Shizun, bana dikkatini ver.
Bu, Cennet-Delen Kule’nin önünde ilk karşılaştıklarında Mo Ran’in söylediği ilk şeydi.
O sırada Chu Wanning’in gözleri kapalıydı. Mo Ran ona seslendi ve kirpikleri açıldı.
Bu aynı zamanda Mo Ran’in son kez ayrıldıklarında, Kızıl Nilüfer Köşkü’nde söylediği son şeydi.
O sırada Chu Wanning’in gözleri kapalıydı. Mo Ran ona seslendi, ama o, bir daha asla başını kaldırmadı.
Bir cümle, Cennet-Delen Kulesi’nden nilüfer havuzunun kenarına, yarım ömür boyunca sürüklendi ve sonunda toz haline geldi.
Tüm o yıllar boyunca nefret ve aşk dağıldı, soğudu.
Mo Ran armut çiçeği şarabının son kavanozunu bitirdi ve Sisheng Tepesi’nin güney zirvesinden son gününün akşamına doğru indi. Ertesi gün, isyan ordusu, Wushan Sarayı’na saldırdığında buldukları şey, son on yıldır dünya üzerinde bir felaket olan Taxian-Jun’un otuz iki yaşında intihar ettiğiydi.
Şimdiye kadar, iki yaşam geçmişti.
Mo Ran gözlerini açtı.
Cennet-Delen Kulesi’nin önündeki çiçekli ağacın altında gece boyunca uyumuş ve ne zaman olduğunu anlayamayarak şaşkın ve kaybolmuş bir şekilde uyanmıştı.
Dikkatsizce, “Shizun… Bana bak…” diye mırıldandı.
Ancak o zaman, bu hayatta da Chu Wanning’in çoktan gitmiş olduğunu hatırladı.
Geçmiş yaşamda, her gün acı bir mücadeleye alışmıştı ve en sonuna kadar onunla birlikte yürüyen Chu Wanning idi; bu hayatta tekrar aşağılık bir insan olmak istemiyordu, ama Chu Wanning bunu şimdi göremezdi.
Belki gökler bile buna katlanamıyordu ya da sadece kaderdi –– Chu Wanning geçmiş yaşamda ondan tiksinmenin ötesine geçmişti ve bu yüzden bu hayatta ilk ayrılan kişi olmuştu.
Mo Ran boğazındaki düğümü geride tutarak kolunu gözlerinin önüne koydu.
Xue Zhengyong’un uzaktan çılgınca bağırdığını duydu. Amcası onu arıyordu, “Ran-er––– neredesin? Ran-er!”
Shi Mei de ona sesleniyordu, “A-Ran, neredesin… Acele et ve ortaya çık…”
“Ran-er, geri dön ve Yuheng’a eşlik et! Aptalca bir şey yapma Ran-er !!”
Yuheng’a eşlik et…
Ona eşlik et …
Mo Ran yerden hızla kalktı ve yalpalayarak sarsak bir şekilde seslere doğru ilerledi.
Yıkılamaz, yıkılamaz ––– hâlâ yapması gereken çok şey var, her şeyin arkasındaki kişi henüz bulunamadı, Semavi Yarık’ın herhangi bir zamanda tekrar olabileceğinden bahsetmek şöyle dursun. Sisheng Tepesi felakette ağır kayıplar vermişti ve halledilmesi gereken sayısız şey vardı… Xue Meng zaten kederden acılıydı, öyle kederliydi ki o yüzden ayağa kalkamadı bile. O da yıkılamaz.
Bu yüzden buna katlandı, kendini devam etmeye zorladı.
Kendi kendine şöyle söyledi; acıtmaz, acıtmaz.
Chu Wanning’in ölümünü ilk kez yaşamıyor. Acıtmaz.
Acıtmaz…
Ama nasıl acıtmazdı!
