※※※
Mo Ran’in şansına, Chu Wanning, onun sembolik oyunu olan “Zuixing’i” pek duymamıştı ve uydurma saçmalıklarla, bin bir zahmetle geçiştirmeyi başarmıştı.
Mo Ran odasına döndüğünde çok geç olmuştu. Uyumuş ve ertesi gün her zamanki gibi sabah derslerine katılmıştı. Sabah derslerinden sonra en sevdiği sabah aktivitesi gelmişti: kahvaltı.
Sabah dersleri biterken Mengpo Yemek Salonu yavaş yavaş insanlarla dolmuştu.
Mo Ran, Shi Mei’in karşısına oturdu; Xue Meng geç kalmıştı ve Shi Mei’in yanındaki yer zaten başka biri tarafından kapılmıştı, bu yüzden Mo Ran’in tek yapabileceği yanında kasvetli bir yüzle isteksizce oturmaktı.
Mo Ran’e Sisheng Tepesi’nin öğretilerinin en iyi yönünün onun için ne olduğu sorulsaydı, kesinlikle şöyle derdi: bu sektin efsun uygulaması oruç tutmayı gerektirmez.
Yukarı Efsun Dünyası’nın yüce, ruhani sektlerinin aksine, Sisheng Tepesi’nin efsun yöntemi etten veya diğer yiyeceklerden uzak durmayı gerektirmezdi, bu nedenle buradaki yiyecekler her zaman muhteşem olmuştu.
Mo Ran bir kâse acılı çorbadan içti, fıstık kırıntılarını ve çıtır çıtır soya fasulyesini içine karıştırdı. Sadece Shi Mei için ısmarladığı, çıtır çıtır sararmış, kızartılmış çörek tabağı önünde duruyordu.
Xue Meng, Mo Ran’e yan yan baktı ve alaycı bir şekilde, “Mo Ran, Kızıl Nilüfer Cehennemi’ne gidip de iki ayağının üzerinde yürüyerek çıkıp gelmen gerçekten inanılmaz. Gerçekten ilham verici.”
Mo Ran başını kaldırmaya bile zahmet etmeden cevap verdi, “Tabii ki, benim kim olduğumu sanıyorsun.”
“Kim olduğunu mu sanıyorum?” Xue Meng küçümseyerek güldü. “Sırf Shizun bacaklarını kırmadı diye, hangi soğanın sapı* olduğunu unuttun mu?”
Ç/N: Yerini unutmak.
“Ah, demek soğan sapıyım, o zaman sen nesin?”
Xue Meng alay etti. “Ben Shizun’un en iyi müridiyim.”
“Kendi kendini mi ilan ettin? Hey neden gidip Shizun’a onay mührünü sormuyorsun ki? Çerçeveleyip duvara asabilirsin. En iyi mürit unvanına en azından bu kadarını borçlusun.”
Xue Meng yemek çubuklarını bir çat sesiyle kırdı.
Shi Mei arabuluculuk yapmak için davrandı. “Lütfen kavga etmeyin, çabuk olup yemeğinizi yiyin.”
Xue Meng: “…Hıh.”
Mo Ran bir bok yemiş gibi sırıtarak onu taklit etti: “Hıh.”
Xue Meng öfkeden saçları havaya dikilmiş bir şekilde masaya vurdu. “Bu ne cüret!”
Durumun hızla kötüleştiğini gören Shi Mei, Xue Meng’ı aceleyle tuttu. “Genç Efendi, herkes izliyor; ye, ye, kavga etme.”
Bu ikisinin yıldızları gerçekten uyumsuzdu; onlar kuzenlerdi ama her karşılaştıklarında kavga ediyorlardı. Shi Mei, Xue Meng’ı alt etmekte başarılı olamamış ve gerginliği azaltmak için kendini bedenen ikisinin arasına sıkıştırmak zorunda kalmıştı, bir sağı bir solu sakinleştiriyordu.
Şimdi Xue Meng’a soru soruyordu: “Genç Efendi, Hanım’ın kedisinin ne zaman doğuracağını biliyor musun?”
