※※※
Bu Shi Mei [isim] o tür bir shimei [küçük kız kardeş] değildi.
Shi Mei hakikaten erkekti ve sekte katıldığı zaman düşünüldüğünde, aslında Mo Ran’in shixiong’uydu.
Bu kadar talihsiz bir isme sahip olmasının nedeni Sisheng Tepesi Lideri’nin bilgisizliğinden kaynaklanmaktaydı.
Shi Mei bir yetimdi ve Tepe Lideri onu vahşi doğada bulmuştu. Zayıf ve hasta bir çocuktu ve bu yüzden Tepe Lideri, mütevazı isimler daha kolay bir yaşam sağladığı için bu çocuğa mütevazı bir isim vermeyi düşünmüştü.
Çocukken çok güzeldi, tatlı bir genç kız gibi, sevimli ve çekiciydi. Çok düşündükten sonra, lider sonunda Xue Ya* adını bulmuştu.
Ç/N: 丫[Ya] örneğin, 丫头 [Yatou] “küçük kız” demek.
Xue Ya büyüdükçe, daha da güzelleşmişti. İnce bir figürü vardı ve kaşlarının bitişi ve gözlerinin köşeleri biçimliydi ve ona zarif bir hava veriyordu. Genel olarak çarpıcı ve eşsiz bir doğal güzelliğe sahipti.
Köylerdeki kaba, kültürsüz çiftçiler Xue Ya adını kullanmanın yanlış olduğunu düşünmüyorlardı ama hiç kimse “Köpek Taşakları” veya “Çelik Yaraklar” adlı efsanevi bir güzelliği duymuş muydu?
Diğer sekt müritleri bunun uygun olmadığını düşünmüşlerdi ve yavaş yavaş ona “Xue Ya” demeyi bırakmışlardı. Ancak Tepe Lideri tarafından bahşedilen bir isim olduğu için, değiştirmeye cesaret edememişler ve bu yüzden yarı şaka yollu olarak ona Shi Mei demeye başlamışlardı.
Shi Mei şöyle, Shi Mei böyle; bir süre sonra, ince düşüncesinden, Tepe Lideri uzun kol yenlerini sallamış ve nazikçe teklif etmişti, “Xue Ya, neden adını kesin olarak Shi Mei olarak değiştirmiyorsun? Cahil anlamına gelen meng mei kelimesinden “mei” karakterini kullanmaya ne diyorsun?”
Bir de sormaya cesareti vardı… hangi normal insan böyle bir isimden nefret etmezdi? Yine de Shi Mei tatlı bir mizaca sahipti ve Tepe Lideri’nin, inanılmaz bir şey yaptığını düşünerek onu heyecanlı bir neşeyle izlediğini görünce, Shi Mei’in reddetmeye yüreği elvermemişti. Kırgın hissetse bile, Tepe Lideri’ni utandıramazdı, bu yüzden diz çökmüş ve ismi lütufla kabul etmişti. O günden sonra adı Shi Mei olarak değiştirilmişti.
Siyah pelerin içindeki kişi birkaç kez öksürdü, sonunda nefesini düzenledi. Bakışları Mo Ran’in üzerine düştü. “Mn? A-Ran? Burada ne yapıyorsun?”
İnce bir organze kumaşı tabakasının arkasında, kaynak suyu kadar yumuşak ve gece yıldızları kadar parlak, bir çift göz Mo Ran’in kalbinin derinliklerine nüfuz etti.
Bu bakışla, Taxian-Jun’un gizli duyguları ve hassas sevgisi üzerindeki mühür aniden kırılmıştı.
Shi Mei idi.
Hata yoktu.
Mo Ran bir hergeleydi. Geçmiş yaşamında birçok erkek ve kadınla oynaşmıştı. Çok fazla seksten ölmemesi onun için bile bir sürprizdi.
Ancak kalbini verdiği tek kişiye dokunmaya cesaret edememişti.
