>>Hafif şiddet ve birinci kitabın geri kalanı boyunca kan (97. bölüme kadar.)
Nangong Si memnuniyetsiz görünüyordu, bakışları dalgalanan, erimiş demir gibi karanlıktı.
Önündeki manzarayı tarayıp geçti ve tekrar hareket etmeden önce, bir an için Mo Ran’in alevli kızıl Kutsal Silahı’nda durdu.
“Bu kim?”
“Sisheng Tepesi’nden, soyadı Mo olan bir gongzi,” Ye Wangxi cevap verdi.
“Mo mu?” Nangong Si hafifçe kaşlarını çattı. “Birkaç yıl önce sokaktan topladıkları mı?”
“En.”
Nangong Si yan gözle Ye Wangxi’ye baktı. “Onu tanıyor musun?”
“Şeftali Çiçeği Pınarı’nda aynı yerde kaldık.”
Nangong Si küçümseyerek güldü. Bunun ne demek olduğunu kim bilirdi, ama Ye Wangxi tepkisini gördüğünde, oldukça yakışıklı olan yüzü biraz solmuştu, kirpikleri alçaldı, sonra dudaklarını bastırdı ve sessizliğe gömüldü.
“Beklemeye devam etmek zorundaysa ben de ona biraz yüz verebilirim,” dedi Nangong Si. “Böyle genç yaşta bir Kutsal Silah efendisi olmuş, neyden yapıldığını görmeliyim.”
Ancak Mo Ran’in Rufeng Klanı’nı umursayacak zamanı yoktu. Döndü, cübbeleri etrafında dalgalandı. Bariyer çoktan çatlamıştı, fazla zamanları yoktu––––
Chu Wanning, hâlâ halletmedin mi?
ŞAA! Luo Xianxian’in tırnakları ipek perdeyi yırttı. Beyaz kumaş uçuştu ve sade doku binlerce parça yağan kar haline geldi.
Chu Wanning inanılmaz derecede tanıdık bir varlık hissetti, ancak ne olduğunu belirleyemedi. Gözlerini iri iri açtı. “Tianwen?!”
Hayır.
Tianwen değildi.
Ama darbeyi savuşturduğunda, kızın kendisinden gelen, Tianwen’e inanılmaz ölçüde benzeyen bir enerji vardı.
Devasa Chen Malikânesi’nin iç perdeleri, canlı bir ruhu, hırçın bir hayaleti içeri kilitleyen ince bir sis gibiydi. Bir düzüne hamle yaptıktan sonra, Chu Wanning’in aklındaki sis dağıldı ve bir düşünce onu uyandırdı. Bir anda anlamıştı.
“Kalp Koparan Söğüt…”
Luo Xianxian çoktan ölüydü, bedeni yakılarak küle dönmüştü. O zamanlar, görünmek için yalnızca yaşlı Chen Hanım’ın bedenine bağlanabilirdi, bu yüzden şu anda gerçek formunu gösterebilmesi için hiçbir nedeni yoktu.
Gizemli adam, Kalp Koparan Söğüt’ün solmuş bir dalını almıştı ve geçici olarak, kız için, ruhunun geri gelmesine izin veren bir kabuk üretmişti.
İnsanların, dışarıdaki kızartılmış kalpleri ve dumanların tüten pusu. Metal, Su, Ateş, Toprak, hepsi Xianxian’in “Odun”u, Kalp Koparan Söğüt’ün bedenini bekliyorlardı.
Bu adam tam olarak ne planlıyordu!
Luo Xianxian etten bedenini geri kazanıp bir kez daha Chen Bo’huan’la olmak için Hayalet Diyarı’na girerken yoluna çıkanları katletsin diye onca zahmete mi katlanmıştı? Kim bunların hepsini onun için yapardı?
Bütün akrabaları ölmüştü.
Akrabalar…
Bir akraba!!!
Chu Wanning’in aklında bir şeyler karıştı ve kanı kaynayıp hızlandı. Birdenbire hatırladı, o zaman Luo Xianxian’le ilk karşılaştığında, ona bir şey söylemişti–––
Uzun yıllar önce kaybolan bir erkek kardeşi vardı…
O muydu?
