>>Kan ve o tarz şeyler içerir!
Zhaixin Liu daha cevap vermek için fırsat bulamadan ifadesi buruldu ve acıyla başını tuttu, ağzı sessiz bir çığlıkla açılmıştı. Ama hiçbir ses çıkaramamasına rağmen acı dolu çığlıklar, dehşete düşmüş ifadesinden ve patlak gözlerinden neredeyse duyuluyordu.
Kurtar beni.
Kurtar beni—-!!!
Dudakları anlaşılmaz bir şekilde büküldü, kanlı damarlar göz yuvarları boyunca hızla yayılıyordu. Zincirlerle olduğu yere kilitlenmiş olmasaydı, çoktan atlayıp şiddetle kendi hayatını bitirecek gibiydi.
“Yalvarırım…çabuk…beni yok et…”
Görünüşe göre Zhaixin Liu’nun sıkı sıkı tutunduğu bilincinin limiti dolmak üzereydi; acıyla mücadele etti ama siyah bir sis, döküm havuzundan dışarı doğru yükselip içinde hapsolmuş bedene çarpıp saldırırken hiçbir işe yaramıyordu. Zincirler keskince şıngırdadığında kıvılcımlar uçtu.
Olayların aniden değiştiğini gören Chu Wanning hızlı hareket etti, uzun kol yenini öne uzatıp, arkasındaki müritlerini korurken: “Seni nasıl kurtarabilirim?”
Zhaixin Liu yavaş hareket etti ama yine de havuzdaki erimiş metali kontrol edebildi. Daha çok kadim Cangjie yazıt satırı havada belirdi.
“Bilincimi kaybedip size saldırmak üzereyim. Niyetim sizi incitmek değil, benim kontrolüm dışında ve açıklamak için zaman yok. Şu an sizin için yapabileceğim tek şey beni imha etme yöntemini size söyleyip dikkatli olmanız için dua etmek…”
Erimiş metal birdenbire düzeldi.
“Üç teknikte uzmanım. Birincisi, En Tatlı Rüya, dertli kişileri uyutup harikulade bir rüyada arzu ettiklerini bağışlayan bir kâbus yöntemi. Bu yöntemle, illüzyonun içinde olduklarını anlayan, kuvvetli ruhani güçleri olanlar bile yine de orada kalıp hiç uyanmamayı isterler.
“İkincisi, Kalbin Ayartması, kişiyi en çok istediği kişiyle baştan çıkartıp dertli kişiyi diğerini katletmesi için ikna eder.
“Üçüncüsü, Kalp Koparma…”
Ama o anda ruhani güçleri tükendi ve daha fazla kelime oluşturmak için erimiş metali kontrol edemedi.
Ve böylece, Kalp Koparma tekniğinin etkisi bilinmez olarak kaldı.
Mücadele eden Zhaixin Liu’dan bir kan sisi patladı. Artık erimiş metali kontrol edemiyordu, parmağını sıçramış kanın arasından sürttü, bir çift şişip kasılan göz yuvarı, teslim olmayı reddederek, Chu Wanning’in üstüne sabitlendi.
“Shizun!” Xue Meng, yaklaştığı sırada hızla onu kaptı, “Gitme, bu bir tuzak olabilir!”
Zhaixin Liu, konuşamıyordu, sadece parmağını kana batırıp bekleyebiliyordu. Aniden, yaşlar gözlerinde birikti.
Chu Wanning: “…Yaklaşmamı mı istiyorsun?”
Zhaixin Liu yavaşça onayladı.
“…”
“Shizun!”
Xue Meng, bir kez daha onu durdurmayı denedi ama Chu Wanning yalnızca, ona başını sallayıp tek başına döküm havuzuna yaklaştı ve bir elini uzattı.
Zhaixin Liu oldukça duygulanmış görünüyordu. Chu Wanning’e derin derin baktı ve boyun eğmek istermiş gibi etleri sarkan kollarını sallamaya çalıştı. Sonra, dağlayan bir acıya katlanarak, Chu Wanning’in elini kavradı ve titreyerek avcuna bir şey yazdı:
Kuranı çek, kâbusu boz…
Kalbinin—-görüşünü…kaybetme…
Kâbus…bir kez bozulduğunda…dert—-biter!!
