Bu, kenarındaki güçlü ve kırmızı “İlerideki Yol Zorlu” yazısıyla, Jincheng Gölü’ydü.
Sahnede, yaşayan yalnızca iki kişi vardı, Nangong Liu ve Xu Shuanglin. Hâlâ hayatta olmalarının tek nedeni, yerde yatan sayısız cesetti.
Ya da ölü deniz insanları oldukları söylenebilirdi.
“Acele et, yolu kapatıp diğer efsuncuların dağa çıkmasını engellersek, bu şüphe uyandırabilir.”
“Neredeyse bitti.” Xu Shuanglin, deniz insanlarından birinin ağzına bir satranç taşı soktu, sonra sessizce bir büyü söyledi. Deniz insanı, titreyerek yerden kalktı ve ikisine doğru eğildi. Bir “lop” sesiyle, kırılmış, yüzen buzlarla dolu Jincheng Gölü’ne geri atladı. Xu Shuanglin konuştu, “Bu yasak teknikte hâlâ usta değilim. Biraz ustalaştığımda, satranç taşlarını tek tek ağızlarına sokmama gerek kalmayacak. Sadece havayı göstereceğim ve emrimi alıp amade olacaklar.”
“O kadar güçlü mü?”
“Yoksa neden yasak teknik olarak adlandırılsın? O seviyede efsun uygulayabilsen bile, bu sadece buz dağının görünen kısmı. İnsanlar gördüm…” Xu Shuanglin aniden konuşmayı bıraktı ve güldü, “Yani, kitaplardaki kayıtlarda gördüm. Bir canlının bilincini koruyabilen ve aynı zamanda emirlerini isteyerek dinlemelerini sağlayabilen insanlar vardı. Buna güçlü deniyor. Benim seviyemde, sadece vücudu kontrol edebilirim lakin aklı kontrol edemiyorsam, hâlâ bu seviyeden çok uzağım demektir.”
Nangong Liu başını salladı, “Çok iyi uygulamana gerek yok. Dikkat çekmek iyi bir şey değil.”
“Sekt Lideri haklı.”
“Yine de bu yöntemi düşünmen güzel. Lanetimi kırmak için Sonsuz Cehennem’in Kapılarını açman gerek ve Sonsuz Cehennem’in Kapılarını açmak, metal, ağaç, su, ateş ve toprak olmak üzere beş elementin ruhani gücüne sahip olmanı gerektiriyor. Bu dünyadaki ruh elementlerini bulmak zor, onları tek tek inceleyemiyoruz ama sen, Jincheng Gölü’nü değiştirme yeteneğine sahipsin. Jincheng Gölü’nden silah aramaya gelen efsuncuların hepsi, ne tür bir ruh özüne sahip olduklarını sana söyleyecek. Arkana yaslanıp başkalarının işinin meyvesini yemek güzel bir şey.”
Konuşurken atın heybesinden bir mandalina çıkardı ve kabuğunu soydu. Yerken hayranlıkla içini çekti, “Shuanglin, Jincheng Gölü’nün canavarları seni yenemiyor bile. Oldukça yeteneklisin.”
Xu Shuanglin gülümsedi, “Jincheng Gölü eski bir harabe olmasına rağmen ancak yüz milyonlarca yıl sonra, Yüce Gouchen’in ilahi gücü zayıflatıldı. Aksi halde, kendi yeteneklerimle giremezdim. Sekt Lideri beni abartıyor.”
Nangong Liu yüksek sesle güldü, “Söyle, seni nasıl ödüllendireyim?”
“Hiçbir şey istemiyorum…”
“Ah, olmaz. Bir tane istemek zorundasın.”
“Öyleyse Sekt Lideri, lütfen bana mandalinanın yarısını ver.”
Nangong Liu afalladı, sonra gülümsedi ve “Bu hiçbir şey,” dedi. Yine de mandalinayı soyup Xu Shuanglin’e verdi. “Hepsini sana veriyorum.”
“Yarısı iyi.” Xu Shuanglin hafifçe gülümsedi. “Pek bir şey istemiyorum.”
