Bu sırada, Rufeng Klanı’nın üçüncü kattaki özel odasında, Ye Wangxi uzun ve zarif bir halde karmakarışık oymalarla süslenmiş korkuluğun yanında duruyordu, kaşlarını sertçe çatmış, dudaklarını da ince bir çizgi halini alacak şekilde birbirine bastırmıştı.
“Ye-gongzi, Kıdemli Xu bugün bizi buraya, kutsal silah için gönderdi. Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni için de teklif verirseniz, korkarım ki yeterince paramız kalmayacak…”
“Sorun yok. Kendi bütçemi kullanacağım.”
Görevliler, Ye Wangxi’nin çoktan karar verdiğini görünce birkaç kaçamak bakış attılar ama hiçbir şey söylemediler.
Xuanyuan Köşkü’nün İkinci Köşk Efendisi berrak bir sesle duyurdu: “Başlangıç teklifi on milyon altın. Bayanlar, baylar, müzayedeyi açıyorum.”
“On bir milyon.”
“On iki milyon.”
Gürültü, yükselen fiyatla beraber artıyordu.
“On dokuz milyon!”
“Ben yirmi beş milyon teklif ediyorum!”
Teklif, bir kerede altı milyon artmıştı, çoğu efsuncu başlarını sallayarak, iç çekip oturdu. Bu sırada, birkaç gümüş çubuk, ikinci kattaki kabinlerden, müzayede yöneticisine doğru süzüldü. Her birinde fiyat yazan çubukları havadan alan kadın, çabucak elinde salladı.
“Şu anki en yüksek teklif.” Çubukları tarayıp net bir sesle duyurdu, “Xuan kabininden otuz beş milyon.”
“Otuz beş milyon mu?!”
Kalabalık, soğuk bir nefes aldı ve topluca ikinci kattaki Xuan kabinine bakmak için döndüler. Işıklar, zarafetle sallanan gümüş perdelerin arkasından puslu bir şekilde parladı ama içeride nasıl bir insanın oturduğunu görmenin imkânı yoktu.
“O parayla koca bir saray alırsın.”
“Kimin teklifi bu, siz de biraz aşırı olduğunu düşünmüyor musunuz…”
“Savuracak bu kadar parası varsa on büyük klandan biri olmalı. Acaba hangisi?”
Chu Wanning’in gözleri kapalıydı. Fiyatı duyunca, Mo Ran’e: “Yanında yeterince para var mı?” diye sordu.
“Kesinlikle yok!” Song Qiutong’la karşılaşmak, beklediği en son şeydi ve Mo Ran ancak Chu Wanning ona seslendiği zaman kendine gelebilmişti. Telaşla sordu, “Shizun’un amacı ne?”
“Onu satın almak.”
Mo Ran ellerini çılgınca sallarken gözleri fal taşı gibi açılmıştı: “Hayatta olmaz, yapma, bu kadın bize sadece bir yük olur, nereye koyacağız onu? Yolculuk için fazladan at, geceleri kalmak için de fazladan oda kiralamamız gerekir, yok, bunu yapma.”
“Kim onu yanımızda götüreceğimizi söyledi? Sonrasında onu serbest bırakacağım.” Chu Wanning gözlerini açıp düz bir suratla elini uzattı, “Para.”
Mo Ran para kesesini kavradı: “P-Param yok benim!”
“Geri döndüğümüzde ödeyeceğim.”
“Bu para kutsal silah için!”
“Çoktan Jiangui’n yok mu? Başka bir kutsal silahı ne yapacaksın? Parayı ver!”
“…”
Mo Ran yaklaşmakta olan baş ağrısını hissetti; bu Song Qiutong… geçmiş hayatında onunla tanıştığında, Rufeng Klanı’nda bir müritti ve Mo Ran de Rufeng Klanı’nın ilçelerini yerle bir ediyordu. Shi Mei’e benzediğinden, kalbi sıkışmıştı, bu yüzden de hayatını bağışlamıştı. Zaman geçtikçe, kız zeki ve uysal olduğunu göstermişti, aynı zamanda mizacı da Shi Mei’e benziyordu, böylece sonunda onu imparatoriçesi yaptı.
