>> Cinsel içerik!
Ve böylece Guyueye’ye güvenemeyecekleri anlaşılmıştı. Toplantı sona erdiğinde, Xue Zhengyong, Kıdemli Tanlang’ı serayı ziyaret etmeye ve Wang Hanım ile iz sürme büyüleri hakkında konuşmaya davet etti. Her tür ruhani tekniğin bir uzmanı vardı. Bu konu, Chu Wanning’in uzmanlık alanının dışındaydı, bu yüzden fazla yardımcı olamıyordu. Bu nedenle, bir süre daha az meşgul olacaktı.
Birkaç gün sonra, Chu Wanning, iskele köprüsünden balıkları izlerken, Kızıl Lotus Köşkü’nün kapısında bir tıklama duyuldu. “Gir,” diye seslendi.
Nangong Si eşiği adımladı, yükselen ayın altında yüzü parlak bir ifadeyle aydınlanmıştı. “Zongshi, beni mi görmek istedin?”
“Duyduğuma göre sen ve Ye Wangxi, iki gün sonra Sisheng Tepesi’nden ayrılmayı planlıyormuşsunuz,” dedi Chu Wanning. “Nereye gitmeyi düşünüyorsunuz?”
Nangong Si kirpiklerini indirdi. “Jiao Dağı’na.”
Jiao Dağı, Rufeng Sekti’nin Linyi dışındaki kalelerinden biriydi ve kutsal bir öneme sahipti. Efsaneye göre, yüzyıllar önce Rufeng Sekti’nin kurucusu, efsanevi bir jiao ejderhasıyla bir anlaşma yapmıştı. Bu jiao öldüğünde, kemikleri dağa dönüşmüş ve Rufeng Sekti’nin kahramanları bundan böyle dağın yamaçlarına defnedilmeye başlanmıştı. Bu tepeye izinsiz giren herhangi bir yabancı, anında öldürülür ve cesedi tanınmaz hale getirilirdi. Jiao Dağı, kuşaklar boyu Rufeng’in cesur ruhlarını koruyan bir yerdi ve Rufeng Sekti liderinin her yıl Qingming Bayramı ve kış gündönümünde dağa kurban sunması görevlerinden biriydi.
Kısacası, Jiao Dağı, Rufeng Sekti’nin büyük atalar salonuydu.
“Babam…” Nangong Si’nın gözleri kararmış gibiydi. “Babam, önceki Sekt liderlerinin Jiao Dağı’ndaki tapınakta, bir gün torunlarının ihtiyaç duyması durumunda kullanmaları için kutsal emanetler bıraktığını söylemişti. Sanırım o gün geldi.”
Nangong Si, Chu Wanning’e karşı tedbirsiz davranıyordu; o hazinelerin yerini hiç düşünmeden açığa vurmuştu. Chu Wanning ile Xue Meng ve diğerleri kadar yakın olmasa da aralarındaki bağ inkâr edilemezdi. Sadece kaderin başka planları vardı, bu yüzden Nangong Si, Chu Wanning’in gerçek müridi olamamıştı. Geçtiğimiz haftalarda Nangong Si sık sık düşünmüştü—eğer annesinin hayatı, Jincheng Gölü’nden bir silah uğruna zalimce sona erdirilmeseydi, şimdi Chu Wanning’e shizun diye mi sesleniyor olurdu?
“Jiao Dağı’na gitmek uzun bir yolculuk,” dedi Chu Wanning. “Ve duydum ki, yolcuların dağa girmeden önce on gün oruç tutarak dağa saygı göstermeleri gerekiyor, yoksa jiao’nun ruhu onları kovarmış. Eğer gitmeye karar verdiysen, yola çıkmadan önce Sisheng Tepesi’nde oruç tutmalısın.”
Nangong Si başını salladı. “Yukarı Efsun Diyarı üyelerinin benim ve Ye Wangxi’nin peşinde olması işten değil. İstediklerini yapabilseler, biz çoktan ölmüş olurduk. Burada fazla kalırsak bizi bulacaklar, bu da Xue-zhangmen için bir baş ağrısı olur. Artık yola çıkmamız gerek.”
“Aptallık etme.”
Nangong Si gözlerini kırptı.
“On gün oruç tutmak tehlikeli bir iş. Ya düşmanların seni yolda yakalarsa?” diye sordu Chu Wanning. “Ayrıca, Xue-zhangmen seni şu anda bırakmayacak kadar iyi kalpli. Beni dinle—henüz gitme.”
