25. Bu Saygıdeğer Kişi Gerçekten Ona Katlanamıyor!

               Chu Wanning uzun bir süre sessizdi, yüzü derin bir kasvetle doluydu, “defolup git” kelimeleri, bunca zaman, boğazında sıkışmış, en sonunda yerini, istemeden “defolup gel”e bırakmıştı.

               “He? Kapın kilitli değil mi?” Mo Ran gün boyunca süren soğuk savaştan sonra arayı düzeltmek istiyordu, bu yüzden kapıyı ittirip açtı ve yanlış giden hiçbir şey yokmuş gibi içeri girdi. Chu Wanning masada oturduğu yerden ifadesizce ona baktı.

               Yürekten konuşursak, Mo Ran gerçekten iyi görünümlüydü, yalnızca varlığıyla odayı aydınlatıyordu. Gençliğinin sıkı cildi neredeyse parlıyormuş gibi görünüyordu ve dudaklarının kenarları doğal bir kıvrıma sahipti ki ifadesiz bir yüzleyken bile gülümsüyormuş gibi görünüyordu.

               Chu Wanning, bakışlarını Mo Ran’den ayırıp uzun kirpiklerini indirirken, soğuk kanlılığını kararlı bir şekilde kontrol altında tuttu, masadaki tütsü çubuğu söndürmek için elini kaldırmadan önce sakince:

               “Burada ne yapıyorsun?” diye sordu.

               “Buraya… yaranı kontrol etmek için geldim.” Mo Ran boğazını temizledi sonra bakışları Chu Wanning’in omuzunda durdu ve duraklayarak, “Çoktan çaresine bakmışsın.”

               Chu Wanning nezaketle, “Hım,” dedi.

               Mo Ran’in dili tutulmuştu: “…”

               Chu Wanning’e kin beslediği doğruydu ve ayrıca Shi Mei’yi incittiği için ona kızgındı. Ama bir kere sakinleştiğinde, Mo Ran’in vicdanı yokmuş gibi değildi; nefret bir şeydi ama Chu Wanning’in omzunun yaralı olduğunu unutmamıştı.

               Boğucu tabutun içinde, Chu Wanning onu sıkıca kollarında tutmuş, bedenini, hayalet hanımının pençelerini engellemek için kullanmıştı, bütün bedeni acıdan sarsılmasına rağmen bırakmayı reddetmişti…

               Mo Ran kesinlikle Chu Wanning’den tiksiniyordu.

               Ama tiksinmek dışında, bir nedenden, daima kafasını karıştıran karmaşık başka düşünceler de vardı.

               Küçükken eğitim görmemiş, basit bir insandı. Daha sonradan çalışıp bu durumu düzeltmesine rağmen, hala hassas meseleleri anlamakta zorluk çekiyordu, özellikle duygular konusunda.

                Örneğin, konu Chu Wanning olduğunda, Mo Ran kafasını kaşır ve uzun süre düşünüp dururdu ama bu duygunun ne olduğunu çözemezdi.

               Yalnızca hoşlanmak, hoşlanmamak, nefret etmek, mutlu olmak, mutsuz olmak gibi basit duyguları anlayabiliyordu.

               Ama birçok duygunun birlikte karışımı, zeki ve güçlü İmparator Taxian-Jun’a baş dönmesi veriyor, yıldızları görmesine neden oluyordu.

               Anlamıyorum, mantıklı değil, bu ne, kurtar beni, ovv başım.

               Böylece Mo Ran basitçe bunu düşünmekle daha fazla canını sıkmadı, bu tür bir enerjiyi Shi Mei dışında hiç kimseye harcamayı umursamazdı.

               Derinlerinde, önceki olayı Chu Wanning’in hesabına yazmış ve gizlice, skorları eşitleme fırsatı geldiğinde iki kere ödemesini kurgulamıştı ama aynı zamanda suçlu hissetti. En sonunda, Chu Wanning’in kapısını çalmadan önce, kendi içinde bir savaş verdi.

               Ona borçlu olmak istemiyordu.

               Ama Chu Wanning, düşündüğünden daha inatçıydı.