Bu, Mo Ran’in en büyük pişmanlıklarından biriydi.
Chu Wanning ve onun dışarıdan soğuk gözüküp içinde nazik olan kalbi şimdi onu satın almak istiyordu – Mo Ran bunun olmasına nasıl izin verebilirdi? Kırk milyon altından bahsetmiyordu bile, kendisi o kadına dört sikke bile ödememişti.
Nitekim, kırk milyon altın ödeseler bile, yine de onu almazdı!
Bir çubuk, üçüncü kattan aşağı süzüldüğünde çıkmaza düşmüşlerdi. Altın bir çubuktu.
Bir tümüyle satın alma çubuğu!
Altın çubuk, Xuanyuan Köşkü’ndeki en yüksek teklif demekti – çubuğun kendisi elli milyon altın demek olduğundan, fiyat yazılı olmazdı. Böyle bir teklif koyulduğunda, bu, artık kimse teklif yapamaz demekti, bu yüzden adı, “tümüyle satın alma çubuğu1”ydu.
Kalabalık, bir karmaşa patlak vermeden önce, bir saniye için ölüm sessizliğine büründü.
“Rufeng Klanı!”
“Rufeng Klanı, tümünü satın alma çubuğunu çıkardı!”
Chu Wanning, Mo Ran’den ve sımsıkı kavradığı para kesesinden öteye baktı. Üçüncü kattaki ilk odayı görmek için doğru açıdaydılar. Ye Wangxi gizlenmek gibi şeyleri takmazdı; gizlilik anlamına gelen kar ayı ipeği perdeleri kenara çekeli çok olmuştu ve şu anda ellerini zarifçe arkasında bağlamış, oymalı tırabzanların yanında duruyordu.
İfadesi ciddiydi, yakışıklı yüzü hiçbir şeyi belli etmiyordu. Aşağıdaki yaygaraya göz atarken biraz sinirlenmiş gibiydi, özel odasına geri girmek için döndü.
Mo Ran derin bir nefes verdi ve Chu Wanning’e: “Shizun’un içi rahat olsun. Şeftali Çiçeği Pınarı’ndayken Ye-gongziyle yaşadım, yani onu iyi tanıyorum. O iyi biri, Kelebek-Kemikli Güzellik Şölenine zalimce bir şey yapmayacaktır.”
Bu sırada, üçüncü kattaki Rufeng Klanı’nın odasında, Ye Wangxi saten kumaşla kaplı, altın ve gümüş rengi işlemeleri olan masaya oturup kendine bir fincan aromalı çay koydu. Çayını bitirdiğinde dışarıdan kapı çalma sesi geldi.
Ye Wangxi’nin sesi zarif ve nazikti: “Girin.”
“Ye-xuanjun, kontrol etmeniz için Kelebek-Kemikli Güzellik Şölenini getirdim.”
“Teşekkürler. Gidebilirsin.”
“Xuanyuan Köşkü’nin hizmetçisi odadan gitti ve geriye sessizlikten başka bir şey kalmadı. Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni yerde diz çöktü, elleri ve ayakları büyüyle bağlanmıştı, tüm bedeni titrerken, gözlerinde panik vardı, gözleri şeftali çiçeği gözlerdi, kenarları ağlamaktan kızarmıştı, gerçekten acınası görünüyordu.
Ye Wangxi ona bir göz attı, o berrak, prensipli gözlerde uygunsuzluğun izi bile yoktu, büyüyü bozmak için elini kaldırdı.
“Yer soğuktur. Korkmuş olmalısın; otur da biraz sıcak çay iç.”
