>>Toplum kurallarına uymayan birinden bahsediyor, ana karakterler değil
Şimdi bahsettiğinde, Mo Ran katılmadan edemedi.
Shizun haklıydı.
Sahte Gouchen’de belli belirsiz bir koku vardı. Mo Ran yalnızca hayal ettiğini düşünmüştü ama Chu Wanning’de fark ettiğinden, hata olamazdı.
Ölüm kokusu.
—-Bu Gouchen tanrı değil, hatta yaşayan bir insan bile değildi.
Diğer bir deyişle, bunların arkasındaki kişi, yalnızca Silah Tanrısı gibi giyinmiş bir cesedin iplerini elinde tutup çekiyordu. Kuklacının kendisi bile burada değildi.
Düşünceleri, Jincheng Gölü’nden gelen, kısık sesli, acı dolu bir kıkırdamayla bölündü.
Hemen takip ettiğinde, ölü kadar soluk bir beden, sahte Gouchen havaya sıçrarken, bir ok gibi sudan fırladı. Ama görünüşü de davranışları da korkunç bir hal almıştı, derisi, deri değiştirmek üzere olan bir yılan gibi ya da kozasından çıkmaya çalışan bir ipek böceği gibi kırışıklarla doluydu.
“Gece Göğü’nün Yuheng’i, Ölümsüz Beidou. Chu-zongshi, cidden adının hakkını veriyorsun.”
Sahte Gouchen, kristalleşmiş suyun üstünde havaya yükselmişti, parçaları bile soyulmuş yüzü yamuk yumuk bir sırıtışla bükülmüştü.
“Rufeng Klanı, zamanında nasıl senin gibi birinin parmaklarının arasından kayıp gitmesine izin verdi?”
Chu Wanning’in sesi buz gibiydi: “Gerçekte kimsin sen?”
“Kim olduğumu bilmene gerek yok.” dedi sahte Gouchen, “Ve kim olduğumu bilmene de izin vermeyeceğim. Beni yalnızca uzun zaman önce ölmüş ama sizin gibi doğrucu ve onurlu kişileri öldürmek için cehennemden sürünerek çıkmış biri olarak düşünebilirsin!”
Wangyue gürledi: “Utanmaz! Zhaixin Liu yok oldu! Yalnızca senin gücünle, kutsal ağacın yardımı olmadan, yasaklı teknikleri kullanmanın ya da daha fazla yasağı çiğnemenin hiçbir yolu yok!”
Sahte Gouchen küçümsedi: “Seni yaşlı yılan balığı, son nefeslerini verirken bile hala yoluma çıkmaya çalışıyorsun. Burada konuşmaya hakkın olduğunu sana ne düşündürdü? Kaybol!”
Chu Wanning birdenbire konuştu: “Ve sen, beyaz satranç taşı olarak konuşmaya hakkın olduğunu mu düşünüyorsun?”
“Beyaz satranç taşı”, isminin de belirttiği gibi, Zhenlong Satranç Düzeni’nin özel bir türüydü.
Kullanıcı, ruhunun bir kısmını, yeni ölmüş bir bedenin içine yerleştirir ve ikisini kaynaştırarak saf yeşim kadar beyaz bir satranç taşı oluşturur.
“Beyaz satranç taşı” yaygın olan “siyah satranç taşı”ndan farklı olarak emirlere zar zor itaat eder. Diğer bir deyişle, beyaz satranç taşı, kullanıcının yerini alandır; orijinal kişiden daha zayıf ruhani güce sahiptir, bağımsız bir şekilde düşünüp hareket edebilirler ve gördükleri ve duydukları şeyler asıl kişiye aktarılabilir.
Sahte Gouchen’in kimliği açığa çıkmıştı ama tepkisi gülmek ve alkışlamak oldu: “Çok iyi, iyi! İyi!!”
Üç kere “iyi” diye bağırdıktan sonra, sahte Gouchen daha bile bozulup büküldü. Görünüşe göre büyü tükenmek üzereydi ve beyaz satranç taşını daha fazla destekleyemiyordu, cesedin asıl biçimi görünmeye başladı.
