50. Bu Saygıdeğer Kişi Senden Hoşlanıyor

               Silahlara değer veren biri olarak, bu tür bir manzara Chu Wanning’i konuşamayacak kadar kızdırdı.

               Bir aptal görüyordu.

               Çok da uzakta olmayan, çiçek açmış ağacın altında, Mo Ran, Jiangui’yi çağırmıştı. Kutsal silahın boyutu isteğe göre değiştirilebilirdi; çoğu insan, silahını daha büyük ve daha etkileyici bir görünüşe sokardı ya da en azından Chu Wanning’in yaptığı gibi normal bir boyutta tutardı. Ama Mo Ran, Jiangui’yi minicik yapmıştı, uzunluğundan genişliğine saç tokası boyutundaydı, yaprakları minicikti; asil kutsal silah, kesinlikle zavallı duruyordu.

               İnsanların ruhani enerjileri farklıdır; Chu Wanning, ruhani enerjisini akıttığında Tianwen altın rengi parlar, ama Jiangui parlak kırmızı parlıyordu.

               Bu yüzden, yapraklarını bir kenara koyduğunuzda, Jiangui, kaderin kırmızı ipliği* gibi görünüyordu…

ÇN: Çin mitolojisinde kaderin kırmızı ipliği efsanesi, tanrı birbirinin kısmeti olan kişilerin ayak bileklerini kırmızı bir iplikle bağlar ve kişi eninde sonunda bu iple bağlı olduğu kişiyle evlenir. (Vikipedi)

               “Shi Mei, bunu eline bağla, Jiangui’nin de Tianwen gibi insanları doğru söylemeye ikna etme gücüne sahip olup olmadığını görmek istiyorum.”

               “Ah… benim üzerimde mi denemek istiyorsun?”

               Mo Ran gülümsedi: “Hı-hı, çünkü en yakın olduğum kişi sensin ve bana asla yalan söylemeyeceğini biliyorum.”

               Shi Mei yine de tereddüt etti: “Bu doğru ama…”

               “Aiya, hileli bir şey sormayacağım. İnanmıyorsan serçe parmak sözü vereyim mi?”

               Dedi, serçe parmağını uzatarak.

               Shi Mei gülse mi ağlasa mı bilmiyordu: “Kaç yaşındasın sen, bu biraz fazla çocukça değil mi?”

               “Hadi ama, hadi, serçe parmak sözü, sekiz yaşında sorun yoksa on sekizde de yok, seksen sekizde de yok, hiç de çocukça değil.” Mo Ran, Shi Mei’nin sağ elini kaptı ve arsız bir sırıtışla serçe parmağını zorla kaldırdı. Shi Mei onun bu soytarılıklarına kızmakla gülmek arasında kalmıştı, en sonunda akışına bıraktı.

               Ama beklenmedik bir şekilde, serçe parmaklarını birbirine dolamak yerine, Mo Ran sırıttı ve gözleri kısıldı: “Jiangui, işe koyulma vakti.”

               Jiangui, şimşekten de hızlı atıldı ve bir ışıkla kendini Shi Mei’nin serçe parmağına doladı, diğer ucu Mo Ran’inkindeydi.

               Yakışıklı genç adam, entrikalar çevirip yükselen sinsi bir tilki gibi güldü. Gamzeleriyle neşeyle söyledi: “Tebrikler, kandın.”

               Shi Mei gerçekten gülse mi ağlasa mı bilmiyordu: “Sen! …Çabuk ol ve bırak beni.”

               “Sonra, sonra.” Mo Ran sırıttı, “Önce yalnızca birkaç soru soracağım.”

               Doğrusunu söylemek gerekirse, Mo Ran, Jincheng Gölü’ndeki, Daimî Hasret’i alıp Shi Mei onu açamadığı hadisesinden beri huzursuz hissediyordu.

               “Shi Mei o sırada eldiven giyip doğrudan kutuya dokunmamasına rağmen, Mo Ran şüphelerini sarsamazdı. Dahası, kutuyu açan kişi nihayetinde Chu Wanning’di.

               Chu Wanning… bu nasıl mümkün olur…

               Böylece Mo Ran kutunun bozuk olduğuna karar verdi.

               Ama yalnızca emin olmak için, Jiangui’yi kullanarak tasdiklemek istiyordu.

               Shi Mei’ye karşı hislerinden kesinlikle emindi ama Shi Mei’nin kalbinde aynı ağırlıkta olmadığından endişeleniyordu. Jincheng Gölü’ndeki itiraf içinse, hayal olmadığından emin olamıyordu.

               Shi Mei’nin nazik bir mizacı vardı ve herkese karşı kibardı. Onun aksine, Chu Wanning sanki herkes ona bir şey borçluymuş gibi gece gündüz suratsız ve tamamen sevimsizdi.