Xue Meng yanıtladı, “Ah, A-Li’yi mi diyorsun? Annem yanılmış, hamile değil, sadece çok yemek yemekten koca bir göbeği olmuş.”
Shi Mei: “…………”
Sonra Mo Ran’e sordu: “A-Ran, bugün ev işleri yapmak için yine Shizun’un evine gitmek zorunda mısın?”
“Artık gerek olmaması lazım, toparlanması gereken her şey toparlanmıştı. Bugün sekt kurallarını kopyalamada sana yardım edeceğim.”
Shi Mei güldü. “Bana yardım edecek vaktin var mı? Kuralları kendi başına yüzlerce kez kopyalamak zorunda değil misin?”
Xue Meng, genellikle tek bir parmağını bile çizginin dışına çıkarmayan Shi Mei’e biraz şaşkınlıkla bakarak kaşını kaldırdı. “Sen nasıl kuralları kopyalamak zorunda kaldın?”
Shi Mei utanmış görünüyordu. Birdenbire, daha konuşamadan, yemek salonundaki konuşma sesleri ansızın kesildi. Üçü de arkasını döndüğünde Chu Wanning’in dalgalanan beyaz cübbelerle Mengpo Yemek Salonu’na girdiğini gördüler. Kayıtsız bir şekilde yemek tezgâhlarına doğru yürümüş ve hamur işlerinden seçmeye başlamıştı.
Salonda yemek yiyen binden fazla insan vardı ancak sadece bir Chu Wanning’in eklenmesiyle, aniden bir mezarlık gibi sessizleşmişti. Bütün müritler yiyeceklerini çiğnemek için başlarını eğdiler; biri konuşsa bile en sessiz tondaydı.
Chu Wanning’in tepsisini genellikle oturduğu köşeye taşıyıp sessizce, tek başına lapa yemesini izlerlerken Shi Mei yumuşak bir iç çekti ve “Aslında bazen Shizun için biraz üzülüyorum,” demeden edemedi.
Mo Ran yukarı baktı. “Nasıl yani?”
“Bir baksana, kimse oturduğu yere yaklaşmaya cesaret edemiyor, kimse onunla yüksek sesle konuşmaya bile cesaret edemiyor. Tepe Lordu buradayken hâlâ sorun yoktu ama etrafta o olmadan konuşacak kimsesi yok, çok yalnız değil mi?”
Mo Ran hıh-ladı. “Buna kendisi sebep oldu.”
Xue Meng yine sinirlendi. “Shizun ile dalga geçecek kadar arsız mısın?”
“Dalga mı geçiyorum? Sadece doğruyu söylüyorum.” Mo Ran, Shi Mei’in tabağına bir çörek daha koydu. “Böyle bir öfkeyle kim onunla takılmak ister ki?”
“Sen––––!”
Xue Meng’a bakarken o bir bok yemişçesine olan sırıtış Mo Ran’in yüzüne geri dönmüştü, tembel bir şekilde konuştu, “Bununla bir sorunun mu var? Yemekte Shizun’la oturmaktan çekinme o zaman, bizimle oturma.”
Bu, Xue Meng’ı hemen susturmuştu.
Chu Wanning’e büyük saygı duyuyordu ama daha çok korkuyordu da, diğerlerinden farklı değildi. Öfkeliydi ve aşağılanmıştı ancak misilleme olarak söyleyecek hiçbir şeyi olmadığı için masaya iki tekme attı ve kendi kendine somurttu.
Mo Ran, küçük anka kuşuna alay ederek bir bakış atarken baygın bir kendini beğenmişliğin resmiydi. Sonra kalabalığın içinden bakışları Chu Wanning’e düştü.
Nedenini bilmiyordu ama gümüş zırhlı koyu mavi giyinmiş insanlarla dolu salondaki tek beyaz figüre baktığında aniden o kişinin dün gece soğuk metal yığınının arasında kıvrılmış uyuduğunu düşündü.