“…” Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni hâlâ titriyordu, güzel gözleri geniş ve cam gibi şeffaftı. Olduğu yerde durdu, yerde büzülmüştü hareket etmek şöyle dursun, konuşmak içi bile fazlasıyla korkuyordu.
Ye Wangxi iç çekti ve eliyle işaret ederek görevlilerden bir pelerin getirmelerini istedi.
“Hanımefendi, lütfen endişelenmeyin. Sizi efsun amaçları için satın almadım. Önce pelerini giyin, sonra konuşabiliriz.”
“Siz… Siz…”
Hâlâ hareket etmeyip zavallıca yukarı baktığını gören Ye Wangxi, bezmiş bir gülümsemeyle başını salladı ve bir dizi üzerine çöküp kızla aynı göz hizasına geldi.
“Adım Ye Wangxi, sizin adınızı sorabilir miyim?”
“Bu kişinin adı… Song.” Yaşlı gözleriyle, Ye Wangxi’ye tereddütlü bir bakış attı, “Song Qiutong… Teşekkürler, Ye-gongzi.”
Aşağıda, Mo Ran derin düşünceler içerisindeydi.
Geçmiş hayatında, tanıştıkları zaman Song Qiutong çoktan Rufeng Klanı’nda müritti. Ye Wangxi o zaman da onu açık arttırma evinden kurtarmış olmalıydı.
Mo Ran içinden iç çekti. Ye Wangxi’yi o kadar iyi tanımıyordu, sadece nezih, prensipli biriydi ve geçmişte, güç bakımından, Chu Wanning’den sonra ikinciydi. Mo Ran, Rufeng Klanı’nın yetmiş iki şehrini katlederken, onunla kılıç kılıca savaşmıştı; öyle haşin, muhteşem silahşörlük ve asil duruş, onda derin bir etki bırakmıştı.
Rufeng Klanı’nın yetmiş iki şehri her yere yayılmıştı ama Mo Ran hepsini en ufak bir çaba sarf etmeden almıştı. Ve unvanları devamlı konuşulan, kudret ve zafer öyküleri alabildiğine yayılmış olan, o ilçelerin efendilerinin her biri, botunun altındaki kirdi.
Ye Wangxi hariç, sadece Ye Wangxi hariçti – komutası altındaki yedi şehrin Mo Ran’e verilmesi belayı bitirmemişti. Hatta sonunda, şehirler düştüğünde ve bu kişi cesetlerle kaplı yerde diz çöktüğünde, gözleri hâlâ berrak ve boyun eğmezdi.
Rufeng Klanı’nın Nangong liderleri o zamanlar çoktan kaçmıştı ve geri kalanların çoğu, yaşamak için Mo Ran’in ayaklarının altında, yerlere kapanıyorlardı.
Fakat Ye Wangxi, orada sadece gözleri kapalı, kaşları sertçe çatılmış bir halde diz çökmüştü, ifadesi buz gibiydi.
Mo Ran, onu öldürmeden önce içtenlikle sormuştu: “Teslim olacak mısın?”
“Olmayacağım.”
Mo Ran, oturduğu, Rufeng Klanı’nın efendisini temsil eden, ejderha ve anka kuşuyla süslenmiş yaldızlı koltuktan gülümsemişti. Kara kirpiklerinin altındaki gözleri kalabalığı taramıştı; sıradan müritlerin yanında, altı-yedi tane şehir lordu ve bir sürü de general vardı, hepsi tozlu zeminde secde etmiş titriyorlardı.
Bir karga, kül rengi gökyüzünde, kan rengi sancakların üstünde dönerken gaklıyordu. Mo Ran umursamaz bir şekilde elini kaldırdı: “Hepsini öldürün.”
Ye Wangxi, ölmeden önce: “Rufeng’in yetmiş iki şehrinde de tek bir adam bile yok,” demişti.
Kan havaya saçıldı.
Mo Ran en yeni kazancını kollarında tutuyordu, güzeller güzeli Song Qiutong, güzelliği benzersizdi, zarif vücudu, önündeki cehenneme benzeyen manzaradan dolayı durmaksızın titriyordu.