               Mo Ran masadaki kanlı bandaj yığınına gözlerini dikti, kızıl renkli su olan leğene ve öylece bir kenara atılmış bıçağa, küçük bir et parçası hala ucunda yapışmış duruyordu. Başının ağrımak üzere olduğunu hissetti.

               Yalnızca nasıl tek başına kendi yarasını tedavi edebilmişti?

               Gerçekten gözünü kırpmadan yaranın etrafındaki ölü deriyi öylece kesmiş miydi, öylece? Sadece düşününce bile Mo Ran’in kafatası uyuşmuştu, bu adam gerçekten insan mıydı?

                Daha demin, Mo Ran yarasını temizlerken, Shi Mei gözyaşlarıyla acıdan hafif hafif ağlamıştı; Chu Wanning’den ne kadar hoşlanmadığına bakılmaksızın, zihninde başını eğmeden edemedi–––

                Kıdemli Yuheng gerçekten harikaydı, etkileyici, gerçekten etkileyici.

               Mo Ran biraz olduğu yerde durdu sonra ilk o sessizliği bozdu. Hafifçe iki kere öksürdü, ayak ucuyla yere dokundu, hantalca mırıldandı: “Demin, Chen Köşkü’nde… özür dilerim, Shizun”

               Chu Wanning hiçbir şey söylemedi.

               Mo Ran çaktırmadan bir bakış attı: “Sana bağırmamalıydım.”

               Chu Wanning, her zamanki ifadesiz yüzüyle, onu görmezden gelmeye devam etti. Asla dile getirmemişti ama içinde, suçlu hissediyordu.

               Mo Ran yaklaştı. Sadece Chu Wanning’in bandajlarken yaptığı karmaşayı görecek kadar yaklaşmıştı, gazlı bez, omzunu yengeç bağlar gibi sarmıştı.

               “…”

               Sonra tekrar, çamaşır yıkamayı bile bilmeyen bir insandan ne bekliyordu ki?

               Mo Ran iç geçirerek: “Shizun, daha fazla kızma.”

               “Hangi göz lobun kızgın olduğumu gördü.” Chu Wanning öfkeyle bağırarak karşılık verdi.

               Mo Ran: “…”

               Bir süre geçti.

               “Shizun, böyle bandajlanmaz…”

               Başka bir sert cevap: “Benden daha iyi bildiğini mi düşünüyorsun?”

               Mo Ran: “…”

               Elini kaldırdı, bandajları Chu Wanning için tekrar yapmak istiyordu, sonra ifadesine baktı ve tereddüt etti, ona dokunduğunda yüzüne tokat yeme olasılığını ölçtüğünde oldukça yüksekti.

               Sonra elini indirdi, sonra kaldırdı. Bu birkaç kez devam etti. Chu Wanning sinir oldu ve yan gözle bir bakış attı: “Ne, baba vurmak falan mı istiyorsun?”

               “…” Gerçekten ona vurmak istiyordu ama şimdi değil.

               Mo Ran öfkeyle sırıttı ve aniden elini Chu Wanning’in omzuna bastırmak için uzandı, sonuçları kahrolasıcaydı. Yanaklarındaki gamzeler belirdi: “Shizun, burada sana bandajı tekrar yapmanda yardım edeceğim.”

               Chu Wanning başta reddetmek istiyordu ama Mo Ran’in sıcak parmakları çoktan üzerindeydi ve ağzı aniden kurudu. Dudakları hafifçe hareket etti ama sonunda hiçbir şey söylemedi ve sadece Mo Ran’in istediğini yapmasına izin verdi.

               Gazlı bez katman katman çözüldü, kan dondurucu beş delik ortaya çıkana kadar çoktan kana bulanmıştı.

               Sadece görünüşü tüylerini ürpertmişti; hasar, Shi Mei’nin yüzündeki kesikten çok daha kötüydü.

               Mo Ran bir süre baka kaldı sonra kendisinin bile anlamadığı bir sebepten, yumuşakça sordu: “Acıyor mu?”

               Chu Wanning’in uzun kirpikleri aşağı sarktı, sadece nazikçe: “Çok değil,” dedi.

