Zhuque, ölümsüzler şehri olarak anılabilirdi ama sakinleri aslında ölümsüz değildi. Daha doğrusu, yarı ölümsüz, yarı da kanlarında şeytan kanı olan insanlardı.
Efsun dünyasında, ölümsüzlere en çok benzeyen varlıklar onlardı ve “Kuştüyü Kabilesi” olarak biliniyorlardı.
Kuştüyü Kabilesi, daima, JiuHua Dağı labirentinin ötesinde, kendilerine ait olan Şeftali Çiçeği Pınarı’nda1 yaşarlardı, nadiren insan dünyasının işlerine karışırlardı. Ama sonuçta, damarlarında akan kanın yarısı hala fani kanıydı, bu yüzden tamamen bağımsız değillerdi. Bu sebeple, sık sık, efsun dünyasındaki karışıklık ve felaket zamanlarında belirir ve engin güçlerini kullanarak fanilere kriz durumunda yardım ederlerdi.
Mo Ran, cehennemi yükseltip dünyanın altını üstüne getirdiğinde, Kuştüyü Kabilesi, sürü halinde belirmişti. Ama sonuçta, güçleri, çoktan yasaklı teknikleri mükemmelleştirmiş imparator karşısında, en iyi hallerinde değildi ve Mo Ran her birini yakalayıp öldürmüştü, bastığı yer, boyunca kanla kaplı ve kuştüyü yanığıydı.
Zhuque, ölümsüzler şehri, bir günde yakılıp yıkılmıştı.
Fazlasıyla çılgınca bir anıydı, o kadar çılgıncaydı ki Mo Ran bile, her şeyden sonra, hatırladığında soğuk terler döküyordu. O zamanlar ele geçirilmiş bir adam olduğunu düşündü, tamamen canice.
Ama şu anda, henüz Kuştüyü Kabilesi’yle uğraşacak gücü yoktu. Aslında, kanlarının doğal üstünlüğünden dolayı, efsuncuların büyük çoğunluğu, ruhani güç konu olduğunda, yetersiz kalırdı. Bütün Sisheng Tepesi’nde, en öne çıkan yalnızca birkaç kıdemli onlarla yumruklaşabilirdi.
Xue Meng, istemeden Mo Ran’in suratını gördü ve epey korktu: “Senin neyin ver? Yüzün neden bu kadar solgun?”
“Bir şey yok.” Mo Ran kirpiklerini indirip fısıldadı, “Sadece demin fazla hızlı koştum.”
Geçmiş yaşamında, Kuştüyü Kabilesi’nin gelişi, Shi Mei’nin trajedisinin başlangıcının işaretiydi. Mo Ran’in yüreği ağzına geldi; bu olaylar meydana gelmeden önce bir süre geçeceğini düşünmüştü, niçin birçok şeyin ilerleyişi, öncekine göre bu kadar değişmişti?
Solgun kış güneşi, zayıfça gökyüzünde asılıydı, dünyayı ölümcül bir beyazlık katmanıyla aydınlatıyordu.
Altında duran Mo Ran, uzanıp Shi Mei’nin elini tutmadan edemedi.
Shi Mei gözlerini kırptı: “Sorun ne?”
“…” Mo Ran başını salladı ve hiçbir şey söylemedi.
Ancak o zaman, Xue Zhengyong konuşmaya başladı. Sözleri önceki hayatında söylediklerinden çok da farklı değildi.
“Bugün herkesi buraya çağırmamın sebebi, Kuştüyü Kabilesi’nin elçilerinin bir kez daha buraya gelmiş olması. Tıpkı seksen yıl önceki gibi, Şeftali Çiçeği Pınarı’ndan, insan dünyasına, önceden bildiğimiz felakete yardım etmek için geldiler.”
Aşağıda toplanmış müritlere, yavaşça bakarken durakladı.