O ve Shi Mei yakındı, ilişkileri belirsiz bir şekilde romantikti. Ancak, Shi Mei’in ölümüne kadar, Mo Ran sadece elini tutmuştu ve bir keresinde dudakları bir öpücükle değdiğinde, bu bir kazaydı.
Mo Ran, Shi Mei saf ve nazik iken kendisinin kirli ve lekeli olduğunu düşünmüştü; Mo Ran onunla birlikte olmak için uygun değildi.
Hayattayken, Shi Mei, Mo Ran tarafından değer görüp el üstünde tutuluyordu ve ölümünden sonra çok daha fazla kıymete binmişti. Sonrasındaysa Taxian-Jun’un ay ışığı haline gelmişti. Umutsuzca onun anılarını yeniden yaşamaya çalışmasına bakılmaksızın, ölenler hâlâ geçmişe aitti, bir yığın topraktan başka bir şeye dönüşmemişti. Aşağıdaki Yeraltı Dünyası’nda, bu şeffaf figürün izleri uzun süredir gizlenmişti.
Ama şu anda, Shi Mei bir kez daha canlı olarak önünde duruyordu. Sadece büyük bir çabayla Mo Ran tüm iradesiyle duygularını bastırabilir, kendini kısıtlayabilirdi.
Mo Ran, Shi Mei’in ayağa kalkmasına yardım etti ve pelerinindeki tozu silkeledi, kalbi neredeyse fiziksel bir acıyla ağrıyordu.
“Eğer burada olmasaydım sana daha da zorbalık yaparlardı! Onlara neden vurmadın?”
“Onlarla önce uzlaşmayı denemek istedim…”
“Bu insanlarla mantıklı olamazsın! Yaralandın mı? Neresi acıyor?”
“Öhö öhö, A-Ran, ben… ben iyiyim.”
Mo Ran başını çevirdi, ifadesi vahşiydi. Efsunculara, “Sisheng Tepesi’nden birine el uzatmaya cüret mi ediyorsunuz? Küstahlığın bu kadarı,” dedi.
“A-Ran… umursama…”
“Siz çocuklar kavga etmek ister misiniz? Hadi öyleyse! Dövüşün benimle!”
Efsuncular grubu Mo Ran’den sadece bir darbe almıştı ancak bir darbe, efsun becerilerinin kendilerinin çok ötesinde olduğunun farkında olmalarını sağlamak için yeterliydi. Onunla kavgaya girmekten korkarak geri çekildiler.
Shi Mei içini çekti ve “A-Ran, kavga etmeyi bırak, affet ve unut,” dedi.
Mo Ran, Shi Mei’e döndü ve kalbinde bir tür sıkıntı hissetmekten kendini alamadı, gözlerinin köşeleri tamamen sıcaktı.
Shi Mei her zaman iyi kalpli olmuştu. Geçmiş yaşamında, ölüm döşeğindeyken, herhangi bir kızgınlık ya da nefreti yoktu. Mo Ran’i, Shi Mei’in hayatını açıkça kurtarabilecek olan ama onun yerine parmağını kıpırdatmamayı tercih ederek yanlarında dikilen Shizun’dan nefret etmemeye ikna etmeye çalışmıştı.
“Ama onlar…”
“İyiyim işte, gördün mü, hiçbir şey olmadı. Daha az sorun yaşamak, daha fazla sorun yaşamaktan daha iyidir, lütfen bu shige’yı dinle.”
Mo Ran iç çekti. “Tamam, seni dinleyeceğim, söylediğin her şeyi dinleyeceğim.” Başını salladı, ardından efsunculara bir bakış attı. “Duydunuz mu? Shige’m sizin adınıza müsamaha göstermem için yalvardı! Derhal kaybolun! Neden hâlâ burada dikiliyorsunuz? Size gidene kadar eşlik etmemi mi bekliyorsunuz?”
“Evet evet! Gidiyoruz, gidiyoruz!”