“Gerçekten garip birisin. Yarısı olsun o zaman.”
Nangong Liu konuşurken etli mandalinayı uzattı. Xu Shuanglin’in parmak uçlarında kan izleri vardı, alması zor olmuştu. Doğrudan Nangong Liu’nun parmak ucundan yedi ve “Tatlı ve sulu, tadı güzel,” dedi.
O anda, güneş ışığının altında, Xu Shuanglin’in gülümsemesi biraz ürkütücü görünüyordu. Mandalina suyu damlacıkları ağzının köşelerinden damlıyordu ama dilini dışarı çıkarıp, tıslayan zehirli bir yılan gibi yaladı.
Nangong Liu ansızın biraz korkmuş ve hemen elini geri çekmişti. Ancak ardından, yüzünde hemen bir sıkıntı ve şaşkınlık ifadesi ortaya çıktı. Neyden korktuğunu anlamamış gibiydi.
Xu Shuanglin aniden “Şuna bak,” dedi.
“Ne oldu?” Nangong Liu bunu duyduğunda etrafına baktı. Bir an sonra gözleri aniden büyüdü ve hafif şişman yüzünde son derece karmaşık bir ifade belirdi, “Bu… Bu…”
“İnsan yiyen baltabalığı.” Xu Shuanglin ölü baltabalığını aldı ve kumlu sahile fırlattı. Aslan yüzlü canavar balık dişlerini göstererek lekeli, kanlı köpek dişlerini ortaya çıkardı. Grimsi siyah gözleri dışarı fırlamıştı ve gözlerinden ışık gelmiyordu.
Xu Shuanglin kanına biraz dalarak baktı ve kokladı. Bilinçsizce çıplak ayaklarını ovuşturdu. Kaşlarını çatarak, “Ah, ne kötü kokuyor,” dedi.
Ayağa kalktı ve balığı tekmeledi, “Bu, Jincheng Gölü’nde kalan birkaç kötü canavardan biri olmalı. Gouchen’in kutsal silahları korumak için bıraktıkları uğurlu canavarlar olsa da geçen onca zaman bir sürü şeyi değiştirmek için yeterli. Kötü hayaletler kaçabilir, tanrılar düşebilir, sadece önemsiz bir ilahi yaratıktan bahsetmeye gerek bile yok.”
Nangong Liu mırıldandı, “O zamanlar… Rong Yan’ın kalbini sunmamı istiyordun…”
İllüzyonun dışındaki herkes şok olmuştu, zaten gerçeği bilen Chu Wanning dışında herkes öncekinden daha fazla şok olmuştu, “Ne?!”
“Rong Yan… O… O…”
Bazıları mırıldanıyordu, diğerleri Nangong Si’ya bakmak için kafalarını çevirmişti, hem şok olmuş hem de ona acımışlardı, “Bu onun…”
Nangong Si ilk başta sersemlemişti, ardından tüm vücudu titremeye başladı. Sendeleyerek geri çekildi ve dizlerinin üzerine düştü. Yüzü bir ölününkinden daha solgundu ve bir hayaletinkinden bile daha ürkütücüydü.
“Annem mi? İmkânsız… Bu imkânsız!”
Ye Wangxi, “A-Si!” derken gözyaşlarını tutmak için elinden geleni yaptı.
“İmkânsız.” Delirmenin sınırındaydı. Yakışıklı yüzü korku, öfke, keder ve dehşetle buruşmuştu. Yüz hatları neredeyse çarpılmıştı, kimsenin sözlerini duyamıyordu, tek bir ses bile duyamıyordu, “İmkânsız! Annem bir canavarı öldürürken öldü! Babam bana iblis bir canavarı öldürürken kalbinin deşildiğini söyledi! “
Sonra aniden sarsıldı ve kendi kendine mırıldandı, “Kalbi yok… Kalbi deşildikten sonra öldü…”
Ağlamıyordu, gözleri fal taşı gibi açılmıştı ve yerlerinden çıkmak üzereydi. Boğuk bir sesle, mırıldanmaktan feryada, feryattan böğürmeye, böğürmekten delicesine böğürmeye geçip duruyordu, “Kalbi deşildi!!! Kalbi deşildi!!!”
