Yin’in dünyasını Yang’dan ayıran bu ince katman, çoktan bir zamanlar olduğu gibi sağlam bir bariyer olmaktan çok uzaktı ve ara sıra olan yırtıklar ve boşluklar, efsun dünyasından herhangi bir uyarıyı neredeyse hiç gerektirmeyen yaygın oluşumlardı.
Ama şimdi, kanlı bir göz gökleri doğruca yırtmıştı, enkaz havada dönerken, gökyüzünü ve dünyayı anında doğal olmayan, ürkütücü bir renk tonuyla büyülemişti.
Her nesilde bir kez olan bir musibet, Semavi Yarık!
Mo Ran dışında kimse şahsen böyle devasa bir felâkete şahit olmamıştı. Ve bu yüzden, ak saçlı başıyla Li Wuxin olsun, sayısız savaşa girmiş Xue Zhengyong olsun, yukarı efsun dünyasının Rufeng Klanı ya da aşağı efsun dünyasının Sisheng Tepesi olsun, burada toplanan bin küsur insanın her biri donakalmıştı, tamamen ne yapacaklarını bilemez haldeydiler.
Fakat Mo Ran daha da dehşete kapılmıştı, yıldırım çarpmışa dönmüştü; neredeyse geçmiş yaşamdan onu yıkayan kanın yoğun ve pis kokusunu, acımasız katliamı, dökülen sonsuz kanı hissedebiliyordu–––
Bu oydu! Tamamen aynı Semavi Yarık’tı!
Bu, önceki hayatta Shi Mei’in öldüğü zamandı. Chu Wanning’le birlikte bariyeri onarmaya çalışıyordu, fakat sınırlı ruhani enerjisi olduğundan, yayılan hayalet ve şeytan kitleleri tarafından karşı saldırıya uğramış ve çok yüksekten düşmüştü…
Ancak bunun henüz gerçekleşmemesi gerekiyordu, bir üç yıl daha değil! Mo Ran o karlı geceyi öyle net hatırlıyordu ki––Yılbaşı Gecesi’nden hemen sonraydı, karlı zemin boyunca saçılmış kullanılmış maytapların kırmızı parçaları ve hâlâ havada olan dumanın belli belirsiz kokusu vardı. Daha bir gece önce herkesle birlikte Yeni Yıl’ı kutlamış, bu vesile için ayrılmış Tusu Şarabı’ndan içmişti.
Mo Ran yukarı baktı, hafif çakırkeyifti.
Mumun sıcak ışığının altında, Shi Mei’in gözleri kaynak suları gibiydi, her açıdan narin ve sevgi doluydu.
Sisheng Tepesi kahkaha ve şenlikle capcanlıydı.
O zamanlar bunun harika olduğunu düşünmüştü. Sevdiği kişiye asla açılmasa bile, hayatının geri kalanında sadece yan yana durup ona, tıpkı şimdi olduğu gibi, uzaktan bakmakla bile mutlu olurdu.
Şenlikler sona erdi ve müritler dağınık gruplar halinde geri döndü. O ve Shi Mei, Mengpo Salonu’nda baş başa kalmışlardı, karlı zeminden yansıyan ay ışığı yollarını aydınlatıyordu. Shi Mei biraz üşümüş gibiydi, bu yüzden dış cübbesini çıkardı ve tek kelime etmeden omuzlarına sardı. Ve sistemindeki alkolden dolayı cesaretlenmişti, her zamankinden daha fazla bakış atıyordu.
Taze kar gibi güzel, saf ve dokunulmaz.
“A-Ran.”
“Hım?””
“Bugün biraz fazla içtin.”
“Haha, öyle mi?” Mo Ran biraz güldü, ancak kahkahalarının geri kalanı boğazında solmuştu.
Çünkü Shi Mei biraz soğuk olan elleriyle yüzünü kavramış, zaten sıcak olan yanaklarının daha da ısınmasına sebep olmuştu. Mo Ran’in gözleri fal taşı gibi açıktı ve bedeninden ürperti geçti.
Shi Mei gülümseyerek konuştu, “Mhm, kendine bir bak, sadece üç kupa içtin ve yüzün kıpkırmızı.”
“Bi-biraz sıcak gibi.”
Mo Ran sersemce başını kaşıdı, yüzü daha da çok yanıyordu.
O zamanlar çok kolay memnun olurdu, yani birinden hoşlandığında hislerine karşılık almasına gerek yoktu, daha fazlasını hayal etmeye cüret etmezdi.