Üç binin üzerinde basamak, onu sırtında taşıyarak sürünmüştü, nasıl acıtmamış olabilirdi…
Ruhsal enerjisinin son parçasını boşaltıp, hepsini ona verince, nasıl acıtmamış olabilirdi…
Aynı yarayı da almıştı, ama müridine yük olmamak uğruna, kalpsiz bir ifade takınmış ve kendi başına bırakmıştı… Nasıl acıtmazdı…
Ve geçmiş yaşamda, Chu Wanning aslında Shi Mei ile aynı yaralanmaya maruz kalmıştı, sadece bu konuda hiçbir şey söylememişti. Söylememişti ve Mo Ran bilmiyordu.
Bu yüzden Chu Wanning’e öfkeyle kükredi, sonsuz nefretini dile getirdi, henüz kendi yaralarından kurtulamamış olan Chu Wanning’in onun için yapmak için çok çalıştığı wontonları yere fırlatmıştı.
Chu Wanning önünde eğilmiş, başını eğdikten sonra teker teker onları toplayıp çöpe atmıştı.
Nasıl… Acıtmamış… Olabilir…
Nasıl acıtmazdı!!!
Chu Wanning’in kalbini sökmüştü! Nasıl acıtmazdı!!! Nasıl acıtmaz…
Mo Ran artık yürüyemiyordu. Uzun süre yerinde durdu, onu bastırmaya, sakinleşmeye çalıştı; tüm vücudu titredi.
Acıtır.
Yüzünü ellerine gömdü, dudağını ısırdı, kanla birlikte hıçkırıklarını yuttu.
Kendini zar zor toparlayana kadar uzun, çok uzun bir süre geçti.
Başını kaldırdı, gözleri kızarmıştı ve derin bir nefes aldı. Sonra yavaşça merdivenlerden aşağı indi.
Yıkılamaz.
“Amca.”
“Ran-er, nereye gittin? Neredeyse endişeden ölecektim! Sana bir şey olursa öbür dünyada Yuheng ile nasıl yüzleşeceğim?”
Mo Ran, “Benim hatamdı,” dedi. “Şimdi iyiyim, Amcamı endişelendirdiğim için üzgünüm.”
Xue Zhengyong başını salladı, ne söyleyeceğini tam olarak bilemiyordu ve bu yüzden sadece Mo Ran’in omzunu okşadı. Uzun bir süre sonra konuştu, “Bu senin hatan değil, senin hatan değil, zaten Meng-er’dan çok daha güçlüsün… Ahh…”
Mo Ran boğuk bir sesle sordu, “Xue Meng nerede?”
“Hasta. Ateşi yüksek, sadece ilacını içti ve uyumaya gitti. Uyanıkken teselli edilemiyor, bütün gün ağlıyor… Uyuması iyi,” Xue Zhengyong bitkin görünüyordu. “Sonsuz Cehennem’in Semavi Yarık’ı, efsun dünyasında büyük bir dalgaya neden oldu. Yukarı efsun diyarı bile insanları konuyla ilgilenmeye göndermeye başladı. Ama arkasındaki kişi izlerini son derece iyi kapattı; Kelebek Kasabası, kanlı savaşta fiilen yerle bir edildi ve bulunacak hiçbir ipucu kalmadı.”
Bunu duyan Mo Ran hiç şaşırmadı. Bu kişinin yetenekleri, kendisi de dahil, herkesin beklediğinin çok ötesindeydi.
Belli ki Chu Wanning’in hayatını alabilecek biri herhangi bir iz bırakacak kadar dikkatsiz değildi.
“Yukarı efsun diyarı insanları ne yapmayı planlıyor?”
Xue Zhengyong, “Ruhani Dağ’da konuyu tartışmak için her klandan temsilcilerle bir toplantı yapıyorlar. Yarın bu yüzden ayrılıyorum… Ama Meng-er böyle olduğundan gitmekten endişe duyuyorum…”
O haklıydı –– şimdi dünyadaki bir numaralı zongshi Chu Wanning bile Kelebek Kasabası’ndaki olayda hayatını kaybettiğine göre, yukarı efsun diyarı artık öylece oturup izleyemezdi, ne kadar ihmal ederlerse etsinler.