Birkaç gündür yorgunluktan tükenmiş olan Nangong Si, bu sözleri duyunca kalbi acıyla sızladı ve gözleri yaşla doldu. Hızla ayaklarına baktı. “Zongshi’nın iyiliğini unutmayacağım.”
“Bu iyilik değil—sadece birkaç gün daha kalıyorsunuz,” dedi Chu Wanning. “Neyse, seni buraya çağırmamın başka bir sebebi var.”
“Lütfen devam et, Zongshi.”
“Xu Shuanglin, ruhani özünün kontrol edilmesinin zor olduğunu ve qi ayrışması yaşayabileceğini söylemişti. Wang Hanım’dan bir kontrol etmesini istemelisin.”
Nangong Si şaşkın bir şekilde durakladı; gülümseyerek konuştu. “Bu hastalık, Nangong ailesini nesillerdir bırakmayan bir illet. Babam bir zamanlar Guyueye’den beni kontrol etmesi için Pir Hanlin’i çağırmıştı, o bile bunu bastırmanın imkânsız olduğunu söylemişti, sadece akışına bırakmam gerektiğini belirtmişti. Dünyanın en iyi doktoru beni iyileştiremediyse, Wang Hanım nasıl yardımcı olabilir?”
“Belki de Pir Hanlin seni iyileştirmek istemediği için iyileştirmemiştir,” dedi Chu Wanning. “Sektler arasında her zaman husumetler olur; belki de bazı çekinceleri vardı. Ama Wang Hanım, kontrol edilemeyen bir ruhani özü baskı altına almak üzerine uzun süreli bir çalışma yapmış. Belki sana yardımcı olabilir.”
Nangong Si kafası karışmış bir şekilde başını salladı. “Neden böyle bir şey çalışsın ki?”
“Güzel bir tesadüf. Çok soru sorma—şimdi git,” dedi Chu Wanning.
Nangong Si, Chu Wanning’e teşekkürlerini sunduktan sonra, Kızıl Lotus Köşkü’nden ayrıldı. Chu Wanning, onu giderken izledi, derin bir nefes verdi. Nangong Si’yı çok canlı ve cesur bir genç olarak hatırlıyordu. Gülümsediğinde, gözleri doğan güneş kadar parlaktı. Chu Wanning, böyle bir gülümsemeyi ne zaman tekrar göreceğini bilmiyordu.
İçeri dönerken, Chu Wanning kapıdan başka bir tıklama sesi duydu. Nangong Si’nın geri döndüğünü düşündü ve yine “Gir,” dedi.
Kapı açıldı, ancak dışarıdaki genç adam Nangong Si değildi. Mo Ran, kollarında bir odun kovası tutarak ve biraz çekingen bir ifadeyle kapının eşiğinden girdi. Boğazını temizleyerek konuştu, sanki fazlasıyla hevesli görünmekten korkuyormuş gibiydi. “Shizun.”
Chu Wanning bir anda şaşırmıştı. “Ne oldu?”
“Pek bir şey yok—sadece birlikte banyo yapmak isteyip istemediğini sormaya geldim.”
Chu Wanning’in boğazına bir şey takılır gibi oldu; hafifçe öksürdü. “Nerede?”
Mo Ran tereddüt etti. “Melodik Çeşmeler’de.”
Chu Wanning ne diyeceğini bilemedi. Melodik Çeşmeler, iç içe geçmiş havuzlardan oluşan bir labirentti, buğusu o kadar yoğundu ki, elini yüzünün önüne koyduğunda neredeyse göremezdin. Uygun bir gizli köşede kimse fark etmeden rahatça banyo yapılabilirdi. Ama Chu Wanning, Mo Ran’in onu Melodik Çeşmeler’de birlikte banyo yapmaya davet edeceğini hayal etmemişti. Biraz paniklemeye başladı—Mo Ran bu kadar yüzsüz olabilir miydi?
O yüzsüz adam devam etti, “Xue Meng az önce banyosundan döndü ve oldukça boş olduğunu söyledi…” Yüzü kızarmıştı. Bu kadar doğrudanlık biraz fazla olmuştu, bu yüzden farklı bir yaklaşım denedi. “Dışarısı soğuk. Eğer burada, köşkte banyo yaparsa, Shizun’un üşüteceğinden korktum…”
Tabii ki Chu Wanning üşütmezdi—sadece bir düşüncesiyle ısınma bariyeri oluşturabilirdi. Mo Ran de bunu herkes kadar iyi biliyordu, ama yine de Chu Wanning’i Melodik Çeşmeler’e davet ediyordu. Niyeti son derece açık seçikti. Bir de Chu Wanning’in soğukta üşütmesinden endişe ettiğini söylemeye cüret etmişti—bu adamda utanma namına bir şey yoktu.