“Bekleyin,” dedi Shi Mei efsuncu grubuna.
Shi Mei’i dövdükten sonra kolayca gitmelerine izin vermeyeceklerini düşünmüşlerdi. Böylece yere diz çöktüler ve eğilerek, “Xianjun, xianjun!* Yanılmıştık, cahildik. Lütfen bizi bırak!” dediler.
Ç/N: Normal insanların efsunculara hitap şekli.
“Sizinle akıl yürütmeye çalıştığımda beni dinlemediniz.” Shi Mei içini çekti. “Birinin çocuğunu kaçırdınız, ebeveynlerinin kalbini kırdınız. Vicdanınızda bununla nasıl yaşayabilirsiniz?”
“Üzgünüz! Üzgünüz! Xianjun, bir hata yaptık! Bir daha asla yapmayacağız! Bir daha asla yapmayacağız!”
“Bundan böyle temiz bir hayat yaşamalısınız, daha da kötü işler yok, anlıyor musunuz?”
“Elbette! Bize iyi bir ders verdin! Biz, biz dersimizi aldık! Dersimizi aldık!”
“O halde, lütfen bu Hanım’dan özür dileyin ve çocuklarını özenle iyileştirin.”
Ve böylece olay nihayet sona erdi. Mo Ran, Shi Mei’in atının üzerine çıkmasına yardım etti, sonra mola yerinden bir tane daha kiraladı. İkisi yan yana, sektlerine geri döndüler.
Ay gökyüzünde parlıyordu, ışığı yapraklardan geçerek patikaya serpiliyordu.
Giderlerken Mo Ran, içinde büyüyen bir sevinç hissetmeye başlamıştı. Başta Shi Mei’i Sisheng Tepesi’ne dönene kadar göremeyeceğini düşünmüştü. Shi Mei’in ayak işleri için dağın aşağısına inmesini ve şans eseri rastlaşmayı beklememişti. Bu sadece Mo Ran’de kendisinin ve Shi Mei’in gerçekten birbirinin kaderinde olduğuna dair inancını güçlendirmişti.
Shi Mei ve kendisi şu anda teknik olarak birlikte olmasalar da geçmiş yaşamlarında zaten öpüşmüşlerdi. Tüm işaretlere göre, bu yaşam boyunca da düzgün bir şekilde seyredecekti, hepsi sadece bir zaman meselesiydi.
Endişelenmesi gereken tek şey Shi Mei’i korumaktı, her şeyin Shi Mei’in Mo Ran’in kollarında öldüğü zamanki gibi olmadıklarından emin olmaktı…
Shi Mei’in, Mo Ran’in yeniden doğacağını bilmesine imkân yoktu ve onlar geri dönerken her zaman yaptığı gibi onunla sohbet etti. Kısa bir süre sonra Sisheng Tepesi’nin eteklerine vardılar.
Kim, gecenin köründe, dağın kapısının önünde duran, tehditkâr bir bakışla onlara bakan birinin olacağını düşünürdü.
“Mo Ran! Sonunda geri dönmek aklına geldi mi??”
“Eh?”
Mo Ran başını kaldırdı. Ah! Göklerin öfkeli küçük sevgilisi.
Bu genç Xue Meng’dan başkası değildi.
Ölmeden önce gördüğüyle karşılaştırıldığında, bu on beş yaşındaki versiyonu çok daha asi ve yakışıklıydı. Siyah tabanlı ve mavi süslemeli bir dizi hafif zırh giymişti, yüksek at kuyruğu gümüş bir saç tokası ile bağlanmıştı. Bir aslan başı ile süslenmiş bir kemer, güçlü ve ince beline bağlanmıştı, tozluklar bileklerine ve ayak bileklerine sarılmıştı. Sırtındaki ince bir eğri kılıç soğuk bir ışıkla parladı ve sol kolundaki bir ok kılıfı gümüşüyle ışıldadı.
Mo Ran sessizce düşünerek iç çekti.