Ansızın anıları canlandı.
O yıl, o henüz çok küçükken, ailesi ve bir grup insanla birlikte Jincheng Gölü’nden kılıç istemek için yola çıkmışlardı. Bir önceki gece, oynamak istediğinden, dağın arkasındaki koruda Naobaijin ile gecenin bir yarısına kadar çıldırdığını çok net hatırlıyordu. Ancak gece geç saatlerde gizlice eve geri dönmüştü ve kitabı ezberliyormuş gibi yapmak niyetindeydi lakin annesinin yemekten sonra onu bulmaya geldiğini ve ona yeni işlemeli bir bez ok kılıfı vermek istediğini bilmiyordu. Sonunda köşkte kimseyi göremeyince etrafına bakınıp Nangong Si’nın tekrar oynamak için dışarı çıktığını anlamıştı.
Rong Yan son derece soğuk bir kadındı, asla Nangong Si’nın üstüne titreyen sıradan bir anne gibi olmamıştı. Tekrar Nangong Si’nın yatak odasına döndüğünde Nangong Si başını sallayarak “Mutlu Bir Seyahat“1 kitabını okuyormuş gibi yapıyordu. Rong Yan ona durmasını söyledi ve “Yemekten sonra ne yaptın?” diye sordu.
Nangong Si, Rong Yan’ın onun kaytardığını çoktan fark ettiğini bilmiyordu. Kitabı bıraktı, başını kaşıdı ve parlak bir şekilde gülümsedi, “Anne, ben, ben kitap okuyordum.”
“Her zaman kitap mı okuyordun?”
Çocuk cezalandırılmaktan korktuğu için bir süre kekeledi ve yine de başını salladı, “Mm… Hı-hı!”
Rong Yan zarif boynunu hafifçe eğip çenesini kaldırdı, gözlerini indirdi ve küçümsemeyle ona baktı. Gözleri keskin ve soğuktu, “Yalancı,” dedi.
Nangong Si afallamıştı. Yüzü kızardı, “Yalan söylemedim.”
Rong Yan daha fazla bir şey söylemedi, bambu parşömenini aldı ve sordu: “Tüm dünya onu suçlasa, yaptığından caymaz. Bundan önceki cümle ne?”
“Tüm dünya… Ve tüm dünya… Dünya…”
“Tüm dünya onu övse, o, bu sebeple gurur duymaz!” Rong Yan kaşlarını çattı, bambu parşömeni masaya vurdu ve sertçe konuştu, “Nangong Si, annen genellikle sana nasıl öğretiyor? Bu kadar geç saate kadar dışarıda oynaman sorun değil ama insanları kandırmayı nasıl öğrendin?!”
“Anne …”
“Anne deme!”
Nangong Si, annesinin kızdığını görünce panikledi. Dost canlısı babasına kıyasla, aslında her zaman askeri üniforma giyen ve kahraman ruhuna sahip annesine daha çok hayranlık duyuyordu.
“Çok terbiyesizsin.”
Küçük çocuğun gözleri kızarmıştı. Onu tekrar azarlayacağından korktu, bu yüzden tartışmaya çalıştı, “Ben, ben çok geç gelmedim. Yemeğimi bitirip bir süre dışarıda oynadım.”
Rong Yan ona dik dik baktı. Başta o kadar kızgın olmayan annesi, oğlu tartışmak için beynini zorlarken giderek daha fazla hayal kırıklığına uğruyor ve sinirleniyordu.
“Hava kararır kararmaz geri dönecektim.”
“Şak!”
Yüzünde yankılanan bir tokat Nangong Si’nın sözlerini böldü.
Rong Yan’ın göğsü kalkıp iniyordu, kaldırdığı elini hâlâ havada tutarken öfkeyle bağırdı: “Nangong Si! Açgözlülük, kin, aldatma, cinayet, tecavüz ve yağma, Rufeng Sekti’nin yapmaması gereken yedi şeydir. Bu lafları nereden öğrendin? Annene yalan söylemeye devam edecek misin?!”