“Yoluma çıkan herkes ölecek!”
Luo Xianxian gerçek bir etten bedendi, Chu Wanning yaşayan bir ruhtu. Kızın ruhani güçleri Chu Wanning’inkilerin yakınından bile geçmediğinden, katı, havayla buluşunca o an için zar zor eş düşüyorlardı.
Göz açıp kapayıncaya kadar, kan kırmızısı tırnakları kalbine doğru saldırdı. Chu Wanning, ruhu zarar görmesin diye ansızın saldırıdan kaçındı, sonra elini döndürdü ve kızın kaşlarının arasına dokundu.
“Bu işe yaramaz İstediğin kadar yapabilirsin, ama arındırma büyüsü bana zarar veremez!” Vahşice güldü, başını geriye eğip göklere doğru uludu ve Kelebek Kasabası’ndan etraflarındaki ceset sürülerini çağırdı.
“Siz vahşi hayaletler, emirlerime itaat edin! Buraya toplanın ve tükenene kadar kan için!”
Dehşet verici feryatlar ve ulumalar çınlamaya başladı. Kelebek Kasabası kıyameti tamamlamak için ayaklar altına alınmıştı ve çılgın, kalpsiz hortlakların hepsi çağrıyı duyduklarında Chen Malikanesi’ne akın etmişti.
Yürüyen cesetler sel gibi dökülüp, uluyan rüzgârlarda dinen dalgaların çarpması gibi çığlık atarak kükrediler. Kan donduran çığlıklar bir savaş alanının çığlıkları gibiydi ve bir anda, bariyerin içindeki ve dışındaki herkes net bir şekilde duyabiliyordu.
Bariyerin dışındaki efsuncular sarsılmıştı.
İçerideyse Chu Wanning tek başına savaşıyordu.
Yalnızca silueti, yalnız ruhu vardı, Luo Xianxian’in önünde beyaz bir ışın duruyordu. Kız neşeyle, delilikle ve gözlerinin derinliklerini dolduran perişanlıkla gülüyordu. Ancak bambu gibi bir beyefendi vardı ve yüzlerce hayaletin karşısında korkusuzca duruyordu. Sadece kaşları sert bir şekilde çatılmıştı, gözlerini bir kasvet katmanı gölgeliyordu.
“Luo Xianxian, bir keresinde bana söylediğin şeyi hâlâ hatırlıyor musun?”
“Hım?” Bunu soracağını beklemiyor gibiydi ve biraz şaşırmıştı.
Onun dalgınlığında, Chu Wanning çoktan kol yenlerini çırpmış ve Chen Malikânesi’nin avlusunun üstüne atlamıştı. İpek botları, lekesiz ve el değmemişti, kara gül ağacı saçaklarının kenarına indi.
“Bir keresinde bana asla habis bir hayalet olmak istemediğini söylemiştin ve bir de kimseyi incitmek istemediğini söylemiştin.”
Sesi alçalırken, dört bir yandan gelen rüzgârlar coştu.
Chu Wanning bakışlarını kaldırıp baktı ve her yerden dökülen, yoğun bir kara ceset birliği gördü. Hafifçe kaşlarını çattı ve aniden geniş bir kol yenini salladı, peşini bırakmayan rüzgârlar bu canlı ruhun cübbelerini şiddetle dalgalandırıyordu.
Ellerinin arasında aniden altın bir parıltı belirdi.
“Lütfen kusuruma bakmayın.”
Bir anda, binlerce söğüt salkımı yerden yükseldi!!
Kelebek Kasabası kana bulandı, ölü cesetler zemini kaplıyordu ve aniden milyonlarca yarık açıldı, kalın ve güçlü kökler birer birer toprağı yarmıştı! Kör edici bir altın rengiyle parlıyor, milyonlarca zincir gibi görünüyorlardı, kaçan her cesedi bağladılar!