“Bariyeri açmak için büyüleri kim başlattı?”
“O neyin peşinde?”
“Bir sonraki hamlesi ne?”
Bu sorular akbabalar gibi herkesin kalbinde dolanıyordu. Herkes cevapları bilmek istemişti, ancak kapsamlı araştırmalar hiçbir sonuç vermediğinden iş birliği yapmaktan başka seçenek kalmamıştı.
Mo Ran, “Amca, merak etme, sen yokken klandaki işlerle ilgilenmesi için yengeme yardım edeceğim,” dedi.
“Güzel, güzel… Aye… Sana yük olmaktan gerçekten nefret ediyorum.”
Xue Zhengyong gitti ve Xue Meng, tüm gününü dalgın bir halde geçirdi, böylece birikmiş tüm evrak ve iş parşömenler Mo Ran’e kaldı.
Mo Ran kendini işe verdi, bir an bile dinlenmeye cesaret edemedi, çünkü dinlenmeyi, düşünmeyi bırakırsa, o zaman ıstırap ve pişmanlık onu uçuruma sürükleyecek ve kırık ruhuna işkence edecekti. Kalbindeki sonsuz işkence ve suçluluk duygusuyla uğraşmak zorunda kalmasın diye kafasını gece gündüz parşömenlere gömmeyi yeğledi.
Sonsuz Cehennem açıldığında, Yin enerjisi fani alemi sular altında bırakmıştı ve uzun süredir bastırılmış olan tüm iblis suretleri, diyardan kaçma ve kargaşayı mahvetme fırsatını ele geçirmişti. Bu günlerde, Sisheng Tepesi’nden yardım isteyen komisyon mektupları neredeyse olarak küçük bir dağ oluşturmuştu. Mo Ran her şeyle ilgilenmekle meşguldü, uyumayı unutup yemek yemeyi atladı, genellikle şafak vakti Sadakat Salonu’na gider ve dinlenmeye dönmeden önce gece geç saatlere kadar kalırdı.
Ancak bunun gibi evrak okyanusunda gömülü olsa bile, Chu Wanning’in geride bıraktığı parçalar tarafından habersizce yaralanabilirdi.
“…Qingjiang bölgesinin son zamanlarda başı dertte ve Fengling Köyü’ndeki seksen iki ailenin çoğu yaşlı ve hasta, herhangi bir savunma aracı yok. Şimdilik şeytanları savuşturmak için değerli klanınızın kıdemlileri tarafından yapılan bir Kutsal Gece Muhafızı golemimiz olduğu için şanslıyız, ancak bu uzun vadeli bir çözüm değil, bu yüzden rica ediyoruz… “
Mumdaki bir damla balmumu yavaşça aşağı kaydı ve fitil çatırdadı.
Mo Ran bir irkildi; uzun zamandır mektuba dalmıştı, parmağı “Kutsal Gece Muhafızı” kelimelerini defalarca düzleştiriyordu ve zihnindeki görüntü, Kızıl Nilüfer Köşkü’ndeki Chu Wanning’e aitti, saçları at kuyruğu yapılmıştı, golemi yağlamaya odaklanırken ağzında bir zımpara kağıdı tutuyordu.
Mo Ran uzun bir nefes verdi ve parmaklarını alnına bastırarak hafifçe ovuşturdu.
Aniden birinin kapıyı çaldığını duydu.
“Shi Mei?”
Hafif, sade beyaz cübbeler giymiş güzel genç adam bir tepsiyi tutarak içeri girdi ve Mo Ran’in parşömenlerinin yanına koydu, sonra kol yenlerini sıvadı ve mum ışığını tekrar parlaklığına döndürerek nazik bir sesle, “A-Ran, bütün gün çalışıyorsun, bir şeyler ye. “
“…Peki.”