Mo Ran, gözlerini Chu Wanning’e sabitleyerek utanmazca, “Shizun, gidelim mi?” dedi.
Chu Wanning bir şey söylemedi. Başını sallasa, Mo Ran’e, onun kirli niyetlerini anladığını ama yine de zayıf bahanelerini yuttuğunu söylemek gibi olacaktı.
Yutmak…
Birden, handaki çılgın geceyi hatırladı. Mo Ran, hiç tereddüt etmeden onu, tamamen yeni bir zevk türüne boğmuştu. O zaman Mo Ran’in ona yönelttiği bakışlar hem nazikti hem de ateşli, arzuyla bulanmıştı. Chu Wanning’in o bakış altında kalbi erimişti.
“Benimle gelir misin, hadi lütfen?”
“Kaç yaşındasın sen, beş mi?”
Baş belası adam, iyi niyetli bir gülümseme ile karşılık verdi. “Hı-hı. Neredeyse gece olacak, hayaletlerden çoook korkuyorum,” dedi yumuşakça. “Wanning-gege benimle gelmezse gece karanlığında yürüyemem.”
Pıfft. Bu adam gerçekten ümitsiz vakaydı. Ama sonunda Chu Wanning, onunla gitmişti.
Sisheng Tepesi’ndeki müritlerin çoğu, akşamları efsun çalışmalarını yaptıktan sonra banyo yaparlardı. Bu saatte, Melodik Çeşmeler’de yalnızca birkaç kişi kalmıştı. Mo Ran, tül perdeyi kaldırarak, çıplak ve zarif ayaklarıyla akik yolu boyunca adım attı. Buhar içinde, Chu Wanning’e gülümseyerek döndü. Bir yön işaret etti ve sonra uzaklaştı.
Chu Wanning içinden homurdandı. Hayaletlerden korkan birinin bu kadar hevesli olması ne kadar ilginç, değil mi?
Lotus Havuzu ve Erik Çiçeği Havuzu, Melodik Çeşmeler’in en büyük alanlarıydı. Kenarlarında şifalı bitkiler yetişirdi ve sular, ruhani enerjiyle doluydu. Çoğu mürit bu iki havuzu tercih ederdi. Daha küçük, isimsiz göletler de vardı ama o uzak köşelerde özel bir özellik yoktu, bu yüzden kimse çok kalabalık olmadıkça buralarda banyo yapmazdı.
Kıdemli Yuheng dar patikada yalnız yürüyordu, zahit bir saflığın canlı bir tasviriydi adeta. Göz ucuyla, büyük havuzlarda gölgeler fark etti ama buğunun içinde yüzleri ayırt etmek imkânsızdı. Daha belirgin olan, ona doğru gelen konuşma kesitleriydi; müritler boş boş sohbet ediyorlardı.
Erik Çiçeği Havuzu’na yaklaştıkça, buğu o kadar yoğunlaşmıştı ki, parmaklarını zor görebiliyordu. Birden, arkasından büyük bir el onu yakaladı ve Mo Ran’in sıcak, güçlü göğsü, Chu Wanning’in sırtına yaslandı.
Çok yakınlardı, aralarında sadece incecik bir giysi tabakası vardı. Mo Ran’in büyüyen ereksiyonunu açıkça hissedebiliyordu.
Chu Wanning irkildi. “Ne yapıyorsun? Dur, saçmalama.”
Mo Ran kıkırdayarak, Chu Wanning’in kulağına eğildi. “Wanning-gege, oraya gitme. Orada hayaletler var.”
Chu Wanning tereddüt etti, Hayaletmiş, götüm ve Ge’ymış, kıçım diyecekken, dudaklarından kısık bir sesle “Bırak” kelimesi çıktı.
Mo Ran buna rağmen bırakmadı. Yumuşak bir sesle gülerek, “Bırakmak çok zor. Yapamıyorum.”
“Senin sorunun ne?”
“Mn, gerçekten bir sorunum var,” diye mırıldandı Mo Ran. “Eğer bana inanmıyorsan, bakabilirsin.”
Chu Wanning’in kulakları kızardı ama keskin bir şekilde, “Bakmayacağım,” dedi.
Mo Ran’in cevabı başka bir kıkırdama oldu. Konuşurken sesi biraz daha pütürleşmişti. “Peki, nasıl istersen.”
Sözleri saygılı olsa da hareketleri tam tersiydi. Parmakları, Chu Wanning’in boğazından yukarı doğru hareket etti ve çenesinde kapandı.
“Saçmalamayı…kes!”