Shi Mei haksız değildi, Chu Wanning gerçekten oldukça acınacak haldeydi.
Ama ne olmuş? Ne kadar zavallı olursa, Mo Ran o kadar mutlu olurdu. Bunu düşününce, dudaklarının köşesindeki çarpıklığın daha belirgin hale gelmesine engel olamadı.
Günler uçup gitti.
Chu Wanning onu bir daha Kızıl Nilüfer Köşkü’ne çağırmamıştı; Mo Ran’in günlük işleri bulaşıkları yıkamak, Wang Hanım’ın baktığı civcivleri ve ördek yavrularını beslemek ve şifalı bitki bahçesindeki yabani otları ayıklamak gibi boş şeyler haline geldi.
Hapis ayı göz açıp kapayıncaya kadar sona ermişti.
Bugün, Wang Hanım, Mo Ran’i Sadakat Salonu’na çağırmıştı. Başını okşarken sordu, “A-Ran, yaraların nasıl?”
Mo Ran gülümseyerek cevap verdi, “Yenge, endişen için teşekkürler, şimdi tamamen iyileştim.”
“Bu iyi. Gelecekte daha dikkatli ol, bu kadar büyük hatalar yapma ve Shizun’unu bir daha kızdırma, anlaşıldı mı?”
Mo Ran acınası davranma konusunda uzmandı. “Yenge, anladım~”
“Ve bir şey daha.” Wang Hanım, sarı gül ağacından küçük masadan bir mektup aldı. “Sekte gireli tam bir yıl oldu, yani defetme görevlerini üstlenme zamanın geldi. Bu mektup dün amcandan haberci güvercinle geldi; talimatları dağdan aşağı inmen ve hapis süren sona erdiğinde bu görevi tamamlaman için.”
Sisheng Tepesi’nin gelenekleri, sektteki bir tam yılın ardından müritlerin dünyayı görmeye gitmeleri ve defedici olarak pratik uygulamalı deneyim kazanmaları gerektiğini söylüyordu.
İlk görevde, shizun müride eşlik edecek ve gerektiğinde yardım sağlayacaktı; buna ek olarak, müridin bir mürit arkadaşını da davet etmesi gerekiyordu. Bu, “kalbin sadakati, değişmeyen yaşam ya da ölümün sadakatinin” anlamını anlamaları için müritler arasında yoldaşlığı teşvik etmekti.
Mo Ran gözleri parlayarak görev mektubunu kabul etti, yırtıp açtı, aceleyle okudu ve hemen neşe içinde sırıtmaya başladı.
Wang Hanım endişeli bir şekilde, “A-Ran, amcan, kendine bir isim yapabilmen umuduyla görevin için sana ağır bir sorumluluk verdi. Kıdemli Yuheng güçlü bir efsuncudur ancak kılıçlar savaşta ayrım gözetmez ve seni daima koruyamayabilir. Çok fazla aylaklık etme ve düşmanı hafife almadığından emin ol.”
“Olacağım, olacağım!” Mo Ran sırıtarak ellerini salladı. “Merak etme yenge, kendime bakarım, sorun değil!” Ve hemen toparlanmak için koştu.
“Bu çocuk…” Wang Hanım geri çekilişini izledi, nazik ve zarif yüzü endişeyle kaplıydı. “Sadece bir görev aldı diye nasıl bu kadar mutlu?”
Mo Ran nasıl mutlu olamazdı?
Amcasının görevi, belirli bir kişi olan Ev Sahibi Chen’in isteği üzerine Kelebek Kasabası’ndaki bir olayı incelemekti.
Ne tür bir hayalet ya da hortlak olduğunu kim umursuyordu, önemli olan, son yaşamında burasının şeytani bir zehrin etkisi altına düştüğü ve karışık bir durumda, hayali alemde Shi Mei’i zorla öptüğüydü. Aynı zamanda Mo Ran’in Shi Mei ile bu kadar yakınlaştığı sayılı zamandan biriydi. O kadar kendinden geçmişti ki neredeyse havalara uçacaktı.