Chu Wanning’in gözleri kapalıydı, uzun saçları, akarsuda eriyen kar kadar soğuk bir yüzün önünde şiddetle dalgalanarak darmaduman olmuştu.
Karanlık bir şekilde seslendi, “Tianwen, On Bin Tabut.”
Gözleri ansızın açıldı, yıldırım gibi alev alevdi.
Altın salkım söğütler, sıra sıra aniden parıldadı ve sayısız dal filizlenmeye ve yoğun bir şekilde büyümeye başladı, hâlâ kükreyen ve mücadele eden yürüyen cesetleri yakalıyorlardı. Sonra hemen her söğüt ağacının içinde bir boşluk açıldı ve delik genişlerken ağaçlar ölüleri boş deliğe sürükledikten sonra acımasızca içlerine mühürlediler.
On Bin Tabut.
En büyük söğüt salkımı Chenler’in avlusunda ortaya çıktı ve en keskin oklar kadar hızlı bir şekilde, kaçan Luo Xianxian’in peşine düştü.
Fakat Luo Xianxian’in bedeni Kalp Koparan Söğüt’ten yapılmıştı; Kalp Koparan Söğüt, Tianwen, Jiangui, hepsi aynı gövdeden doğmuşlardı, hepsinin tohumunu Gouchen-shanggong göklerden fani dünyaya getirmişti ve bu yüzden Tianwen’in On Bin Tabut’u, Lou Xianxian’in küçük ve çevik gölgesini hemen yakalayamamıştı.
Altından bir zümrüdüanka kuşu işlemeli, parlak kırmızı cübbesi, dev söğüt peşinden giderken dalgalar gibi rüzgârda yuvarlanıyordu, daha da uzayarak bariyerden sızdı ve doğrudan göklere doğru peşine düştü.
Bariyerin dışında, tüm kalabalık bu göğü delen ağaçla şoka girip sessizleşmişti; artık dayanamayan, birkaç zayıf ruhani enerjili vardı, Zongshi’nın baskıcı varlığıyla bacakları zayıf düşmüş ve yüksek sesle dizlerinin üstüne düşmüşlerdi.
Tianwen’in ruhuyla filizlenen söğüt ağacı, neredeyse aya erişecek kadar uzamış da uzamıştı. Chu Wanning ruhani güçlerini daha önce hiç yapmadığı kadar salıvermişti; Kelebek Kasabası’nın etrafında çoktan gözleri kan çanağına dönen efsuncular vardı ve Nangong Si bile, efsun gücüne rağmen, nefes almakta zorluk çekiyordu, göğsü sıkışmıştı ve kalbi hızla atıyordu.
Nangong Si dişlerini gıcırdattı. “Sisheng Tepesi’nde böyle bir karakter mi var? Kıdemli Yuheng?”
Yanındaki Li Wuxin sakindi; sonuçta klan lideriydi, bu yüzden hâlâ dayanabilirdi. “Nangong-gongzi, bu kişi Chu Wanning, söyleyeyim!”
“NE?!”
Nangong Si’nın böyle ağır bir baskının altında dili tutulmuştu, bir ağız dolusu kan tükürürken bir “uhh” sesi çıkardı.
“Chu… Zongshi mı?”
“Genç Efendi, lütfen daha fazla konuşmayın.”
Onun acı çektiğini gören Ye Wangxi elini kaldırdı ve Nangong Si’nın vücudundaki iki meridyen noktasına bastırdı, ruhani güç dolaşımını sağlamasına yardım ediyordu. Ama beklenmedik bir şekilde, Nangong Si birazcık bile minnettar değildi ve onu sertçe uzağa itti, dudaklarındaki kanı nefret dolu bir şekilde silerek, “Bana dokunma.”
“…”
“Ye-gongzi, izin verin.” Song Qiutong, Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni’ydi, bu yüzden çok fazla etkilenmemişti. Zarifçe öne çıktı, gözleri Ye Wangxi’ye bakarken narin ve korkmuştu, alçak bir sesle kendini aday gösteriyordu.