O kişi yalnızca yüzüne dokunuyordu ve çoktan gökler tarafından kutsanmış gibi hissediyordu, sözcükler onu terk ettiğinden dalgınca güzünü dikmiş bakıyordu.
Kapkara gözleri hayret ve minnettarlıkla sulanmıştı.
Mürit konutlarının önünde, birbirlerine iyi geceler dileklerini ilettiler. Shi Mei gitmeden önce ona gülümsemek için döndü, cübbesine sarınmıştı ve kardaki ay ışığının güzel ışıltısı, arkasından parlıyordu.
“A-Ran.”
Gitmek üzereydi, fakat adını duyunca, bir şeyleri kaçıracağının korkusuyla, neredeyse panik içinde, bir topaç gibi hızlı bir şekilde döndü.
“E-evet!”
“Cübbeni ödünç verdiğin için teşekkür ederim.”
“Önemli değil! Zaten sıcaklamıştım!”
“Ve” Shi Mei’in bakışları daha da yumuşadı, öyle sıcaktı ki neredeyse uzun kışı kovalayacak gibiydi, “A-Ran, aslında, ben…”
BAM!
Uzakta bir havai fişek patladı.
Mo Ran ne dediğini duyamadı; ya da muhtemelen Shi Mei başka bir şey söylememişti.
Her şey tekrar sessizleştiğinde, Shi Mei çoktan odasının kapısını açıyordu.
Mo Ran panikle seslendi, “Bekle, az önce ne dedin?”
Ancak Shi Mei hiç ona özgü olmayan bir şekilde alay ederek yanıtlarken gözlerini kırpıştırmıştı, “İyi şeyler yalnızca bir kez söylenebilir.”
“Shi Mei–––“
Ancak bu ruh cezbeden kişi ses çıkarmadı, soğuk geçirmez perdenin altından, zarif yüzünün sadece alt yarısı görünürken konuşmuştu.
Mo Ran’in hayatının geri kalanı boyunca hatırlayacağı yumuşak bir gülümseme taşıyordu.
“Geç oldu, yatacağım. Hâlâ söylemek istiyor gibiysem sabah söylerim.”
Durakladı, yumuşak kirpikleri mimoza yaprakları gibi alçaldı.
“O zaman sana söyleyeceğim…”
Ama kim o sabahın Semavi Yarığı getireceğini bilebilirdi.
Nihayetinde, Mo Ran, Shi Mei’in söyleyeceği şeyi hiç duyamamıştı ve hayatının en narin rüyası parlak kan kırmızısına boyanmıştı.
Yarı açık perdenin arkasındaki Shi Mei’in gülümsemesinin ne kadar güzel ve zarif olduğunu kaç kez hayal etmişti; gaipten şeyler görüp görmediğinden emin olamamıştı ama o gülümsemenin sonsuz hisler barındırdığını düşünmüştü.
Acı dolu hayatının geri kalanında defalarca bu hayalinin geri kalanını düşlemişti.
Rüyasında, Shi Mei ondan hoşlandığını söyler ve sırıtarak, mutlu bir şekilde uyanırdı, o an o kadar mutlu olurdu ki Shi Mei’in öldüğünü, artık geri dönüş olmadığını bile unuturdu.
Mutlu bir şekilde sırıtarak, hayatlarının geri kalanını düşünürdü, sevdiği kişiye yaptığı nefis yemekleri düşünürdü, sonuçta böyle önemli şeyler düşünmeye değerdi.
Fakat sonra, sırıtır ve sırıtır, gözyaşları akmaya başlardı.
Yüzünü ellerine gömdü.
O karlı Yılbaşı Gecesi’nde, rüzgârda dağılan sözleri asla bilemeyecekti.
Sonsuz Cehennem, binlerce kilometre yoğun bulutları yırtarak açılmıştı.
Sayısız kötü ruh ve şeytanî zebani, bir şehri kuşatmaya gönderilmiş bir birlik gibi yarıktan içeri dökülüyorlardı. Etrafındaki çığlıklar Mo Ran’i aniden anılarından silkeledi.
Neredeyse delirmişçesine, çılgın gibi bağırdı, kaotik, çalkantılı kalabalığın arasından istemsiz bir panikle, arıyordu–––
“Shi Mei!!!”
“Shi Mei–––!!! Shi Mingjing!!!”
“Neredesin? Neredesin?”
Neden bilmiyorum ama Semavi Yarık üç yıl erken geldi.
Şu anki halimle seni koruyup koruyamayacağımı bilmiyorum.