Chu Wanning bu sisin içinde neredeyse hiçbir şey göremiyordu ve diğer duyuları keskinleşmişti. Mo Ran’in yüzünü boynunun kıvrımına gömdüğünü hissetti. Chu Wanning, sıcak nefesleri teninin üzerinden geçerken titriyordu.
“Wanning-gege titriyor. Sen de mi hayaletlerden korkuyorsun?”
“Bana öyle deme!”
Mo Ran kıkır kıkır güldü ve arkasından bir kolunu Chu Wanning’in beline doladı. Boynunun yanına öpücük kondurdu ve saygılı bir şekilde, “Peki, peki, uslu duracağım. O zaman… Shizun, lütfen bu müridinin seni soyup banyo yapmana yardım etmesine izin verir misin?” dedi.
Bu daha da kötüydü. Chu Wanning sabrının sınırlarına gelmişti ve buhar onu hem içeriden hem de dışarıdan kavuruyordu. Gözleri utançla kızarmış bir şekilde, “Banyo yapmayacağım. Gidiyorum,” diye bağırdı.
Mo Ran, Chu Wanning’in utangaç olduğunu çok iyi biliyordu, ancak yine de Chu Wanning’in tüymeye çalışmasını oldukça sevimli ve eğlenceli buldu. “Ama Shizun, şu hâlde buradan çıkabilir misin? Birisi seni görürse ne olacak?”
“Kim umursar ki,” diye yanıtladı Chu Wanning, suratını ekşiterek. “Sana bulaşmaktansa bir köpek ısırsa daha iyi.”
“Bir köpek mi ısırsa?”
“Duydun işte.”
Mo Ran kahkaha attı. Gözleri, genellikle görmediği bir açlıkla kararmıştı. Dişlerini göstererek eğildi ve Chu Wanning’in kulağının arkasına dudaklarını sürdü.
Chu Wanning, yine çılgınca bir şey söyleyeceğini düşündü. Sinirlenmek üzereydi ki, Mo Ran’in kulağına yavaşça ve tehlikeli bir şekilde mırıldandığını duydu: “Rırr-hav.”
“…Affedersin ne?”
“Hey, bence çok iyiydi.” Mo Ran gerçekten hayal kırıklığına uğramıştı. “Bir zamanlar mavi gözlü, alnında alev şeklinde bir izi olan bir yavru köpeğim vardı. O da tam böyle havlardı.”
“Saçmalama,” dedi Chu Wanning, öfkelenerek. “Neden havlıyorsun?”
“Neden olacak?” diye kıkırdadı Mo Ran. Chu Wanning’in kulağını öpüp, boynunun yanını yalamaya başladı. “Havladım işte—Shizun, sen demedin mi, bir köpek tarafından ısırılmayı tercih edersin diye?”
Chu Wanning donakaldı; vücudundaki tüm kan kaynamıştı sanki.
Tabii ki ardından Mo Ran, “Şimdi seni ısırabilir miyim, Shizun?” diye ekledi. Cevap beklemeden, Chu Wanning’i derin bir öpücükle sardı. Birbirlerine karıştılar, kendilerini kaybettiler. Mo Ran, aceleye getirmek istememişti, ancak bu umutsuz bir çabaydı. Chu Wanning, aklını bozan ve arzusunun ateşini körükleyen bir zehirdi. Yavaş olmak bir hayaldi, kendini ileriye doğru hızla savuruyordu, her nefeste iradesi kayboluyordu.
Ayrıldıklarında, Chu Wanning’in anka gözleri berrak bir hal almıştı. Yine de amacını unutmamıştı. “Buraya banyo yapmaya geldim, o yüzden önce banyo yapalım…”
Mo Ran, bir “mn” ve “hımph” arasında yumuşak bir onay sesi çıkardı. Chu Wanning, o düşük tonda gelen homurtunun etkisiyle kendini tuttu, aynı zamanda sırtında bir elektrik akımı hissedip gözlerinde ateş yanmaya başlamıştı.
Mo Ran, Chu Wanning’i bileğinden tutarak sıcak havuza doğru indirdi. Akıp giden şelalenin sesi, hızla çarpan nefeslerinin sesini örtüyordu.
Chu Wanning hâlâ huzursuzdu. Mo Ran onu bir başka öpücüğe çekmek üzereyken, Chu Wanning elini kaldırarak onu durdurdu. “Burada kimse yok mu?” diye sessizce sordu.
“Hayır, her yeri kontrol ettim.” Mo Ran’in sesi alçak ve hararetliydi, bacaklarına çarpan sudan daha sıcaktı. “Shizun, şunu hisset—sanırım bende gerçekten bir sorun var. Neden bu kadar sıcak…ve bu kadar…sert?”
