79. Bu Saygıdeğer Kişinin Shizun’u Bir Aktör

               Mo Ran, Chu Wanning’i elinin tersi gibi bilmeseydi, bu ciddi tutum tarafından kandırılıp bu saçmalığa inanabilirdi.

               Xia Sini, Chu Wanning’in oğlu mu?

               Yaa tabii, sanki buna inanacak kadar aptaldı da!

               Ama Shizun’u baştan savabilecek değildi ya. Bu yüzden sonraki günlerde, sadece uyumlu bir şekilde davranarak “oh tanrım” “yani bu şekilde oldu” “Shizun’un aslında bir playboy olduğuna inanamıyorum” ve buna benzer gösteriler yaptı.

               Kabul etmeliydi ki Chu Wanning’in ne yapmaya çalıştığı hakkında bir fikri olmamasına rağmen ilgi çekici bir zamandı.

               Yani Mo Ran bunu tiye almıştı, sık sık oyunbaz bir şekilde Chu Wanning’i dürtüyordu. Bir çay evinde bir şeyler atıştırmak için durdukları zamanda da Mo Ran bir eli yanağında, gözleri parlak ve yuvarlak bir halde haykırdı: “Shizun, Shizun.”

               Chu Wanning ona düz bir şekilde, kirpiklerini kaldırıp bakmadan önce çayını yudumladı: “Mn?”

               “Neden Xia-shidiyi çocuğun olarak kabul etmiyorsun?”

               Chu Wanning cevap verdi: “Kabul etmiyor değilim, sadece doğru zaman değil.”

               “O halde, ne zaman, doğru zaman olacak?”

               “Bu ona bağlı.”

               Öyle bir bilgelik havası vardı ki Mo Ran’in kaburgaları, kahkahasını tutmaktan acıyordu, kendini en iyi acıma rolünü bile yapmaya zorlamıştı: “Zavallı Xia-shidi.”

               Ya da başka bir zamanda, yan yana at sırtında giderlerken, Mo Ran, geçerken uzanıp bir söğüt dalı kırdığında. Dikkat dağıtıcı şeyler tükenmişti ve çok sıkılmıştı, bu yüzden tekrar Chu Wanning’e haykırdı.

               “Shizun, Shizun.”

               “Ne oldu?”

               “Bir şey sorabilir miyim?” Mo Ran’in yüzü gülümsemeyle kaplıydı, “Shiniang [Shizun’un karısı] hakkında… Nasıl biri? Güzel mi?”

               Chu Wanning tıkandı, sonra örtbas etmek için apar topar boğazını temizledi.

               “Fena değil.”

               “He? Sadece fena değil mi?” Mo Ran şok olmuştu, “Shizun’un gözüne kestirdiği birinin müthiş bir şekilde güzel biri olacağından emindim.”

               “…”

               Mo Ran kara atını, Chu Wanning’in beyaz atına yaklaştırdı ve sinsice sordu: “Shizun hâlâ Shiniang’la görüşüyor mu?”

               “… Nasıl görüşeyim?” Chu Wanning ona soğuk bir bakış fırlattı ve karanlık bir şekilde konuştu, “Shiniang’ın öldü.”

               Daha yeni başlamışlardı ve o çoktan kendi karısını işin içinden çıkarmış mıydı? Mo Ran az daha tükürüğünde boğuluyordu: “Ö-öldü mü?… Nasıl öldü?”

               Chu Wanning ifadesiz bir halde: “Doğum yaparken.”

               “…” Pıft hahahahahaha.

               Durum böyle olmasaydı, Mo Ran muhtemelen aşırı gülmekten atından düşebilirdi.

               Tabii ki Mo Ran böyle eğlenceli bir konunun kaçmasına izin verecek değildi. Ertesi gün, yola çıkmadan önce, Chu Wanning yolda onunla daha çok konuşsun diye tatlılıkla ikna etmek için, bir torba dolusu taze ve dolgun kirazı yıkadı.

               “Shizun, Shiniang’ın kim olduğunu öğrenebilir miyim? İsmi neydi?”

               Chu Wanning bir kiraz aldı ve fark edilebilir bir tepki vermeden yedi, sonra soğuk bir sesle: “Çoktan öldü, ismini bilmenin ne anlamı var,” dedi.

               Mo Ran hiç duraksamadan: “Klan lideri bize daima iyi bir evlat olmamızı öğretir. Shiniang artık bizimle olmasa bile, ben, bir mürit olarak, yine de adını hatırlamalıyım ve Kış Gündönümünde ve QingMing’de¹ ona saygılarımı iletmeliyim.”