Fakat tekrar incinmene katlanamam, tekrar ölmeni izleyemem…
N’olur, yaşa…
Seni koruyabilecek kadar güçlenememek benim suçumdu, aptaldım, iyice düşünmedim, bunun olabileceğini düşünmedim, neredesin…
“A-Ran…”
Çarpan silahların arasından, belli belirsiz bir ses duydu.
“Shi Mei!!!”
Oradaydı, Xue Meng’ın yanındaydı, onları sudan bir siperle kötü ruhların saldırısına karşı koruyordu. Mo Ran ona doğru koştu, gözü başka hiçbir şeyi görmüyordu, boğazı düğümlenmişti ve gözleri batıyordu.
“Seni lanet olası mankafa, çabuk buraya gel ve yardım et!” Xue Meng on adamın kudretiyle savaşıyordu, ancak ceset dalgaları durmak bilmeyen bir gelgitti ve dişlerini sıkarak konuşurken alnında daha da fazla ter beliriyordu, “Acele et!”
Daha fazla konuşmasına gerek yoktu; Mo Ran havaya sıçradı ve kızıl bir parlamayla Jiangui çağrısını yanıtladı.
Söğüt salkımları savurdu ve kutsal silah tek kırbaçla bütün bir habis hayalet sırasını yok etti, hepsini bir anda toza dönüştürdü. Mo Ran, Shi Mei’e bağırmak için başını çevirdi, “Yakın dur, arkama geç!”
“Shizun’a yardım etmek istiyorum…”
“GİTME!!!” Sözleri Mo Ran’in yüreğine indirmişti!
Bu savaşta kesinlikle Chu Wanning’in yakınındaki herhangi bir yere gitmesine izin vermeyecekti, bu kez olmaz.
Geçmiş yaşamdan anıları önündeki manzarayla örtüşmüş ve harmanlanmıştı.
–––O zaman da aynı şeyi söylemişti.
“Shizun’a yardım etmek istiyorum…”
“Peki, acele et, Shizun’la orada daha güvende olursun, onunla kal ve bırak seni korusun.”
Ne saçma ama…
Bırak seni korusun.
Chu Wanning, Chu Wanning, Mo Ran her olasılığı planlayıp hesaplamıştı, ama o kişinin Chu Wanning olduğunu düşünmeyi unutmuştu!
Soğukkanlı ve kalpsiz.
Aklı “sıradan insanlarla” dolu, ama kendi ölmekte olan müridini korumayı bile umursamıyor!
“Oraya gitme! O başının çaresine bakabilir!”
Tüm başı, iki yaşamın örtüşen görüntülerinden dolayı uyuşmuştu. Gözleri kan çanağıydı, Mo Ran, Shi Mei’e doğru kükredi, “HİÇBİR YERE GİTME, TAM BURADA KAL!”
“Ama Shizun şu anda gücünün çoğunu tüketti…”
“O yaşayacak! Sadece kendin için endişelen!”
Konuşurken, karanlık bir şekilde kaşlarını çatarak, kabaran hortlak dalgalarına başka bir güçlü kırbaç darbesi indirdi, et ve kan havaya uçmuştu ve beyin parçaları yerlere saçılmıştı.
Şu anki ruhani gücü, geçmiş yaşamında olduğundan dağlar kadar farklıydı, ancak formlar ve hareketler alışkanlık gibi kolay geliyordu–sonuçta, bedeni sayısız savaştan geçmişti, Ye Wangxi ve Chu Wanning gibileriyle çarpışmıştı. Milyonlarca vahşi hortlağa karşı bile cesurca savaşmaya devam etmişti.
Gökyüzündeki çatlak büyüdü de büyüdü.
Yüzlerce yıldır Sonsuz Cehennem’de sınırlandırılmış ifritler, şiddetli bir tufan gibi fani diyara dökülüyor, Yin enerjisinin ani akınının gücüyle söğüt salkımlarından kurtulmak için mücadele eden Kelebek Kasabası’nın yürüyen cesetleriyle karışıyorlardı. Durum gittikçe ürkütücü ve kontrolden çıkmış bir hal alıyordu, içine su dökülen bir tencere kızgın yağ gibi çılgın ve zıvanadan çıkmıştı. Hayaletler ve şeytanlar canlı insanları yakalıyor ve ekin tarlasına inen çekirge sürüsü gibi coşkuyla parçalıyorlardı; Sisheng Tepesi’nden gelenler günlük harekatlarında şeytani karşılaşmalara alışıklardı ve hâlâ dayanabiliyorlardı, fakat sayısız efsuncusu çığlık atıp havaya kanlar püskürten Rufeng Klanı ve Bitan Klanı için aynı şey söylenemezdi!