               Taxian-Jun zalim biri olabilirdi ama konu kalbinin arzuları olduğunda, kendi düşüncelerini ezerek uzun süre bu konu üzerinde durabilirdi.

               “İlk olarak.” Mo Ran’in kalbi gerginlikle doluydu ama sırıtmaya devam etti ve sakinmiş gibi yaptı. İlk takviye olarak birkaç kolay ve dolaysız soru atmaya karar verdi.

               “Xue Meng hakkında ne düşünüyorsun?”

               Parmağı karıncalanarak sızladı ve Shi Mei itiraf etti: “Genç Efendi iyi biri ama fazla açık sözlü, bazen katlanılamayacak kadar patavatsız.”

               Mo Ran gülme krizine girdi, neşeyle el çırptı: “He? Sen bile mi bezdin? Hahaha, anlaşılabilir bir şey, fazla sinir bozucu biri.”

               Shi Mei kızardı: “…Fazla bağırma, ya genç efendi duyarsa.”

               “Tamam tamam tamam.” Mo Ran sırıttı, “Ama onun hakkında kötü konuşman beni sevindirdi.”

               Shi Mei: “…”

               Mo Ran devam etti: “Ve Shizun hakkında ne düşünüyorsun?”

               “Shizun da iyi biri, yalnızca öfkesi biraz…” Shi Mei gerçekten Chu Wanning’i eleştirmek istemiyor gibi görünüyordu ama Jiangui’yle bağlanmıştı, bu yüzden bir süre dudağını ısırdı ama yine de sonunda: “Biraz çabuk sinirlenen biri.” dedi.

               “Haha, biraz mı? Daha çok saçma derecede çabuk gibi. Her gün sinirleniyor ve sinirli olduğunu bile kabul etmiyor, başa çıkılması imparatoriçeden bile daha zor.”

               Chu Wanning köşede durarak: “…”

               Mo Ran merak etti: “Shizun’un öfkesini biliyorsan, neden onun altında öğrenim görmeyi seçtin?”

               Shi Mei: “Shizun dışarıdan soğuk gözükse de içinde nazik biri. Diğerleri gibi doğuştan yetenekli değilim ama asla kalın kafalı olmamı önemsemedi. Herkesin öğrenmeyi hak ettiğini ve savaşlarda iyi değilsem onun yerine şifacılığı öğreteceğini söyledi. O-o gerçekten bana karşı çok nazik.”

               Mo Ran başta bunları duyana kadar oldukça neşeliydi, sırıtışı yüzünden silindi.

               Konuşmadan önce bir süre geçti: “Sana ne zaman nazik oldu. Tek yaptığı sana birkaç teknik öğretmekti, belki ara sıra seninle ilgilenmiştir, bu her ustadan beklenmesi gereken bir şey.”

               “Bu farklı—-“

               Mo Ran’in sinirleri daha da bozuldu, yanaklarını şişirip nefes verdi: “Her neyse, sana karşı iyi değil! Senin için ne yapıyorsa ben de yapabilirim!”

               Shi Mei konuşmayı kesti.

               Ardından tuhaf bir sessizlik takip etti, Mo Ran yavaşça kalbindeki alevleri yatıştırdı. Shi Mei’nin tek kelime etmeden aşağı baktığını görmek onu suçlulukla doldurdu ve kısık sesle fısıldadı: “Özür dilerim.”

               “Sorun değil.” Ama kısa bir an sonra Shi Mei aniden: “Bir keresinde, sen Sisheng Tepesi’ne gelmeden birkaç yıl önce, aniden fırtına çıktığından tek başına bir patikada yürüyordum.

               “O zamanlar henüz Shizun’un müridi değildim. Yağmurda koşarken ona çarptım. Kırmızı yağlı kağıttan bir şemsiye tutuyordu ve benim acınası durumumu görünce benimle paylaşmayı teklif etti. Onun soğuk namını duymuştum, bu yüzden yanında yürürken çok gergindim.”

               “Ve sonra?”

               Shi Mei’nin ifadesi yumuşadı: “Sonra mı? Sonra tüm gün boyunca tek kelime etmedik.”

               Mo Ran başıyla onayladı: “Öyle sıkıcı biri işte, ona söyleyecek ne var ki.”

               “Evet.” Shi Mei biraz gülümsedi, “Shizun fazla konuşmaz. Ama, benimle kapıya kadar yürüyüp ona teşekkür etmek için döndüğümde, sağ omzunun tamamen sırılsıklam olduğunu gördüm. Ben onun sol tarafında yürüyordum ve hiç ıslanmamıştım.”