Üstelik, şeytani zehrin etkisi altında olduğu için, Shi Mei şikâyet bile edememişti. Bedava öpücüktü! Üstüne de kalmamıştı!
Mo Ran o kadar mutluydu ki gözleri hilal şeklini almıştı. Chu Wanning’in de göreve katılmak zorunda olduğu gerçeğini umursamamıştı bile.
Shi Mei ile flört ederken defetme işini ustaya bırakabilirdi, kim böyle kolay işe hayır diyebilirdi ki?
Shi Mei’i davet ettikten ve Shizun’a rapor verdikten sonra, üçü atlarla dörtnala sorunlu Kelebek Kasabası’na doğru yola çıktı.
Bu kasaba çiçekleriyle meşhurdu. Çiçek tarlaları yerleşim alanının dışında kilometrelerce uzanıyordu ve her zaman, her renkten kelebekler şehrin içinde kanat çırpıyordu, bu yüzden adı böyleydi.
Üçü geldiğinde çoktan gece olmuştu ama köyün girişi hareketlilikle doluydu. Her biri kırmızı giyinmiş tören alayı müzisyenleri, tören geçidinde zurnalarını çalarken davulların gümbürtüsü net ve yüksek sesle duyuluyordu.
Shi Mei şaşırmıştı. “Bu bir düğün alayı mı? Neden gece vakti?”
Chu Wanning, “Bu bir hayalet düğünü,” dedi.
Yin düğünü olarak da bilinen hayalet düğünü, sıradan insanlar arasında, ölümünden sonra genç yaşta ölen evlenmemiş erkek ve kadınları eşleştirme geleneğiydi. Bu tür bir gelenek yoksul bölgelerde nadirdi ancak Kelebek Kasabası oldukça zengindi, bu yüzden bu uygulama burada yaygındı.
Gösterişli alay, biri gerçek saten ve ipekler taşıyan, diğeri kağıt para ve alay külçeleri taşıyan, kırmızı ve beyaz renklerle dekore edilmiş bir tahtırevana eşlik eden iki sıraya bölünmüştü. Altın fenerlerle aydınlatılan geçit, köyün dışına çıkmıştı.
Mo Ran’in grubu atlarını dizginledi ve hayalet düğünü alayının geçmesine izin vermek için kenarda durdu. Tahtırevan yaklaştı; içeride canlı bir insan değil, kağıttan yapılmış hayalet bir gelin vardı. Hayalet gelinin dudakları parlak bir kırmızıya boyanmıştı, yanaklarındaki iki kırmızı çizgi ölü gibi soluk bir yüzü çerçeveliyordu, gülümseyen görünümü aşırı derecede korkutucuydu.
Mo Ran kısık sesle, “Bu ne dandik bir gelenek, paralar bu kasabalıların cebini yakıp delik falan mı açıyor,” diye mırıldandı.
Chu Wanning, “Kelebek Kasabası halkı son derece batıl inançlı, tek başına mezarların yalnız ruhları ve başıboş ruhları çekeceğine ve aileye talihsizlik getireceğine inanıyor,” dedi.
“…Aslında böyle bir şey yok, değil mi?”
“Kasaba halkı buna inandığı sürece gerçek.”
Mo Ran iç çekti. “Öyle olsa gerek. Kelebek Kasabalılar zaten yüzlerce yıldır buralardaydı, şimdi onlara batıl inançlarının gerçekte var olmadığını söyleseler, muhtemelen bunu kabul edemezlerdi.”
Shi Mei alçak sesle sordu: “Hayalet düğünü alayı nereye gidiyor?”
Chu Wanning, “Daha önce bir tapınağı geçtik. İçeride kutsal sayılan kişi bir tanrı değildi ve kapıya bir Xi* karakteri asılmıştı. Sunağa, “göklerde karar verilen eş”, “öbür dünyada uyum” gibi şeyler yazılmış kırmızı satenler yığılmıştı. Gidecekleri yerin muhtemelen orası olduğuna inanıyorum.”
