“Tabii ki hepsine lakap takılır, kimse atlanmaz.” Xue Meng oldukça iyi bir ruh halinde görünüyordu, Chu Wanning’e işin raconunu öğretmek için hevesliydi, “Oldukça genç görünüyorsun; kaç yaşındasın, beş mi? O halde Sisheng Tepesi’nde yeni olmalısın, henüz kimseyi tanımıyorsundur. Bir kez alıştığında, müritlerin, yirmi kıdemlinin hepsine lakap taktığını göreceksin.
“Oh.” Chu Wanning ona anlaşılır bir bakış fırlattı. “Örneğin?”
“Oh adamım, nereden başlasam. Ama şimdi geç oluyor ve acıktım gibi. Bugün bana verdiğin yararlı önerilerden dolayı, seni dağın aşağısına, gece yarısı atıştırması için götüreceğim ve yerken anlatacağım.”
Chu Wanning başını eğip bir an düşündü, sonra gülümseyip: “Mn, tamam.” dedi.
Xue Meng, LongCheng’i kaldırdı ve Chu Wanning’in elini tuttu, habersiz mürit ve küçülmüş usta taş basamaklar boyunca bambu korusundan ana kapıya doğru yürüdü.
“Küçük kardeş, adın ne?” diye sordu Xue Meng yürürlerken.
Chu Wanning sakince cevap verdi: “Soyadım Xia.”
“Xia ne?”
“Xia Sini.” 1
Xue Meng tamamen anlayamadı, hatta neşeyle sordu: “Hoş bir isim. Hangi karakterlerle yazılıyor?”
Chu Wanning, aptallar için ayırdığı bakışlarıyla, yan yan baktı: “… Si, müritteki gibi Si, Ni müritteki gibi Ni2. Xia Sini.”
“…” Chu Wanning’in tüm yüzü kararmıştı. Ne şanslı ki Xue Meng, yüzüne değil yola bakıyordu yoksa ölümüne korkardı. “Hayır, genç efendi yanlış tahmin etti… bu yıl 6 yaşındayım.”
Xue Meng: “O halde harika derecede yeteneklisin ama tabii ki benim senin yaşında olduğum kadar değil. Neyse, birazcık yol yordamla, büyüyünce kesinlikle seçkin olacaksın. Söylesene, neden Xuanji’nin müridi olmayı bırakmıyorsun? Bana shige de ve ben de Shizun’umdan seni mürit olarak almasını rica edeyim, ne dersin?”
Chu Wanning, çabayla gözlerini devirmemeyi başardı: “Sana ne diye seslenmemi istemiştin?”
“Shige.” Xue Meng hala sırıtırken eğildi ve Chu Wanning’in alnına bir fiske attı, “Biliyorsun bu nadir bir fırsat.”
Chu Wanning’in ifadesi karmakarışıktı. “…”
“Ne, aşırı mutluluktan dilin mi tutuldu?”
Chu Wanning: “…”
Yürürken ikisi de gülüp sohbet ediyordu—-en azından, Xue Meng gülüp sohbet ettiklerini düşünüyordu—- arkalarından aniden bir ses geldi ve Xue Meng’in ani ölümüne sebep olacak o son cümleyle bitti.
“He? Mengmeng, burada ne yapıyorsun?”
Bütün Sisheng Tepesi’nde başka kim Xue Meng’e, Mengmeng3 diye seslenme yüzsüzlüğünü gösterebilirdi ki? Xue Meng kafasını bile çevirmeden küfretmeye başlamıştı.
“Mo Ran, seni lanet mankafa, bir kez daha bana öyle seslen de o köpek dilini yerinden sökeyim.”
Beklenildiği üzere, Mo Ran açık ay ışığının altında, arkalarında duruyordu, meltemle kıyafetleri dalgalanıyordu ve yüzünde rahat bir sırıtış vardı. Xue Meng’i biraz daha sinir etmek için cevabı yapıştırmak üzereydi ki yanında duran sevimli bir çocuk gördü ve tiz bir sesle bağırıp durdu: “Bu…”
Xue Meng, Chu Wanning’i arkasına çekti ve Mo Ran’e öfkeyle baktı: “Seni ilgilendirmez.”
“Hayırhayırhayır, saklama onu.” Mo Ran etrafında döndü ve Xue Meng’in elini kaptı, Chu Wanning’i geri çekti ve dikkatlice bakmak için çömeldi. Sorgulayan bir ses çıkarıp mırıldandı, “Bu çocuk garip bir şekilde tanıdık geliyor.”
Chu Wanning, içten içe telaşlandı: “…”
“Daha önce bir yerlerde görmüş gibi hissediyorum.”
Chu Wanning bu gidişatı beğenmedi; burada yakalanırsa, herkesin yüzüne bir daha nasıl bakardı? Bilinçsizce bir adım geriledi ve kaçmak için döndü.
