※※※
Sadakat Salonu parlak bir şekilde aydınlatılmıştı.
Shi Mei bir süre önce onlarla yollarını ayırmıştı. Mo Ran, Xue Meng’ın ardından salona adım attı, kafası karışmıştı, ancak içerideki sahneyi görünce aniden durumu anladı.
Rong Jiu, ah o karı kılıklı.
Mo Ran ayrılmadan önce ondan biraz para çalmıştı ve gerçekten de şikâyet etmek için Sisheng Tepesi’ne gelme cesaretine sahipti.
Rong Jiu iri, tıknaz bir adamın kollarına kıvrılırken sefil bir şekilde ağlıyordu. Mo Ran ve Xue Meng salona girdiklerinde, hıçkırıkları üç kat daha arttı, sanki ağzı köpürüyordu ve onu tutan kollar olmasa bayılacakmış gibiydi.
Kürsüde, boncuklu bir perdenin arkasında narin bir kadın, açıkça tamamen ne yapacağını bilmez bir halde oturuyordu.
Mo Ran itici ikiliye tek bir bakış ayırmayıp onun yerine kadını selamladı. “Yenge, geri döndüm.”
Bu kadın aslında de Sisheng Tepesi’nin efendisi Wang Hanım idi.
Erkek akranları ile neredeyse uyumlu olan kadın kahramanların aksine, dış meselelerle uğraşmayan uysal bir ev hanımıydı. Kocası burada olmadan, bununla nasıl başa çıkacağını gerçekten bilmiyordu. Çekingen bir şekilde konuşarak, “A-Ran, sonunda döndün,” dedi.
Mo Ran şikâyet etmeye gelen çifti görmemiş gibi davrandı ve ona gülümsedi. “Yengem geçe kalmış, bir şey için bana mı ihtiyacın var?”
“Mn. Görüyorsun, bu Rong gongzi onun parasını senin… senin aldığını söylüyor?”
Yüzü inceydi ve Mo Ran’in fahişelerle yattığını söyleyemeyecek kadar utanmıştı. Yaaani bunun yerine, küçük suçu ele almayı seçmişti.
Mo Ran’in gözleri bir gülümsemeyle kıvrıldı. “Gerçekten mi? Para sıkıntısı çekmiyorum, neden onlarınkini alayım? Ayrıca tanıdık gelmiyorlar, sizi tanıyor muyum?”
Tıknaz adam küçümsemeyle gülümsedi. “Bendeniz ailemin en büyüğü olan Chang soyadlı. Bir iş adamı olarak küçük formalitelerin önemi yok; Bana Chang Da [en büyük oğul] diyebilirsiniz.”
Mo Ran gülümsedi ve kasıtlı olarak adını ters çevirdi: “Ah, yani adın Da Chang [Koca bağırsak] gongzi. Sonunda seninle tanışmak bir şeref, lütfen kabalığımı bağışla. Ve bu diğer beyefendi de…”
Koca Bağırsak gongzi: “Hah, Mo-gongzi aptal numarası yapmayı çok seviyor. Bu sizinle ilk tanışmamız ama bu ayın otuz gününde Jiu-er’ın* odasında on beş gece geçirdiniz. Kör mü oldunuz? Onu nasıl tanımazsınız?”
ÇN: -er: Küçültme eki, Jiu’cığım gibi. ‘Ar’ diye okunur.
Mo Ran tamamen huzursuzdu, Rong Jiu’ya bakarken hâlâ gülümsüyordu. “Bu nedir, bana iftira atmaya mı çalışıyorsunuz? Ben terbiyeli, onurlu bir insanım, elbette hiçbir San-er veya Jiu-er ile yatmadım.”
Rong Jiu’nun yüzü öfkeyle kızarmıştı ama Chang’ın göğsüne hıçkırarak sokulmaya devam etti. “Mo, Mo-gongzi, statümün alçak ve yakışıksız olduğunu biliyorum… Beni bu kadar zalimce sömürmeseydiniz, aramaya gelmezdim ama böyle muamele görmek için, ben… ben…”
Mo Ran’in ses tonu sanki haksızlığa uğrayan oymuş gibiydi. “Sizi gerçekten tanımıyorum, kadın mısınız erkek misiniz bilemiyorum, nasıl tanışabildik?”