Ç/N: 囍 serveti simgeleyen karakter, özellikle evlilikle ilişkili.
“O tapınağı ben de gördüm.” Shi Mei dalgın görünüyordu. “Shizun, içindeki Seremonilerin Hayalet Hanımı’nın kutsal kabul edildiği tapınak mı?”
“Bu doğru.”
Seremonilerin Hayalet Hanımı, sıradan insanların hayal gücünden doğan hayalet bir şahsiyetti. Ölenlerin ruhları arasındaki evliliğin de uygun geleneklerden geçmesi ve ölen çiftin eş olduğunu tasdik etmek için bir seremoni hanımı tarafından görülmesi gerektiğine inanıyorlardı. Kelebek Kasabası’nda hayalet düğünü yaygın bir gelenek olduğu için, seremonilerin hayalet hanımının kutsal kılınması adına kasaba dışındaki mezarlığın önünde altın bir beden yapacaklardı. Hayalet evliliği yapan aileler cenazeden önce tapınakta ibadet etmek için hayalet geline uğrarlardı.
Mo Ran daha önce nadiren böyle saçma şeyler görmüştü ve büyük bir ilgiyle izliyordu. Ama Chu Wanning, atını çevirmeden önce yalnızca kısa ve kayıtsız bir bakış attı. “Hadi gidelim, musallat olunan aileyi kontrol etmeliyiz.”
“Üç onurlu Daozhang*, bu durumdan çok çektim! Nihayet geldiniz! Birisi bununla yakında ilgilenmeseydi, artık yaşamak istemeyecektim!”
Ç/N: 道 长: efsuncular için nazik hitap.
Sisheng Tepesi’nin gelip defetme işlemini gerçekleştirmesini isteyen müşteri, kasabanın en zengin tüccarı Ev Sahibi Chen idi.
Chen ailesi parfümlü pudra ticareti yapıyordu ve dört oğlu ve bir kızı vardı. En büyük oğlunun evliliğinden sonra, karısı ailedeki gürültüden hoşlanmadığı için o ve karısı taşınmak istemişlerdi. Chen ailesinin korudukları zenginlikleri ve bir itibarı vardı, bu yüzden kuzeydeki dağın yanında tenha bir alanda büyük bir arsa satın almışlardı; doğal bir kaplıca göleti bile vardı, oldukça güzel bir yerdi.
Ama orada inşaata başladıkları gün, sert bir şeye çarpmadan önce sadece birkaç kürek sallamışlardı. Karısı, bakmak için yanına geldiğinde korkudan oracıkta bayılmıştı––bir şekilde kuzeydeki dağda yepyeni, kırmızı boyalı bir tabut kazmışlardı!
Kelebek Kasabası belirlenmiş bir mezarlık alanına sahipti, ölenlerin hepsi oraya gömülmüştü ancak bu tek başına tabut açıklanamaz bir şekilde kuzeydeki dağda ortaya çıkmıştı. Sadece bu da değil, mezar ya da işaret yoktu ve tabutun tamamı kan kırmızısına boyanmıştı.
Elbette daha fazla ilerletmeye cesaret edememişler ve aceleyle gerisini geri kapatmışlardı. Ama artık çok geçti. O günden beri, Chenler’e garip şeyler olmaya devam etmişti.
Ev sahibi Chen, “Önce gelinimdi,” diye yakındı. “Korku bebeğini etkiledi ve düşük yaptı. Sonraysa en büyük oğlumdu; karısının iyileşmesine yardımcı olmak adına şifalı otlar toplamak için dağa gitmişti ama kaydı ve düştü ve onu bulduğumuzda çoktan ölmüştü… Hay!” Uzun bir iç çekti ve elini salladı, devam edemeyecek kadar hıçkırıklara boğulmuştu.
Chen Hanım bir mendille gözyaşlarını sildi. “Kocam haklı, ondan sonraki aylarda oğullarımız birbiri ardına talihsizliklerle karşılaştı. Ortadan kaybolma değilse bile ölümle––––dört oğlumuzdan üçü çoktan öldü!”