“Olduğun yerde kal!” Mo Ran onu yaramaz bir sırıtışla kaptı, sonra uzanıp oyuncu bir şekilde burnunu mıncırdı ve yumuşak bir sesle, “Gel küçük didi, gegeya ismini söyle?” dedi.
Mıncırıldığı burnu yağlı hissettirmişti; tuhaf ve utangaç Chu Wanning geri çekilmeye çalışıyordu.
Mo Ran, korktuğunu düşündü ve konuşurken güldü, “Neden saklanıyorsun, uslu ol ve gegeya söyle, adın Xue’mu?”
Xue Meng: “???”
Mo Ran, Xue Meng’i işaret etti ve gülümseyerek sordu, “O senin baban mı? Doğruyu söyle, bu gege sana şeker alacak.”
“Senin sorunun ne Mo Weiyu!!!” Xue Meng patladı, parlak kırmızı olan yüzü allak bullak olmuştu, “Ne-ne-ne-ne haltlar düşünüyorsun öyle?! Se-sen aşağılıksın! Pi-pi-pisliksin! U-utanmaz!”
Chu Wanning’in de bir süre dili tutulmuştu ama gizlice rahatlamış hissetti: “… Soyadım Xia, Kıdemli Xuanji’nin müridi, Xia Sini.”
“Ölümüne korkutmak mı?” Mo Ran anlamını anında anladı ve gözleri eğlence şeritlerine döndü, “Haha, ne ilginç.”
“…”
“Gerçekten, senin sorunun ne!” Xue Meng, Mo Ran’i itti ve öfkeyle, “O benim yeni arkadaşım, kaybol. Gece atıştırmasına gidiyoruz, yoldan çekil.”
“Tamam.” Mo Ran çekildi ama sonra yanlarında yürümeye koyuldu, sırıtıp kasıla kasıla yürüyordu.
Xue Meng kükredi: “Ne yaptığını sanıyorsun?”
“Ben de bir lokma yemek istiyorum.” dedi Mo Ran masumca. “Ne, iznim yok mu?”
Xue Meng: “…”
Geçici kasabası.
Bu küçük kasaba bir kere hayaletlerden gulyabanilere kadar her şey tarafından istila edilmiş ama neyse ki Sisheng Tepesi’nin kurucusu yakınlardaymış, yavaş yavaş huzuru geri kazandırmış ve hatta bu günlerde hayat dolu deniyormuş.
Gece marketinin açılacağı kadar geç bir saatti. Grup yürüyüp yolun kenarındaki bir sürü tezgâhı geçti ve bir gudong çorbacısı 4 seçtiler, dış alandaki alçak odun masalara yerleştiler.
“Gudong çorbası”nda, yemek yerken, ateş yanan ocağa yerleştirilmiş bir tencere kullanılır. Çorba genelde çok baharatlıdır; taze, çiğ malzemeler masada yerini alır ve yerken kaynamakta olan çorbaya batırılır. Gudong çorbası denmesinin sebebi, “gudong” çorbanın içine atılan yemeklerin sesidir.
Bu, ChuanShu şehrinin ünlü yemeğiydi ama Chu Wanning yalnızca bibersiz çorbayla yerdi; baharatlı olan her şey onun boğulmasına sebep oluyordu.
Xue Meng burada doğmuştu ve Mo Ran’de XianTan civarında büyümüştü; ikisi de baharatlı yiyeceklere alışkındı ve doğal olarak ‘Xia Sini’ nin de öyle olduğunu varsaydılar.
Oturduklarında sipariş verdiler, Xue Meng her zaman söylediği şeylermiş gibi bir sürü yemek söyledi ve ekledi: “Çorba ekstra biberli ve kırmızı biber yağlı olsun.”
Ama Chu Wanning aniden kol yenlerini çekiştirdi ve sessizce: “İkiz tencere istiyorum.” dedi.
“Neh?” Xue Meng yanlış duyduğunu düşündü.
Chu Wanning’in ifadesi karanlıktı: “İkiz tencere, yarısı acılı yarısı acısız.”
Xue Meng: “…Buralı değil misin?”
“Mn.”
“Ah.” Xue Meng anlayışla başını salladı ama Chu Wanning’e bakarken gözlerinde şaşkınlık vardı, “Böyle genç yaşta evini terk etmek, gerçekten çok…iç çeker, her neyse.” İç çekti ve garsona döndü. “Pekâlâ, ikiz tencere o halde.”
Ama Xue Meng’in ses tonunda karşı koymanın izi varmış gibiydi.