Hmm, gösterişli.
Xue Meng genç de olsa yetişkin de olsa gerçekten gösterişli.
Şuna bir bak; uyumak yerine, tüm zırhını giymiş. Ne yapıyor? Bir sülünün çiftleşme çağrısını sergilemek için mi buraya geldi? Kuyruğunu gösteren bir tavus kuşu gibi mi?
Mo Ran, Xue Meng’ı sevmezdi. Xue Meng da onu sevmezdi.
Mo Ran gayri meşru bir çocuktu. Küçükken babasının kim olduğunu bilmiyordu. XiangTan’daki bir eğlence evinde* garip işler yaparak geçimini sağlamıştı. Sadece on dört yaşındayken akrabaları tarafından bulunmuş ve Sisheng Tepesi’ne getirilmişti.
ÇN: Eğlence Evi: Kızların şarkı söyleyip enstrüman çalarak ve bazen de bedenlerini satarak efendileri eğlendirdikleri bir kurum. Bir Geyşanın Anıları filmini hatırlayın.
Öte yandan Xue Meng, Sisheng Tepesi’nin Genç Efendisi ve Mo Ran’in kuzeniydi. O bir dehaydı, insanlar ona “göklerin sevgilisi” ve “anka kuşunun oğlu” diyorlardı. Bir efsuncu için, ilk üç yıl temelleri öğrenmek için harcanırdı. Ruhani bir öz oluşturmak ise on yıl alırdı. Xue Meng’ın doğuştan gelen yeteneği ile tüm bunları başarması sadece beş yıl sürmüştü.
Ama Mo Ran’in gözünde ister bir anka kuşu ister tavuk, tavus kuşu veya ördek olsun, hepsi kuştu. Tek fark tüylerinin ne kadar uzun olduğuydu.
Ve böylece Mo Ran, Xue Meng’ı bir kuş olarak görmüştü.
Xue Meng ise Mo Ran’i bir köpek olarak görmüştü.
Belki de aileden gelen bir genden ötürüydü, ama Mo Ran de Xue Meng’dan bile şok edici bir şekilde yetenekliydi.
Mo Ran ilk geldiği zaman, Xue Meng kendini yüksek sınıf olarak görüyordu. Daha yetenekli, daha eğitimli, daha güçlü ve daha yakışıklıydı. Nasıl cahil, pasaklı, serseri bir kuzenle kıyaslanabilirdi?
Böylece bu narsist anka kuşu görevlilerine övünmüştü, “Dinleyin, bu Mo Ran boş gezenin boş kalfası, mutlak bir sokak kırması. Onunla ilgilenmenize izin yok. Sadece bir köpekmiş gibi davranın.”
Görevliler, “Genç Efendi haklı, şu Mo Ran çoktan on dört yaşında. Efsun uygulamasına daha yeni başladığından, on yıl boyunca temelleri incelemesi ve ruhani öz oluşturmak için yirmi yıl daha beklemesi gerekecek. O zamana kadar, Genç Efendi zaten yükselmiş olacak ve o sadece aşağıdan izleyebilecek.”
Xue Meng alayla gülümsemişti. “Yirmi mi? Hıh, bu çöp parçasına bakarsak, ruhani bir öz bile oluşturabileceğinden şüpheliyim.”
Kim bu çöp parçasının Shizun ile sadece bir yıl çalıştıktan sonra ruhani özünü kazanacağını düşünürdü ki.
Anka kuşu yıldırım çarpmış gibi hissetmişti. Sert gerçeği sindirmek zordu.
Ve bu yüzden gizlice diğerine küfredip kılıcının üzerinde seyahat ederken düşmesi için dili bükülene kadar lanetler okudu.
Mo Ran’i her gördüğünde, küçük anka kuşu Xue Meng gözlerini devirmeye engel olamazdı ve küçümsemesi üç mil öteden duyulabilirdi.