“Korkma, burada uslu bir kız var. Şu andan itibaren bu Saygıdeğer Kişi’yle kalacaksın.” Mo Ran gülümseyerek saçını okşadı, “Gel, bana tekrar adını söyle. Rufeng Klanı’nda ne yapıyordun? Söylediklerini unuttum.”
“Bu kişinin adı… Song Qiutong.” Sesi dehşet içindeydi, “Ben… Ben Ye Wangxi’nin… Hizmetçisiydim…”
Ya Wangxi’nin hizmetçisi. O zamanlar Mo Ran’e söylediği şey buydu.
Song Qiutong’un, Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni’nin Rufeng Klanı’nda kalmasına nasıl izin verildiğine ve nasıl Ye Wangxi’nin hizmetçisi haline geldiğine dair hiçbir fikri yoktu. Bugüne kadar, yeniden doğuşundan sonra Xuanyuan Köşkü’nde, nihayet fark etmişti ki aşırı fazla bir tutar ödeyip onu tehlikenin pençelerinden kurtaran kişi Ye Wangxi’ydi.
Ancak Ye Wangxi’nin Mo Ran tarafından nihayet mağlup olmasının büyük bir sebebinin, Song Qiutong’un defişre ettiği bilgi sayesinde olduğunu neredeyse kimse bilmiyordu.
Düşüncesi, Mo Ran’in kaşlarının çatılmasına sebep oldu, Song Qiutong’a duyduğu tiksinti daha da derinleşmişti – bu kadının Shi Mei’e benzediğini düşünürken delirmiş olmalıydı.
“Bu açık arttırmanın son eşyası ise efendisiz kutsal bir silah.” Mo Ran’in düşünceleri, İkinci Köşk Efendisi’nin neşeli ses tonuyla bölündü, “Bu açık arttırmayı üçüncü kişi adına sunuyorum.”
Her açık arttırma oturumundan önce etrafta, ne tür değerli hazineler satılacağına dair söylentiler dolanırdı. Dolayısıyla, toplanan efsuncu güruhu, demin Kelebek-Kemikli Güzellik Şölenine verdiği vahşi tepki aksine, hâlâ sabırsızlıktan yerinde duramamasına rağmen, şimdi birazcık durulmuştu.
Beyaz yeşimden nilüfer, bir kez daha açtı ve taş kürsü yavaşça kalktı, üzerinde, gümüş renkle, kutsal bedenler ve zarif manzaralar işlenmiş, saten bir kılıf taşıyordu.
Saten kılıf, ince ve karmaşık nakışlıydı, bilen herkes tek bir bakışta söyleyebilirdi ki bu ince iğne işi, nakışlarıyla ünlü Gusu evinden, Xianyun Köşkü’nden geliyordu. Kutsal silah bir yana, sadece kılıf bile yüzlerce altın değerindeydi.
“Bu kutsal silah, Jun Dağı’ndaki mezar höyüğünde bulundu. Eski efendisi ölmüş ve biz, Xuanyuan Köşkü olarak, henüz yeni bir efendisi olmadığını teyit ettik.” İkinci Köşk Efendisi devam etmeden önce durakladı, “Herkesin bildiği üzere, kutsal bir silahın ismi, gövdesine kazınmıştır. Fakat, zaman, bu kutsal silahın yazıtını yıpratmış ve sadece bir karakter okunuyor – Gui [Geri Dönüş].”
Biri homurdandı: “Yeter çene çaldığın, aç artık şu kutuyu.”
“Aiyo, bırak, alışırsın, Xuanyuan Köşkü her zaman böyledir. Ürünleri göstermeden önce konuşmak zorundalar.”
“Sanırım öyle.”