               Mo Ran: “…”

               “Küçük bir şemsiyeydi, gerçekten sadece bir kişiye yeterdi ve çoğunu beni korumak için kullanmıştı. Yağmurda uzaklaşmasını izledim ve sonra odama döner dönmez beni müridi olarak kabul etmesi için bir niyet mektubu yazdım.”

               “Yeter.” dedi Mo Ran aniden, “Fazla yumuşak kalplisin, devam edeceksen çok acınası biri olduğunu düşüneceğim.        “

               Shi Mei kısık sesle: “A-Ran, acınası olan kişinin Shizun olduğunu hissetmiyor musun? Daima yalnız olduğundan, yalnızca küçük bir şemsiyesi var, kimse onunla yürümek istemiyor. Bu yüzden, Shizun bazen bana karşı biraz katı olsa da ya da bazen biraz azarlasa da umursamıyorum. Çünkü sırılsıklam olan omzunu hatırlıyorum.”

               Mo Ran hiçbir şey söylemedi, burnunun ucu biraz kızarık, kalbi biraz üzgündü.

               Puslu bir üzüntü hissiydi ve kimin için olduğundan bile emin değildi.

               “A-Ran, bir şey sormama izin ver.”

               “Mn, devam et.”

               “Shizun’dan hoşlanmıyor musun?”

               Mo Ran durakladı: “Ben…”

               “Ya da başka bir deyişle, onu sevmiyorsun, değil mi?”

               Bir nedenden, Shi Mei’nin genelde nazik ve sakin olan bakışları Mo Ran’e bunu sorarken keskinleşmiş gibiydi. Mo Ran hazırlıksız yakalandı, aniden dili tutuldu.

               Mo Ran, dalgınken ne başıyla onayladı ne de reddetti. Zorla gülümsemeden önce bir süre geçti: “Aiya, burada soruları soran kişinin ben olması gerekmiyor mu? Öylece bana çeviremezsin!”

               Shi Mei, Mo Ran’in hemen sorudan kaçtığı gerçeğini kaçırmadı ama meseleyi üstelemedi, gülümseyerek: “Yalnızca merak ediyordum, alınma.”

               “Mn.” Mo Ran duygularını sakinleştirdi ve kirpiklerinin arasından Shi Mei’nin yüzüne baktı, gökyüzündeki parlak ay kadar güzeldi.

               Üçüncü soru olarak Shi Mei’ye kendisinden hoşlanıp hoşlanmadığını sormayı planlamıştı ama deminki soru cevap kalbini ağırlaştırmıştı. Mo Ran bir süre sessizdi, ansızın konuşmadan önce dudaklarını birbirine bastırmıştı: “Sadece benim Shizun’um, daha fazlası değil. Hoşlanıp hoşlanmamak alakasız.”

               Chu Wanning, durduğu gölgelerin arasında bunları duyduğunda, kirpikleri hafifçe titredi, tıpkı bir kelebeğin yaralı kanatları gibiydi.

               Kalbinin derinliklerinde çoktan bilmesine rağmen, tasdiklendiğini duymak yine de bedenini öyle hafif hissediyordu ki akıp gidebilirdi ve kalbi o kadar ağırdı ki denize batabilirdi. Chu Wanning üşüdüğünü hissetti; belki de sonbahar bu sene erken gelmişti.

               Mo Ran ve Shi Mei hala uzakta konuşuyorlardı. Gözlerini kapattı, son zamanlarda hafif mide bulantısı gelip gidiyor onu bir kez daha yıkayıp geçiyordu.

               Birdenbire bitkin hissetti, gitmek için döndü.

               Ama birkaç adım atmıştı ki sonbahar rüzgârı Mo Ran’ın belli belirsiz sesini ona taşıdı. İstemsizce yürümeyi kesti.

               Mo Ran, Shi Mei’ye üçüncü soruyu soruyordu: “Pekâlâ, Xue Meng ve Shizun hakkında düşüncelerini söyledin, şimdi benim hakkımdakileri söyle.”

               Olabildiği kadar soğukkanlı konuşmaya çalıştı ve dikkatle, neredeyse acınası bir şekilde sordu: “Shi Mei, benim hakkımda ne düşünüyorsun?”

               Shi Mei sessizdi.

               Jiangui’de Tianwen gibi sorgu becerisine sahip gibiydi. Shi Mei cevap vermeyi reddetti, bu yüzden Jiangui’nin parlak kızıl ışığı Shi Mei’nin parmağına sıkıca dolandığı yerde daha da büyüdü.