Fakat Ye Wangxi ilk tanıştıklarında olduğu kadar arkadaş canlısı görünmüyordu ve hatta onu görmezden gelmişti.
Soğuk bir karşılık alan Song Qiutong, sulu gözlerle bakmak içini, başını Nangong Si’ya çevirdi. Nangong Si’nın ona karşı tutumu başından beri çok daha iyi bir hale gelmişti, ancak o da reddetti. “Yardımınıza gerek yok. Sadece uzun zamandır görmediğim biri tarafından şoka uğradım. O kadar zayıf değilim, boş zamanınız varsa diğer insanlara yardım edin.”
Diğer tarafta, Mo Ran, Song Qiutong ve Rufeng Klanı’ndan iki gongzi arasında olan hiçbir şeyi fark etmemişti.
Chu Wanning’in boş bedeninin yanına düştü, Chu Wanning’in canlı ruhunun savaşın heyecanında Luo Xianxian’le çarpıştığını izlemek için başını kaldırdı. Sonra binlerce söğüt ağacı tarafından geçici olarak mühürlenen ceset sürüsüne baktı, hem kalbi hem de zihni telaşlı ve gergindi.
Böyle büyüler kullanmanın normal şartlar altında bile ruhani güçleri büyük ölçüde tükettiği bilinmelidir. Chu Wanning’in ruhunun şu anda bedeninin dışında olması şöyle dursun!
Bu adamın yetenekleri tam olarak ne kadar öngörülemez derecede güçlüydü…
Düşüncesini bitiremeden, ani bir yarılma sesi duydu.
Nihayetinde, Kalp Koparan Söğüt, Tianwen’i yenememişti ve yalnız ayın altında, Luo Xianxian söğüt salkımı tarafından bağlanmıştı, dallar ve yapraklar çok hızlı filizleniyorlardı, hızla yutulmuştu. Bu devasa, göğe uzanan ağaç, sonunda bulutları geçen kadim söğüdün önünde kızı sarmalamıştı, yavaşça yere doğru büzüldü, sonunda bir kez daha diğer büyük kadim ağaçlarla eşit durana kadar, gitgide aşağı inmişti.
Şu anda bariyer tamamen çatlamıştı, fakat On Bin Tabut, Tianwen tarafından oluşturulduğundan, hâlâ yürüyen cesetleri esir tutuyordu, önemli bir tehlike yoktu.
Xue Zhengyong rahatlamaya cesaret edemiyordu ve Sisheng Tepesi’nden geri kalan insanlara, ne olur ne olmaz diye her söğüt ağacının önünde nöbet tutmalarını emretti. Diğerleriyse, hepsi akışı takip edip doğrudan Chen Malikânesi’nin avlusuna ilerlemişti. Durum acil olduğundan, Mo Ran çok fazla düşünmeden, derhal Chu Wanning’in soğuk bedenini kaptı ve o da hızla ilerledi.
Grup ulaştığında, Luo Xianxian’i bağlayan kadim söğüt çoktan katı bir tabuta dönüşmüştü. Kız içinde yatıyordu, ifadesi bazen vahşi, bazen de hüzünlüydü, gözleri bazen hırçın, bazen de kederliydi.
Dudaklarından iki ayrı ses çıkıyor, bu ses devamlı birinden diğerine geçiyordu, biri bağırırken delilik doluydu, “NEDEN BANA ENGEL OLUYORSUNUZ!!! NEDEN ENGEL OLUYORSUNUZ! HEPİNİZ ÖLMEYİ HAK EDİYORSUNUZ! HEPİNİZ!!”
Diğer ses yumuşak ve çaresizdi. “Yanluo-gege, sen misin… Gelen sen misin? Nolur sana yalvarıyorum… Kurtar beni… İnsanları incitmek istemiyorum… Lütfen…”
İki ses kendi aralarında devamlı değişiyordu ve uzun bir süre sonra, tabuta ölüm sessizliği çöktü.
Şu anda, Chu Wanning’in canlı ruhunun ruhani gücü çoktan sınırdaydı, zar zor dayanıyordu. Fakat, yalnızca kendi arzusuna güveniyordu, parmaklarını tabutun içindeki kızın kaşlarına bastırdı.