Aniden kemikleri ufalanıp bir yığın çamur gibi kaynar döküm havuzuna geri düşüp gözden kaybolmadan önce son sözlerini yazmayı bitirememişti bile.
Aynı anda, devasa bir parlak kırmızı dalga, gürültülü bir çarpma sesiyle yükseldi, erimiş metal, her biri yerden kükreyen bir ejderha şekline bürünen dokuz sütunlu alevler gibi göğü kaplıyordu. Chu Wanning, ateş gözlerine yansırken geri çekilmeye zorlandı.
Aniden, havada duran, erimiş metalden alevli sütunlardan dört adet sembol düştü.
Shi Mei, demin Zhaixin Liu’nun dediklerini hatırlayarak bir kerede söyledi: “Bunlar… Zhaixin Liu’nun bahsettiği kura çekme sembolleri mi?”
Yaklaştı fakat Chu Wanning onu durdurdu: “Dokunma. Hepiniz arkama geçin.”
Shi Mei: “Shizun…”
“Ben buradayım, sorun yok.” dedi Chu Wanning, “Riske girme, ilk benim gitmeme izin ver.”
Sesi bile fazla titremeden, nazikçe konuştu ama Mo Ran’ın kalbi titredi. Bir nedenden, gözlerindeki Chu Wanning, aniden, önceki hayatındaki kalpsiz kişiyle çakıştı, soğukça kendi müridinin ölmesini izleyen adamla.
Böyle bir şey söyleyebiliyorsa, o zaman neden geçmişte müridi ölürken hiçbir şey yapmadan durmuştu?
Mo Ran birden Chu Wanning’i hiç anlamıyormuş gibi hissetti.
Ayrıca, kendine rağmen mırıldandı: “Shizun…”
Chu Wanning, bir elini kaldırıp havadaki sembollerden birini alırken onları önemsemedi. Sembol yeşimden yapılmıştı, açık sarı renkliydi. Önünü ve arkasını inceleyip sessizce mırıldandı: “Hım?”
“Sorun ne?” diye sordu Xue Meng.
Chu Wanning: “Üzerinde hiçbir şey yok.” dedi.
“Bu nasıl olabilir?” Xue Meng’in kafası karışmıştı, “Bir de ben deneyeyim.”
Hepsi, dört sembolden birer tane aldı. Xue Meng ve Shi Mei’nin yeşim sembolleri Chu Wanning’le aynıydı, üzerinde hiçbir şey yazmıyordu. Mo Ran’ın gözleri, sembolünü döndürürken genişledi:
“Kanal seli mi?”
ÇN: Üzerinde yazan karakterlerde aslında kan saati “血滴漏” (kum saatinin içinde, kum yerine kan olanı) yazıyor ama Mo Ran kelimeyi çıkaramıyor, sadece anladığı kadarını “皿古雨” (皿: Kanal, damar, 古: eski, antik, 雨: yağmur, ıslak.) okuyor bu yüzden yanlış okuyor karakterleri.
Diğer üçü, ona doğru baktı. Xue Meng kaşlarını çattı: “Kanal seli ne demek?”
Mo Ran, bir parmağını sembole bastırdı: “Öyle yazıyor.”
Xue Meng ayaklarını sürerek bakmak için yaklaştı ve hemen azarlayarak bağırmaya başladı: “Pah! Daha çok, yalnızca okuyabildiğinin yarısı kadarını okumuşsun gibi!”
“…Kan saati yazıyor,” dedi Chu Wanning aniden.
Kadim Cangjie yazıtının çoğunluğunu okuyabiliyordu ve emin olmadığı şeyleri uydurmazdı. Yani, eğer o, sembolün üstünde yazanı söylüyorsa, o zaman sembolün üstünde yazan oydu.