               Chu Wanning kirazlarını yemeye devam etti, düz bir sesle cevap verdi: “Gerek yok. Shiniang’ın öyle dünyevi biri değildi ve tütsü kokusunu asla umursamazdı.”

               Mo Ran dudaklarını bastırdı, içinden gözlerini devirerek: Belli ki aceleyle Shiniang için bir arka plan uyduramadın, böyle ciddi bir yüzle sadece onun sıradan meselelerle ilgilenmediğini söylediğine inanamıyorum. Ama dışından, gülümsemeye devam etti: “Shiniang böyle saf olduğundan, o da bir efsuncu olmalı?”

               Chu Wanning durakladı, sonra kar-beyaz parmaklarının arasına başka bir kiraz aldı ve cevap vermeden önce aheste aheste yedi: “Doğru.”

               Mo Ran merakla gözlerini kırptı: “Hangi klandandı?”

               Chu Wanning, Xia Sini’nin yaşını varsayarak hemen kafasından hâlâ LinYi’de olduğu zamanı hesapladı ve düz bir sesle: “Rufeng Klanı,” dedi.

               “Oh…” Mo Ran’in kaşları hafifçe kalktı. Chu Wanning bu soruyla bir kaçamak noktası yakalamıştı – Rufeng Klanı daima erkek müritlerini kayırırdı; kadın müritler de aynı eğitimi almalarına rağmen, öne çıkmak ve kendileri adına isim yapmak için aynı fırsatlara sahip olmalarına asla izin verilmezdi. Aslında, görev dışında hiç isim bırakmazlardı, bu yüzden Rufeng Klanı’ndaki kadın efsuncular başarılı olsa da dünyada yalnızca “Rufeng Klanı’nın kadın efsuncusu” olarak bilinirlerdi ve hiçbirinin bireysel ismi yoktu. Yani Chu Wanning istediği gibi uydurabilirdi ve kesinlikle kontrol edilmesine imkân yoktu.

               Ama Mo Ran böylece vazgeçecek birisi değildi. Geri çekilmek yerine ısrar etti: “O halde Shizun ve Shiniang ne zaman tanıştı? İkiniz nasıl tanıştınız?”

               “Ee…”

               Chu Wanning tereddüt etti, hepsini hemen uyduracak diye bir görevi yoktu, bakışları Mo Ran’in pırıl pırıl parlayan gözlerine düşünce aniden bütün sorulara cevap vermesine gerek olmadığını fark etti. Hemen dudaklarını birbirine bastırdı ve kol yenini silkerek soğuk bir şekilde konuştu, “Bu ustanın kişisel meselelerine burnunu sokarak ne yapmaya çalışıyorsun?”

               Bununla birlikte, atını ileri sürdü, beyaz cübbesi uzakta kaybolurken Mo Ran’i tozun içinde bırakıyordu.

               İkisi birkaç hafta gezinip durdu, sayısız küçük klanın çarşılarını ziyaret ediyor ve silah ve ruhani taş satan her tezgâhı kontrol ediyorlardı ama kayda değer hiçbir şey bulamadılar.

               Bir gün, Chu Wanning, Xue Zhengyong’la olan haitang mesajlaşmasını bitirdikten sonra, o ve Mo Ran handan ayrılıp yola çıktılar ve araştırmalarına devam etmek için Guyue’ye’deki çarşıya doğru yol aldılar.

               Guyue’ye dünyada en başta gelen medikal klandı ve Xue Meng’ın annesi, Wang Hanım’ın geldiği klandı.

               Bu klan, “Yağmur Çanı Adası”² isimli bir adaya inşa edilmişti; aslında burası bir ada değil de devasa bir kaplumbağanın sırtıydı. Kaplumbağa binlerce yaş yaşlıydı ve kan ahitiyle klanın kurucusuna bağlıydı, okyanusları gezerken tüm klanı sırtında taşıyor ve eşsiz ruhani gücüyle adanın bitki örtüsünü besliyordu.

               Guyue’ye klanı müritleri her zaman gizemli ve dünyadan uzak olmuşlardı. Klan nadiren dış dünyayla etkileşim kuruyordu; yalnızca ayın ilk günü ve on beşinci günü kaplumbağa YangZhou limanına yanaşırdı ki diğer klanlar binip ilaç satın alabilsin ve tüccarlar silahlarını, ruhani taşlarını ve genelde adada bulunmayan diğer malları işportacılıkla satabilsin.