“Sen kimsin?”
Hayalet kadının gözleri yavaşça açıldı ve içi parlak kırmızıydı.
Li Wuxin pat diye konuştu, “İyi değil!!”
Tam ileri atılıp kızın hayatını alacakken, Chu Wanning havayı işaret etti ve bir yıldırım çakarak yolunu kapattı.
“CHU WANNING, SENİ–––!”
Chu Wanning onu umursamadı ve sadece tabutta doğrulmuş narin kıza baktı.
Kan kırmızısı gözlerini açtı, ama içlerinde hiç öldürme niyeti yoktu, onun yerine, yumuşak bir sesle cevap verirken panik ve kaybolmuşluk doluydular, “Luo Xianxian’im.”
Chu Wanning cevabını duyunca nihayet rahat bir nefes aldı, canlı ruhu dağılırken kirpikleri alçalmıştı.
Kısa bir süre sonra, Mo Ran’in kollarındaki adam hafifçe seğirdi ve Mo Ran çabucak onu yere koyarak kenardaki sütun dizisine yatmasına izin verdi. Bir dizi üzerinde yere çöktü, onun hizasında olmak ve konuşmak için diz çöküyordu, “Shizun, döndün mü?”
Chu Wanning’in anka gözleri dalgındı ve yavaşça odaklanmadan önce kısa bir süre geçti.
Mo Ran’e baktı. Ruhani güçlerini çok fazla tüketmişti ve zayıf ruh özü olan bir adamdı, bu yüzden biraz güçsüz görünüyordu, yüzünün rengi, ruhu bedeninden çıktığı zamankinden daha iyi değildi, hâlâ aynı derecede solgundu.
“En…” Chu Wanning yanıtladı ve yavaşça sütundan destek alarak ayağa kalkmadan önce bir süre daha olduğu yerde uzandı.
Yavaş adımlarla Luo Xianxian’in önüne geldi ve ona bakmak için gözlerini indirdi.
Luo Xianxian, minik ağzını biraz araladı, şok içinde onu izliyordu. “Yanluo-gege… Neden buradayım? N-ne oldu?”
“Onları boş ver.” Chu Wanning fiziksel olarak güçsüz olmasına rağmen, gözleri hâlâ parlak ve keskindi ve doğrudan konuya girdi. “Söyle bana, bedenini üreten kişi kimdi? Bu önemli bir mesele, hatırlıyor musun?”
“Ben…”
Chu Wanning bekledi, ama gerginlikten dolayı, tırnakları sütuna gömülmüştü, neredeyse kırılacaklardı.
“Çok net değil, ama birkaç izlenimim var…” Luo Xianxian mırıldandı. “Bir adamdı, o… O…”
Yanlarındaki Xue Meng da sabırsızlanıyordu. “İyi düşün!”
Luo Xianxian gayretle anılarını hatırlamaya çalıştı. “O zaman, her şey göz kamaştırıcıydı, yüzünü net bir şekilde göremedim, ama sesini duydum, biraz kuzey aksanı vardı… Şey gibiydi… Şey gibi…”
“AH!!” Birdenbire bağırdı, yüzü dehşet doluydu. “Şimdi hatırladım! Oydu! OYDU!!! MANDALİNALAR!! MANDALİNA HIRSIZIYDI!!!”
“Ne mandalinası, ne saçmalıyorsun…” Xue Meng homurdandı.
Fakat Chu Wanning hemen anlamıştı –– Küçükken karşılaştığı, mandalina ağacını kesen deli adamdan bahsediyordu!
Linyi’den, kalbi yirmisinde ölen bir adam vardı.
Kimdi…
Linyi, Rufeng Klanı olamazdı, değil mi?
Öyle miydi…
Ancak tam o sırada, gökten aniden keskin bir çarpma sesi geldi ve Kelebek Kasabası’nın üstündeki tüm göğü kaplayan Zhenlong Satranç Düzeni kızıl renkte parladı.