Mo Ran boş boş baktı: “Kan saati ne demek?”
Chu Wanning başını salladı: “Bilmiyorum.”
Cevapladığı gibi, cephanenin kule gibi çatısından kısık bir gürleme sesi geldi ve devasa paslı bir bakır kum saati aşağı indi. Diğer kum saatlerinin aksine, üzerine, bilinmeyen bir sebepten, bir çarpı monte edilmişti.
Chu Wanning kum saatine baktı, sonra Mo Ran’ın elindeki sembole baktı.
Kan saati.
Aniden “kuranı çek” in ne demek olduğunu anladı. Chu Wanning’in ifadesi sert bir sesle bağırırken ansızın değişti: “Mo Ran, çabuk sembolü at!”
Emir tartışmaya açık değildi; Mo Ran sebebini bile bilmeden itaat etmek için neredeyse bilinçsizce hareket etti.
Mo Ran, denemeden bilemezdi ama şimdi denediğinde, gördü ki yeşim sembol eline sıkıca sıkışmıştı ve fırlatamıyordu bile.
Chu Wanning sessizce küfretti ve elindeki sembolü Mo Ran’inkiyle değiştirmek için koştu. Ama o anda, düzinelerce dikenli sarmaşık, paslı kum saatinden atılıp doğruca Mo Ran’e yöneldi!
“Çekil!”
“Shizun!!!”
“Shizun!”
Kan her yere sıçradı. Son saniye, Chu Wanning Mo Ran’i itmişti ama dikenler bir sürü ok gibi Chu Wanning’i delik deşik etti.
Bu genç bedendeki Mo Ran, Chu Wanning’in itiş gücüyle boy ölçüşemezdi. Ama geriye doğru tökezleyip yere düştüğünde, yırtılan etin sesi dehşet verici derecede açıktı ve Xue Meng ve Shi Mei’nin buruk çığlıkları yüksek sesli ve kulak tırmalayıcıydı.
Olamaz.
Nasıl olabilir…
Ama bu Chu Wanning’di, ona vuran, onu azarlayan, ona asla nazikçe bakmayan. Aldırış etmeden tam önünde ölen, kendi müridini izleyen kişi. Soğukça “yaradılıştan kusurlu, düzelmenin ötesinde” diyen kişi. Bu kişi…
Mo Ran yukarı baktı.
Karmaşanın ortasında, o kişinin cübbesinin kana bulandığını gördü. Keskin, sıkça yoğunlaşmış sarmaşıklar arkasından önüne doğru sırtını delmişti, tamamıyla, hayalet hanımın daha önce yaraladığı yerle aynıydı. Eski yara henüz iyileşmemişti ve şimdi yine yırtılıp kanlı bir karmaşaya dönmüştü.
Bu kişi… bu kişi, kendi bedeniyle onu korurken, pençeler onu delse bile en ufak bir ses çıkarmayan kişi…
Bu kişi, köprünün altında saklanıp, gizlice herkesi rüzgâr ve yağmurdan korumak için bariyer yapan ama yüzünü göstermeye cüret etmeyen kişi.
Bu kişi, önceki yaşamında Shi Mei’nin ölümünden sonra mutfağa gidip beceriksizce, bir şeyler yiyebilsin diye wonton yapan kişi.
Bu kişi, kötü bir mizaca sahip olup sözcüklerle pek iyi olmayan, ilacın acılığından korkup acılı yiyince öksüren, en iyi tanıdığı kişi.
Asla göz kulak olduğunu hatırlamadığı, sıktığı dişleriyle nefret ettiği ama yine de oldukça acıdığı kişi…
Chu Wanning.
Wanning…
“Shizun!!” Mo Ran ona doğru tökezlerken feryat etti, “Shizun!!!!!”
“Sembolün…” Chu Wanning’in eli, kaldırırken titredi. Yüzü solgundu ama ifadesi her zamanki gibi sağlamdı, “Benimkiyle değiş…”
Mo Ran’e uzattığı elinde boş sembolü tutuyordu. Yavaşça, zorlukla kaldırdı, bütün kolu acıyla ufak ufak titriyordu.