“Chu Wanning, kendini çok bir şey sanma. Bunun beni durdurabileceğini gerçekten düşündün mü? Zhaixin Liu yok olsa bile aslım daima başka bir ruhani güç kaynağı bulacaktır. Ama sen, diğer yandan…”
Konuşurken gözleri saniye saniye donuklaşıyor ve odağını kaybediyordu, aniden Chu Wanning’i geçip kötü niyetle Mo Ran’in üstünde durdu.
Mo Ran ani bir kaygı dalgasıyla çarpıldı!
Sahte Gouchen alayla yavaş yavaş söyledi: “Bu dünyada üç yasaklı tekniği bilen tek kişinin ben olduğumu sanıyorsan, o zaman korkarım çok fazla ömrün olmayacak.”
Chu Wanning’in kaşları çatılarak alçaldı ve sert bir şekilde cevap istedi: “Ne demek istiyorsun?”
Ama sahte Gouchen aniden konuşmayı kesti. Dondu ve patlayarak pis kokulu parçalara dönüştü, yeşim beyazı satranç taşı bedeninden fırlayıp arkasından vuran güneş ışığıyla, cup diye Jincheng Gölü’ne düşmeden önce havada fırıl fırıl döndü.
Görünüşe göre gölgelerin içindeki kuklacı, Zhaixin Liu’nun ruhani enerji desteğini yitirip yorgun düşmüştü.
Aynı anda, Zhaixin Liu’nun ruhani enerjisiyle hayatta kalan Wangyue de sendeleyip pat diye yere düştü. Mırıldandı: “Ah…”
Xue Meng şokla bağırdı: “Wangyue!”
Mo Ran de haykırdı: “Wangyue!”
Dördü de yaşlı ejderin etrafına toplandı. Wangyue zar zor dayanıyordu, dudakları renksizdi. Onlara baktı ve güneşin batışı gibi kuru bir sesle konuştu.
“O…o kişinin saçmalıklarına inanma. Onun dünyasında… gerçekten çok yalan vardı…”
Shi Mei’nin yüzü tamamen endişe ve acı doluydu, yumuşak sesle söyledi: “Kıdemli, lütfen daha fazla konuşma ve seni iyileştirmeme izin ver.”
“Hayır, gerek yok. Efendin bile bunu yapamaz ki… sen… yapabilesin…” Wangyue birkaç kez kuruca öksürdü sonra da nefes nefese, “Yıllarca, birçok kişi silah aramaya geldi. Ama… bu cani geldiğinde, Zhaixin Liu, onun kullanmaması için, efendisi tarafından bırakılan kutsal silahların hiçbirinin geride kalmasını istemedi ve hepsini yok etti. Geriye kalanlar…kalanlar… kendi gücüne eşit söğüt sarmaşığı ve Yüce Gouchen’in kılıcıydı…” dedi.
Bundan bahsedince, Xue Meng’in ifadesi daha da karardı, ağzı tek kelime etmeden ince bir çizgi halini aldı.
“Söğüt sarmaşığı… bu Daozhang’a gitti.” Wangyue, Mo Ran’e baktı, “O gün, göl kenarında, sana geçmişte kötü biri olsan bile seni durdurmayacağımı ve yalnızca gelecekte iyiliği izlemeni umduğumu söyledim… ama aslında… aslında… Efendimin dileklerini izleyerek, kutsal silahlar yalnızca erdemli olanlara ait olmalı. Bu yüzden, umuyorum ki sen… sen…”
Mo Ran gördü ki konuşmak onun için zaten zordu ve bu yüzden lafını kesti: “Endişelenme, Kıdemli, anladım.”
Deniz adamı mırıldandı: “Güzel… güzel… o zaman ben… rahat uyuyabilirim…”
Göğe doğru baktı, dudakları hafifçe titriyordu.
“Derler ki biri Jincheng Gölü’ne silah aramaya gittiğinde, gölden bir yaratık… bir şey ister. İsteklerin çoğu… arayıcının ahlaki kişiliğini ölçmek içindir ama bazen istisnalar olur…”
Wangyue’nin sesi alçaldı da alçaldı, binlerce yılın onu, atlı karınca feneri gibi gözlerinden uçup geçti.