“Dün gece de gelen devamlı müşterimsiniz, nasıl bu kadar soğuk olabildiniz? Chang-gongzi, Chang-gongzi, benim adıma adaleti sağlamalısınız.” Her zamankinden daha yüksek sesle ağlayarak Chang’ın kollarının derinliklerine gömüldü.
Yanda, Xue Meng’ın tüm yüzü kül gibiydi, bu saçmalığı dinlerken kaşlarını çatıyordu. Genç Efendi terbiyesinin kendine hakimiyeti olmasaydı, bu iğrenç çifti uzun zaman önce dağın açıklarında döverdi.
Koca Bağırsak-gongzi yumuşak sözlerle onu yatıştırırken Rong Jiu’nun başını okşadı, sonra tehditkâr bir şekilde, “Wang Hanım, Sisheng Tepesi erdemli, dürüst bir sekt ama bu Mo-gongzi kaba ve aşağılık! Jiu-er kendi özgürlüğünü bir an önce satın almak adına para biriktirmek için çok çalışıyor. Ama bu adam! Jiu-er’a kötü muamele etmek yeterli değilmiş gibi, Jiu-er’ın canını dişine takarak kazandığı tüm birikimlerini bile çaldı! Chang ailesindekiler efsuncu değiller ama paramız var ve nesillerdir iş yapıyoruz. Sektiniz bugün bize tatmin edici bir açıklama yapmazsa, hepinize BaShu’da zor anlar yaşattığımızdan emin olacağız!”
Wang Hanım telaşlanmıştı. “Ah… Chang-gongzi lütfen sakin ol, ben, ben…”
Mo Ran içinden alay etti. Chang ailesi gülünç bir şekilde zengin tuz tüccarıydı. Chang ailesinin en büyük oğlunun Rong Jiu’nun özgürlüğünü satın almaya gücünün yetmeyeceğine ve Jiu-er’ının kendi yolunu kazanmasına izin vermesi gerektiğine kim inanırdı? Kısacası, bu işte bir bit yeniği vardı.
Ama gülümsemesi aynen kaldı, “Ah, öyleyse Koca Bağırsak-xiong*, Yizhou’nun varlıklı tüccar ailesinin oğlu, beklendiği gibi etkileyici ve hükmedici. Gerçekten takdire şayan, takdire şayan!”
Ç/N: -xiong: ağabey. Ancak “ge” ya göre daha resmidir.
Koca Bağırsak-gongzi oldukça kendini beğenmiş görünüyordu. “Hıh, yani yerinizi biliyorsunuz. Neden kendiniz için işi kolaylaştırıp itiraf etmiyorsunuz, Jiu-er’ın eşyaları nerede? Acele edin ve geri verin.”
Mo Ran gülümsemeye devam ederek, “Jiu-er’ınız her gün bir sürü misafir ağırlıyor, bir şey kaybedince neden ben suçlanıyorum?” dedi.
“Seni!” Koca Bağırsak-gongzi küçümseyerek dişlerini gıcırdattı. “Peki peki peki, zaten bundan kurtulmaya çalışacağınızı biliyordum! Wang Hanım, az önce gördüğünüz gibi, Mo-gongzi mantıklı olmayacak ve itiraf etmeyi reddediyor, artık nefesimi onun için boşa harcamayacağım. Sorumlu sizsiniz, siz karar verin!”
Wang Hanım, bu tür meseleleri çok az biliyordu ve sözleri, gerginliğiyle birbirine girdi. “Ben… A-Ran… Meng-er…”
Xue Meng, annesinin bu şekilde öne çıkmasına izin vermeyerek ileri adım attı. “Chang-gongzi, Sisheng Tepesi’nin katı disiplin kuralları vardır. Suçlamalarınız doğru çıkarsa, Mo Ran açgözlülüğe ve hafifmeşrepliğe karşı kuralları gerçekten ihlal ettiyse, doğal olarak ağır cezalar vereceğiz. Ancak sizin sözünüze karşılık onunki, kanıtınız var mı?”
Koca Bağırsak-gongzi sırıttı. “Sektinizin buraya çekeceğini biliyordum, bu yüzden Mo Ran gelmeden önce Wang Hanım ile yüzleşmek için buraya gelmek için acele ettik.”