               Mo Ran: “Nazik olacağım.”

               Chu Wanning, ne düşündüğünü bilmiyordu ama kulak memeleri kızardı ve tekrar kendine kızdı, böyle saçma şeyler düşündüğü için aklını kaybettiğini düşünüyordu. Böylece ifadesi daha da katılaştı, ruh hali kötüleşti ve soğuk bir edayla mırıldandı: “Nasıl istersen.”

               Mumun alevi çatırdadı. Loş sarı ışığıyla, Mo Ran merhemin her yere sürülmemiş olduğunu görebiliyordu. Gerçekten dili tutulmuştu; Chu Wanning’in bugüne kadar yaşayabilmesi bir tür mucize olmalıydı.

               “Shizun.”

               “Hım?”

               “Bugün, Chen Köşkü’nde neler oldu. Niçin onları dövdün?” merhemi sürerken sordu.

               Chu Wanning cevap vermeden önce bir süre sessiz kaldı: “Kızgındım, hepsi bu.”

               Mo Ran: “Seni o kadar kızdıran neydi.”

              Chu Wanning şu an bu çocukla canını sıkmak istemiyordu bu yüzden, kısaca Luo Xianxian’a olanları anlattı. Açıklaması tamamlandığında Mo Ran başını salladı: “Bu senin aptallığın. Böyle bir şey, seni ne kadar sinirlendirdiği fark etmez, yine de onları bu şekilde yüzleştirmemeliydin. Eğer ben olsaydım, bir şeyler uydururdum, sahte bir defetme yapardım, sonra ellerimdeki tozu silkeleyip giderdim sonra her şeyin olacağına varmasına izin verirdim. Bilirsin, bazen duruma göre hareket etmelisin. Kendine bir bak, birkaç değersiz pislik için bir kargaşa yarattın hatta yanlışlıkla Shi Mei’e vurdun––––”

               Mo Ran kendini ağız kalabalığının ortasında buldu. Çenesini kapatıp Chu Wanning’i izledi.

              Bandajlamaya o kadar odaklanmıştı ki bir süre için kendini orada unutmuştu ve farkında olmadan Chu Wanning’le, otuz iki yaşındaki saygısız tonuyla konuşmuştu.

               Chu Wanning de açıkça fark etmişti. Gözlerinin kenarından soğukça Mo Ran’e bakıyordu, sadece gözleri o tanıdık cümleyi iletiyordu––––“Seni ölünceye kadar kırbaçlayacağım.”

               “Emm…”

                İlk Chu Wanning konuştuğunda hala bir bahane bulmaya çalışıyordu.

                Sakin bir şekilde: “Shi Mingjing’e vurmak istediğimi mi düşünüyorsun?”

               Shi Mei’den bahsedilir bahsedilmez, sağduyu Mo Ran’in beynini terk etti ve yerini inatçılık aldı, ses tonu bile asabileşmişti: “Vurmadın mı?”

               Chu Wanning de o darbeden ötürü pişmandı ama yüzü inceydi ve bundan utanıyordu bu yüzden kaşlarını çattı ve hiçbir şey söylemedi.

               Chu Wanning dik başlıydı, Mo Ran vurgundu ve bakışlarının çarpıştığı yerde kıvılcımlar uçuşuyordu. Ortam sadece henüz biraz rahatlamıştı ki tekrar bir kez daha umutsuz kördüğüme döndü.

               Mo Ran: “Shi Mei yanlış bir şey yapmadı. Shizun, en azından, kazayla incittiğin için özür dileyemez misin?” dedi.

               Chu Wanning’in gözleri tehlikeli bir şekilde kısıldı: “Beni sorguluyor musun?”

               “…Hayır” Mo Ran durakladı, “Sadece yanlışlıkla yaralanıp Shizun’dan bir özür bile alamadığı için üzgünüm.”