               Shi Mei biraz kaşlarını çattı: “Ovv…”

               “Sadece bir şey söyle.” Mo Ran’in kalbi onun için acıdı ama soru kalbinde çok derin bir çukur açmıştı, bu hayatta da geçmiştekinde de hemen hemen kendi kişisel şeytanı haline gelmişti, bu yüzden ısrar etti: “Benim hakkımda ne düşünüyorsun?”

               Shi Mei başını sallayıp gözlerini kapattı, çok büyük bir acıyla baş ediyormuş gibiydi, uzun kirpikleri titriyor ve ter alnında birikiyordu.

               “…” Mo Ran iç çekti, onu bu şekilde incitmeye dayanamayarak, “Unut bunu…”

               Shi Mei katlanmanın sınırına geldiğinde Jiangui’yi kaldırmak üzereydi ve soluk benziyle boğuk bir şekilde cevap verdi: “Bence sen… harikasın.”

               Mo Ran’in gözleri büyüdü.

               Shi Mei’nin yüzü, canı sıkılmış gibi çabucak solgunluktan kızarıklığa geçti. Aşağı baktı, kirpiklerini alçalttı ve Mo Ran’e bakmaya cesaret edemedi.

               Jiangui, mahvolmuş çiçeklerin çırpınan yaprakları gibi parıldayan kızıl ışık partiküllerine dönüşüp Mo Ran’in avcuna geri döndü. Mo Ran başı aşağıda, kısık sesle kıkırdamadan edemedi ve tekrar Shi Mei’ye baktığında, yüzü baharın ilk çiçeği gibi sıcaktı.

               Yüzünde tembel bir gülümseme vardı ama konuşurken gözleri biraz ıslaktı: “Sevindim, teşekkür ederim. Ben de senin gerçekten harika olduğunu düşünüyorum. Sana çoktan Jincheng Gölü’nde söyledim ama hiçbirini hatırlamadığından, tekrar söylemek istiyorum. Sen gerçekten… gerçekten çok hoşsun.”

               Ne tür bir hoşluk olduğunu açıkça belirtmedi ama Shi Mei yine de boynuna kadar kızardı ve söyleyecek söz bulamadı.

               Mo Ran, koyu mürekkep karası gözleriyle ona baktı, yıldızlarla dolu bir okyanus gibi, gece göğündeki zarif dalgalar gibi net ve parlak bir ışıkla parlıyorlardı.

               “Sana düzgün davranmak istiyorum, seni mutlu etmek istiyorum.”

               Shi Mei aptal değildi ve Mo Ran’in ne demek istediği tüm yüzünde açıkça yazılıydı. Shi Mei başını eğmeden edemedi.

               Mo Ran’in kalbi titredi ve Shi Mei’nin saçını okşamak için elini kaldırdı. Ama daha yaklaşamadan, ani, keskin bir altın ışık çaktı ve sarmaşık kırbaç yüksek bir şak sesiyle Mo Ran’in yüzünün tam ortasına çarptı.

               “Ah!” Mo Ran acı hissederek şokla döndü.

               Chu Wanning, yeşil saçaklı beyaz, eski zamana ait, kardan da soluk cübbesiyle duvarın önünde duruyordu, bir eli arkasında, soğukça onlara bakıyordu. Tianwen, yerde, tıslayan bir yılan gibi sarmal olmuştu, söğüt yaprakları hışırdıyor, altın ışık boylu boyunca arada kıvılcımlar çıkararak akıyordu.

               Shi Mei şaşırdı: “Shizun…”

               Mo Ran yüzünü tutuyordu: “Shizun.”

               İğreniyorsa ne olmuş, hoşlanmıyorsa ne olmuş?

               Başka biri olsa acı içinde ağlayabilirdi ama Chu Wanning… ağlamak mı? Saçmalık. Tabii ki de onun yerine pataklayacaktı.

               Chu Wanning’in ifadesi dondurucuydu. Yavaşça yaklaştı, sesi buz gibiydi: “İdman yapmak yerine sohbet edip tembellik etmek mi? Mo Weiyu, kutsal silahın var diye çok etkileyici olduğunu mu sanıyorsun? Şimdi tamamen güçlü ve yenilmez olduğunu mu sanıyorsun? Fazla rahat ve pervasız değil misin?”

               “Shizun, ben sadece…”

               Chu Wanning dik dik baktı. Mo Ran çenesini kapattı.

               “Shi Mingjing, benimle müsabaka yapıyorsun. Mo Weiyu.” Durakladı, sonra kızgın bir biçimde, “Git idman yap. Daha sonra bana karşı on hamleye dayanamazsan, ceza olarak, geri dön ve meditasyon yöntemleri kitabını üç yüz kez kopyala. Şimdi defol.”

               On hamle mi?

               Yalnızca gidip kopyalamaya başlasa da olurdu.