Boğazını temizledi, “Hepiniz iyi dinleyin. Jiu-er iki birim inci, on altın külçe, bir çift altın erik çiçeği bileziği, bir çift yeşim saç tokası ve bir yeşim kelebek kolye kaybetti. Yalnızca Mo Ran’i bu eşyalar için arayın ve suçlamalarımın gerçeği netleşecektir.”
Mo Ran itiraz etti, “Vücudumu aramaya ne hakkınız var?”
“Hıh, bana suçlu psikolojisi gibi görünüyor.” Koca Bağırsak-gongzi kibirli bir şekilde çenesini kaldırdı. “Wang Hanım, Sisheng Tepesi’ndeki hırsızlık ve zamparalık günahlarının cezası nedir?”
Wang Hanım alçak sesle yanıtladı, “Uhm… sekt meselelerinden her zaman sorumlu olan kocamdı, gerçekten… bilmiyorum…”
“Şüpheliyim, şüpheliyim. Sanırım Wang Hanım, yeğenini korumak için kasıtlı olarak aptalı oynuyor. Heh, kim Sisheng Tepesi’nin aslında bu kadar yozlaşmış, pis bir yer olduğunu düşünebilirdi ki…”
“Bu kadarı oldukça yeterli. Yengem bu tür kararları almaya alışkın olmadığını söyledi, hâlâ bir ev hanımına yaptığın zorbalığı bitirmedin mi?” Mo Ran sözünü kesti, sonunda saçmalamasından bıkmıştı. Mo Ran’in yüzündeki kaygısız sırıtış bile biraz düşmüştü. İtici çifte yandan bir bakış attı.
“İyi, o zaman beni ara. Ama hiçbir şey bulamadığınız halde yine de sektime bu kadar iftira attıysanız, o zaman ne yapılmalı?”
“O zaman Mo-gongzi’dan derhal özür dileyeceğim.”
“Elbette.” Mo Ran yeterince kolay kabul etmişti. “Ama tek bir şey var. Eğer yanılıyorsanız, özür olarak Sisheng Tepesi’nden elleriniz ve dizleriniz üzerinde sürünerek gitmelisiniz.”
Mo Ran’in güvenini görünce, bir şüphe tohumu, Koca Bağırsak-gongzi’nın kalbinde filizlenmeden edemedi.
Küçüklüğünden beri efsunculara büyük saygı duyuyordu ancak maalesef kendisinin efsun uygulama becerisi yoktu.
Birkaç gün önce, eski sevgilisi Rong Jiu’nun bir şekilde Mo Ran’in lütfunu kazandığını duymuştu, bu yüzden ikisi bir anlaşmaya varmıştı. Rong Jiu, Mo Ran’in efsununu ele geçirmek için bir açıklık bulacak ve Koca Bağırsak-gongzi, karşılığında özgürlüğünü satın alacaktı. Sadece bu da değil, aynı zamanda Rong Jiu’yu evine götürmeye ve ona ömür boyu bakmaya söz vermişti.
Koca Bağırsak-gongzi efsun uygulamak için can atıyordu, Rong Jiu zenginliğe imreniyordu. Hergele çifti, gizli anlaşmalarında çok iyi eşleşiyorlardı.
Mo Ran, önceki yaşamında tuzaklarına düşmüştü. Sonunda ödeşmiş ama bunu yaparken epey acı çekmişti. Mo Ran aksini savunduğu ve görünürde bir sebep olmadığı için bu sefer hileleri tamamen boşa çıkmıştı. Daha birkaç gün önce hâlâ sarhoş bir sersemlik içindeydi, Rong Jiu’nun kollarına, Jiu-er bu, Jiu-er şu diye şefkatle gömülmüştü. Ama bu sabah, Rong Jiu’yu iki kez acımasızca sikmişti, beklenmedik bir şekilde tüm eşyalarını ve değerli eşyalarını almış ve kaçmıştı.
Koca Bağırsak-gongzi öfkeliydi ve şikâyet etmek için hemen Rong Jiu’yu Sisheng Tepesi’ne sürüklemişti.
