Bir haitang çiçeği süzüldüğünde, Xue Zhengyong, kılıcıyla kuzey tepesinde antrenman yapıyordu. Meraklı bir “eh” sesi çıkardı ve havluyla terini kurularken çiçeği yakaladı, kendi kendine mırıldandı: “Yuheng’in haberci haitangı mı? Artık konuşmaya gelmek için bile rahatını bozmuyor mu? Ne zaman bu kadar tembel oldu?”
Ama yine de çiçeğin ortasındaki altın küreyi aldı ve kulağına yerleştirdi.
Gelen, tanımadığı bir çocuğun sesiydi: “Klan Lideri, lütfen uygun olduğunuz en yakın zamanda Kızıl Nilüfer Köşküne geliniz…”
Xue Zhengyong ilk başta inanmadı ama Chu Wanning’in köşkünün önünde, kılıcından indiğinde, tamamen nutku tutulmuştu.
Beş – altı yaşlarında bir çocuk, bir elini arkasına koymuş, nilüfer havuzunun yanındaki köşkte duruyor, kasvetli bir yüzle nilüferlere bakıyordu. Yandan bakınca, bu kişinin dondurucu yüzüyle eşleşen buz gibi gözleri vardı; Chu Wanning’in cübbesiyle kaplanmıştı ama üstünde cidden fazlasıyla büyüktü, kol yenleri ve her şeyi yerde toplanıyor, arkasına kocaman yerleri süpüren kuyruğuyla bir balık takılmış gibi görünüyordu.
Xue Zhengyong: “…”
Çocuk arkasını döndü, yüzünde neredeyse “gülersen önce seni sonra kendimi öldürürüm” yazıyordu.
Xue Zhengyong: “PFFT HAHAHAHAHAHAHA!!!”
Çocuk öfkeyle masaya vurdu: “Neye gülüyorsun! Komik olan ne!”
“Kesinlikle gülm—-ahahaha ah tanrım yapamıyorum, Yuheng, sana yaranı kontrol ettirmen için Kıdemli Tanlang’a git dedim ama sen dinlemedin, hahahaha, nefes alamıyorum.” Xue Zhengyon gürleyerek güldü, iki eliyle karnını tutuyordu, “Ben, ben asla böyle ölüm saçan havası olan bir çocuk görmedim, ahahahaha.”
Bu çocuk, uyanıp da küçüldüğünü gören Chu Wanning’den başkası değildi. Jincheng Gölü’ndeki, omzunu yaralayan sarmaşık, yaraladığı kişiyi beş ya da altı yaşındaki çocukluk hallerine döndüren bir tür lanetle büyülenmiş olmalıydı. Neyse ki ruhani gücü de eski haline dönmemişti, yoksa Chu Wanning gerçekten de ölebileceğini düşündü.
Xue Zhengyong, genç müritler için olan, küçük beden bir üniforma takımı kapmaya gitti, giderken de dönerken de tüm yol boyunca gülmüştü.
Chu Wanning, ona daha çok uyan kıyafetleri giydiğinde nihayet daha az komik görünüyordu. Gümüş işli mavi el zırhlarını düzeltip Xue Zhengyong’a dik bir bakış fırlattı, sonra da hararetli bir şekilde: “Birine söylemeye cüret edersen, seni bitiririm.” dedi.
Xue Zhengyong güldü: “Söylemeyeceğim, söylemeyeceğim. Ama bu konuyla ilgili ne yapacaksın? Şifa hakkında hiçbir şey bilmiyorum, yani bakması için birine ihtiyacın var, değil mi? Kıdemli Tanglan’dan uğramasını istemeye ne dersin…”
Chu Wanning öfkeyle kol yenlerini salladı ama mürit üniformalarının kol yenleri dardı ve vücudu sıkıca sarıyordu, etrafta sallamanın aynı etkisi bile yoktu. Daha da huysuzlandı: “Uğrayıp da ne yapmasını, gülmesini mi?”
“O zaman karımdan, bir bakmasını istememe ne dersin?”
Chu Wanning dudaklarını birbirine bastırdı ve hiçbir şey söylemedi, öfkeli görünüyordu.
“Bunu bir evet olarak mı kabul edeyim o halde?”