Mo Ran bu çocukluk anılarını hatırladığı gibi, keyifle gözlerini kısmaktan kendini alamadı. Bu kadar önemsiz şeyleri yaşayalı çok uzun zaman olmuştu. On yıllık yalnızlıktan sonra, geçmişten gelen tatsız şeyler bile ona çok tatlı gelmişti.
Xue Meng’ı fark eden Shi Mei, atından indi, bambu şapkasını indirdi ve eşsiz bir yüzü ortaya çıkardı.
Kendi kendine dışarı çıkmak için böyle giyinmesi mantıklıydı. Mo Ran, bu kişinin gerçekten çekici olduğunu, bu dünyanın dışında bir güzellik olduğunu düşünerek, sevinç ve özlem hissederek yandan bir göz attı.
Shi Mei, Xue Meng’ı “Genç Efendi,” diye selamladı.
Xue Meng başını salladı. “Döndün mü? İnsan ayı olayıyla ilgilendin mi?”
Shi Mei gülümsedi. “A-Ran’in yardımı sayesinde halledildi.”
Xue Meng’ın gururlu ve yüce bakışları bir bıçak gibi keskindi. Bakışları Mo Ran üzerinde bir aşağı bir yukarı gezdi, sonra hemen başka tarafa baktı. Kaşlarını çattı, yüzü hoşnutsuzluk içinde buruştu, sanki Mo Ran’e bir kez daha bakmak gözlerini lekeleyecek gibiydi.
“Shi Mei, geri dön ve dinlen. Onunla takılmayı bırak, o küçük bir hırsız. Onunla takılırsan sadece kötü şeyler öğreneceksin.”
Mo Ran hiçbir zayıflık göstermedi ve alaycı bir şekilde, “Eğer Shi Mei benden öğrenmeyecekse, o zaman senden mi öğrenmesi gerekiyor? Gecenin ortasında tam zırh giymiş, kuyruğunu kuş gibi kabartıyorsun. Göklerin Prensi mi…? Hahaha! Daha çok Göklerin Prensesi gibi!”
Xue Meng öfkeliydi. “Mo Ran! Ağzından çıkanlara dikkat et! Burası benim evim! Kim olduğunu sanıyorsun?!”
Mo Ran bir an düşündü, parmaklarıyla sayarak, “Ben senin kuzeninim. Bunu düşünürsen, aslında senden daha üst sıralarda yer aldım.”
Xue Meng sanki yüzüne köpek boku sıçramış gibiydi. Kaşlarını çattı ve sert bir şekilde, “Senin gibi bir kuzeni kim ister? Kendini övme! Benim gözümde çamurda yuvarlanan bir köpekten başka bir şey değilsin!” dedi.
Xue Meng, diğer insanlara köpek demeyi gerçekten seven biriydi. Köpek dölü, köpek şeyi, kancık çocuğu gibi, bu tür hakaretler ağzından kolayca çıkardı. Mo Ran kayıtsız bir şekilde kulağını kaşıdı; uzun zamandır bu şeylere alışmıştı. Fakat yanlarındaki Shi Mei oldukça garip hissediyordu. Alçak sesle ve alaycı bir şekilde bazı yatıştırıcı sözler söyledi, Xue Meng nihayet erdemli gagasını kapattı.
Shi Mei gülümsedi, sonra nazikçe sordu, “Genç Efendi, çok geç oldu. Birini mi bekliyorsunuz?”
“Başka ne yapabilirim? Ayı mı izleyeceğim?”
Mo Ran kahkahalara boğuldu. “Böyle giyinmiş olmana şaşmamalı, randevunu bekliyorsun! Ay, kim bu şanssız? Ona acıyorum. Hahahahaha.”
Xue Meng’ın ifadesi karardı ve patladı “Sen!”
“…Ben mi?”
“Seni bekliyorum, bu konuda ne yapacaksın?”
Mo Ran: “…………………………… ???”
※※※
Çevirmen: littleowlsekai
※※※