Chu Wanning’in kaşları, bakışları Chen çiftinin yanından geçip soluk yüzlü en küçük oğluna düşerken çatıldı. Mo Ran gibi yaklaşık on beş ya da on altı yaşında görünüyordu ve narin yüz hatları vardı ama şimdi korkudan çarpılmışlardı.
Shi Mei, “Bize diğer oğullarınızın nasıl öldüğünü söyler misiniz?” dedi.
Chen Hanım içini çekti. “İkinci oğlumuz kardeşini aramaya gitmişti ve yolda bir yılan tarafından ısırıldı. Sadece normal bir ot yılanıydı, zehirli değildi, bu yüzden o sırada kimse buna aldırmadı ama birkaç gün sonra yemek yerken yığıldı ve sonra……” Hıçkırdı. “Oğlum……”
Shi Mei, üstelemek zorunda kaldığı için kendini kötü hissederek içini çekti. “Öyleyse, vücudunda zehirlenme belirtileri var mıydı?”
“Ha, ne zehri, ailemiz kesinlikle lanetlendi! Büyük oğullarımın hepsi öldü, sırada en küçüğü var! Sıradaki en küçük oğlum!”
Chu Wanning kaşlarını çattı, bakışları şimşek hızıyla Chen Hanım’a kaydı. “Sıradakinin sen değil de en küçük oğlun olduğunu nereden biliyorsun? Bu kötü niyetli ruh sadece erkekleri mi öldürüyor?”
Chen ailesinin en küçük oğlu yana doğru büzüldü, bacakları titriyordu ve gözleri şeftali gibi şişmişti. “Benim!” dediğinde sesi bile tizleşip çatlamıştı. “Ben olacağım! Bunu biliyorum! Kırmızı tabutun içindeki kişi geliyor! O geliyor! Daozhang, Daozhang kurtar beni! Daozhang kurtar beni!”
Konuşurken sesini yitirmeye başlamıştı, gidip Chu Wanning’in uyluklarına sarılmak için çabalıyordu.
Chu Wanning, yabancılarla fiziksel temastan her zaman hoşnutsuz olurdu ve hemen yana kaçtı. Chen çiftine bakmak için başını kaldırdı. “Bütün bunlar tam olarak neyle ilgili?”
Çift birbirine bir bakış attı ve titreyen bir sesle konuştu: “Bu evde bir yer var, biz, biz tekrar yaklaşmaya korkuyoruz––––Daozhang gördüğünde anlayacak, bu gerçekten kötü, gerçekten…”
Chu Wanning onların sözünü kesti, “Neresi?”
Bir an tereddüt ettiler, sonra titreyen elleriyle atalarına ait tapınak odasını gösterdiler. “Orası…”
Chu Wanning oraya yöneldi, ardından Mo Ran ve Shi Mei takip etti. Chen ailesi biraz mesafeli kalarak peşlerinden gitti.
Kapıyı ittiğinde, içerisi diğer büyük ailelerin atalarının tapınaklarında farklı görünmüyordu; her iki yanda soluk mum ateşiyle çevrili anıtsal yazıt sıraları vardı.
Odadaki tüm yazıtlar sarıya boyanmış, merhumların isimleri ve konumları üzerlerine kazınmıştı.
Yazı derli toplu ve özenliydi: Falanca Atanın Değerli Ruhu, Filanca Atanın Değerli Ruhu.
Ortadaki bir yazıt dışında; bunun üzerindeki yazı oyulup boyanmamış, canlı bir kırmızı ile yazılmıştı:
Chen Yanji’nin Ruhu.
Chen-Sun Klanı’nın Yaşayan Zatı tarafından yapılmıştır.
Daozhang’ın arkasına saklanan Chen ailesi, muhtemelen bir şans ümidiyle, dalgalanan beyaz ipeklerle kaplı tapınak odasına baktı. Ancak yazıttaki harfler sanki kanla yazılmış gibi hâlâ oradaydı ve hemen yıkılmışlardı.