               Mum ışığının altında, yakışıklı genç, Chu Wanning’in yarasını sarmayı bitirdi ve dikkatlice bir düğüm attı. Manzara hala bir şekilde bir süre önce olduğu gibi hassas gözüküyordu ama ikisinin de ruh hali çoktan oldukça farklıydı. Özellikle Chu Wanning’in, bir kavanoz dolusu sirke göğsünün içine dökülmüş gibiydi, kıskançlığın ekşi tadı durmaksızın artıyor, derisinin altına giriyordu.*

ÇN: “Sirke içmek” bir deyim. Kıskanmak anlamına geliyor.

               Özür mü?

               Özür nasıl yazılıyor? Çok özür dileyen biri lütfen ona öğretsin.

               Mo Ran devam etti: “Shi Mei’nin yüzündeki kesiğin solması en az yarım yıl alacak, ama demin ilaç sürmesine yardım ederken, hala seni suçlamadığını söylüyordu ama öyle olsa bile, gerçekten haklı olduğunu mu düşünüyorsun?”

               Sözleri yalnızca yangını körüklüyordu.

               Chu Wanning denedi ama katlanmayı başaramadı. Kısık sesle kükredi: “Defol.”

               Mo Ran: “…”

               Chu Wanning parladı: “Dışarı!”

               Mo Ran dışarı atıldı, kapı suratına çarptı ve neredeyse parmağı sıkışıyordu. Mo Ran de küplere binmişti. Şuna bak, şuna bak! Onun sorunu ne? Sadece bir özür! Yüzü kesinlikle değerli, sadece özür dilerim demek ne kadar zor olabilir? Bu saygıdeğer İmparator Taxian-Jun bile özür dilemeyi biliyor ama önemsiz Ölümsüz Beidou lanet olasıca bir neden olmaksızın öfkeden patlamak zorunda!

               Yakışıklı yüzüne rağmen kimsenin onu istememesine şaşmamalı!

               Olan şey lanet olasıca bir israf, hayatı boyunca yalnız olacak, hak ettiğini bulacak!

               Chu Wanning kapıyı yüzüne kapadığından ve onu takmadığından beri, önemli ve güçlü Taxian-Jun, insanlık dünyasının İmparatoru, açıkça kapının dışında sadece utanmaz bir köpek gibi etrafta yuvarlanamazdı. Fazlasıyla ısrarcıydı, yapışkan ve çıkarması imkânsız bir şeker gibi yapışmıştı ama yapıştığı kişi Shi Mei idi, Shizun değil.

               Daha az önemseyemedi ve hemen ayrılıp Shi Mei’e eşlik etmeye gitti.

               “Şimdiden döndün mü?” Güzellik Shi Mei,* Mo Ran geldiğinde uzanmış dinleniyordu. Oturmadan önce duraksadı, uzun siyah saçları bedeninden aşağı dökülüyordu. “Shizun nasıl?”

ÇN: Shi meiren (güzellik), Shi Mei’in adı için bir kelime oyunu. Ama başka dile geçince çok bir anlamı olmuyor tabii.

               “O iyi ve sinirleri de iyi.”

               Shi Mei: “…”

               Mo Ran bir sandalye çekti ve ata biner gibi ters çevirip oturdu, ellerini yaslanılan yere dayamıştı, uzun ve dağınık saçlarıyla Shi Mei’i görüşünde tutarken tembel bir gülümseme dudaklarında oynuyordu.

               Shi Mei: “Belki de yine de bir gidip kontrol etmeliyim…” dedi.

               “Ahh, bunu kendine yapma.” Mo Ran gözlerini devirdi, “Şu anda sinirden köpürüyor.”

               “Yine mi onu çıldırttın?”

               “Onu çıldırtacak birine ihtiyacı var mı ki? Kendine bile sinirlenebiliyor. O adam büyük ihtimalle odundan yapılma, en ufak bir kıvılcımda alev alıyor.”

               Shi Mei başını salladı, gülmek ve ağlamak arasında kalmıştı.

               Mo Ran: “Dinlenmeye devam et, aşağı inip size bir şeyler pişirmek için mutfağı ödünç alacağım,” dedi.

               Shi Mei: “Çok zahmet olmayacak mı? Sen de tüm gece uyanıktın, uyuyamaz mısın?”