Nangong Si tokattan dolayı donakalmıştı. Bir süre sonra kendine geldi. Gözlerinde yaşlar birikmişti. Gücenmiş hissederek bağırdı, “Eğer bu kadar sert olmasaydın, sana, sana yalan söyler miydim? Hep bana vurdun ve beni azarladın… Sen, sen bana hiç iyi davranmadın! Seni sevmiyorum! Babamı seviyorum!” konuştuktan sonra, Nangong Liu’yu bulmak için koşmaya hazırlandı.
“Dur orada!”
Rong Yan, Nangong Si’yı geri çekti. Yüzü son derece nahoştu. Kızıl kakule rengi parmağıyla oğlunun burnunun ucunu işaret etti, gözlerindeki öfke alevleri kabardı.
“Neden babanı arıyorsun? Baban her zaman bir dalkavuktu, her zaman yalakaydı ve o sadece bir çöp parçasıydı. Ondan mı öğreneceksin?! Otur!”
“İstemiyorum! İstemiyorum!”
Rong Yan dişlerini sıkıp çırpınan Nangong Si’yı koltuğuna geri sürükledi. Ama onu bıraktığı an, tekrar kaçmaya çalıştı. Bu yüzden sonunda, Rong Yan’ın elini kaldırmaktan ve aniden onu tamamen bağlayan bir kısıtlama bariyeri yapmaktan başka seçeneği yoktu. Nangong Si hem aşağılanmış hissederek hem de öfkeli bir şekilde dizlerinin üstüne çöktü. Kafese kapatılmış bir canavar gibiydi, durmaksızın nefes alıp veriyordu.
“Bırak beni! Senin gibi bir anne istemiyorum! Sen… Benimle hiç doğru dürüst konuşmadın, beni hiç umursamadın, bildiğin tek şey, beni azarlamak… Sadece beni azarlamayı biliyorsun!”
Rong Yan’ın yüzü kırmızı ve beyaza döndü. Dudakları hafifçe titriyordu. Bir süre sonra konuştu, “Usluca odanda kal ve Mutlu Bir Seyahat’in tamamını oku, yarın kontrol edeceğim, bu kadar yaramaz olmaya devam edersen, ben…”
Cümlesini bitirdiğinde o da şaşkındı. Ne yapacaktı? Aslında bilmediği şey, her zaman güçlü bir kişiliğe sahip demir kanlı bir insan olduğuydu. Korkak kocasıyla yüzleştiğinde bile onu herkesin önünde azarlamaktan ve ona bir ders vermekten çekinmezdi.
Ama Nangong Si… Ona ne yapabilirdi ki?
Bir süre olduğu yerde durdu. Buruk, kırgın, üzgün ve çaresiz hissediyordu. Öfke nöbeti altında şiddetle öksürmeye başladı. Eskiden beri bir hastalığı vardı. Öksürürken bir ağız dolusu kan tükürüyordu ama umurunda değildi. Nangong Si göremeden önce bir mendil kullanıp kanı sildi. Ardından boğuk ve ağır bir sesle konuştu.
“Si’er, daha küçüksün ve dünya doğru ve yanlışlarla dolu. Bunları sadece gözlerinle görmek her zaman mümkün olmuyor. Bazen sana hoşgörüyle yaklaşan insanlar senin iyi olmanı istemeyebilir ya da sana ciddi davrananlar senin kötü olmanı istemeyebilir. Baban zayıf ve beceriksiz, dahası…” Bir an duraksadı ve vazgeçip konuyu değiştirdi. “Annen gelecekte onun gibi bir efsuncu, onun gibi bir Sekt Lideri olmanı istemiyor,” dedi.
Nangong Si sessizce dudaklarını ısırdı ve bir şey söylemedi.