Muhabbetten eğlenen Mo Ran, espri yapmak için Chu Wanning’e döndü, ancak gördüğü tek şey Chu Wanning’in kar kadar solgun yüzüydü, kılıç gibi düz kaşları, uzun, soğuk yeşim parmaklarını şakaklarına bastırırken çatık ve gergindi. Donakalmıştı, aceleyle sordu: “Shizun, iyi misin?”
“Birdenbire… Birdenbire çok iyi hissetmemeye başladım.”
“Nasıl iyi hissetmiyorsun? Yine mi soğuk algınlığına yakalandın?” Mo Ran yaklaşıp alnına baktı, “Ateşin yok.”
“…” Chu Wanning hiçbir şey söylemeden başının salladı, tamamen hasta görünüyordu.
Ne yapacağından emin olamayan Mo Ran: “Biraz çay koyacağım.” diye bildirip bir fincan buharı tüten çaydan koydu, durakladı, sonra demin satın alınan Tapir Kokulu Çiy’den biraz ekledi.
Pir Hanlin’in ilaçları dünya çapında meşhurdu ve Chu Wanning gerçekten de Tapir Kokulu Çiy eklenmiş çayı içtikten sonra daha iyi görünüyordu, dikkatini tekrar aşağıdaki açık arttırmaya verirken yüzüne biraz renk gelmişti. Mo Ran bir çay setini temizleyip başka bir fincan koydu.
“Kutsal silahın tam adını bilmenin hiçbir yolu olmamasına rağmen, yıldızlar onu tekrar bu dünyaya getirmek için hizalandığından, yazıtı sadece gui [geri dönüş] kelimesini içeriyor, Xuanyuan Köşkü, şu an için, ona “Guilai” [Geri Dönmek] adını verdi.”
Kalabalıktan birinin sabrı sonunda tükenmişti, bağırıyordu: “Köşk Efendisi, sen, yeterince methettin, biz, oldukça heyecanlandık, artık kutuyu aç da kutsal silaha kendimiz bakalım.”
İkinci Köşk Efendisi gülümsedi: “Her şey sırayla, Xuanjun. Efsun dünyasındaki kanunlara göre, kutsal bir silahın efendisi öldüğünde, silah kan bağı alan nesline geçmeli. “Guilai” mezar höyüğünde bulundu ve esas efendisinin kimliğini bilmemize imkân yok. Ancak, kılıf bir kez açıldığında, herkes ruhani enerjisiyle gelip silahı test edebilir; birine parlarsa, demektir ki o kişi esas efendinin kanındandır ve “Guilai” doğal olarak o kişiye aittir, ücret ödemez.”
“Hahaha, sanki böyle tesadüfi bir şey olur da.”
Efsuncu güruhu kahkahalara boğuldu.
“Bu doğru, ne şans ama.”
“Denemekten zarar gelmez.”
İkinci Köşk Efendisi’nin yüzü kalabalığın sözlerine neşeyle parladı ve berrak bir sesle kabul etti: “Gerçekten de şansınızı denemek incitmez. Öyleyse, dikkatinizi rica edip kapağı kaldıracağız.”
Kadın parmaklarını şaklattı ve ikisi de on beş – on altı yaşlarında genç kız olan bir çift Guyue’ye müridi, kenardan yaklaştı. Uçup zarif bir şekilde nilüfer kürsüsüne indiler ve uzun ve ince, yeşime benzer ellerini saten kılıfın üzerine yerleştirdiler. İkisinin de karmaşık, kristal birer anahtarı vardı, dikkatlice kılıfın anahtar deliğine soktular.
İki kılik sesiyle kılıf açıldı.
Önündeki sahneyi izleyen Mo Ran, kendini Jincheng Gölü’nde, Jiangui’yi kazandığı zamanı düşünürken buldu. O zaman açık bir şekilde söylenen tek şey “birinin dünyada en çok sevdiği kişi” Daimî-Hasret’i açabilirdi, fakat bir nedenden o sırlı kutu Chu Wanning’in ellerinde açılmıştı.