Bu tuz tüccarı gongzi zeki bir iş adamıydı; Mo Ran’i suçüstü yakalarsa, Wang Hanım’ı efsununu dağıtmaya zorlayabileceğini düşünmüştü. Sonrasında kendi ruhsal haznesinin özümsemesi için bazı çalınması kolay lokmalar toplamak adına, efsun emen bir yeşim tılsım ile hazırlıklı olarak gelmişti.
Ama şimdi Mo Ran’e bakınca, Koca Bağırsak-gongzi tereddüt etti.
Mo Ran kurnaz bir adamdı. Ya çalınan malları çoktan sattıysa ve sadece onu oyuna getirmek için bekliyorsa?
Ama keza işler bu noktaya gelmişti, şimdi vazgeçmek boşa giderdi. Belki de sadece blöf yapıyordu…
Buradaki kişi hâlâ düşünceleriyle boğuşuyordu ama Mo Ran çoktan soyunmaya başlamıştı.
Dış cübbesini çıkardı, gelişigüzel bir şekilde bir kenara attı ve bir gülümseyerek davetkâr bir hareketle, “Devam edin, istediğiniz kadar arayın,” dedi.
Bunca yaygaradan sonra, biraz bozuk paradan başka bir şey bulamadılar. Koca Bağırsak-gongzi’nın ifadesi tamamen değişmişti.
“İmkânsız!! Kesinlikle bir şeyler çeviriyorsunuz! “
Mo Ran çenesini ovuşturarak mor tonlu gözlerini kıstı. “Cübbemi on kez ters yüz ettin ve her yerime yedi, sekiz kez dokundun. Çırılçıplak soyunmaktan başka yapacak bir şeyim kalmadı ve hâlâ pes etmiyor musun?”
“Mo Ran, seni–––”
Mo Ran aniden fark etti. “Ah, anladım! Koca Bağırsak-gongzi, benim yakışıklılığımı arzulayıp tüm bu şovu sırf benden yararlanmak ve bana dokunmak için mi sergiliyorsun?”
Koca Bağırsak-gongzi öfkeden bayılmak üzereydi; tüm yüzü öfkeyle kızarmıştı ve Mo Ran’i işaret etti, ancak tek bir kelime bile edemedi. Yandan seyreden Xue Meng, sabrının sınırlarını çoktan aşmıştı; Mo Ran’den hoşlanmıyor olabilirdi ama Mo Ran hâlâ Sisheng Tepesi’nin bir üyesiydi ve yabancıların onu aşağılama hakkı yoktu.
Xue Meng nezaketin hiçbir izi olmadan ilerledi, elini kaldırdı ve tereddüt etmeden Koca Bağırsak-gongzi’nin parmağını kırdı, “Gecenin yarısı boyunca suyunuza gittik ama görünüşe göre hiç yoktan sorun çıkarıyormuşsunuz!”
Koca Bağırsak-gongzi parmağını tutarak acı içinde uludu. “He-hepiniz! Hepiniz bu işin içindesiniz! Mo Ran’de olmamasına şaşmamalı, onları saklamış olmalısınız! Siz de soyunun, sizin de üstünüzü arayayım!”
Birisi ona soyunmasını emretmeye gerçekten cesaret mi etmişti?! Xue Meng hemen aşağılanmadan kaynaklı bir öfkeye kapıldı. “Utanmaz! Gerçekten o köpek pençelerinin eteğimin köşesine bile dokunmaya layık olduğunu mu düşünüyorsun? Defol git!”
Artık genç efendi de konuştuğuna göre, Sadakat Salonu’ndaki görevliler de uzun zamandır bu iki yüzlülükten bıkmış durumda olduğundan, bu sıradan insan çiftini direniş göstermelerine müsamaha göstermeden defetmek için öne atıldılar ve yüksek sesle dağdan aşağı attılar.
Koca Bağırsak-gongzi’nın öfkeli çığlıkları uzaktan duyulabiliyordu. “Mo Ran, bekle sen! Henüz seninle işim bitmedi!”
Sadakat Salonu’nun dışında duran Mo Ran gece göğüne baktı, gözleri bir gülümsemeyle kıvrıldı ve içini çekti. “Çok korktum ~”
Xue Meng ona soğuk bir bakış attı. “Neden korkuyorsun?”
Mo Ran içten bir endişeyle, “Onlar tuz satıcısı, gelecekte daha fazla tuz alamamaktan korkuyorum~”
“…”
Xue Meng, “Fahişeyi gerçekten becermedin, değil mi?” diye sormadan önce bir an sessiz kaldı.