“Yaramaz ve afacansın. Derslerine önem vermiyorsun. Bunlar önemli değil. Ama yalan söyleyip insanları kandırmayı nereden öğrendin? Rufeng Sektimizin yüz yıllık bir geçmişi var. Bunun sebebi, her zaman centilmen bir karaktere bağlı kaldığımız için ölümsüzlerin zirvesinde duran bir yüzümüzün olması. Baban sana hiçbir zaman ciddi bir şekilde bu ilkeleri öğretmedi. Ama ben senin annenim. O sana anlatmak istemiyorsa sana tavsiye verip tekrar tekrar anlatan ben olacağım. Dinlemesen bile, katı olduğumu düşünsen bile, benden nefret etsen bile.”
“… Babam bana hiç anlatmak istemedi, çünkü bana Si’er gibi davranıyor. Beni mutlu ederse mutlu oluyor. Ya sen?!” Nangong Si öfkeyle konuştu, “Ne annesi? Bana sadece Rufeng Sekti’nin Genç Efendisi, gelecekteki Sekt Lideri gibi davranıyorsun! Seninleyken günümün yarısı bile iyi geçmiyor! Seni dinlemeyeceğim!”
Rong Yan son derece öfkeliydi. Kar beyaz yanaklarında doğal olmayan bir kızarıklık belirdi. Yüzünü mendiliyle kapattı ve yine öksürdü. Uzun süre nefes nefeseydi, sonra sert bir şekilde konuştu, “Tamam. Dinlemek istemiyorsan, anlatmaya devam edeceğim. Bir gün sonunda anlayana dek konuşacağım.”
“…” Çocuk aşırı inatçıydı. Elleriyle kulaklarını kapatmıştı.
Rong Yan sandalyeye oturdu ve yavaşça sakinleşti. Ancak kalbi hâlâ acıyla zonkluyordu. Gençken iblisleri yok ederken aldığı yaraları düşündü. Her gün damardan ilaç almasına rağmen, giderek daha da kötüleşen ciddi bir hastalığa dönüşmüştü. Başını kaldırıp fenerin ışığı altında emirlere karşı gelen küçük çocuğu görünce gözlerini kapamadan edemedi.
Uzun bir süre sonra ses tonu yumuşamıştı, “Si’er, annen sana bir ömür boyu eşlik edemez. Bir gün artık seni izleyemeyeceğim gün gelecek. Artık seni uyaramayacağım. Tek umudum gelecekte bunu kendin anlaman……”
Birden konuşmayı kesti.
Çünkü Nangong Si’nın yere çöktüğünü görmüştü, minik bedeni bir top gibi kıvrılmıştı. Yaptığı kısıtlama bariyerinin içinde ağlıyordu. Onun çocuğu, daima mutlu ve neşeli olan Si’er, onu azarlayıp döverken hıçkırıklara boğulmuştu.
Rong Yan uzun bir süre donup kaldı, sonra yavaşça ayağa kalktı ve kısıtlama bariyerine doğru yürüdü. Elini kaldırdı, bariyeri kaldırmak istemişti, eğilip ona sarılmak, kırmızı ve şiş yanaklarını okşamak ve alnını öpmek istemişti.
Ancak buna dayandı. Sonunda, yine de acımasızca durabilmişti.
Yavaş yavaş cümlenin ikinci yarısını bitirdi. “Anlaman gerek…… Açgözlülük, kin, aldatma, cinayet, tecavüz ve yağma. Bunlar benim, Rufeng Sekti’nin, yapamayacağı şeyler.”
“Anlamıyorum, anlamak istemiyorum. Ben…… Ben……” Nangong Si yaşlı gözlerini kaldırdı ve kısıtlama bariyerinin dışında kalan annesine bağırdı, “Senden nefret ediyorum! Senin gibi bir annem yok!”
“……………”
O anda, kısıtlama bariyerinin dışında, Rong Yan’ın yüzü çok solgundu. Her zamanki soğuk ve kararlı çehresi, kalbi kırılmış gibi görünüyordu.
Bu yüz, son yirmi yılda Nangong Si’nın rüyalarında birçok kez belirmişti. Uyandığında, yastığı çoktan ıslaktı. O zamanlar zehirli bir akrep gibiydi, kıskaçlarını sallıyor ve zehirli suyunu annesinin kalbine saplıyordu.