Seyirci nefesini tuttu, kapüşonlu pelerinlerin altından bir sürü göz, dikkatle o dar kutuya bakıyordu. Altın nakış yavaşça açılırken odadaki hava sonuna kadar gerilmiş bir yay gibi gerilmişti ve binlerce insan olmasına rağmen, o kadar sessizdi ki tek bir saç telinin yere düşüşünü bile duyabilirdiniz.
Herkes, gözünü bile kırpmadan, kutunun içinde açığa çıkan, zamanla eskimiş, kadim kılıca bakıyordu. Bazıları açgözlülükle, bazıları merakla, bazıları da takdirle…
Yalnızca Mo Ran, kutunun içinde yatan silahı gördüğü anda aniden gözlerini iri iri açmıştı, yüzündeki renk hızla çekiliyordu.
İki ömür yaşamıştı, iki kutsal silaha sahipti ve diğer birçok kutsal silahın hükümdarıyla kılıç kılıca savaşmıştı. Xuanyuan Köşkü’nde nasıl bir kutsal silahın satıldığını umursamadığını düşünmüştü.
Ama yanılmıştı.
“Kutsal silah Guilai.” İkinci Köşk Efendisi’nin berrak sesi, sessizliği kırdı, “Uzun bir kılıç, uzunluğu 4 fit, genişliğiyse 3 inç.2 Yansıması olmayan saf siyah gövdesiyle kınsız.
Mo Ran’in parmak uçları, ağzından o iki kelime çıkarken hafifçe titriyordu.
“Bu’gui…” [Dönmek Yok]3
Dönmek Yok…
Kızıl köprünün üzerindeki zümrüt yeşili geçmişin meseleleri;
Başka bir yıl daha geçiyor ama sen hâlâ dönmüyorsun.
––––
“Mo Ran, şu an kendi kutsal silahın olduğundan, niçin ona bir isim vermek yerine, benden onun ruhani farkındalığını mühürlememi istiyorsun?”
“Shizun’a bu müridin terbiyesiz olduğu cevabını vermek için ve isim vermek için tek şansım var. Kötü bir isim seçip ona takılı kalacağımdan korkuyorum.”
“A-Ran, uzun kılıcın için henüz bir isme karar vermedin mi? Herhalde ona sadece o ‘kılıç’ şu ‘kılıç’ deyip duracak değilsindir.”
“Sorun değil, sorun değil, sadece düşünmek için kendime zaman tanıyorum. O kutsal bir silah sonuçta, süper harika bir ismi hak ediyor, hahaha.”
Sonra, Shi Mei ölmüştü.
Mo Ran, Chu Wanning’den mührü kaldırmasını istemişti, böylece kutsal silahını “Mingjing” diye adlandırabilecekti.
Fakat o zaman, Chu Wanning, hayalet diyarıyla savaştığından ruhani gücünün hâlâ bozuk olduğunu söylemişti ve gerçekten de mühür büyüsünü kaldıracak gücü yoktu, bu yüzden tek yapabildiği, bu konuyu öylece bırakmaktı.
Sonrasında, Mo Ran ve Chu Wanning’in ilişkisi tamamen kopmuştu ve Mo Ran artık mührü kırmasını istemek için gönülsüzdü. Ve sonra o kana bulanmış uzun kılıç yıllarca ve sayısız savaşta, isimsiz kalmıştı. Ama artık önemi yoktu; dünyada Mo Weiyu’nün elindeki kan ve nefretle beslenen korkunç kılıcın farkında olmayan tek bir ruh bile yoktu.
En sonunda.
Chu Wanning de ölmüştü.
On yıldan fazladır Mo Ran’in kılıcının üstünde olan isim-mühürleme büyüsü de onunla birlikte yok olmuştu.