Mo Ran zorla gülümsedi ve parşömenini bıraktı, kaşlarının arasındaki zonklayan acıyı yoğuruyordu.
“Bir kâse ginseng tavuk çorbası ve birkaç tabak garnitür yaptım,” Shi Mei tabakları koydu ve kâsenin sıcaklığını kontrol etti. “Ah, güzel, hâlâ sıcaklar.”
Yemek yerken, Shi Mei o yakışıklı ama yorgun görünen yüzün önünde gevşek bir saç telinin sarktığını fark etti ve onun yerine düzeltmek için uzandı.
“A-Ran.”
“Hım?”
“O gün… bana söylemek istediğin bir şey mi vardı?”
Mo Ran’in zihni karmakarışık bir haldeydi, bir an için pek anlayamadı. Ona baktı ve “Hangi gün?” diye sordu.
“…” Shi Mei dudaklarını büzdü ve bakışlarını indirdi. “Semavi Yarık meydana geldiğinde.”
“…”
“Yardıma gideceğini söyledin… Shizun’un Semavi Yarık’ı tamir etmesine yardım edeceğini ve bir şeyler olduğunu söyledin, eğer geri döndüğünde hâlâ bana söylemek istiyorsan, o zaman…” Başını eğdi, sesi kesildi.
Mum ışığında Shi Mei’in narin, kar beyazı kulakları biraz kırmızı görünüyordu.
Mo Ran uzun süre baktı ama tek bir kelime bile edemedi.
Şüphesiz, Shi Mei’i çok sevdiğini biliyordu. Ama şu anda, şu anda gerçekten havasında değildi, birazcık bile.
Utanmazdı ve saygısızdı, başkalarının ne dediğini umursamıyordu ve ahlak ve görgü kuralları gibi şeyleri bilmiyordu.
Ama bu kalpsiz olduğu anlamına gelmiyordu.
“Üzgünüm,” Mo Ran nihayet yumuşak bir sesle konuşmadan önce uzun bir süre sessizlik içinde geçti. “Şu anda gerçekten moralim bozuk ve ben… Bunun zamanının geldiğini sanmıyorum, bu yüzden o şeyi sana başka bir zaman söyleyeceğim, tamam mı?”
Shi Mei’nin başı kalktı, güzel gözleri şaşkındı.
Mo Ran kıkırdadı ve elini kaldırdı, ardından Shi Mei’in kafasını okşamadan önce bir an tereddüt etti. “Biraz aptalım ve son zamanlarda halletmem gereken o kadar çok şey var ki… Düşüncelerimi toplamak için ne zaman sessiz bir anım olacağını bilmiyorum. Dikkatsiz olmak istemiyorum.”
Mumun sıcaklığı bile Shi Mei’in yüzündeki git gide artan beyazlamayı gizleyemezdi.
“Dikkatsiz mi?”
Durdu, sonra aniden gülümsedi.
“A-Ran, o zamanlar ölüm kalım meselesiydi, böyle bir zamanda söyleyeceğin şeyin zaten dikkatlice düşündüğün bir şey olacağını düşündüm.”
Mo Ran kaşlarını çattı. “Bunu uzun zaman boyunca düşündüm ve hiç değişmedi, fakat…”
“Fakat?”
“…Fakat şu anda değil.”
Mo Ran’in elleri kol yenlerinin içinde yumruk halini aldılar.
“Şu anda değil, Shi Mei. Bilmiyorsun, ama bu şey çok önemli, acele edip sana bu kadar perişan bir zamanda söylemek istemiyorum, ben… “
“Genç Efendi!”
Bir genç aniden, Sadakat Salonu’ndan içeri girdiğinde klan meselelerini yönetenin Mo Ran’in orada olduğunu gördüğü için aniden ve aceleyle başını eğip “Ah, Mo-gongzi,” dedi.
Bu şekilde kesintiye uğrayan Shi Mei’nin yüzündeki soluk kızarıklık, kol yenlerini sallayıp öne doğru eğildiği yerden geriye yaslanarak nazik, alçakgönüllü bir görünüme bürünürken soldu.