Chu Wanning, o tarafta neler olduğunu görebilmek için Mo Ran’den çok uzaktı.
Ama insan kitlelerinin arasında Ye Wangxi ve Nangong Si’yı gördü. İyi anlaşamayabilirlerdi, ancak dövüş stilleri çarpıcı derecede benzerdi.
Nangong Si’nın yayı elinde bir hilal gibiyken, Ye Wangxi’nin kılıcını kenara atıp parlayan mavi bir ışıkla uzun bir yay çağırdığını gördü. Hızla koşup her biri bir tarafı almadan önce bakıştılar, hortlak cesetlerin en yoğun biriktiği yerleri hedeflediler ve yaylarını sonuna kadar çektiler.
Vuuşş!
Hemen hemen aynı anda serbest bırakmışlardı, beyaz ok tüyü, kuşların çığlığı gibi bir sesle gökyüzünü yarmıştı.
Ruhani güçle karışmış oklar, havada uçarken rüzgâr kesen bıçaklar tarafından örtülmüştü, yollarındaki her zebaniyi deşiyorlardı.
Kendinden oldukça memnun görünen Nangong Si, başka bir ok için arkasına uzandı.
Fakat sırtındaki ok kılıfı boştu.
“Hemen bitti mi?”
“Buyur.”
Kızması için zaman bile kalmadan Ye Wangxi ona başka bir ok yığını atmıştı.
“Asla yeterince getirmezsin.”
“…Hıh!”
Nangong Si alay etti ama görünüşe göre inatçı olmanın ne yeri ne de zamanıydı, bu yüzden okları kabul etti ve ikisi de kendi savaşlarına döndü.
Bir saat çabucak geçmişti; habis zebani kitlelerini geri püskürttüler, ama hayalet diyarından onların yerine daha da fazlası taşıyordu.
Li Wuxin bir darbede bir düzine ruhu kesti ve Xue Zhengyong’a doğru bağırmak için döndü, “Böyle devam edemeyiz, bariyeri onarmalıyız!”
Xue Zhengyong, kasabanın dört bir yanında parlayan uzaktaki dört altın düzene baktı.
Öfkeyle soludu ve sinirli bir şekilde geri bağırdı, “Söylemesi kolay, bu bariyeri nasıl onaracağınızı biliyor musunuz? Bariyerler hakkında bir şey bileniniz var mı?”
“Ben–––“ Li Wuxin’in yüzü asıktı. “Bariyerler klanımın uzmanlık alanlarından biri değil.”
“O zaman lanet çeneni kapat! Kaç tane Yuheng olduğunu düşünüyorsun? Chu Wanning şu anda dört kritik noktayı tutuyor yoksa bu lanet hayaletler ablukanın dışına çıkar, Shuzhong’daki herkesin işi biter! Biz efsuncular zar zor dayanıyorsak, sıradan halkın hayatta kalmasını nasıl bekliyorsunuz?!”
“Shuzhong’un hapı yutması, tüm efsun dünyasının hapı yutmasından iyidir! Eğer şu anda Semavi Yarık’ı onarması için birini bulmazsanız, elimizden bir şey gelmeyecek!”
Bu sözlerle Xue Zhengyong’un öfkesi hiddetlendi ve metal yelpazesini habis hayaletlere doğru şiddetli bir fırtına çağırmak için salladığında, Li Wuxin’in yanağını sanki yanlışlıkla olmuş gibi çizip yaralamasına izin verdi. “Ve aşağı efsun dünyasındaki insanlar neden sadece sizin değerli yukarı efsun dünyanızın güvenliği için ölmeli?”
“Benim ağzımdan konuşmayın! Diyorum ki daha iyisi için bazı fedakarlıklar yapılmalı! Bu Semavi Yarık benim Bitan Klanımda olsaydı, diyardaki barışı korumak için bütün klanımı feda ederdim!”
“Ne laf ama, Li-zhuangzhu, ancak lafla peynir gemisi yürümez.” Kaplan gibi gözleri öfke doluydu, Xue Zhengyong o kadar öfkeliydi ki kahkaha atmaya başlamıştı. “Hayalet diyarına giriş benim Shuzhongumda bulunuyor, kaç nesil geçerse geçsin, asla ve hiçbir zaman senin Bitan Klanı’nda olmayacak! Peki, ne, Sisheng Tepesi’nin tamamı kendini bin kere, bir milyon kere ‘diyarda barış’ için feda mı etmeli?! Li-zhuangzhu, ne laf ama!”