Beklenildiği üzere, gerçekten de bir şeyleri hayal etmediğini fark etti, Xue Meng bunu öylece kabul etmeye gönülsüzdü, yemeklerini beklerken devamlı yaygara yaptı: “Shidi, ChuanShu’dayken, ChuanShu’lular gibi davran—-acılı yemek yemeği öğrenmen gerek. Acılı yemek yemezsen dışarı çıktığında insanlarla nasıl sıkı fıkı olacaksın? Yerel lehçeyi bilmek zorunda değilsin ama acılı yemek tartışılabilecek bir şey değil. Oh evet, neredensin bu arada?”
Chu Wanning: “LinAn.”
“Oh.” Xue Meng derin derin düşündü ama güney bölgeleri hakkında çok çok az bilgisi vardı, bu yüzden çubuklarının ucunu dişlerken sordu: “Orada tavşan kafası yiyor musunuz?”
Chu Wanning cevap veremeden Mo Ran yan taraftan gülümseyerek, birden konuşmaya başladı: “Tabii ki hayır.”
Xue Meng ona bir bakış fırlattı ve Chu Wanning de ona göz attı.
Mo Ran, bir ayağı kütükten taburenin üstünde ve bir kolu gelişigüzel bir şekilde dizine dayanmış, çubuklarını hünerli bir şekilde elinde çeviriyordu. Tepkilerini görünce sırıttı ve başını eğdi: “Ne? Niye öyle bakıyorsunuz, gerçekten de yemiyorlar.”
Xue Meng, sormak için Chu Wanning’e döndü: “Bu doğru mu?”
“Mhm.”
Xue Meng, dik dik Mo Ran’e bakmaya devam etti: “Nerden biliyorsun? Gittin mi?”
“Hayır.” Mo Ran komik bir surat yaptı. “Ama Xia-xiong ve Shizun’umuz aynı yerden, Shizun’un hiç tavşan kafası yemediğini bilmiyor musun? Mengpo Salonundan soğuk yemekler seçerken ya taze soğanlı tofu ya da osmanthusla tatlı nilüfer kökü seçiyor, inanmıyorsan bir dahakine kendin bak.”
Chu Wanning: “…”
“Ah, sanırım daha önce dikkat etmedim. Bir keresinde kahvaltıda ne yediğini gördükten sonra kendimde Shizun’un tabağında ne olduğuna bakacak cesareti bulamadım, çok korkunçtu.” Xue Meng çenesini ovuşturdu ve yüzündeki tiksinmenin görünmesine izin verdi, “Shizun’un damak tadı gerçekten kelimelerin de ötesinde. Biliyor muydun? Gerçekten tuzlu tofu pudingi yiyor.”
Chu Wanning: “…”
Xue Meng konuşurken, ona doğru döndü ve söyledi, içtenlikle ve son derece önemle: “Küçük shidi, tam anlamıyla, kesinlikle, Kıdemli Yuheng’e benzeme yoksa kimse seninle yemek istemez. Unutma, tavşan kafası ve acılı yemekler zorunludur ve kahvaltıda tofu pudingi yediğinde tuzlu sosla yeme.”
“Deniz yosunu ve kurutulmuş karidesi de unutma.” diye ekledi Mo Ran.
“Doğru, deniz yosun ve kurutulmuş karides de.”
Xue Meng ve Mo Ran’in ortak bir düşmana karşı birleşmeleri nadir bir olaydı. “Kesinlikle kabul edilemez.”
Chu Wanning salaklar çiftine baktı, yüzü ifadeden yoksundu: “Oh.”
Yemekler, sipariş verdikten kısa süre sonra geldi: taze ve çıtır bambu filizleri, capcanlı yeşil marul, hassas tofu, dolgun balık filetolar, ince dilimlenmiş kuzu ruloları, titizlikle porselen tabağa kümelenmişti, kimyon ve toz biber serpilmiş altın rengi gevrek kızarmış et ve kenarında bir kavanoz yeni yapılmış soya sütüyle, küçük masa ağırlıktan gıcırdıyordu.
Yemek, insanları bir araya getirirdi, özellikle gudong çorbası gibi hayat dolu bir çorba; birkaç tabak kuzu ve birkaç kupa soya sütü sonrası, Xue Meng ve Mo Ran’ın gergin ilişkisi bile yoğun buharda daha da rahatlardı, en azından o anlık.
Xue Meng acılı çorbayı çubuklarıyla kurcaladı: “Oi oi, buraya koyduğum beyin nerede?”
“Boynuna bağlı değil mi?” Mo Ran güldü.
“Domuz beyninden bahsediyorum.”
Mo Ran yaramaz bir sırıtışla çubuğunu ısırdı: “Mhm, bahsettiğim o.”
“Seni lanet mankafa beni aşağılamaya cüret ediyorsun—-“
“Oh hey! Beynin yüzeye çıktı! Yeme vakti!”
Xue Meng bir heyecanla, tuzağına düştü, bağırarak: “Köpek patilerini çek! Çalmayı aklından bile geçirme, o benim beynim!”