Mo Ran tavrındaki bu değişikliği fark etmeden yukarı baktı. “Bu nedir?”
“Ra-rapor veriyorum, klan girişinde değerli bir misafir var.”
“Değerli bir misafir mi?” Mo Ran tekrarladı, “On büyük klandan kayda değer biri şu anda Ruhani Dağ’da mı, bu saygın misafir nereden?”
Mürit hem korkmuş hem de heyecanlı görünüyordu, yüzü kızardı ve bir süre tutarsızca kekeleyerek nihayet “O-o Wubei1 Tapınağının Usta Huaizui !!!!” demeyi başardı.
“Ne?!”
Eski İmparator Taxian-Jun Mo Ran bile aniden ayağa kalkmadan edemedi ve Shi Mei de şaşırmıştı.
“Usta Huaizui mi?”
Mo Ran’in bu kadar şok olması boşuna değildi – bu Usta Huaizui, efsun dünyasında neredeyse bir efsaneydi.
Bu kişi uzun zaman önce aydınlanmaya ulaşmıştı ve yükselmiş olmalıydı. Ancak göksel alemin büyük kapıları ona açıldığında, avuçlarını birbirine bastırmış ve ölümlü alemden kopamayacağını, ömür boyu sürecek takıntısından vazgeçemeyeceğini ve geçmiş günahlardan kendini yıkamayacağını söylemişti. Sonunda, göksel ışık kaybolmuş, nilüfer çiçeği solmuş ve Usta Huaizui, yıpranmış keşiş cübbeleriyle ölümsüzlükten uzaklaşmıştı, keşiş görevli yere hafifçe vuruyordu.
Yükselme ve ölümsüz olma şansını geri çevirdikten sonra, düşünmek için Wubei Tapınağı’nda inzivaya çekildi ve yüz yıl göz açıp kapayıncaya kadar geçti.
Bundan yüz yıl sonra, efsun dünyası onun adını hiç görmeden sadece duymuştu ve onunla tanışmış olan hâlâ yaşayan yaşlıların sayısı bir elin parmaklarını geçmezdi.
Geçmiş yaşamında, Mo Ran dünyayı alt üst etmişti ve hâlâ Usta Huaizui ile görüşemiyordu. Huaizui çok çok çok yaşlıydı ve Mo Ran insan dünyasının tepesine tırmanmadan önceki yıl yağmurlu bir bahar gününde vefat etmişti; kaç yaşında öldüğünü kimse bilmiyordu.
Beklenmedik bir şekilde, bu yeniden doğduğu hayatta, Usta Huaizui gece geç bir saatte ziyarete kendiliğinden geliyordu.
Zihninden bir anda sayısız düşünce geçti – buraya tam olarak ne için geldiğini henüz bilmese de, Mo Ran hemen Usta Huaizui hakkındaki söylentileri düşündü.
Huaizui… Huaizui!
Usta Huaizui’yi nasıl unutmuş olabilirdi!
Geçmiş yaşamda, Shi Mei öldüğünde, cehaletinden dolayı efsun dünyasında bu kadar bilge bir kıdemli olduğunu bile bilmiyordu. Ancak daha sonra imparator olduğunda, astlarının raporlarından bu dünyada yasaklanmış üç teknikten “Yeniden Doğuş” tekniğini kullanabilecek bir kişinin gerçekten var olduğunu öğrenmişti.
O kişi Huaizui’ydi.
Aceleyle insanları Wubei Tapınağı’na, onun varlığını talep etmek ve Shi Mei’in ruhunu geri çağırmak için göndermişti. Ancak gönderdiği insanlar, büyük ustanın çoktan öldüğü, Shi Mei’i geri getirmek için son şansını kaçırdığı haberiyle geri döndü.
Ama şu anda, bu efsane kişi hâlâ hayattaydı! Hâlâ hayattaydı!!!!