“Efendimle bir anlaşma yaptım; o gittiğinde, kalıp Jincheng Gölü’nü terk etmeden koruyacaktım… ama kim bin yıl üstüne bin yıl durup koruyacağımı bilebilirdi ki… gençliğimde dikkatle baktığım manzarayı, dağları, nehirleri… asla… tekrar… göremeyeceğim…”
Yalvaran gözlerle yavaşça başını çevirip Mo Ran’e baktı, gözleri sıcak bir ıslaklıkla parlıyordu.
O an, Mo Ran, aniden onun ne diyeceğini biliyordu.
Beklediği gibi, Wangyue kısık sesle konuştu: “Genç Daozhang, dağın eteğindeki erik çiçeği yıl boyu harika bir şekilde açar, gençken onları çok severdim. Çoktan kutsal silahını almana rağmen, yine de… bana…”
Mo Ran, evet, gidip sana bir dal getireceğim demek üzereydi.
Ama evet bile diyemeden, Wangyue’nin altın gözlerindeki ışık ansızın söndü.
Jiangnan’da, çiçek açan dal şeklindeki baharın hediyesinden başka bir şey yok.*
ÇN: Şiirden bir alıntı; Jiangnan, güzel bahar manzarasıyla övünen bir güney şehri.
Karlı tepeler uzaktan görkemle yükselmişti, parıldayan altın ışık, gölün yüzeyinde ışıldayarak dans ediyordu, doğan güneş kızıl renkli ışığıyla suları yıkarken, dalgalar ve serpintiler, ışınları kıpkırmızı parıltılara kırıyordu.
Wangyue ölmüştü.
Dünyanın yaratılışındaki ilk ejderhalardan biriydi, bir zamanlar dünyayı sarsacak kadar güçlüydü, bir zamanlar efendisine hizmetle boyun eğmiş ve onu dünyanın her köşesine taşımıştı. Herkes damganın onu teslim olaya zorladığını söylemişti ama o, Gouchen’e saygısından binlerce yıllık sözünü tutmuştu.
Bu uçsuz bucaksız dünyada, dünyanın kuruluşunu hatırlayan çok az kişi kalmıştı. Ama Wangyue biliyordu ki gerçek Yüce Gouchen’in damarlarında akan şeytani kana rağmen, annesi rızası dışında alınmıştı; şeytanlardan nefret ederdi ve şeytani işgale karşı Fuxi’nin yanında yer almıştı, kendi güçlü şeytan kanını kullanarak, Fuxi için ve yer yüzündeki şeytan ırkını silip süpürmesi için dünyadaki ilk gerçek kılıcı dövmüştü.
Ama cennet ve dünyanın birleşmesinden sonra, Fuxi, Yüce Gouchen’in yarı şeytan kanından dolayı ona karşı kuruntu ve dargınlık beslemişti. Yüce Gouchen aptal değildi; yüz yıl sonra, kendi isteğiyle tanrılar diyarından ayrılmış ve insanlar diyarına gelmişti.
Yolculuğu sırasında, sayısız acı ve katliam görmüştü. “Kılıcı” hiç yaratmaması gerektiğini düşünmüş ve vicdan azabıyla dolmuştu. Bu yüzden insanlar diyarındaki birçok silahı toplayıp Jincheng Gölü’ndeki cephaneye mühürlemişti, koruması için de Zhaixin Liu’yu ekmişti ve göldeki yaratıklara, kim silah aramaya gelirse gelsin, yalnızca erdemli olanların kazanmaya uygun olduğu talimatını vermişti.
Ama şimdi, Gouchen yoktu ve Wangyue de ölmüştü.
Şu andan itibaren, artık Jincheng Gölü’nde kutsal silah yoktu, merfolk yoktu. Tüm günahlar ve pişmanlıklar, tahribat ve bağlılık, Zhaixin Liu’nun gümbürtülü devrilişiyle duman ve kül gibi dağılmıştı.