Chu Wanning küçük taburesinde oturuyor, sakince tatlı soya sütünü içerken şımarık çocukların didişmesini seyrediyordu. Acelesi yoktu; bütün acısız kısım ona aitti.
Soya sütünü bitirdi ve daha fazla istermiş gibi dudaklarını yaladı. Mo Ran gördü ve gülümseyerek sordu: “Küçük shidi beğendi mi?”
Chu Wanning, “küçük shidi” diye çağırıldığı gerçeğini hazmetmek için kendine biraz zaman tanıdı ve içinden bunu yapmamasını sağlamak için ihtimalleri düşündü, tek ulaştığı sonuç şansının hemen hemen sıfır olduğuydu, bu yüzden yalnızca kuru bir sesle cevap verdi: “Mn, fena değil.”
Böylece Mo Ran garsona doğru döndü: “Affedersiniz, shidim için buraya bir kavanoz daha soya sosu.”
Ve böylece, Chu Wanning memnun bir şekilde ikinci kavanozu içmeye başladı.
Her zaman tatlıları sevmişti ama daha önce çok fazla tatlı yemekten bir dişi çürümüştü ve Kıdemli Tanlang onu düzeltmek için oldukça sıkıntıya girmişti. O zamandan beri, Chu Wanning tatlıya düşkünlüğünden, ince yüzünün iyiliği için kaçınıyordu.
Çocuk bedeninde mahsur kalmak, istediği kadar tatlı yemesine izin veren beklenmedik bir yarardı.
Mo Ran yanağını bir eline dayarken onu izledi: “Damak tadın aynı Shizun gibi.”
Chu Wanning biraz tıkandı ama durgun ifadesini kontrol edebildi: “… Shixiong, Kıdemli Yuheng’den mi bahsediyor?”
“Yup.” Mo Ran buhar sepetini Chu Wanning’e doğru iterken gülümseyerek başını salladı, “Bunu dene. Bence bunu da seveceksin.”
Chu Wanning, bambu buhar tenceresinden, yaprağa sarılmış bir çörek seçti ve küçük bir ısırık aldı; sıcak buhar çörekten yükseliyordu ve yumuşak, yapışkan sarmanın içinde tatlı fasulye ezmesi doluydu.
“Beğendin mi?”
Chu Wanning başıyla onaylamadan önce bir ısırık daha aldı: “Mn.”
Mo Ran gülümsedi: “O halde biraz daha al.”
Üçü yemek yerken sohbet etti. Chu Wanning aniden önceki konuyu hatırladı ve dördüncü çöreğini bitirmeden önce, sahte bir ilgisizlikle Xue Meng’e sordu: “Bu arada, genç efendi, daha önce her kıdemlinin bir lakabı olduğundan bahsetmiştin. Benim Shizun’um Kıdemli Xuanji’ye, Çöp Kralı deniyorsa, o zaman Kıdemli Yuheng’in lakabı ne?”
Yazarın Notları:
Yin yang tenceresi şeyi bir şakadan geliyor “Bir Sichuaneseli5 tamamen hayal kırıklığına uğradığında nasıl söyler.”, devamı bu romandaki karakterlerden kısaltılmıştır.
Sisheng Tepesi’nin genç efendisi, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Xue Ziming: Taman, yin yang tenceresiyse yin yang tenceresidir.
Kıdemli Yuheng, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Chu Wanning: Peki, şeker yoksa şeker yoktur.
Sisheng Tepesi’nden küçük yakışıklı bir Shi-Ge, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Shi Mingjing: Ayy… tamam, kadınsı görünüyorsam kadınsı görünüyorumdur.
LinYi Rufeng Klanı’nın Ye Gong-Zi’si, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Ye Wangxi: Görünmediysem görünmemişimdir.
Kunlun Taxue Sarayı Kıdemli Shixiong’u, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Mei Hanxue: Heh heh, yukarıdaki gibiysem yukarıdaki gibiyimdir.
Bu romanın ana karakteri, onu tamamen hayal kırıklığına uğrattığında nasıl söyler?
Mo Weiyu: Hıh! Koca pisliksem koca pisliğimdir.
Meatbun: …Bekle, yukarıdakilerden biri pes etmiş gibi mi görünüyor?
Dipnotlar
- Xia Sini, “Ölümüne korkutur” gibi duyuluyor.
- Çince çok kapsamlı bir dil ve çoğu karakterin telaffuzu aynı, bu yüzden genellikle karakterleri belirtirken bilindik bir kelimeden örnek veriyorsun. Burada CWN, XM’e özellikle saçmalıyor ve XM’de öylece kabul ediyor.
- Çincede “Moemoe” (Şirin) ile aynı şey.
-
- Çin’in güney batısında konuşulan bir lehçe.