Chu Wanning’in yanakları utançtan kıpkırmızı olmuştu, ama elini Mo Ran’in tutuşundan ayıramıyordu. Avucunu o kadar korkutucu bir şeye bastırmıştı ki kulakları çınlıyor gibiydi ve tüm vücudu raptiyeler ve iğnelerle karıncalanıyordu. Uzaklaşmak istiyordu, ama Mo Ran’in tutuşu amansızdı. Chu Wanning’in eli ağrımaya başladı; sanki Mo Ran parmaklarını avucuna bastırıp ezmek istiyormuş gibi hissetmişti.
Mo Ran’in nefesi o kadar hızlı ve tutkulu geliyordu ki—neredeyse sevimli bir sabırsızlık vardı. Dönüp duran buharın içinde, yalnızca o yakışıklı yüzündeki karanlık gözler Chu Wanning’in görebileceği kadar yakındı; bu gözler buharla kaplıydı ama arzuyla yanıyordu. Chu Wanning, yutkunmasını, boğazının titreyişini izledi. Mo Ran, Chu Wanning’in yüzüne baktı ve yumuşakça yalvardı, “Shizun, bana yardım et…”
Sonra Chu Wanning’in dudaklarını bir kez daha esir aldı.
Şehvetinin cehennem ateşi yağla ıslanmıştı; su bile alevleri söndüremiyordu. Isı dalgaları yükselip çöktü, uçsuz bucaksız bir orman kül olmuştu.
Öpüştüler, dudaklar birbirine bastırıldı, dilleri birbirlerinin tadına bakmak için kayıyordu. İşkence gibiydi, verimsizdi ve her ikisini de daha fazlasını istemeye sürüklüyordu.
Mo Ran, Chu Wanning’i suyun bel hizasının hemen altında olduğu pınarın derinliklerine götürdü. Chu Wanning’in sırtını kaygan bir taş duvara yasladı, cübbesinin son ince katmanını yırtarken ona ateşli öpücükler yağdırdı; soyunmak için çok hızlı suya girmişlerdi.
Su taşa çarptı ve onları ince bir sisle kapladı. Şelalenin kükremesi kulaklarını doldurup diğer her şeyi bastırmıştı.
Chu Wanning’in cübbesi Mo Ran onu duvara yaslayıp öperken ardına kadar açıktı. Dirseklerine kadar inmiş yakaları kollarını sabitlemişti.
“Ya-yapma…”
Ancak bu kısıtlanmanın verdiği utanç ve heyecan, Chu Wanning’in hassasiyetini Mo Ran’in altında soluk soluğa kalırken daha da artırmıştı. Pürüzlü bir dil göğsündeki soluk kızarıklığı yaladığında, Chu Wanning kaşlarını çattı. İstek yüzünden kafası karışmıştı; şaşkınlık ciddi yüz hatlarının çizgilerini bulanıklaştırıyordu. İçinde arzu ve mantık çarpışırken, bakışlarında uçuşan kıvılcımlar Mo Ran’i çıldırtmaya yetiyordu.
“O… O kadar sert değil…” diye hırıltılı bir ses çıkardı Chu Wanning. Başını geriye attı, nefes almak için çırpınırken anka gözleri kısıldı.
Sis etraflarında dalgalanıyor, dünyayı görüş alanından gizliyordu. Mo Ran, Chu Wanning’i duvara doğru döndürdü. Mo Ran’in bacağının suyun altında sağlam bir şekilde kendisine yaslandığını hissetti. Yanağına değen soğuk taşla kıyaslandığında, bu temasın sıcaklığı ürkütücüydü.
Gözleri yarı kapalıydı. Kendi müridiyle böyle oynaşmayı, Melodik Çeşmeler havuzlarında, her an birinin onları görebileceği bir ortamda böyle şeyler yapmayı asla hayal etmemişti. Utanç, şaşkınlık, şehvet ve coşku bakışlarını buğulandırdı. Bacaklarının arasında kocaman ve alev alev yanan bir şeyin bastırdığını, poposunun arasına sürtündüğünü hissetti. Hazırlıksız yakalanan Chu Wanning, şaşkınlıktan yumuşak bir çığlık attı. “Ahh…”
Arkasında Mo Ran hareketsizleşti. Sonra, sanki o kesik nefes onu ateşlemiş gibi, Mo Ran’in eli Chu Wanning’in belini sardı ve suyun altında sertçe ileri doğru atıldı. Sadece Chu Wanning’in bacaklarının arasında sıkışmış olmasına ve aslında içinde olmamasına rağmen, Mo Ran inanılmaz derecede tahrik olmuştu. Altındaki adam Chu Wanning’di—sadece bu bile dünyadaki en güçlü afrodizyaktı. Suyun yüzeyi sadece birkaç dalgayı ele veriyordu, ancak suyun derinliklerinde, kalın uzunluğu Chu Wanning’in uylukları arasında sıcak bir şekilde sürtünüyor, o gizli girişi okşuyordu. Farkındalığı o kadar bulanıktı ki neredeyse Chu Wanning’in bacağını umursamadan kaldırıp ona bastırmak, geçmiş yaşamında defalarca yaptığı gibi kendini derinlere gömmek istiyordu. Neredeyse Chu Wanning’i kollarına alıp onu tamamen sahiplenmek istiyordu, Chu Wanning’in bacaklarını beline dolamak ve onu gözyaşlarına boğarak sikmek, boşalmak istiyordu.