O gece, Mo Ran hatırı sayılır bir miktarda armut çiçeği şarabını kafaya dikmişti. Biraz çakırkeyifti, elini o buz gibi soğuk kılıçta boydan boya gezdirmişti, artık, coşku mu yoksa acı mı hissettiğini söylemekten acizdi. Fiske vurmuş ve savaş alanındaki davul ve borazan seslerinin içinde yankılanan sesini dinlemişti, iliklerine kadar üşümüş bir haitang gibiydi. Wushan Sarayı’nın çatısında uzanmış, hem keyifli hem de dengesiz gibi kontrolsüz bir şekilde kahkaha atıyordu.
O gece ağlayıp ağlamadığını bilmiyordu, sadece, sabah uyandığında, on yıldan uzun süredir isimsiz olan o uzun kılıcın üstüne, o iki keskin hatlı karakter kazınmıştı.
“Bu’gui.”
Dönmeyeceksin.
Hiçbir zaman.
Fakat önceki hayatında ona sayısız savaşta eşlik eden bu silah, neden yeniden doğduğu dünyada belirmişti ve nasıl XuanYuan Köşkü’nün açık arttırmasına düşmüştü?!
Mo Ran daha fazla düşünemeden, açık arttırma evindeki o binlerce efsuncu, ruhani enerji akışlarını saldı, hepsi Bu’gui’yle söyleşmek için acele ediyordu.
Mo Ran: “…”
Yararı yoktu. Silah, Bu’gui olduğundan ve Mo Ran de orada olduğundan, dünyada kesinlikle bu uzun kılıca emir verebilecek başka kimse olamazdı.
Fakat görünüşünün, o perde arkasında saklanan küçük piçle bir ilgisi var mıydı? Öyleyse, bu zamanki dünyaya Bu’gui’yi salması, Mo Ran ve Chu Wanning’in onu yakalamaya çalıştığını bildiği anlamına geliyordu ve amacı diğer ruhani özleri test etmek değildi.
O halde ne yapmaya çalışıyordu?!
Ayrıca, bu Bu’gui gerçek miydi? Yoksa Jincheng Gölü’ndeki o sahte şeyler gibi basit bir yem miydi?
Aklı sorularla dolu olan Mo Ran kendi ruhani güç filizine uzandı.
Bu’gui sahte değilse, kesinlikle onunla birlikte ışıyacaktı. Işıma, dikkatlerden uzak durmak için çok belli olamazdı, sadece birazcık…
Arkasından belli belirsiz bir inleme geldiğinde, ruhani enerjisinin yalnızca minik bir ipliğini salmıştı.
“… Shizun?!”
Mo Ran başını aniden çevirdiğinde Chu Wanning’in masaya yığıldığını gördü, kaşları çatık, dudakları maviydi, kar beyaz cübbesi duman gibi yayılmıştı, yakışıklı yüzü buzdan da solgundu. Gerçekten bayılmıştı, gözleri, kronik bir hastalığı nüksetmiş gibi sımsıkı kapalıydı.
Mo Ran, hiç yoktan böyle bir şeyin olmasını beklemiyordu; panikledi, ruhani enerjisini geri çekip Chu Wanning’in yanına koştu, kollarının arasına alarak: “Shizun, neyin var?!”
Dipnotlar
- Buyout: Açık arttırma terimi. Tüm malı satın almak anlamına geliyor. Açık arttırmayı yapan kurum belirli bir fiyat koyar, bu fiyat o açık arttırma için en yüksek değerdeki fiyattır. Biri buyout teklif ederse mal direkt o kişiye gider.
- Uzunluk: 121 cm Genişlik: 7,62 cm
- Yeşil, batı kültüründe umudu ve saflığı temsil eder. Çin kültüründe de saflığı ve temizliği temsil ediyor. Ama zümrüt de batı kültüründe değişmez bağı temsil eden bir mücevhermiş. Kızıl ise Çin kültüründe hayatı ve sonsuzluğu temsil ediyor. 不归 (Bu’gui) anlamı: dönüş yok, dönmek yok. Bilgiyi verdim, yorumu size bırakıyorum. :D Ekibimizin adı da buradan gelmekte.