Gözleri, ıslaklığın altından, parlak ve kararlıydı.
“Çabuk, bana ver!”
Mo Ran ayağa kalmamıştı bile; Chu Wanning’e doğru yarı emekleyip yarı süründü ve çaresizce dehşet verici yaralarına baktı.
“Hayır…Shizun…”
“Shizun!!”
Xue Meng ve Shi Mei’de yaklaşmak için hareket etti. Chu Wanning’in ifadesi onları uzak tutmak için sağa sola bir bariyer inşa ederken hiddetliydi ve sertçe seslendi: “Tianwen!!!”
Tianwen çağrıldığı gibi belirdi, Chu Wanning’i delen düzinelerce sarmaşığı kesip temizliyordu.
Ama bu sarmaşıklar sıradan varlıklar değillerdi. Chu Wanning açıkça etine gömüldükleri yerden ruhani enerjisinin yutulduğunu hissedebiliyordu. Başka şansı olmadığından, sadece dişlerini sıkıp sarmaşıkları bittiği yerden kavrayarak kendini kastı ve hepsini söktü!
Bir anda kanlar fışkırdı!
Chu Wanning sarmaşıkları fırlattı ve bir nefes verdi, sonra çabucak meridyenlerine bastırıp geçici olarak kan kaybını durdurdu. Sonra, bakışları Mo Ran’e doğru parladı, boğuk bir sesle: “Onu bana ver.”
“Shizun…”
“Sembolünü benimkiyle değiş!” dedi Chu Wanning sertçe.
Şimdiye, Mo Ran’de “kan saati”nin ne demek olduğunu anlamıştı. Gouchen’in milyonlarca yıl önce bıraktığı lanet, önceki hayatında Chu Wanning’e ettiği işkenceden farklı değildi.
Aslında, konu olabildikleri kadar zalim olmaları olduğunda, tanrı, şeytan, insan ya da hayalet fark etmeksizin hepsi az ya da çok aynıydı.
Kan saati.
Zamanı ölçmek için, birinin kanını kum ya da su yerine kan saatinin içine dökmek.
Zaman aralığı ise, kişinin kanı kuruyana kadar aktığında biter.
Geçmiş yaşamında, Taxian-Jun olarak, taç giyme töreninde Chu Wanning’i kan saati olarak kullanmamış mıydı, kalan klanları ezip tahta çıkarken onu izlemeye zorlayıp önünde kanını damla damla akıtmamış mıydı?
Ama bu hayatta, Gouchen’in kan saatinin önünde.
Chu Wanning, kendi güvenli, sembolünü değiştirmek istiyordu, onun yerine o çarpıya gitmek istiyordu, o…
Mo Ran’in kalbi göğsünde düzensiz bir şekilde atıyordu.
Düşünemiyordu bile.
Bu nasıl olabilir…
Bu nasıl olabilir!!
Bakır saat ilk darbeyi ıskaladı ve kimseyi yakalayamadı. İkinci darbesini güçlendirirken dikenli sarmaşıklarını sağa sola salladı.
Chu Wanning gözlerini dikip ona baktı, gözleri, titreyen belli belirsiz bir ışıkla parlıyordu.
Yavaşça nefes alırken yüzü acıdan solgundu: “Mo Ran, di-…dinle beni, çabuk, değiş benimle.”
“…”
“Çabuk…” Chu Wanning’in yüzü ay ışığındaki taze kar kadar solgundu, “…Senin için ikinci bir darbeyi engellememi mi istiyorsun?!”
“Shizun…”
Sarmaşıklar tekrar fırladı.
O anda, Mo Ran sonunda sembolünü kaldırdı ve Chu Wanning düşünmeden uzandı.
