soğuk ve mesafeli Chu-zongshi olsaydı, o zaman bu şekilde lapa yerken, kendini dizginlemeye çalışıyormuş gibi, zarif ve saf görünebilirdi.
Ama bir çocuğun bedeninde, sadece biraz garip ve zavallı görünüyordu.
Mo Ran, çekincesini yanlış yorumladı ve ona, “Longan sevmez misin? Ayıklayıp kenara koyabilirsin o halde, çok büyük bir sorun değil.” dedi.
“Hayır.” Küçük shidinin suratı fazla açıklayıcı değildi ama tekrar Mo Ran’e baktığında, kapkara kaşları yumuşaktı. “Severim.”
“Oh… Haha, iyi o zaman, sevmediğini düşündüm.”
Chu Wanning’in kalın kirpik perdesi alçaldı ve sessizce sözlerini tekrarladı, “Severim. Daha önce kimse benimle böyle ilgilenmemişti.”
Konuşurken, Mo Ran’e bakmak için gözlerini kaldırdı. Tekrar ciddiyetle konuştu.
“Çok teşekkür ederim, shixiong.”
Mo Ran, böyle bir şey demesini beklemiyordu ve şaşırıp kalmadan edemedi.
Yaratılıştan kibar bir insan değildi ve bilhassa çocuklardan hoşlanmazdı. Xia Sini’ye özellikle böyle iyi davranıyordu çünkü genç yaşta yetenekleri aşırı derecede iyiydi ve ona, arkadaş olmaya değer bir çocuk olarak görünmüştü.
Mo Ran sadece pratik olarak düşünüyordu ama Chu Wanning’in bu konuya içtenlikle davrandığını görünce utançla kızarmadan edemedi. Fakat, shidisinin söylediği şeyi duyduktan sonra, bunun biraz garip olduğunu düşündü. Mo Ran, Chu Wanning’e, teşekkür etmesine gerek olmadığını söylemek için elini salladı ve sordu, “Daha önce kimse sana kahvaltı getirmedi mi?”
Chu Wanning, ifadesizce başıyla onayladı.
“Kıdemli Xuanji’nin müritleri birbirlerine göz kulak olmayı bilmiyor falan mı?”
Chu Wanning cevap verdi, “Onlarla fazla takılmıyorum.”
“Peki klana gelmeden önce? Eski evinde yaşarken annen ve baban…” Mo Ran, cümlenin ilk yarısını söyledikten sonra durdu.
Küçük shidisinin ne kadar kıvrak zekalı ve kar kadar saf olduğunu görünce, ne tür ebeveynler böyle bir çocuğu efsun çalışması için dağın tepesine bırakıp asla geri gelmeyecek ve tekrar ziyaret etmeyecek kalbe sahip olabilirlerdi? Shi Mei ve kendisiyle aynı deneyimleri çekmişe benziyordu.
Beklenildiği gibi, Chu Wanning sakince konuştu: “Ebeveynlerim beni terk etti ve başka akrabam da yok, yani bana bakacak kimse olmadı.”
Mo Ran, büyük bir iç çekmeden önce uzun bir süre sessiz kaldı. Başlangıçta sadece bu çocukla arkadaş olmak istiyordum, bir, çünkü efsun seviyesi oldukça yüksek ve iki, çünkü istikrarlı ve olgun, diğer gürültülü çocuklar gibi değil. Kim benimle aynı arka plana sahip olduğunu düşünürdü ki; diye düşündü.
Mo Ran, önündeki küçük shidiye bakınca, kendi çocukluğunu düşünüp o acı ve zorlukla dolu yılları hatırlamadan edemedi. Göğsünde, sempati ve yakınlık hissiyle akan bir duygu seli hissetti. Aniden, konuştu: “Önceden sana göz kulak olacak kimse yoktu, artık olacak. Bana çoktan shixiong dediğinden, şu andan itibaren seninle düzgün bir şekilde ilgileneceğim.”
Chu Wanning, onun böyle söylemesini beklemiyor gibiydi ve biraz şaşırmıştı. Bir süre sonra, ifadesi yavaşça yumuşadı ve küçük bir gülümsemeye dönüştü ve konuştu: “Benimle ilgilenecek misin?”
“Mn. Şu andan itibaren bana yapışırsan, sana meditasyon ve kılıç tekniklerini öğreteceğim.”
Chu Wanning’in sırıtışı genişledi. “Bana meditasyon ve kılıç teknikleri mi öğreteceksin?”
Mo Ran, onun ifadesini yanlış yorumladı ve başını kaşıyarak, “Benimle dalga geçme, çoktan efsun seviyenin oldukça iyi olduğunu biliyorum ama hala gençsin sonuçta ve öğrenecek çok şeyin var. Kıdemli Xuanji’nin çok müridi var ve muhtemelen sana bireysel olarak öğretemeyecektir. Biraz benden öğrenmenin nesi yanlış? En azından, hala ruhani silahı olan biriyim.” dedi.
Chu Wanning bir an sessizdi ve sonunda konuştu: “Seninle dalga geçmiyordum. Bence… sen harikasın.”
Chu Wanning, daha önce hiç böyle bir şey söylememiş olabilirdi. Fakat, bedeni küçüldüğünden beri, kişiliği de nazikleşmiş ve yumuşamış gibiydi. Sanki karanlığın pelerini altında saklanıyormuş da sonunda taş kadar sert maskesini çıkarabilmiş gibiydi.
Mo Ran içinse, iki hayat yaşamış olmasına rağmen, bu, birinin onu böyle övdüğü ve “sen harikasın” dediği ilk andı. Onu öven sadece küçük bir çocuk olmasına rağmen, yine de hala ne yapacağını bilememiş, bu hoş sürprizle şaşkına dönmüştü. Mo Ran, bir süre hızla konuşurken kekelemekten başka bir şey yapamadı. Daima şehir duvarları kadar kalın olan cildi, gerçekten parlak kırmızıydı.
Ona söylenen şeyi kekeleyerek tekrarladı, “Ben, be-be-ben harika mıyım… gerçekten harika olduğumu mu düşünüyorsun?”
Mo Ran bir anda, gençken iyi bir insan olmak istediğini, belli belirsiz hatırladı.
Ama o zamandan olan, o küçük, nazik dileği, diğer küçük dileklerinin hepsine benziyordu– “Büyüyünce, makyaj dükkanındaki Li-ziziye2 evlilik teklifi edeceğim.”, “Param olunca, her gün pankek yiyeceğim.”, “Her öğün iki parça mangalda pişmiş etim olursa, onu ölümsüzlükle takas etmeyeceğim.”—hepsi buydu, nihayetinde, rüzgarda uçup giden ve karda dağılan anılardan başka bir şeye dönüşmemişlerdi.