Bir süre kimse konuşmadı. Yırtıcı kar fırtınasında, Jincheng Gölü’nün yanındaki taş yazıtta, parlak kızıl kelimeler—-“İlerideki Yol Zorlu”—- hala ilk gelip gördükleri gibi aynıydı ve gölün durulmuş yüzeyi, meydana çıkmış altında, bütün felaketi ve acıyı saklıyordu.
Tıpkı Ağaran Tepe’ye ilk tırmandıkları gibi, “İlerideki Yol Zorlu”nun arkasına saklanmış kanlı hikâyeden tamamen bihaberlerdi.
Mo Ran gökyüzüne baktı: geçmiş hayatında, Wangyue ona güçlü, uzun bir kılıç vermişti ama bu hayatta gördüğü kılıç yalnızca sahteydi ve gerçek olanı çoktan, daha o göremeden, Zhaixin Liu tarafından yok edilmişti.
Kısa bir süre geçti ve zihni davetsiz anıları hatırlattı.
O yıl, Jincheng Gölü’ne silah aramaya gelmişti.
Wangyue suyun üstünde belirmiş, zarif ve arkadaş canlısı altın rengi gözleriyle onu incelemişti ve sonra—-
“Dağın eteğindeki erik çiçekleri çok güzel açar, bana bir dal getirebilir misin?” demişti.
Mo Ran gözlerini kapattı ve bir kolunu onları örtmek için kaldırdı.
Geçmiş hayatında gölün altında olan olayları bilmiyordu ve yalnızca Wangyue’nin isteğinin anlamsız bir gösteriş olduğunu düşünmüştü…
Sisheng Tepesi’ne dönmeden önce günler geçmişti.
Chu Wanning’in omzu ağır yaralıydı ve üç genç de bitkindi bu yüzden dönmeden önce Dai Şehri’nde birkaç gün dinlendiler.
Xue Meng, Xue Zhengyong ve Wang Hanım’a olanları anlatmamıştı; her zamanki gibi gururluydu, ebeveynleri hayal kırıklığına da uğrasa sempati de duysa, ona göre yarasına tuz basmak olurdu. Chu Wanning fark etti ve kalbi acıdı ve bu yüzden kendini gün boyu eski kitaplara ve parşömenlere gömerek Xue Meng için kutsal silah bulmanın ya da bir faniye, kutsal bir silahla baş edebilecek bir güç vermenin yollarını aradı.
Bundan başka, kimdi bu sahte Gouchen ve esas benliği neredeydi? Ve “beyaz satranç taşı”nın patlamadan önce söylediği son şeyin arkasındaki anlam neydi?
Endişe edilecek çok fazla şey vardı; Kızıl Nilüfer Köşkü’nün kütüphanesindeki su saati damlayıp giderken, mum tüm gece yanmış, karman çorman karalanmış parşömenler yerlere fırlatıp atılmıştı ve dosyaların derinliklerinde Chu Wanning’in bitkin yüzü vardı.
“Yuheng, omzunun olduğu duruma bak, fazla umursamaz olma.” Xue Zhengyong bir fincan sıcak çay tutarak yanına oturdu ve telaşla gevezelik etti, “Kıdemli Tanlang şifa sanatlarında harikadır, biraz zaman ayır ve ona bir göster.”
“Gerek yok, çoktan iyileşmeye başladı.”
Xue Zhengyong dilini şaklattı: “Bu işe yaramaz, kendine bir bak, döndüğünden beri berbat görünüyorsun. Seni gören on insandan dokuzu ölmek üzereymişsin gibi göründüğünü söylüyor. Bana sorarsan, bu yarayla ilgili tuhaf bir şey var, bir tür zehir ya da onun gibi bir şey olabilir, dikkat etmende yarar var.”
Chu Wanning yukarı baktı: “Ölmek üzere gibi mi görünüyorum?” Durakladı ve soğukça gülümsedi, “Bunu kim söyledi?”
Xue Zhengyong: “…”
“Aiya, Yuheng, her zaman metalden yapılmışsın da diğer herkes kağıttan yapılmış gibi davranmasan olmaz mı?”
Chu Wanning: “Kendi sınırlarımı biliyorum.” dedi.