Chu Wanning yalnızca ona sırtını döndü. Xue Zhengyong, kötü bir ruh halinde olduğunu biliyordu ama görüntü cidden çok komikti: kendini tutmayı denedi ama tamamen başarısız oldu ve bir kez daha kahkahalara boğuldu.
Bir ıslık sesiyle Tianwen belirdi, Chu Wanning, gözünün kenarıyla ona dik dik bakıyordu: “Tekrar gül bakalım!”
“Tamam tamam, daha fazla gülmek yok. Hemen gidip karıcığımı çağıracağım, ahahahaha.”
Xue Zhengyong koşar adımlarla gitti ve çok geçmeden endişeli Wang Hanımı da yanında getirerek döndü. Wang Hanım, Chu Wanning’i görür görmez dondu ve sonunda inanmazlıkla konuşabilmeden önce uzun bir süre geçti: “Kıdemli Yuheng…”
Chu Wanning: “…”
Neyse ki, Wang Hanım, kocasının aksine, nazik ve merhametli bir doktordu. Chu Wanning’i incelerken birkaç soru sordu, sonra yumuşak bir sesle konuştu:
“Kıdemli’nin ruhani döngüsü iyi durumda ve vücudunda da herhangi bir anormallik yok. Çocuğa dönmekten başka hiçbir şey değişmemiş gibi görünüyor.”
Chu Wanning sordu: “Hanım, laneti bozmanın bir yolunu biliyor mu?”
Wang Hanım başını salladı: “Kıdemli’nin yarası, kadim bir söğüt sarmaşığı tarafından açıldı, korkarım ki bu hastalığın bilinen başka bir vakası yok, bu yüzden nasıl tedavi edildiğini bilmiyorum.”
Chu Wanning kirpiklerini indirdi, donmuştu ve bir süre dili tutuldu.
Wang Hanin bu görüntüye daha fazla katlanamayarak aceleyle söyledi: “Kıdemli Yuheng, gördüğüm şeye göre, daha çok şu anki durumuna sebep olan söğüt sarmaşıkları, yarana sızan, kendi kendini iyileştiren bir salgı içeriyor gibi, yoksa etki etmesi bu kadar uzun sürmezdi. Muhtemelen çok az bir miktarda bir salgıydı ve ancak sen günlerce, fazlasıyla çalışıp kendini yorduğun için vücuduna etki edebildi. Birkaç gün kendine iyi bakıp dinlenmeye ve bir şeyler değişip değişmediğini görmeye ne dersin?”
Chu Wanning bir süre sessiz kaldı, sonra iç geçirdi: “Yapacak bir şey yok. Çok teşekkürler, Hanım.”
“Rica ederim.”
Wang Hanım başka bir dikkatlice bakış attı: “Kıdemli’nin şu anki görünüşüyle, söylemediğimiz sürece kimse sen olduğunu anlayamayacak.”
Haksız değildi; Chu Wanning’in kendisi bile beş – altı yaşlarındayken nasıl göründüğünü unutmuştu. Havuzdaki yansımasına baktığında, yüzündeki bazı belirsiz benzerlikler dışında, büyümüş haline çok fazla benzemiyordu. Sonunda biraz rahatlamış hissetti, Xue Zhengyong’a doğru yukarı baktı:
“Klan Lideri, birkaç günlüğüne, Kızıl Nilüfer Köşkü’nde inzivaya çekiliyorum. Lütfen müritlerime göz kulak ol.”
“Tabii ki, Xue-er oğlum, Ran-er yeğenim ve Shi Mei de Sisheng Tepesi’nin bir müridi, tabii ki göz kulak olacağım.” Xue Zhengyong sırıttı, “Sen kendin için endişelen.”
Ama üç günlük meditasyondan sonra, vücudunda normale döndüğüne dair en ufak bir değişikliğin işareti yoktu. Chu Wanning daha da endişeli hissetmeden edemedi, Wang Hanımın tembihlediği “dikkat et ve dinlen”i tamamen yapamamıştı.
Bir akşam, Chu Wanning sonunda rahatsızlığa daha fazla dayanamadı. Meditasyon zaten işe yaramıyordu, en azından dağdan aşağı bir yürüyüşe çıkıp kafasını dağıtabilirdi.