“Wanning…” Mo Ran’in sesi alçaktı, parlayan közlerle dağılmıştı, gözleri karanlıktı. Suyun yumuşak sıçraması, başka bir yaşamdan birleşmelerinin ritmine çok benziyordu. Kaynağın sıcaklığına ve Chu Wanning’in bacakları arasındaki ipeksi cilde sarılı Mo Ran, mantığının kaybolduğunu gördü.
Çizgiyi geçmeden önce derin bir nefes aldı ve Chu Wanning’i kendisine dönmesi için çevirdi. Sıçrayan sular görüşlerini bulandırıp kavurucu damlalar mest olmuş yüzlerine düşerken göğsünü kendi göğsüne bastırdı. Mo Ran onu çılgınca öptü, çenesine kadar indi, ardından tekrar sertçe dudaklarını aldı, arzusuyla yanıp tutuşuyordu. Diğer eli aşağı doğru iniyordu, Chu Wanning’in acı verici derecede sert uyarılmasının etrafında kapandı ve kendininkine bastırdı.
Chu Wanning böyle bir şeyin mümkün olabileceğini hiç hayal etmemişti. Mo Ran onları birbirine sürterken, Chu Wanning’in kirpikleri zevkle titreyerek kapandı. “Mo… Mo Ran,” diye sızlanırken başını geriye attı.
Mo Ran her diğer sesi bir öpücükle durdurmadan önce o ismi sadece bir kez söylemeye vakti olmuştu. Chu Wanning’in penisini kendi penisiyle hizaladı, diğer kolunu shizununun etrafına dolarken eli ateşli bir şekilde hareket ediyordu. Chu Wanning’in, kucaklamasında titrediğini hissedebiliyordu, şefkatli hayranlığını, çılgın saplantısını uyandırıyordu.
Havayı solumak için ayrıldıklarında dudakları kaygandı. Bu ilkel arzunun patlamasıyla sarhoş olmuş Chu Wanning, gözlerini açtı ve istemsizce, ikisinin Mo Ran’in elinde birbirine yapıştığı yere baktı. Kafa derisi o bakışla uyuşmuştu. İlk kez Mo Ran’in penisini net bir şekilde görüyordu. Et ve kandan yapılmış, kalın ve sert bir silahtı, endişe verici bir ağırlığa sahipti, şu anki uyarılma durumunda damarları şişkindi. Chu Wanning’in karnına sürtündü, parlak ucu teninin üzerinde kaydı.
Chu Wanning gözlerini sıkıca kapattı. Bir titreme tüm bedenini sardı, zihni bulanıklaştı. Nasıl bu kadar büyüktü… Nasıl sığabilirdi ki? Ağzına öğürmeden sığdıramayacağından emindi. Nasıl…
Gözlerinin köşeleri utançla yanıyordu. Eğer o şey içine girerse, ölmez miydi? Sonuçta o rüyalar hayal gücünün ürünü olmalıydı. Chu Wanning’in yanakları kıpkırmızıydı. Nasıl olabilirdi… Yatağa diz çöküp böyle bir saldırıya nasıl maruz kalabilirdi? Böyle bir şeyi nasıl öyle ahlaksızca, soluk soluğa ve inlerken, kızışmış bir hayvan gibi daha sert ve daha hızlı sikilmek için yalvararak içine alabilirdi? Bu nasıl iyi hissettirebilirdi? Nasıl olabilirdi ki bundan…
Nasıl.
Ne kadar çok düşünürse, o kadar akıl almaz geliyordu. Utanç, öfke ve kendinden nefret etme onu boğmakla tehdit ediyordu. Neyse ki Mo Ran ona düşünmesi için zaman tanımadı. Geniş eli ikisinin de penisini sarmış, ustaca okşuyordu. Aralarında sıcaklık arttıkça boyunlarındaki tendonlar gerilmişti. Chu Wanning’in dudaklarının arasından yumuşak feryatlar duyuldu.