İkisi de köşeye sıkışmıştı, kar beyaz bir ışın parıltısı batı ufkundan akın ettiğinde, şeytan ve zebanileri püskürtüp saldırıyorlardı.
Daha dost ya da düşman olup olmadıklarını anlayamadan, coşkun bir enstrümantal patlaması fırtına gibi bulutlardan geldi, çınlarken ve yankılanırken göklerden gelen bir tufan gibiydi, fakat ayrıca bir ok yağmuruna benziyordu – hiçbir silah görmemişlerdi, ama sanki bıçakların ışıltısı hemen her yerdeydi, sanki savaş atlarının kişnemesini duyup sığınağın duvarları boyunca yanan işaret fişeklerini görebiliyorlarmış gibiydi.
“Kunlun Taxue Sarayı!”
Xue Zhengyong’un başı bu karlı ışıltıya bakmak için kalktı. Bu yakınlıktan, kılıçlarını süren efsuncu kalabalığı olduğunu görebiliyordu, her biri şeftali çiçekleri etraflarında süzülürken, donmuş çiy ipeğinden cübbe giymişti. Erkeğe ya da kadına benzeyenlerin hepsi, efsun yöntemlerinin meziyeti sonucu yirmilerinin başında donmuş görüntüleriyle güzel ve zarif görünüşlüydü.
Taxue Sarayı’nın bazı müritleri kılıçlarının üzerinde dururken, diğerlerinin yarısı da kollarında pipalarını tutuyor, diğer yarısı da dizlerinde guqinlerini tutuyordu, göklerden akan akortlar, çalkantılı ve coşkulu olmalarına rağmen berrak ve akıcıydı, aşağıdaki ruhların ve hortlakların acıyla titremesine sebep oluyorlardı ama aynı zamanda görünmez bir ağın altında kapana kısılmışlar gibi yerlerinde durmalarını sağlıyorlardı.
Başlarındaki adamın açık sarı saçları ve yeşim yeşili gözleriyle çarpıcı bir çehresi vardı. Taze kar renginde ipeksi bir cübbe giyiyordu, alnında su damlası şeklinde bir alınlık asılıydı ve cübbesinin yakalarının altındaki boynu, porselen bir vazodaki hoş kokulu ve narin çiçekler gibi açık renk ve inceydi. Kunlun karlı, buz gibi bir yerdi, ipeksi cübbesinin üstünde, omuzlarına tilki kürkü örterek görünüşüne daha da dengeli bir zarafet katmıştı.
Kollarında ihtişamla seçkin bir pipa tutuyordu ve ince parmaklarıyla tellere vururken kaşları çatıktı, her notayla etrafında parlak şeftali çiçekleri dans ediyordu.
“Dört denizden gelen görkemli rüzgârlar, fazilet suları daima berrak; savaş kıyafetlerinizi kuşanmayın, çünkü bugün zafer bizim.”
Teller hafifçe gevşedi ve Xue Zhengyong’a bakıp eşlik etti, uzakta kızgın bir haykırış duyduğunda bir şey söylemek üzereydi, “Mei Hanxue! Seni lanet mankafa! Sen ne halt etmeye geldin!!”
Bu, Mei Hanxue’nin kılıcının altında durmak için atılırken bağıran Xue Meng’dı, küfretmek için başını kaldırmıştı, “Kunlun Taxue Sarayı o kadar insanın içinden göndere göndere senin kaypak götünü mü gönderdi?!”
Şamataya dönen Ye Wangxi de görüş açısındaki pipalı ve uçuşan çiçek ve kar taneli adam yüzünden sinir olmuştu.
“…O mu?”
Nangong Si: “Ne, başka bir tanıdığın mı?”
“Ona tanıdık demezdim,” Ye Wangxi, Mei Hanxue’yi gördüğüne en az memnun olan kişiydi ama küfretmek için ayağını yere vuran Xue Meng’ın aksine, derhal orayı terk etmek için döndü ve sadece şöyle dedi, “Sadece bir kez savaşmıştık.”
Nangong Si’nın merakı uyanmıştı. “Ah? Nasıl? İyi mi?”
“Heh,” Ye Wangxi soğuk bir şekilde küçümseyerek güldü, “Onun adına savaşan kadınlara sahipti, nasıl olmasını bekliyorsun?”
Nangong Si: “…”
Yazarın Notları:
İşte geliyor!
Semavi Yarık Savaşı, bu köpeği normal bir insandan önceki hayattaki Taxian-Jun’e çevirdi! Kendini ateşe attın, köpek! Bıçak baş aşağı sallanıyor!