Akşam yemeğinden sonra ve akşam derslerinden önceydi ve Sisheng Tepesi’nin patika ve koridorları müritlerle doluydu ama kimde onu gerçekten önemsemedi. Chu Wanning biraz etrafta dolandı, sonra Günah ve Erdem Kürsüsü’nün yanındaki bambu ormanına gitti.
Kıdemlilerin hepsinin, her zaman müritlerini efsun gelişimi ve antrenman için götürdüğü kendi favori antrenman alanları vardı. Bu bambu ormanı Chu Wanning’inkiydi.
Bambu yapraklarının huzurlu hışırtısı havayı doldurdu. Chu Wanning bir yaprak kopardı ve beraberinde tembelce bir melodi çaldı, hışırtılı, sakin notalar, çalkantılı aklını yatıştırıyordu. Ama çok geçmeden adım sesleri geldi ve ona yakın bir yerde durdu.
“Oi, evlat.”
Chu Wanning gözlerini açtı.
Xue Meng’di, uzun bacakları ve ince beliyle, bambu ormanının ortasında gururla dikiliyordu, ona doğru yönelttiği kılıç LongCheng, elinde parıldıyordu.
“Burada kılıç antrenmanı yapacağım, git yaprağını başka yerde öttür.”
“…” Chu Wanning’in kaş bitimleri biraz havaya kalktı. Xue Meng’in etrafta ona böyle patronluk taslaması oldukça garipti. Bir süre düşündü, sonra konuştu: “Ben yaprağımı çalacağım, sen kılıcınla antrenman yapabilirsin, birbirimize engel olmayacağız.”
Xue Meng: “Hayatta olmaz. Çabuk ol ve git, kılıcım seni incitir.” dedi.
“Bana zarar veremezsin.”
Xue Meng dilini şaklattı, sabrı azalıyordu: “O zaman seni uyarmadığımı söyleme. Sonra yaralanırsan, sorumlusu ben değilim.” dedi, LongCheng güçlü bir sesle kınından çıktı, tıpkı, kıyı gölünün derinliklerinden çıkıp göklere yükselerek beliren bir yılanın tıslaması gibiydi.
Bir anda, LongCheng, uçuşan yaprakların ortasında, Xue Meng’in elinde dans eden bir gölge haline geldi, parlak bir iz, kılıçtan yansıyan ışık gibi uyanıştaydı. Bir kesik, bir yaprağı on parçaya böldü, gücü, bambulardan, daha fazla yaprak koparıyordu. Deliyor, itiyor, vuruyor ve kesiyordu, her hareket rüzgârda süzülen kar gibi pürüzsüzdü.
Beş yaşındaki bir çocuk ne ki, elli yaşında bir efsuncu bile böyle etkileyici bir gösteriyi överdi.
Ama Xue Meng, on şekle girse de çocuk hala yalnızca taşının üstünde oturup, yaprağını çalıyordu, sanki önünde şaşırtıcı hiçbir şey yokmuş gibi ya da kayda değer bir şey gerçekleşmiyormuş gibiydi.
Xue Meng sinir oldu, kılıcını kınına soktu ve bambu ormanının yüksek bölgelerinden aşağı atladı, hafifçe Chu Wanning’in önüne kondu.
“Çocuk.”
“…”
“Hey, çocuk, sana diyorum.”
Chu Wanning yaprağı indirdi ve ifadesizce ona bakmak için yavaşça gözlerini açtı: “Ne oldu? Ustan sana diğerleriyle konuşurken nazik olmanı öğretmedi mi? Hey şu, hey bu deyip durma, benim bir adım var.”
“Niçin adının ne olduğunu umursayayım.” Xue Meng ona nazik davranacaktı ama dikenli sözlerinden sonra iyi mizacının kalanı yok oldu, “Kılıçların gözü yoktur, benimki senin kafanı kesmeden kenara defol.”
Chu Wanning kayıtsız bir havayla cevap verdi: “Kafamdan bile kaçınamıyorsan, kılıç çalışmanın bir anlamı var mı?”