“Herkesin bildiği üzere, hayalet diyarı bariyeri, başlangıçta, tanrı Fuxi tarafından kurulmuştu ama geçen bu milyonlarca yılda yavaş yavaş zayıfladı ve birkaç on yılda bir yıkılabilir. Son yıllarda, güçleri günden güne azaldı ve herkesin tüm çabalarına rağmen—-“
Xue Meng sessizce, öfkeyle nefes verdi: “Babam zırvalıyor, aslında açıkça sadece Shizun’un çabalarıyla.”
“Herkesin tüm çabalarına rağmen, oyuk hala büyümeye devam etmekte ve bariyer, tıpkı onlarca yıl önceki gibi, en sonunda yıkılacak. O zaman geldiğinde, insan diyarı ve hayalet diyarı arasındaki sınır kırılmış olacak, binlerce hayalet ve ruh fırlayacak ve sıradan insanlar acı çekecek. Bu felaketi önlemek için, Kuştüyü Kabilesi elçileri, klandan en uygun ruhani enerjiye ve iç yeteneğe sahip kişileri seçip Şeftali Çiçeği Pınarı’na inzivada efsun çalışmaya götürecek.”
Sözleri, kalabalıkta bir karmaşaya sebep oldu.
Kuştüyü Kabilesi, insanları seçip efsunlarını geliştirmeye, ölümsüzler şehrindeki Şeftali Çiçeği Pınarı’na mı götürecek?!
Bütün müritlerin şaşkınlığı, yerini heyecana bıraktı ve gerçek yetenekleri ne olursa olsun, hepsi gizlice umutlanıp ümitlendiler.
Yalnızca Mo Ran en az memnun olan kişiydi, onun yerine, yüzünde ince ince gözüken bir gerginlik vardı. Genelde sahte bir görünüş takınmakta çok iyiydi, o kadar iyiydi ki diğerleri gerçek mi sahte mi olduğunu söyleyemezdi bile, ama şimdi, hislerini gizleyemiyordu bile—-
Bu, Shi Mei’nin hayatta kalmasıyla ilgiliydi. O zamanlar, Shi Mei, Kuştüyü Kabilesi tarafından seçilmiş ve efsun çalışmaya, Şeftali Çiçeği Pınarı’na gitmişti. Döndükten çok geçmeden sonra, oyuk, büyük boyutta bir yıkıma maruz kalmıştı ve hayaletlerden oluşan devasa yağmacı sürüsü cehennemden yukarı tırmanmıştı.
Shi Mei, birbiri ardına gelen savaşta, Chu Wanning’in yanında savaşmıştı, ikisi de düzenin bir ucunu alıp en büyük oyuğu onarmakta birlikte çalışmışlardı. Fakat, Shi Mei, Chu Wanning kadar güçlü değildi ve fani diyarın kapanmak üzere olduğunu gören sayısız hayaletlerin hepsi, ölüm getiren bir akışla, bariyerin dengesini korumaya odaklanmış Shi Mei’ye hücum etmiş ve bir anda içinden geçmişlerdi!
Şeytani enerji, kalbini ve ruhunu delip geçmişti.
Chu Wanning, yardım etmek için parmağını bile oynatmamıştı, onları durdurmaya bile çalışmamıştı. Shi Mei, sarmal ejderhanın üstünden düşerken, onun yerine, geri kalan tüm gücünü, Shi Mei’nin yapamadığı bariyerin gerisini mühürlemek için kullanmayı seçmişti.
O gün kar yağıyordu. Shi Mei’nin düşen figürü, diğer küçük, önemsiz kar taneleri gibi görünmüştü.
Kar durmaksızın yağdı, gökyüzünü kaplıyordu. Kimse bir kar kristali tanesinin erimek üzere olduğunu umursamamıştı, insanların, nesilden nesile, doğumdan ölüme yaşamlarının on yılları gibi, sıradan bir insanın ölümünü, yakın akrabaları dışında kimse umursamazdı.