“Şşş. Burada buğudan göremezsin ama sesleri duyabilirsin,” diye uyardı Mo Ran, Chu Wanning’in ağzını ve burnunu örtmek için uzanarak.
Bunaltıcı sis etraflarında dönüyordu. Mo Ran’in sıkı tutuşu altında boğuluyormuş gibi hissediyordu. Kolları cübbesine sıkışmış ve sesi boğulmuşken, iradesi dışında tutuluyor olma hissi hem acıydı hem de heyecandı.
“Nıgh…” Gözlerinden sızan yaşları durduramıyordu. Son nefeslerini veren kutsal bir turna gibiydi, narin boynu savunmasız boğazını gösterircesine geriye doğru eğildi, başını tekrar tekrar sallıyordu—Yapamam, yapamam…
Ama Mo Ran durmadı; başını eğip o boğazın çıkıntısını ısırdı. Yavaşça gözlerini kaldırdı, Chu Wanning’in perişan ifadesini inceledi—kırışmış kaşları, umutsuz çaresizliği. “Shizun…” diye mırıldandı.
Bir saniye daha dayanamadı; Chu Wanning’in ağzını bıraktı ve onu vahşi bir öpücüğe çekti. Etraflarında sular akıyor ve şelaleler yukarıdan gürleyerek aşağı iniyordu. Chu Wanning, Mo Ran’in öpücüğüyle zar zor nefes alabiliyordu. Dudakları şişmişti, hava almak için çırpınırken bakışları odağını yitirmişti.
Mo Ran ona sıkıca sarıldı, yüzünü boynuna gömdü. Kaynağın gizli derinliklerinde, ateşli nefesleri birbirine karıştı. Boğulmaya yakındılar, ter ve kavurucu suyla sırılsıklam olmuşlardı. Çiftleşen hayvanlar gibi birbirlerine dolandılar, sanki hiçbir yakınlık çok fazla değilmiş gibiydi; etten ete, kemikten kemiğe kaynaşmak istiyorlardı.
“Yeter… Gerçekten, yeter…” Chu Wanning kendini kurtarmak için çabaladı, o karıncalanan zevk saldırısına karşı ürperdi. “Dur, yeter artık…”
Chu Wanning’in alçak sesle mırıldanmasıyla, Mo Ran’in sadece gözleri kararmıştı. Onu yanağından öptü. “Biraz daha, bebeğim,” diye soludu. “Beni bekle…” Eli daha hızlı hareket etti, kalçaları içgüdüsel olarak öne doğru savruldu.
Nihayetinde ikisinin de akıllarında önündeki adamdan, aşktan ve zevkten başka bir şey kalmamıştı.
“Ah… Ahhh…”
İster fiziksel coşku ister Melodik Çeşmeler’de gizlice dolaşmanın verdiği adrenalin patlaması olsun, doruk noktaları eziciydi. Chu Wanning boşalırken, sesini alçaltmayı tamamen unutarak, içinden çıkan boğuk inlemeye engel olamamıştı. İkisi de tek bir kişi gibi soluk soluğaydılar, sert ama aşk doluydu, kirli ama saftı, boşalırlarken gözleri yalnızca birbirlerinin yüzleriyle doluydu…
Tekrar öpüştüler, uzun süre ve şefkatle, yaşadıkları haz, suyun üzerindeki dalgalar gibi içlerinden yayıldı.
“Çok geldin…” diye mırıldandı Mo Ran anlaşılması güç bir sesle. Eli onunla kaplıydı. Gözlerinde müphem bir bakışla uzandı, parmaklarını Chu Wanning’in karnına, sıkı karın kaslarına ve oradan göğsüne sürdü. Chu Wanning kollarında titriyordu, zevk ve aşırı uyarılmadan kontrolsüzce sarsılıyordu. Mo Ran onu yakınına çekti ve kulağına fısıldadı, “Bu iyi hissettirdi, değil mi?”
Chu Wanning konuşamadı.
“Bir dahaki sefere…eğer hazırsan…” Islak gövdesini Chu Wanning’inkine bastıran Mo Ran onu öptü. “Gerçekten yapacağız, tamam mı?”
Chu Wanning bir bakıma bunun olacağını uzun zamandır biliyordu. Ancak bu sözlerin yüksek sesle söylendiğini duyması ve az önce o azmanı kendi gözleriyle görmüş olmasıyla birlikte, Chu Wanning’in omurgası ürperdi ve tüm kasları gerildi.