“Seni!” Xue Meng hayatı boyunca asla böyle bir münakaşaya girmemişti ve bir de beline bile gelmeyen, başlangıç seviyesindeki bir mürit tarafındandı. Öfkeli ve içerlemişti, “Gerçekten de arsızsın, kim olduğumu biliyor musun?” dedi.
Chu Wanning nazikçe ona baktı: “Kimsin?”
“…Sisheng Tepesi’nin genç efendisiyim.” Xue Meng öfkeden boğulmak üzereydi, “Nasıl bunu bile bilmezsin?”
Chu Wanning’in dudak kenarları hafifçe yukarı kıvrıldı. Bu gülümseme, orijinal yüzünde çok alaycı görünebilirdi ama şu anki çocuksu, şirin yüzünde neredeyse son derece fazla alaycıydı.
“Yalnızca genç efendisin, klan ustası değilsin ya, niçin seni tanıyacak mışım?”
“Ne, ne-ne-ne-ne dedin sen?”
“Hava atmayı bırak da kılıcınla çalış.”
Chu Wanning uzun kirpiklerini alçalttı ve yaprağını çalmaya geri döndü, melodi sakince rüzgârda süzülüyor, notalar yükselip alçalıyordu.
Xue Meng bu öfkeyle ölebilirdi; bağırmış ve aslında küçük bir çocukla tartışmıştı. Ama ne kadar öfkeli olursa olsun, yine de bir çocuğa vurmak istemiyordu, bu yüzden yalnızca sıçrayıp insafsızca bambuları doğrayabildi, sakin melodinin ortasında yığınlar halinde kırılıp düşüyorlardı.
Kılıcı çevik ve hırçındı; birkaç darbe ve düzinelerce bambu, yuvarlak uçlarıyla doğranmışlardı. Uçları, bir düşmana karşı, jilet gibi keskin olabilirdi ama bu, küçük bir müride bir ders vermek için yeterliydi.
Yüzlerce sivri uçlu bambu çubuk doğrudan Chu Wanning’e doğru düştü ve neredeyse ona zarar vermekten milim uzaklıktaydı. Xue Meng, bu arsız çocuğu yoldan çekmek için aşağı koştu.
Aslında çocuğu incitmek değil sadece birazcık korkutmak istemişti. Ama beklenmedik bir şekilde, aşağı koştuğu anda, çocuk, çalmayı bıraktı ve parmak uçlarının arasında yaprağı döndürdü, narin bambu yaprağı aniden yüzlerce ince ipliğe dönmüştü.
Hiç beklemeden, yüzlerce iplik, hayret verici bir duyarlılıkla düşen sivri uçlara doğru isabet etti.
Rüzgâr bile esmeyi bırakmış gibiydi.
Chu Wanning ayağa kalktı. Aynı anda, etrafındaki yüzlerce sivri uç, önemsiz tozlara dönüştü.
Tamamen yok olmuşlardı!
Xue Meng şokla dondu kaldı, yüzü hem solgun hem de kızarıktı, bir kelime bile edemedi.
Gözlerinin önündeki küçük çocuk yukarı baktı, gümüş-mavi üniforması dalgalanırken Xue Meng’e sırıttı: “Tekrar yapmak ister misin?”
Xue Meng: “…”
“Darbelerin güçlü ama düzenli değil. Fazla değişken ve istikrarsız.”
Xue Meng ağzını açtı, sonra kapattı.
Chu Wanning devam etti: “Serçe biçiminden baştan başla. Müziğimi takip et, her biçimi ezgi bölümleriyle aynı ana ayarla ve ondan daha hızlı olma.”
Küçük bir çocuk tarafından böyle talimat alıyor olmak, Xue Meng’in yüzü daha da karardı, dudağını ısırıyordu ve kıpırdamadı bile. Chu Wanning acele ettirmedi, Xue Meng’in gelişmek adına kendi egosunu bir kenara koyup, yarı büyümüş bir çocuğu dinleme niyetinde olup olmadığını görmek için sessizce bekledi.
Xue Meng keyifsizlikle ayağını yere vurmadan önce bir süre geçti, kılıcını fırlatıp gitmek için döndü.