“İyi değil!” Xue Zhengyong hemen bağırdı. “Yanınızdaki On Bin Tabutu izlemeye devam edin!! Düzenin yaratıcısı büyük ihtimalle şimdiye fark etti, bir şeyler olacak!!!”
Tam o anda, kumlar uçuştu ve enkazlar yuvarlandı, duman ve toz her yerden yükselmeye başladı.
Tüm efsuncular fazlasıyla tetikteydi, sırt sırta vermiş, uzun kılıçlarını önlerinde tutuyorlardı.
Chu Wanning’in gözleri karardı ve Luo Xianxian’e döndü. “Ayağa kalk! Vücudunda o adamdan kalan beyaz bir parça var, daha fazla onun tarafından kontrol edilme, onu temizlemene yardım edeceğim. Beyaz parça düşünce, hemen gitmelisin. Yeraltı Dünyası’na git ve reenkarnasyon döngüsüne dön, fani dünyada oyalanmamalısın!”
Chu Wanning durdu. Başından ani bir ürperti geçip bir anda parladı. İçgüdüsü tehlike sezmişti ve Luo Xianxian’e bağırdı. “Git buradan, çabuk!”
Ama çok geçti.
“AH!!!”
Tiz bir çığlık koptu.
Gökyüzündeki Zhenlong Satranç Düzeni’nin kalbinden kan kırmızısı bir ışık geldi ve Luo Xianxian’in söğütten yapılma bedenine şimşek gibi çaktı.
GÜMBÜR!
Alev ışığı gökyüzünde gürledi!
“Luo Xianxian!”
Kızın silueti alev denizinde hızla büküldü ve anında, kokulu bir tutam ruh göğe yükselip yanık kokan kalın dumanlarla karıştı.
Ruh dumanlarla karışmış, dumanlar ve ruh tek bir varlık oluşturmuşlardı.
Luo Xianxian’in bir zamanlar durduğu yerde, cennete doğru akan, yeşim yeşili bir ışık akışı vardı.
“Odun elementelinin ruhani özü mü?!”
Bir anda, Chu Wanning’in yüzünden tüm kan çekildi ve gözleri son derece düşmanca bir hal aldı. Yanlış düşünmüştü–––Bütün bunları yanlış şekilde düşünmüştü!! Luo Xianxian hayattayken, fevkalade bir odun elementeli ruhani enerjisine sahip olan biri olmalıydı. Sahne arkasındaki suçlu, Metal, Ateş, Su ve Toprak’la, Odun elementeli Kalp Koparan Söğüt yetiştirmeye çalışmıyordu, ancak onun yerine o gök gürültüsü çarpmasını oluşturmak için yeterinde habis enerjinin toplanmasını bekliyordu, Luo Xianxian’in bedenine çarpmasına sebep olarak dargın ruhunun, Kalp Koparan Söğüt’ün geçici kaynağı olmasını sağlamıştı!
Metal, Odun, Su, Ateş, Toprak, şimdi beş element de tamamlanmıştı.
Şimdi ne isterse onu yapabilirdi…
Chu Wanning göğe bakmak için başını kaldırdı. Herkes gökyüzüne bakıyordu. Her şey durdu; o anda korkunç bir sessizlik vardı.
Sonra, bir anda.
Yer sallanmaya başladı!!
Hemen hemen Lin’an antik kentinde, Şeftali Çiçeği Pınarı’ndaki illüzyonda gördükleri ile aynıydı.
Kelebek Kasabası’nın üstünde, göklere doğru devasa bir morumsu siyah yarık açıldı. İçinde, sonsuz, kanlı bir kaos, ölüm ve nefret taşıyor gibiydi, yavaşça açılırken şeytanın gözünün ta kendisi gibiydi.
Li Wuxin yarığa işaret etti ve titreyen bir sesle haykırdı, “Sonsuz Cehennem – Sonsuz Cehennem’e bariyer – O – O kırıldı!!!”
“Kelebek Kasabası’nın üstündeki göksel kubbe yırtıldı, Hayalet Diyarı’nın kapısı açık!!”