Ama beklenmedik bir şekilde, tam elleri birleşmek üzereyken, Mo Ran’in gözleri elini geri çekerken parladı ve onun yerine savunmasız Chu Wanning’in önüne geçip korumak için döndü. İkinci sarmaşık darbesi o anda onlara ulaştı ve Mo Ran onlarla yüzleşti. Bütün vücudu bir anda sarmaşıklar tarafından sarılıp yutulmuş ve bakır saate sürüklenmişti.
“Mo Ran!!”
Düzinelerce sarmaşık etrafına sarıldı ve sıkıca çarpıya mıhladı. Mo Ran, Chu Wanning’e bakmak için döndü. Dudakları hareket etti.
Chu Wanning’in gözleri aniden büyüdü.
Mo Ran’in sesi kısıktı ama açıkça duymuştu, hata yoktu.
Dediği şey: “Shizun, ben gerçekten… düzelmenin ötesinde değilim…”
Bu yüzden, lütfen, benden vazgeçme—-
Ama cümlesinin geri kalanını bitirememişti. Geçmiş hayatında, bunu söylemek istemişti ama söyleyememişti; bu hayatta da söylemek için artık çok geçti.
Chu Wanning ondan vazgeçsin ya da geçmesin gerçekten artık onun için önemli değildi.
Sadece bu kişiye borçlu olmak istemiyordu, hepsi bu.
Gerçekten çok aptaldı ve Chu Wanning’e karşı ne hissettiğini hala anlayamamıştı. Her şeyin daha da karışmasını istemiyordu.
Mo Ran kendi kendine düşündü, bu hayatta, önemsediği kişi, hoşlandığı kişi Shi Mei’ydi, başkası değil.
Chu Wanning’le sembolleri değiştirmemesinin sebebi ona borçlu olmak istememesiydi, sadece istemediği için…
Chu Wanning’in tekrar kanadığını görmek istemiyordu.
Kalbi taştan değildi. Ona iyi davranan birine sahip olmaktan başka hiçbir şeye daha mutlu olamazdı.
Biraz nezaketle gülüşü bahar kadar parlak olurdu.
Ama eğer bir sürü, bir sürü nezaket olursa, o zaman şikâyet etmeden ölmeye hazırdı.
Birdenbire, yoğun sarmaşıkların içinden parlayan bir kılıç çıktı.
Kılıç şüphesiz kutsal bir silahtı; eskiydi ama yoğun bir yiğitlik aurası taşıyordu. Bir çift halka, kabzasının yanında yer alıyordu ve kılıcın başında kabartmalı boğa başlı bir ejder ve dikenli desenler vardı. Kılıç, içine gömülmüş boğa başlı ejderin, karmaşık şekliyle uzun ve inceydi, en yumuşak saçtan en sert metale kadar her şeyi kesip biçebilecek bıçağı, gök mavisi ışıyordu.
Mo Ran, kılıç doğrudan göğsünü deşmeden önce yalnızca üzerindeki “Gouchen” yazısını görebilecek kadar zamanı olmuştu, “Yüce”yi görememişti bile.
Kan, saatin içine fışkırdı.
Aynı anda bir su perdesi aniden cephaneye dökülüp Mo Ran ve diğerlerini iki yana ayırdı, ani ve şiddetli su baskını diğer taraftaki herkesi hapsetti.
Shi Mei bağırdı: “A-Ran!! A-Ran—-!”
Şiddetli sağanak görüş hizalarını engelledi; diğer tarafta Mo Ran’in nasıl yukarı kaldırıldığını tam göremiyorlardı. Chu Wanning tekrar tekrar sudan geçmeyi denedi ama tekrar tekrar tamamen sırılsıklam olana kadar geri itildi, gergin yüzündeki gözleri kararmış, dudakları rengini tamamen yitirmişti.
Chu Wanning’in sesi boğuktu:
“Mo Ran—-!”
Çok sesli değildi ama korkunç derecede sarsmıştı. Kendisi fark etmemişti ama Shi Mei şok içinde ona bakmak için döndü, yalnızca genelde sakin ve kendi halinde olan Shizun’un sırılsıklam ve dağılmış halde olduğunu gördü, uzun, tüy gibi kirpikleri, duygularını bastırmakta başarısız olurken titriyordu ve endişe tüm yüzündeydi.