Bunu nasıl unutmuştu! Nasıl unutabilirdi?
Mo Ran’in kalbi tekledi ve her yeri titremeye başladı. Ayağa fırlarken gözlerinde bir alev parladı ve aceleyle, “Acele edin ve büyük ustayı içeri davet edin!” dedi.
Ve sonra, rapor veren müridin cevap verme şansı bile olmadan, Mo Ran fikrini değiştirdi. “Aslında, onu kendim karşılayacağım.” Ama iki adım atamadan, dışarıdan ani, sarı bir ışık geldi.
Ne mum ne de alevi hareket etti.
Bir esinti bile yoktu.
Kimse içeri nasıl girdiğini görmemişti, Mo Ran’in keskin gözleri bile, yine de bambu şapka ve yıpranmış keşiş cübbeleri giyen bir keşiş, Sadakat Salonu’nda heybetli bir şekilde ayakta duruyordu.
Şimşek gibi hareket etmiş ve Mo Ran’in tam önünde durmuştu, ani yakınlık biraz ürkütücüydü.
“Bu zat gece çok geç saatte yük oluyor ve Mo-shizhuyu2 fazla rahatsız etmeyecek.”
Bambu şapkanın altından derin, yumuşak bir ses yükseldi ve hem Mo Ran’i hem de Shi Mei’i şaşırttı.
Yüz yaşındaki bir adamın sesi nasıl böyleydi?
Keşiş, o düşünmeye fırsat bulamadan bambu şapkasını çıkardı. Mumla aydınlatılan salonda, temiz bir görünüm ve yumuşak bir tavırla, yaklaşık otuz yaşında görünüyordu. Gözleri parlak ve keskindi, ancak ışığın sulardaki yansıması gibi tehditkâr olmaktan çok sakin ve netti.
“…Siz…”
Keşiş avuçlarını birleştirdi ve eğildi. “Amitabha3, bu alçakgönüllü keşiş Huaizui.”
Hiç kimse en az yüz yaşında olan Usta Huaizui’nin, Xue Zhengyong’dan daha genç görünmesini beklemiyordu. Bir an için sadece dana kalmış bir sessizlik oldu.
Ancak Mo Ran, uygulama söz konusu olduğunda bazı şeyleri biliyordu. Huaizui, yükselişi reddeden ve bunun yerine fani alemde kalmayı seçen biriydi ve bu yüzden ölümlü bedenini atıp cennet sınavından4 geçmenin son adımından başka, bir ölümsüzden farklı değildi. Böyle düşündükten sonra biraz rahatladı ama Huaizui’den başka tarafa bakamadı.
Huaizui daha fazla insanı rahatsız etmek istememişti, bu yüzden Sadakat Salonu’nda sadece üçü oturuyordu. Mo Ran büyük ustaya bizzat çay ikram etti. Huaizui kabul etti ve teşekkürlerini dile getirdi, ancak içmedi, sadece çayı küçük sandal ağacından masaya koydu ve sonra yavaşça başını kaldırdı.
Yumuşak ve kibardı, ancak doğrudan konuya girdi:
“Mo-shizhu, bu alçakgönüllü keşişin küstahlığını bağışla, ama bu alçakgönüllü keşişin bugün gelmesinin nedeni eski bir tanıdık.”
Mo Ran’in kalp atışları aniden hızlandı; görüşü bulandı ve parmakları öyle bir güçle masanın kenarına saplandı ki neredeyse eziyordu.
Geçmiş yaşamından gelen sözler bir kez daha kar taneleri gibi zihninde su yüzüne çıkarken Usta Huaizui’nin yüzüne dikkatle baktı ––
“Yasaklanmış üç teknikten Yeniden Doğuş Tekniğini başarıyla kullanan biri olduğuna dair bir söylenti var. Ama bu sadece bir söylenti, herhangi bir doğruluğu olup olmadığını bilmenin bir yolu yok…”
“Bu Usta Huaizui nerede? Shi Mei’i geri getirmek için her türlü bedeli ödeyeceğim!”