Chen Hanım yüksek sesle ağladı ve en küçük oğlunun yüzü o kadar solgundu ki neredeyse canlı görünmüyordu.
Birincisi, bu yazıttaki yazı geleneksel ayin sistemine uymuyordu. İkincisi, yazı son derece karmaşıktı, sanki kişi uykuya dalmak üzereymiş ve yazmak için mücadele ediyormuş gibi, neredeyse okunaksızdı.
Shi Mei başını çevirdi ve “Chen Yanji kim?” diye sordu.
Sesi hıçkırarak titreyen en küçük oğul arkasından cevap verdi, “Be-benim”.
Ev sahibi Chen konuşurken ağladı. “Daozhang, işte böyle. İkinci oğlumuz vefat ettiğinden beri, ata tapınağına yeni bir yazıtın eklendiğini ancak üzerinde yazılı isimlerin ailemizden yaşayan insanlara ait olduğunu fark ettik. Bir isim belirdiğinde, o kişi kesinlikle yedi gün içinde felaketle karşılaşacaktır! Yazıtta üçüncü oğlumuzun adı göründüğünde, onu odasına kapattım ve kapının yanına tütsü tozu serptim ve hatta sihir* yapması için birini getirdim. Her şeyi denedik ama–– yedinci günde! O yine de öldü… hiçbir sebep yoktu, öylece öldü!”
Ç/N: Thaumaturgy: Sihir, mucize. Thaumaturgist: Mucize işçisi, mucizeci. Olağanüstü bir kutsallığa veya Tanrı’ya benzerliğe veya yakınlığa sahip olduğu kabul edilen bir azizin, doğa veya bilimsel kanunlarla açıklanamayan olaylar olan mucizeler gerçekleştirdiği ileri sürülebilir. (Vikipedi)
Daha duygusal hale gelmişti ve ne kadar çok konuşursa o kadar korkuyordu, hatta dizlerinin üstüne çökmüştü. “Hayatımda hiçbir zaman yanlış bir şey yapmadım, neden Gökler bana böyle davranıyor! Neden!”
Shi Mei’in kalbi onun için sızlıyordu ve aceleyle göklere ağlayan yaşlı adamı rahatlatmaya gitti. Yukarı baktı ve usulca seslendi, “Shizun, bu……”
Chu Wanning arkasını dönmemişti bile. O yazıta hâlâ, sanki çiçekler açacakmış gibi büyük bir ilgiyle bakıyordu.
Chu Wanning aniden sordu, “Yaşayan zat, Chen-Sun Klanı, bu sizi mi kastediyor, Chen Hanım?”
Yazarın Notları:
Bir zamanlar soğuk kanlı bir iblis Shizun varmış, iblis Shizun’un üç müridi varmış. Hepsinin çok Mary Sue* unvanı varmış. Bashu’nun Anka Kuşu Xue Ziming, Somut Ejderha Mo Weiyu’nün Yenilenmiş Ruhu ve Uyuyan Beyaz Kaplan Shi Mingjing.
Yukarıdaki unvanların hepsi düzmece.
Aslında şöyle olmalılar: Kuş şeyi Xue MengMeng, köpek şeyi Mo Besleme Balık (Weiyu için kelime oyunu) ve beyaz nilüfer shimei. Omuz silker : -D
Ç/N: Mary Sue: Mükemmel, kusursuz, hatasız, çekici, zeki, dünyevi olmayan vs. birçok anlama gelebilecek bir sıfat. Kurgusal bir karakterdir. Her yazar bir Mary Sue yazabilir. Kendilerine göre mükemmelleştirdikleri, zayıflıklardan arındırdıkları, idealize ettikleri karaktere Mary Sue denir. Yalnız bu sıfat kadın karakterler içindir. Erkek versiyonu Marty Sue veya Gary Sue’dur. Bir fan kurgusuyla ortaya çıkmıştır. (Star Trek fanfic. “A Trekkie’s Tale”)
※※※