Tianwen’i çağırdı, kaşlarının arasında vahşet yazıyordu, yay gibi gergindi. Shi Mei huzursuzlukla onu tutmaya çalıştı: “Shizun, dur! Geçmenin hiçbir yolu yok!”
Chu Wanning onu silkeledi, gözleri bıçak kadar keskindi ve sessizce tekrar denemek için bir bariyer yarattı. Ama akan sular Jincheng Gölü’nün bol ruhani gücüyle doluydu; sadece geçmesi imkânsız değilmiş gibi, su binlerce ok gibi çarpıyor, kesiyor ve deliyordu.
Zaten deminki ağır yaralarından ötürü zayıf düşmüştü, bu yoğun çarpma ayakta kalmasını daha da zorlaştırıyordu. Göğsünü kavrayıp dayanmaya çalıştı ama yine de bir dizinin üstüne düşmeye zorlandı, sırtındaki yaralar yırtılıp açılarak kanlar sızmaya başladığında yüzü solgundu.
Shi Mei’nin gözlerindeki ıslaklığın yaş mı yoksa su mu olduğunu söylemek imkansızdı. Acıyla bağırdı: “Shizun! Bunların hepsi—-ne için…”
“Ne demek ne için! Ya oradaki sen ya da Xue Meng olsaydı,” Chu Wanning tükürdü, “Yine aynısını….”
Gerçekten çok acıyordu; kaşlarını çattı, cümlesini bitiremedi.
Beklenmedik bir şekilde, bir kılıç aniden akan suların arkasından çaktı, tofu keser gibi gayretsizce şiddetli yağışı ortadan ikiye böldü.
Bu kılıcın enerjisi olağanüstü ve devasaydı. Tam Shi Mei’nin durduğu yerden böldü ve Chu Wanning kol yenlerini sallayıp kalan tüm enerjisini Shi Mei’yi koruması için etrafında koruyucu bir bariyer yaratmadan önce ona çarpmak üzereydi; aşırı çabadan dolayı bir ağız dolusu kan öksürdü.
Acelesizce, derin ve net bir erkek sesi çınladı, kutsal silah cephanesinde yankılandı:
“Ben Silah Tanrısı, Yüce Gouchen. Siz düzenbazlar, ne cüretle kutsal silahların yasaklı bölgesine izinsiz girersiniz!”
Yazarın Notları:
Bugünün mini tiyatrosu <<Kim Çift On Bir’den* ne aldı>>
ÇN: Çinlilerin kara cuması
Mo Ran: Yağ, tuz, sos, sirke, hoş tabaklar, tatlı tencereler ve iştah açıcı atıştırmalıklar.
Shi Mei: Herkes bir şey alıyor, bir şey sipariş edersem, yalnızca kuryenin yükünü arttıracağım. Hem sadece ben bir şey almadım diye genel gelir değişecek değil ya ama her adım önemlidir, hiçbir şey almayacağım.
Xue Meng: Kıyafet, kol zırhı, saç kurdelesi ve saç tokası, <<Yirmisinden Sonraki Dâhilerin Yolu>> ciltli tüm baskıları.
Chu Wanning: <<Birinin IQ’sunu Nasıl Yükseltirsin>> ciltli tüm baskıları. (Not: Lütfen Sisheng Tepesi müritleri yurduna gönderin, alıcısı Mo Ran. İsimsiz olarak gönderilsin, teşekkürler.)
Hadi yan karakter listesinde olup da resmi olarak tanıtılmayan bu iki karakteri gösterelim~Böylece kabaca kişiliklerini tahmin edebilirsiniz.
Mei Hanxue: 300 çift yeşimden sevgili kolye ucu toplu alım, 500 işlemeli ipek kese, Yiwu Ticari Toptan Satıştan 5000 saç aksesuarı butik takımı.
Ye Wangxi: Hiçbir şey.
LAN DUR ASIL KOTU ONLAR DEGIL SLK