Acı vericiydi, gerçekten acı vericiydi.
Bir ömür sonra bile onu asla bırakmayacaktı, asla kendisiyle barışmayacaktı.
Üçüncü gün, Rong Yan köşkte onu görmeye gelmedi. Hizmetçiden sadece kamelya işlemeli bir ok kılıfı ve bir mektup götürmesini istemişti.
Mektubunda annesinin yazısı düzgün ve ciddiydi. Çok fazla güzel söz yoktu. Sadece Nangong Si’nın dövüş sanatları çalışmayı ve ok ve yay sevdiğini bildiğini, bu yüzden de taşısın diye ona bir ok kılıfı işlediğini yazmıştı. Ayrıca babasıyla Jincheng Gölü’ne gideceğini söylemişti. Döndüklerinde Mutlu Bir Seyahat’e iyice bakacaktı. Yeniden haylaz ve inatçı olmamasını umuyordu.
Peki ya o?
O ne yapmıştı?
Hâlâ kızgın ve kırgındı, bir bıçak almış ve annesinin yaptığı ok kılıfını parçalara ayırmıştı. Annesinin mektubunu ateşe atıp küle çevirmişti, masanın üzerindeki Mutlu Bir Seyahat’i parçalamıştı ve küçük çocuk tüm bunları yaparken çok mutlu hissetmişti.
Ondan intikamını almıştı.
Ondan nefret ediyordu.
Böyle korkunç bir annenin öğretilerini asla dinlemeyeceğini ona bildirmek istemişti. Asla uzlaşmayacaktı. O……
Acımasızca yüzünü buruşturdu. Zihninde, özenle yüksek bir duvar inşa etmeye çalıştı.
Annesinin başını eğmesini, hatasını kabul etmesini bekliyordu. Ya da belki…… O zaman, zavallı kinini yalnızca annesinden nazik bir söz ve bir kucaklamayla değiş tokuş etmek için kullanıyordu.
Ama hiçbir şey anlamıyordu.
Hatasını kabullenmesi, sarılması, pişman olması ya da nazik olması önemli değildi.
Savaşmaya hazırdı, kendisiyle büyük bir gurur duyuyordu. Kadının tekrar savaş ilan etmesini bekliyordu. Ve sonra––––
Kemiklerinin dönmesini beklemişti.
“Rufeng Sekti’nin Sekt Lideri, gece yarısı ormanda pusuya düşürüldü. Karısı onu vücuduyla korudu ve kalbi deşilip öldü.”
Tabut geri getirildiğinde Nangong Si, Rufeng Sekti’nin yükselen şehir kapısının yanında boş bakışlarla duruyordu. Beyaz ipek ve kağıt paralar her yere saçılmıştı. Tek meşru oğul olarak grubun önünde durmuş bekliyordu. Geleneklere göre, bir kıdemli bir çiçek saksısını yere attığında, Hanım’ın tabutu ateşin üzerinden taşınıp sekte geri götürülebilirdi. Bu sırada meşru oğul diz çökecek ve acıyla ağlayacaktı. Annesinin ruh dönüşünü memnuniyetle karşılamak için yere kapanacaktı.
Ancak Nangong Si ağlayamamıştı.
Her şeyin çok absürt olduğunu düşünüyordu. Her şey çok sahteydi, sanki gerçek değildi. Güneş, kör edici beyaz bir ışıkla yere vuruyordu. Başı dönüyor, midesi bulanıyordu.
Gerçek değildi.
…… Bu gerçek değildi!!!
Gerçekse, ne yapmalıydı? Bunu nasıl kabul edebilirdi ki… Bu hayatta, yaşam ve ölümle ayrılmıştı. Ona söylediği son şey, “Açgözlülük, kin, aldatma, cinayet, tecavüz ve yağma. Bunlar benim, Rufeng Sekti’nin, yapamayacağı şeyler,” idi.
Ve ona ne cevap vermişti?