“Majestelerine cevap vermek gerekirse, Huaizui… Yıllar önce çoktan vefat etti. Hayatı boyunca hiçbir şey yazmadı ve Yeniden Doğuş ile ilgili olarak sadece “Kaderin değişmesi Gökler’in iradesine meydan okuyor, tehlikeleri ölçülemez,” dedi. Bunun dışında geride hiçbir şey bırakmadı…”
Kelimeler kulaklarından akıp geçti.
“Usta Huaizui ölümlülük ve reenkarnasyon konusunda akıl almaz bir kavrayışa sahipti.”
“Söylentiye göre hayalet diyarla ilişkileri vardı. Hâlâ yaşıyor olsaydı, belki Mingjing-shixiongu mezardan geri döndürülebilirdi, ama ne yazık ki, iç çeker…”
Usta Huaizui, yaşayanların dünyasında kalan bir hayalet gibiydi. Yin ve Yang’ı içeren her şeye mütemadiyen yardım etti.”
Mo Ran derin bir nefes aldı ve sesinin biraz titrediğini görünce şaşırdı.
“Eski tanıdık… Eski tanıdık…”
Diye mırıldandı, bakışları Usta Huaizui’nin berrak gözleriyle kilitlendi.
Mo Ran sırtı terle kaplıyken o kadar sessiz bir sesle sordu ki zar zor duyuluyordu, “Bu eski tanıdık kimdi?”
Keşiş yavaşça ayağa kalktı; loş mum ışığında ayaklarının altında gölge yoktu.
İnce ve sade sarı cübbesinin kol yenleri aşağı sarkıyordu. Cübbe oldukça eskimişti, ama tamamen kırışıksızdı ve bir hayaletin titreyen dış hatları gibi esintiyle hafifçe sürükleniyordu. Bu büyük ustanın anlaşılması kesinlikle imkansızdı.
Mo Ran neredeyse kendi kalp atışını duyabiliyordu. Farkında olmadan Huaizui ile ayağa kalktı ve ikisi birbirine baktı.
“Büyük Usta.” Şu anda önünde bir ayna olsaydı, yüzünde farkında olmadan beliren umut kıvılcımını ve ardından gelen yakarışı görürdü. “Kim… Bu eski tanıdık…”
O muydu?
O muydu?
Huaizui kirpiklerini indirdi ve avuçlarını birbirine bastırırken iç çekti. “Müridim Chu Wanning yedi gün önce can verdi. Bu gece ruhunun geri dönmeye hazır olduğu gece. Bu alçakgönüllü keşiş bu kadar genç birini göndermeye dayanamıyor ve bu yüzden Sisheng Tepesi’ne Mo-shizhunun merhameti için yalvarmaya geldi ki bu yaşlı keşişe, müridi olarak geri dönebilsin.”
Yazarın Notları:
Büyük beyaz kedinin konuşan cesedi: [jjwxc okuyucularına teşekkür eder]
Sevimli Xue Meng: “…”
Sevimli Xue Meng ağır hasta ve ayağa kalkamıyor.
Şu anda sistem erimesinde olan zorla çekilen Köpeğe başvuruyoruz, konu şu: [jjwxc okuyucularına teşekkür eder]
Dipnotlar
- Wubei: Tasasız, Huaizui: Günah Taşıyan
- Shizhu: Hayırsever (Keşişlerin, keşiş olmayan kişilere hitap şekli.)
- E mi tou fo: Amitabha Buda, “merhametli Buda”, keşişler tarafından kullanılan selamlama/temenni.
- Bir efsuncu, aydınlanma için efsun uyguladıktan sonra, ölümsüz hale gelmeden önce ölümlü damarını akıtmalı ve muhtemelen diğer gereksinimlerin yanı sıra ilme bağlı olarak bir veya daha fazla cennetsel sınavdan geçmelidir.