               Ama Yağmur Çanı Adası’ndaki en ünlü çekiciliğe sahip olan yer Guyue’ye değil Xuanyuan³ Köşkü’ydü. Xuanyuan Köşkü, Guyue’ye’ye bağlı bir kuruluştu ve en iyi, ticaret merkezi olarak bilinirdi.

               Kapılarını her ay iki kez açıp, Guyue’ye’nin en iyi ilaçları ve farklı satıcılardan nadir hazineler gibi şeyleri açık arttırmayla satarlardı. Tüccarlar, konu efsun dünyasının tabuları olduğunda çoğu kez kurallara uyarlardı ancak kimse Guyue’ye’den bir düşman edinecek kadar sıkılmazdı – sonuçta, buradaki ilaçların çoğu, o klandan geliyordu. Her şey düşünüldüğünde, Guyue’ye, öncü Rufeng Klanı’ndan daha az güçsüz değildi.

               “Kapüşonunu tak, burada çok fazla göz var.”

               Bir sürü insan Yağmur Çanı Adası’na geliyordu. Chu Wanning kendi pelerininin kapüşonunu takarken sessizce Mo Ran’e de takmasını hatırlattı.

               Xuanyuan Köşkü’nün açık arttırma evinin, saygı göstermek adına, her büyük klan için ayrı, pahalı özel odası vardı ama burası gizli anlaşmaların karşılandığı ve çalınan malların el değiştiği yer olduğundan, efsuncular, lüzumsuz ilgi çekmemek ve ölümcül bir talihsizlik yaşamamak için genelde kimliklerini gizli tutardı.

               Mo Ran ve Chu Wanning, Xuanyuan Köşkü’ne girdi. İçerisi üç kata ayrılmıştı, ilk katın ortasında, beyaz yeşimden bir kürsü vardı, şekli dokuz yapraklı bir nilüfer çiçeği gibiydi ve dokuz katlı, koyu, savunma bariyeriyle örtülüydü – bu, açık arttırma sırasında tüccarın durduğu yerdi.

               Tam ortada beyaz yeşimden kürsü vardı ve her birinden birkaç yüz tane olan sıraların ve kızılçam taburelerinin olduğu dört ana yöne doğru genişliyordu. Bunlar standart koltuklardı.

               İkinci katta özel kabinler vardı, her birinde altın sedirden pencere ve gümüş ay ipeğinden perde vardı. Bu perdeyle, içeridekiler dışarıyı net bir şekilde görebiliyordu ama dışarıdakilerin içeriyi görmesini engelliyordu. Bu kabinler, misafirlerin gizliliği için korunuyordu ancak pahalılardı – iki saati dokuz bin altındı.

               Chu Wanning kalabalıkla iç içe olmayı sevmezdi, bu yüzden Xue Zhengyong’un gönderdiği altınları çıkardı ve tereddüt bile etmedi.

               Misafirlere bakan Xuanyuan Köşkü hizmetçilerinin hepsinin, köşkün efendisiyle ölüm anlaşmaları vardı ve hiçbir misafirin kişisel bilgisini sızdıramazlardı. Ama öyle olsa bile, Chu Wanning temkinini korudu. En iyi görüş açısına sahip olan kabini kiraladı ve hizmetçilerden iki demlik kar aromalı çay, sekiz parça, her biri taze ve tatlı meyve, dört hamur tatlısı ve dört tane de diğer tatlılardan istedi ve hizmetçileri gönderdi.

               Odada yalnızca Mo Ran’le ikisi kalan Chu Wanning, pencerenin kenarında durup aşağıdaki kalabalığa bakarken, sonunda kapüşonunu indirdi.

               “Klan liderine göre, Xuanyuan, Guilai [Geri Dönüş] isimli bir silahı açık arttırmayla satacak.”

               “Guilai mi?” Mo Ran başını salladı, “Hiç duymadım.”

               “Kutsal bir silah.”

               Mo Ran şaşırdı: “Kutsal bir silah mı? Ama Jincheng Gölü çoktan –––“

               “Biliyorum. Ama bu Guilai, Jun Dağı’ndaki isimsiz mezarda bulunmuş olmalı. Ustası muhtemelen geçirebileceği bir varise sahip değilmiş ve bu yüzden onunla beraber gömülmüş.”

               “… Anlıyorum.”

               Ama kutsal bir silah yalnızca ona isim veren tek kişiyi ustası olarak kabul ederdi ve ustasının ölümüyle de onun varisini kabul ederdi. Başka biri ellerini o kutsal silaha sürse bile gerçek gücünden en ufak bir parça bile çıkaramazlardı. Mo Ran’e göre, böyle bir silahı almanın çok da bir anlamı yoktu.