“Hayır.”
“Ve gerçekten çalmadın mı?
“Gerçekten çalmadım.”
Xue Meng hıh-ladı. “Sana inanmıyorum.”
Mo Ran gülerek elini kaldırdı. “Yalan söylüyorsam gökler üstüme yıldırım düşürsün.”
Xue Meng ansızın elini kaldırdı ve Mo Ran’in kolunu mengene gibi sıkıca kavradı. Mo Ran ona baktı. “Ne yapıyorsun?” Xue Meng tekrar hıh-ladı ve hızla bir büyü okudu. Mo Ran’in kol yeninden her biri soya fasulyesi büyüklüğünde olan bir avuç boncuk kayarak yere düştüğünde saçılma sesleri duyulabiliyordu.
Xue Meng, elinde ruhani enerji topladı ve boncuklara doğru salladı. Boncuklar parıldamaya ve büyümeye başlayarak bir yığın mücevhere ve değerli eşyaya, erik çiçeği bileziklerine ve yeşim küpelere dönüştü, yerde altın rengi ve ışıl ışıl parlıyorlardı.
Mo Ran: “…Biz aynı sektin müritleriyiz, işleri zorlaştırma.”
Xue Meng parladı. “Mo Weiyu, hiç utanman yok mu?”
“Hehe.”
Xue Meng kükredi, “Kimse seninle gülmüyor!”
Mo Ran iç çekti. “Öyle emredildi diye ağlayacak değilim.”
Xue Meng’ın yüzü kasvetliydi. “Sisheng Tepesi’nin gizleme tekniğini böyle mi kullanıyorsun?”
“Mhm, çok pratikler~”
Xue Meng’ın öfkesi geri döndü. “O tuz tüccarı sinir bozucu bir köpek şeyiydi, bu yüzden seni onun önünde haşlamadım. Ama bu köpek-şeyi tek bir konuda haklıydı: senin yaptığın gibi hırsızlık ve zamparalığa karşı kuralları çiğneyenler, hangi sektte olurlarsa olsunlar, cezasını çekerler!”
Mo Ran korkusuzca sırıttı. “Peki ne yapacaksın? Amcama ispiyonlamak için geri gelmesini mi bekleyeceksin?”
Endişelenmemişti bile. Amcası onu sonuna kadar şımartmıştı; yapacağı en fazla şey Mo Ran’i biraz azarlamak olurdu, asla onu dövecek yüreği yoktu.
Xue Meng arkasını döndü, rüzgârla savrulan saçlarını bir tarafa aldı, gözleri gecenin karanlığında küçümseyerek parladı.
“Babam mı? Hayır, o Kunlun’da ve bir veya iki ay geri dönmeyecek.”
Mo Ran’in gülümsemesi dondu, uğursuz bir his üzerine çökmüştü. Birden belli bir şahsı hatırladı.
Fakat–––
Eğer burada olsaydı, bugün Sadakat Salonu’nda Chang-gongzi’yı karşılayan o olurdu, bihaber Wang Hanım değil.
O kişi… burada olmamalı… değil mi?
Gözlerindeki titreşimleri gören Xue Meng’ın küçümseyen havası daha da belirginleşti.
“Babam seni aşırı şımartıyor, ama burada Sisheng Tepesi’nde, seni şımartmayan biri yok mu?”
Mo Ran yüzünde zoraki bir gülümsemeyle birkaç adım geriledi. “Değerli kuzenim, çok geç oldu, kıdemlilerin huzurunu ve sessizliğini bozmayalım, yanılıyordum, bir dahaki sefer olmayacak, buna ne dersin? Lütfen git biraz dinlen, hehe, çok yorgun görünüyorsun.”
Ve sonra hemen tüydü.
Şaka yapıyor olmalısın! Bu Xue Meng denen herif çok acımasız!
Şu anda Taxian-Jun, insan dünyasının hükümdarı değildi, o kişinin eline düşme riskini nasıl alabilirdi? Eğer o kişi çaldığını ve fuhuş yaptığını öğrenirse, muhtemelen Mo Ran’in iki bacağını da kırardı! Şimdi kaçmazsa, başka şansı olmayacaktı!
※※※