O karda, o kıyamette, Mo Ran, nefesleri gittikçe sığlaşan Shi Mei’yi tutmuş, yere diz çöküp Chu Wanning’e, nolur ona bir bakış ayırsın diye, nolur onu kurtarsın diye yalvarmıştı.
Ama nihayetinde, Chu Wanning, sadece dönüp gitmiş, sonsuz beyazlıkta uzaklaşmayı tercih etmişti, kendi saygınlığını korumak için, usta ve mürit arasındaki bağları ayırmayı seçmişti.
Ne komik.
Chu Wanning’in sevdiği şeyler, önemsediği şeyler, izlediği şeyler hepsi çok ama çok gülünçtü.
Örneğin, Chu Wanning, nilüfer havuzuna yağan yağmurun sesini severdi ve şair Du’nun, biçime olan korkunç derecede katı bağlılığıyla, melankolik dizelerini severdi.
Örneğin, Chu Wanning, baharın gelmesiyle filizlenen bitkileri, sonbaharın gelmesiyle ölen ağustosböceklerini önemserdi, bir kez daha parlayan savaş alevlerinin yerini ve normal insanların mücadele ettiği yeri önemserdi.
Örneğin, Chu Wanning, onlara daima doğru olmayı, insanları kendilerinden önce koymalarını öğretmişti.
Ama Mo Ran, siktir et insanları, diye düşündü!
O insanları tanımıyor ya da önemsemiyordu, ne olmuş ölmüşler ya da kalmışlarsa?
Mo Ran, Chu Wanning’in yağmurunun kayıp ruhların mırıltılarına dökülüp dökülmediğini, bitkilerinin, mültecilerin göz yaşlarıyla lekelenip lekelenmediğini umursamadı. Onun yağmuru normal yağmurdu ve onun bitkileri sıradan bitkilerdi. “Normal insanlar” bir parça kağıt için çok fazla sözcüktü, kimin umurunda.
Ve böylece, Chu Wanning’in aşağılık, kalbi, her şeyi gökyüzünün altında tutmak için yeterince büyükmüş gibi görev ve merhamet sözleri püskürten bir iki yüzlü olduğunu ama gerçekte, acınası derecede dar göğsünde kendi müridi için bir yer bile olmadığını düşündü.
Daha sonra, öfkeyle Chu Wanning’e ‘kalbin acıyor mu?’ diye sormuştu. Bir rahatsızlık bile hissediyor musun? İnsanları kendinden önce koy dedin ama Shi Mei senin emirlerini takip ederek ölürken, sen hala hayattasın! Onu öldüren tek kişi sensin, seni iki yüzlü, seni yalancı!
Bir kalbin bile var mı?
Shi Mei yüksekten düşerken, sana sesleniyordu, ‘Shizun’ diyordu, onu duydun mu? Onu duydun mu? Niçin onu kurtarmadın… niçin onu kurtarmadın!!!
Chu Wanning, senin kalbin olması gereken yerde taş var.
Sen…
Bizi hiç umursamadın.
Umursamadın… umursamadın…
Ve sonra, her şey olduğu gibi bitti.
Chu Wanning’e, efsun dünyasındaki herkes tarafından hayranlık ve saygı duyuldu, neredeyse tacı olmayan bir kraldı ve kimse mahvolan kişiyi düşünmedi bile; Shi Mei’nin ölümü, galibin ayağının altında değersiz bir basamak gibiydi.
Yeteneksiz bir müridi, huzur ve refah için takas etmişti, şu dünya barışı denen şey.
Kimse hatalı olduğunu söyleyemezdi.
Yalnızca Mo Ran, kafasındaki ölü kemiklerinden yapılmış parlak tacı gördü, başarısı Shi Mei’nin ölümüyle inşa edilmişti.
Tüm kalbiyle nefret etti.
“Hey, genç adam.”
“Hey—-“
Birdenbire alnında sıcak bir el vardı. Mo Ran şaşırdı ve zifiri karanlık anılarından sıyrılırken gözlerini açtı.