               Düşüncelerini anlayan Chu Wanning konuştu: “Kutsal bir silahın kullanıcısını ustası olarak kabul etmeyip gerçek gücünü göstermeyeceği doğru ama öyle olsa bile çoğu zaman normal bir silahtan daha güçlü olurlar. Buradakilerin hepsi kesinlikle onu almak için elinden geleni ardına koymayacak.”

               Mo Ran durumu anladı: “Şimdi Shizun’un ne demek istediğini anlıyorum. Çoğu kişi hayatı boyunca kutsal silah görmüyor. Bu “Guilai” isimsiz mezarda bulunduğundan ve çok eski olduğundan, buradaki herkes, esas ustasının soyundan olma ümidiyle, onu test etmek için ruhani güçlerini göstermeye daha meyilli olacak.”

               “Kesinlikle.”

               Mo Ran dalgın bir şekilde devam etti: “Kutsal silahlar nadir görülür ama ustasız bir kutsal silah böyle birdenbire bu durumda mı satılıyor? Nereden bakarsan bak, bu, sahte Gouchen’in işi olmalı, herkesin ruhani gücünü salması için yüksek kalite sahte bir şeyi yem olarak getiriyor ki aradığı ruhani özün kimde olduğunu görebilsin.”

               Chu Wanning rahat bir sandalyeye oturdu, kendine bir fincan kar aromalı çay koydu ve aheste aheste içti. Sonra aşağı doluşan insanlara baktı ve kısık sesle konuştu: “Aynen söylediğin gibi. Fakat kutsal silah ister gerçek ister sahte Gouchen’in planının bir parçası olsun, kontrol etmekten zarar gelmez.”

               Hemen ardından, aşağıda bir yaygara koptu.

               Chu Wanning ve Mo Ran dikkatle aşağı baktı ve ikisi de biraz şaşırdı–––

               Xuanyuan Köşkü’nün altın kapıları ardına kadar açıldı ve iki sıra, saçları yeşim taşlarla aşağıdan toplanmış, mavi cübbeli genç adam, uzun adımlarla, yüzleri kapüşonlarının altında gizlenen pelerinli efsuncu kalabalığını yararak ilerledi. Başlarındaki kişi uzun boylu, ince ve yakışıklıydı, kara pazara girerken herhangi bir gizlenme biçimiyle canını sıkmamıştı.

               Mo Ran bağırdı, şaşırmıştı: “Ye Wangxi?”

               Yazarın Notları:

               Mini tiyatro <Sothesby’a⁴ Hoşgeldiniz, siz beyefendilerin her birinin, bu açık arttırmada görünmesini istediği şey nedir?>

               Mo Ran: İnsanların rüya görmesini engelleyen bir iksir.

               Chu Wanning: Çok istediğim bir şey yok ama komşumuzun komşusunun ünlü eski bir kara demirden süvari kılıcı olduğunu duydum, Xue Meng onu kutsal silah olarak kullanabilir, yani eski demir süvari kılıcı olsun.” (Pekâlâ, senin Zhang Qiling⁵ olduğunu biliyoruz, yanlış romandasın, sıradaki.)

               Xue Meng: Eski kara demirden süvari kılıcı. (Zhang Qiling, gidecek misin!!)

               Shi Mei: Kara…

               Meatbun: Kapa çeneni!!

               Shi Mei: Kara yapışmaz derin tava, sözümü bitirmemiştim.

               Meatbun: … Oh.

               Mei Hanxue: Güzellikler satılık mı? Eski zamanlardan beri, kara pazar daima her türden güzelliği satar, bütün seçkin olanları istiyorum, böylece saraya gösteri süsü olarak götürebilirim.

               Ye Wangxi: (Kapıyı tekmeleyip kırar): … Herkes duvara, eğilin. Polis.

1. QingMing, önceki bölümlerden hatırlıyorsanız, ölülerin mezarlarını temizledikleri özel bir festivaldi.
2. Lin yağmuru, Ling çanı.
3. Xuanyuan: Sarı İmparator’un adı, efsane bir hükümdar
4. Sotheby’s: Sotheby’s, merkezi New York’ta bulunan, İngiliz merkezli Amerikan çokuluslu bir şirkettir. Dünyanın en büyük güzel ve dekoratif sanat, mücevher, emlak ve koleksiyon simsarlarından biri olan Sotheby’nin operasyonu üç bölüme ayrılmıştır: açık artırma, finans ve bayi. (Vikipedi)
5. “The Lost Tomb” ana karakteri, silahı da demir bir süvari kılıcı.