Hatırlamak istemiyordu ama o gün nefreti çok derindi. İçli içli bağırmıştı. Annesinin yüzü bariyerin dışında çok acılı ve hüzünlüydü.
Acı ……
Gerçekten acı vericiydi.
Hayatında annesine söylediği son sözler… Söyledikleri…
Senden nefret ediyorum.
Senin gibi bir annem yok.
Tabut taşınmıştı. Yanında duran kıdemli, porselen çanağı kırmıştı.2 Binlerce kişi yerde diz çökmüş ağlıyordu. Babası çoktan tabutun yanında gözyaşlarına boğulmuştu. Nangong Si ise orada öylece duruyor, parçalara ayırdığı kamelya işlemeli ok kılıfını sıkıca tutuyordu.
Parlak kırmızı yapraklar, kaz sarısı ercikler3 karla kaplıydı. Karda gururla doğmuştu. Sanki sıcak parmak uçları ipeğe dokunmuş ve bu güzel mor ve parlak kırmızılığı açmış gibiydi. Ölmeden önce içine doğduğu için mi yoksa bir tesadüf mü olduğu bilinmiyordu ama çok dikkatli bir şekilde işlemişti. Çiçekler renkli ve canlı gibiydi. Sanki söylemediği tüm sevgiyi, hayatının geri kalanı için tüm öğütleri ve talimatları her dikişe ve ipliğe işlemek istiyor, bu küçük ok kılıfına kilitliyor gibiydi.
Nangong Si kılıfı sıkıca kavradı.
Bu, annesinin, annesinin bu hayatta ona bıraktığı son şeydi.
炎炎炎
Dipnotlar
- “逍遥游” filozof ve yazar Zhuang Zhou’nun Savaşan Beylikler Dönemi’ndeki temsili eseridir. Taocu klasiği olan “Zhuangzi: İç Bölüm”ün ilk bölümü, ideolojik ve sanatsal olarak listelenmiştir. Bu makalenin teması, hayata tamamen özgür bir bakış açısı arayışıdır.
-
Cenazede porselen çanak kırmak: Eski bir Çin geleneği. Bu çanağa yin ve yang çanağı da denir. Çanak kırmak, Mengpo çorbası inanışıyla ilgilidir. Eski efsanelere göre, ölümden sonra insanlar Sarı Pınarlar Yolu’na ayak basmak ve Wangxiangtai’den (Evi Görme Köşkü, ölülerin ailelerini ve sevdiklerini seyrettikleri yer) geçmek zorundadır. Ölen kişi Üç Yaşam Taşı’nın yanından geçtiğinde, şimdiki ve geçmiş yaşamlarını görecektir. Sonunda ölen kişi Mengpo’ya gelecek ve Mengpo size bir tas çorba verecek. Mengpo çorbasını içtikten sonra hafızanızı kaybedeceğiniz ve tüm sevdiklerinizi ve arkadaşlarınızı unutacağınız söylenir. “Çanak atmanın” asıl amacı Mengpo çorbası içmekten kaçınmaktır. Çanak kırılırsa Mengpo çorbası içilmez. Ölen kişinin bu hayatta hafızasını tamamen kaybetmesini engellemek için “çanak atma” geleneği doğmuştur.
Kadimlerin gözünde çanak ne kadar paramparça ve gürültülüyse anlam o kadar güzeldir. Çanağın kalitesi iyiyse ve kırılamıyorsa tabutu taşıyan kişi tarafından ezilebilir, aksi takdirde uğursuzluk sayılır. Cenaze âdetleri hükümlerine göre çanağın merhumun en büyük oğlu ve torunu tarafından kırılması gerekir, merhumun çocuğu yoksa yeğeni tarafından da değiştirilebilir. Anne ölürse, büyük oğul çanağı sol eliyle kırardı. Baba ölürse, en büyük oğul çanağı sağ eliyle kırardı. Burada kıdemlinin kırma sebebiyle ilgili bir bilgim yok. Belki yanlış araştırmışımdır. :’)
- Ercik, stamen: Çiçeklerin ortasındaki tel tel uzuvlar, çiçeğin erkek organı.