Önünde zarif bir yüz vardı, parlak ve güzeldi. Kuştüyü Kabilesi elçilerinden biri, o bilmeden yaklaşmış ve zarifçe ona gülümsüyordu.
“Önündeki böyle harika bir fırsatla dalıp gittin mi?”
“Ah, abla, lütfen önemseme.” Mo Ran, neşelenmek için elinden geleni yaptı ki herhangi bir şüphe uyandırmasın, o da elçiye gülümsedi, “Hayal kurmayı her zaman sevmişimdir ve o kadar çok seçilmeyi umuyordum ki Şeftali Çiçeği Pınarı’nın nasıl göründüğüne dair hayallere dalmışım, bunun için çok üzgünüm.”
Anlaşılan, Mo Ran anılarında kaybolmuşken, kuştüyü Kabilesi’nin elçileri, çoktan gelip insanları seçmeye başlamışlardı ama karmakarışık düşüncelerine o kadar kapılmıştı ki etrafında olan bitenden tamamen bihaberdi.
Elçi tatlılıkla gülümsedi ve sonra Mo Ran’in hiç beklemediği bir şey söyledi: “Ruhani gücün saf ve efsunun da becerin de dikkat çekici. Şeftali Çiçeği Pınarı’na gitmek istiyorsan, benimle gel.”
Mo Ran: “…”
Mo Ran: “!!!”
Geçen sefer, yalnızca Shi Mei ve Chu Wanning seçilmişti, neden bu hayatta—-
O kadar şaşırmıştı ki konuşamıyordu bile. Neyse ki, Kuştüyü Kabilesi tarafından seçilmiş olmak doğal olarak şok olmaya ve şaşırmaya değer bir şeydi, böylelikle yakınındaki insanlar, tepkisinin garip olduğunu düşünmedi bile, yalnızca kıskançlıkla ona baktılar.
Elçi, onu Sadakat Salonu’na getirdi ve ilk şok yatışıp kalbi göğsüne çekiç gibi vurmayı bıraktığında, gözleri kimsenin görmediği bir coşkuyla dolmaya başladı.
Bu hayattaki şeyler gerçekten farklıydı.
Bu değişikliklerin iyi mi, kötü mü olduğunu ve kaderin neden değiştiğini bilmemesine rağmen, en azından o da Şeftali Çiçeği Pınarı’na gidebilecekti. O da Kuştüyü Kabilesi altında çalışırsa, o zaman zamanı geldiğinde, bariyeri onarmanın ağır görevi, yalnızca Shi Mei’ye düşmezdi.
Görgülü bir adam değildi; iki yaşamdan sonra bile, hala insanları kendinden önceye koymanın ne demek olduğunu anlamıyordu.
Ama Shi Mei, bu dünyada ona karşı en kibar olan kişiydi ve bu kişinin önünde hiçbir şeyin önemi yoktu.
Kendi et çuvalı ve geri dönen ruhunun bir tutamının yarısı da dahil.
Shi Mei yaşadığı sürece, hepsini kenara atabilirdi.
Ama elçiler seçimlerini bitirip onları Sadakat Salonu’nun önünde topladığında, Mo Ran, sıranın önceki hayatından tamamen farklı olduğunu fark etti.
Shi Mei de önceki gibi buradaydı ama Chu Wanning inzivada olduğundan seçimi kaçırmıştı, bu yüzden seçilenler arasında değildi ve onun yerine, Kıdemli Xuanji’nin müridi, Xia Sini vardı.
Ve daha da şaşırtıcı olan, Xue Meng’in de Şeftali Çiçeği Pınarı’na davet edildiği gerçeğiydi, elçinin sözlerine göre: “Senin üstünde, Yüce Gouchen’in kutsal kılıcının geçmişten kalan gücü var, ne kadar ilginç.”
Cennet Delen Kule’nin yakınından gelen, derin bir saat sesi, Sisheng Tepe’si boyunca yankılandı.