Uygun bir şekilde onu izleyen Chu Wanning’in ifadesi biraz karardı, Xue Meng’in yol göstermeyi kabul edecek kadar mütevazi olamayışının gerçekten ne kadar yazık olduğunu düşünüyordu.
Ama düşünce trenini bitiremeden Xue Meng’in yerden bir dal alıp kibirle: “O zaman, o zaman sana vurabilme ihtimaline karşı bir dal kullanacağım.” demek için döndüğünü gördü.
Chu Wanning durakladı, sonra gülümseyerek başını salladı: “Pekâlâ.”
Xue Meng onun için bir bambu yaprağı kopardı ve uzatmadan önce silip temizledi: “İşte, xiao didi1, senin için.”
Yani şimdi “evlat” yerine “xiao didi” mi olmuştu?
Chu Wanning ona keyifli bir bakış fırlattı, yaprağı aldı ve taşa gerisini geri oturup sakince tekrar çalmaya başladı. Xue Meng aceleci bir kişiliğe sahipti; bu manevra, bir darbenin altı bıçak saldırısını takip ettiği, havada sıçramalar ve dönmeler içeriyordu. Ama Xue Meng tam manasıyla anlamamıştı, sık sık, vurmadan önce çoğu kez bıçaklıyor ve en uygun zamanı kaçırıyordu.
Xue Meng beş – altı defa sırayla batırdı, huzursuzluğu arttıkça, kaşları gittikçe çekilip gerginleşiyordu.
Huzursuzluğunda, taşın üstüne oturup bambu yaprağı çalan çocuğa bir göz attı; genç yaşına rağmen, en ufak bir şikâyeti olmadan soğuk kanlılık imgesiydi ve Xue Meng yavaş yavaş çöken bir utanç hissetmeden edemedi.
Bu yüzden kendini topladı ve birkaç kez daha denedi, melodinin ritmiyle yavaş yavaş anladığını hissediyordu. Ama kendi önüne geçemiyordu, gece geç saatlere kadar devam etti, ay, gökyüzünde yükseğe asılmıştı ve sonunda manevrayı kusursuz bir şekilde tamamlayabilmişti.
Xue Meng kaşlarındaki teri silip neşeyle belirtti: “Bugün için teşekkür ederim. Hangi Kıdemlinin müridisin sen küçük kardeş? Oldukça harikasın, neden daha önce seni tanımadım?”
Chu Wanning çoktan soruya hazırlanmıştı—-Kıdemli Xuanji’nin çok müridi vardı, o kadar çoktu ki hepsini hatırlayamıyordu bile. Yaprağı kaldırdı ve ufak bir gülümsemeyle söyledi: “Kıdemli Xuanji’nin müridiyim.”
Görünüşe göre Xue Meng, Kıdemli Xuanji’yi küçük görüyordu. Hıhladı: “Ah, Çöp Kralı huh.”
“Çöp Kralı?”
“Ah, pardon.” Xue Meng, Chu Wanning’in gözlerindeki şaşkınlığı yanlış anladı ve çocuğun alay konusu olan bir shizuna sahip olduğu için üzgün olduğunu düşündü.
Gülümseyip açıkladı: “Sadece bir lakap. Shizun’un herkesi kabul ediyor; çöp kısmı tamamen yeteneksiz olan müritlerini ima ediyor, Kıdemli Xuanji’nin kendisini değil, takma bunu, küçük kardeş.”
Chu Wanning: “…Siz çocuklar, sık sık, kendi aranızda, özel olarak, kıdemlilere lakap takıyor musunuz?”
Yazarın Notları:
Xue Meng: Bugün bu çocukla tanıştım, oldukça etkileyici ama bir şey yanlış hissettiriyor.
Xue Zhengyong: (Gerilir) Ne yanlış hissettiriyor?
Xue Meng: Bana karşı bakışları yanlış hissettiriyor.
Xue Zhengyong: …Belki de onu kışkırtmışsındır…seni fark etmesi normal…
Xue Meng: (Öfkeyle masaya fiske vurur) Hayır! Gözlerinde hayranlık yok! Bir metre bile olmayan bir çocuğun seni küçümsemesinin nasıl hissettirdiğini biliyor musun?
Xue Zhengyong: …