Xue Zhengyong duyulmaz bir şeyler mırıldandı, büyük ihtimalle dudak hareketlerine göre “sınırlarını biliyormuş götüm” demişti. Neyse ki Chu Wanning göremeyecek kadar, dikkatini kitabına vermişti.
Xue Zhengyong geç olduğunu görene kadar ve karısına eşlik etmeye gitmek için kalkana kadar bir süre daha sohbet ettiler. Gitmeden önce biraz daha velvele yaptığından emin oldu: “Yuheng, çok geçe kalma. Meng-er seni böyle görürse suçluluktan ölecek.”
Chu Wanning zevkle onu görmezden geldi.
Bunun gibi buzdan bir çiviyle tanışmış olduğundan Xue Zhengyong beceriksizce başını kaşıdı ve gitti.
Chu Wanning biraz ilaç içti ve sonra masaya dönüp başının dönmeye başladığını hissedene kadar araştırma yapmaya devam etti. Alnını bir eliyle destekledi, midesi bulanıyordu.
Ama mide bulantısı çabucak geçti bu yüzden bunu yorgunluğa vurup önemsemedi.
Gece ilerledi ve sonunda devam etmek için fazla sersemlemişti, kaşları sıkıca birbirine çekilmiş biçimde uyuyakaldı, kalın kitaplardan oluşan küçük bir dağın yanında sarkan kol yenlerini başına yastık yapmıştı, bitmemiş bir parşömen hala dizlerinde yatıyordu, cübbesinin kenarı su dalgası gibi yere dökülüyordu.
O gece, rüya gördü.
Bu rüya diğerlerine benzemiyordu, net ve belirgindi, neredeyse gerçek gibiydi.
Sisheng Tepesi’nin Sadakat Salonunda duruyordu ama Sadakat Salonu, kendi bildiğinden bir şekilde farklıydı, çoğu mobilya ve detaylar değişmişti. Ama bakmaya fırsat bulamadan önce, kapılar kendiliğinden açıldı, kıpkırmızı perdeleri rüzgarıyla salladı.
Biri içeri girdi.
“Shizun.”
Bu kişinin yakışıklı bir yüzü, mor tonlu kapkara gözleri vardı. Genç bir adamdı ama dudak kenarlarını kıvırdığında neredeyse çocuksu oluyordu.
“Mo Ran?”
Chu Wanning ayağa kalktı ve neredeyse yanına gitmek üzereydi ama el ve kol bileklerinden, ruhani güç akan dört parça metal zincirle kilitlenmiş olduğunu fark etti, olduğu yere zincirlenmişti ve hareket etmesini engeller duruma getirmişti.
Şok ve ardından taşan bir öfke takip etti, Chu Wanning inanamayarak zincirlere baktı, öfke, ifadesini büküyor ve sözcüklerini geri tıkıyordu, başını kaldırıp sertçe konuşmadan önce bir süre geçti: “Mo Weiyu, ne yaptığını sanıyorsun? Hemen beni çöz!”
Ama o kişi, öfkeli haykırışlarının hiçbirini duymamış gibi davrandı, uzun adımlarla ilerleyip Chu Wanning’i çenesinden kavrarken yüzünde tembel bir gülümseme ve bir çift gamze vardı.
Yazarın Notları:
Bonus Karakter Kartı #3:
Yüce GoCheng (gerçek olanı, sahtesi değil)
Nezaket İsmi: Yok
Lakap: Şaka mı yapıyorsun?
İş: Dünya silahlarının toplayıcısı, savaşların komutanı, kılıç dövme sanatları ustası, doğru yolların koruyucusu.
Kısaca: Makas biler~bıçak biler~*
ÇN: Bileyicilerin sokaklardan geçerken söylediği kafiyeli bir şarkı.
Toplumdaki Görünüşü: Silahlı güçlerin lordu
Kısaca: Çin’in 1 numaralı silah şirketinin başkanı
Sevdikleri: Şiir
Favori yemeği: Tarım tanrısının beş buğdaygili
Sevmedikleri: Savaş
Ayrıca sevmediği: İşsizlik
En acı verici şey: Savaş olmadığından işsizlik
Boy: Tanrıların boyu cennetin sırrıdır, sızdırılamaz