“Aşağı efsun dünyasının Sisheng Tepesi’nden seçilenler, Xue Ziming, Mo Weiyu, Shi Minjing ve Xia Sini, toplamda dört kişi.” Elçilerin başı, bir postacı çiğdeci kuşunu2 salmadan önce, Xue Zhengyong’a aktardı.
Elini kaldırmasıyla, canlı renkli kuş, parmak ucuna tünedi, net bir sesle devam etti: “Bu dört kişi fevkalade bireyler, uygun beceriye ve özgün karaktere sahipler. Böylece bu bildiri sonlanıyor.”
Bununla birlikte, kuşu saldı. Çiğdeci kuşu, her sözünü ezberledi ve güçlü kanatlarını çırparak, çabucak engin göklerde kayboldu.
Şeftali Çiçeği Pınarı’na efsun çalışmaya gitmek nadir bir fırsattı, kutsal silah edinmekten bile daha zordu ve kimse reddedemezdi. Dahası, bariyerin hayalet diyarına yıkılmasını önlemek için teknikler çalışabilirlerdi, efsun çalışanların, görevi ve yükümlülüğüydü, kimse reddedemezdi.
Zamana gelince, bu iki aydan üç aya hatta beş yıla kadar sürebilirdi.
Ama Kuştüyü Kabilesi akılsız değildi; neredeyse yıl sonu olduğunu görünce, ilk olarak, kalıp Yeni Yıl Arifesi’ni geçirmelerini, sonra da gelip grubu JiuHua Dağı’ndaki Şeftali Çiçeği Pınarı’na götüreceklerini söylediler.
Mo Ran, yakında Şeftali Çiçeği Pınarı’na Shi Mei’yle beraber gidebileceğini düşününce, fazlasıyla neşelenmeden edemedi. Fakat, bu neşenin solup gitmesi uzun sürmedi. İlk başta nedenini anlamadı, Sisheng Tepesi’nin güney tepesinin yamacından geçerken, yukarı, mühürlenmiş Kızıl Nilüfer Köşkü’nü görmek için baktığı güne kadar.
Mo Ran’in adımları bilinçsizce yavaşladı, sonra tamamen durdu. Orada durup bulutlarda kaybolan dağa göz attı.
Chu Wanning, üç aydan fazladır inzivadaydı.
Bu hayatta, bu kişiye beslediği nefret yitip gidiyor gibiydi… Chu Wanning’in, onu ve Shi Mei’yi terk ederkenki yüz ifadesini zaman zaman unutmamak için kendine hatırlatmasına rağmen, hala, kafası karışmış ve canı sıkılmış hissettiğinde, kendini onun yerine koyduğu zamanlar vardı.
Xia Sini onunla birlikte yürüyordu. Mo Ran’in yüzündeki tuhaf ifadeyi ve güney tepesine gözünü dikip düşüncelerinde kaybolduğunu görünce, kalbi çarptı ve sordu: “Ne oldu?”
“Küçük shidi, sence o, biz gitmeden önce ortaya çıkacak mı?”
“…O?”
“Ah.” Mo Ran durakladı, aklını başına toplayarak Chu Wanning’e doğru gülümsedi. Birlikte epey zaman geçirince, bu shidinin zeki ve akıllı olduğunu düşünmüş ve ondan çok hoşlanmıştı, “Shizun’umu düşünüyordum, Kıdemli Yuheng.”
Chu Wanning: “Anlıyorum…”
Mo Ran iç çekti, mırıldanarak: “Daha önce hiç bu kadar uzun süre inzivaya çekilmemişti. Jincheng Gölü’nde aldığı yara cidden çok ciddi olabilir mi?”
Bu, uzun zamandan sonra, kendi isteğiyle Shizun’undan bahsettiği ilk andı.
Chu Wanning çoktan bunun imkânsız olduğunu biliyordu ama yine de sormadan edemedi: “Sen… Onu özledin mi?”