Mo Ran, Chu Wanning’in kollarında ürperdiğini hissetti; ona son derece nazik bir şekilde bir öpücük kondurdu. “Canını acıtmayacağım; sana iyi hissettirdiğimden emin olacağım…”
Şelalenin derinliklerinde birbirlerine dolandılar, içlerinden geçen haz dalgası uzayıp gitti. Mo Ran’in sesi hayranlık ve arzuyla boğuktu. “Hoşlanmanı sağlayacağım, gerçekten… İlk girdiğimde biraz acıtabilir ama istediğin kadar yavaş gideceğim…”
Chu Wanning’in içinde utanç alevlendi. Mo Ran’i üzerinden itip öfkeyle oradan ayrılmak istedi, ancak bacakları titriyordu. “Sus artık…”
Belki de Mo Ran, Chu Wanning’in aslında fikre karşı olmadığını biliyordu; alışılmadık bir inatla ilerledi. Islak dudaklarını Chu Wanning’in kulak memesine bastırdı, sesi büyüleyiciydi. “Her şeyin yolunda gitmesini sağlayacağım… Shizun, korkuyorsan biraz ilaç alacağım… Güven bana, alıştığında harika hissedeceksin.”
Geçmiş yaşamda, seni şuursuzca becerilirken gördüm. Ama o zamanlar her şey nefret ve cezaydı. Bu yaşamda, bana sarılmanı, benimle bir olmanı, benden asla ayrılmamanı istiyorum. Bunu istemeni, tadını çıkarmanı, beni asla unutmamanı istiyorum.
Chu Wanning’i öptü, gözleri sanki içinde közler yanıyormuş gibi parlıyordu. Sonraki sözleri hem kurnaz hem de nazikti, hem şehvet dolu hem de samimi, hem şefkatli hem de vahşiydi. Cümlenin ilk yarısı saygılıydı, ancak ikinci yarısı tamamen sınırları aşmıştı. “Canım shizunum, bir dahaki sefere seni sikime boşaltabilir miyim?”
Yazarın Notları:
Mini Tiyatro: “0.5 mi daha kötü yoksa 2.0 mı?” (Bazı karakter özelliklerinde sapma ve modern unsurlar içerir, ciddiye almayın~)
Wang Hanım’ın Sebze Çöreği (evet, o şişman kedi Cai Bao): “Kıdemli Yuheng, sence 0.5 mi yoksa 2.0 mı seni daha çok utandırıyor, hangisi daha kötü, miyav?”
Chu Wanning: “2.0”
Sebze Çöreği: “Neden miyav? O size daha çok özen göstermiyor mu?”
Chu Wanning: “0.5 soru sormaz, sadece yapar. Gerçi bazen ağzı gerçekten çok bozuk oluyor, ama bu beni ilgilendirmiyor. Peki ya 2.0?”
Sebze Çöreği: “2.0 ne yapıyor miyav?”
Chu Wanning: (öfkeyle patlayarak) “O bana böyle şeyler sorarken benim duygularımı hiç düşündü mü? Yoksa kafamı sallayıp ona ‘Tabii ki, buyurun, prezervatif kullanmayı unutmayın, hoş geldiniz,’ mi demem gerekiyor?”
Sebze Çöreği: “Miyav, sanırım doğru, hahaha~”
Chu Wanning: “0.5 benim ne hissettiğimi sormaz. Genelde işini bitirip işe gider. Ama 2.0? Önce kalbimi sorgulaması gerekiyor… Sanırım ona bir müşteri memnuniyeti anketi mi doldurmalıyım?”
Sebze Çöreği: “Miyav, hahahahav! Köpek havlaması gibi güldüm!”
O gün, Sebze Çöreği, dağa döndükten sonra Sisheng Tepesi’ndeki tüm kedilere şu başlıkla bir özel haber yayınladı:
Güçlü Patron mu, Sadık Köpek mi İstiyorsunuz?”
Sebze Çöreği: “Kıdemli Yuheng şöyle dedi: 0.5 ile olmak, parasını ödemeyen bir gangster tarafından bedavaya kullanılan birinci sınıf bir ‘ördek’ (erkek eskort) gibi hissettiriyor, miyav!”
Meatbun: “Kıdemli Yuheng ayrıca şöyle dedi: 2.0 ile olmak, aşırı titiz ve zor beğenen bir gangsterin birinci sınıf bir ‘ördek’ satın alması gibi hissettiriyor, miyav!”
Ertesi gün, Sisheng Tepesi’ndeki tüm kediler mamasız kaldı…