               “Haha, oldukça uyanığım.” Mo Ran güldü, “Ama henüz gitmemi istemiyorsan, uyuyana kadar sana eşlik edebilirim.”

               Shi Mei aceleyle elini salladı ve nazikçe: “Gerek yok, sen beni izlerken uyuyamayacağım. Sen de biraz dinlenmeyi denemelisin, kendini fazla zorlama.”

               Mo Ran biraz hüzünlenmişti, yüzündeki gülümseme bir miktar sertleşti.

               Shi Mei, ona karşı kibardı, ama daima kesin, ayırt edilemez mesafesini koruyor gibiydi. Hemen önündeydi ama aynadan ayın, çiçeğin sudan yansıması gibiydi, görüşünde ama ulaşılamaz.

               “…Tamam.” Neşelenmek için elimden geleni yaptı, kendini tekrar gülümsemeye zorladı. Mo Ran parıldayan bir gülümsemeye sahipti ve yaramaz olduğunda, tatlı olmanın ucunda aptaldı. “Eğer bir şeye ihtiyacın olursa yalnızca seslen, hemen yan odada ya da aşağıda olacağım.”

               “Hım.”

               Mo Ran tek elini kaldırdı, saçını okşamak istiyordu ama kendine hâkim olmayı başardı ve onun yerine başını kaşımak için elini arkaya götürdü.

              “Gidiyorum o halde.”

               Dışarı çıktığında, hapşırmaktan kendini alamadı.

              Burnunu çekti.

               Kelebek Kasabası oldukça ucuz olan koku ve her türden tütsü üretimiyle ünlüydü, bu yüzden han bu konuda cimri davranmamıştı. Özel spesiyal, uzun bir tütsü, her odada yanıyordu, bir, habis enerjiyi uzak tutmak için, iki, sinekleri uzak tutmak için ve üç, odayı güzel kokutmak için.

               Tütsünün kokusu Mo Ran’i rahatsız etti ama Shi Mei sevmişti bu yüzden katlandı.

               Aşağıda, Mo Ran kasıla kasıla hancıya yaklaştı ve gümüş bir külçeyi kaydırdı, gözleri gülümserken kısılmıştı: “Hey, hancı, bana bir iyilik yap.”

               Gümüş külçeyi gören hancının gülümseyişi daha da nazikleşti: “İyi efendinin neye ihtiyacı var?”

               Mo Ran: “Burada kahvaltı için fazla bir insan görmedim, diğer müşterileri reddedip, sabah için mutfağı bana ödünç vermeni rica edebilir miyim?”

               Bir kahvaltı kaç paraydı? Bir ayın yarısına yetecek kadar kahvaltı bile bir gümüş külçe etmezdi. Hancı hevesle kabul etti, Mo Weiyu’yu mutfağa yönlendirdiğinde, tüm gülümseyişi hala kasıntıydı.

               “Efendi kendi mi pişirecek? Niçin aşçımızın pişirmesine izin vermiyorsunuz? Gerçekten iyi bir aşçıdır.”

               “Gerek yok.” Mo Weiyu sırıttı. “Xiangtan’daki* Sarhoş Yeşim’in Evi’ni duydun mu?”

ÇN: Hunan’da bir sehir.

              “Ah… Bir yıl önce yanan ünlü eğlence evi mi?”

              Mo Ran: “Hı-hı.”

             Hancı, karısının meşgul olduğundan emin olmak için dışarı göz attı ve sinsice gülümsemeden önce dinledi: “Kim orayı duymamıştır ki? Xiang Nehri’nin oradaki en ünlü tiyatroydu ve yurdun dört köşesinde tanınan, yıldız bir kantocu çıkarmıştı. Çok uzak olması çok yazık, gidip onun çalmasını dinlemeyi çok isterdim.”

            Mo Ran kahkaha attı: “Onun yerine iltifat için teşekkür ediyorum.”

               “Onun yerine mi? Onun yerine mi?” Hancının kafası karışmıştı. “Onu tanıyor falan mısın?”

               Mo Ran cevap verdi: “Tanımaktan daha fazla.”

               “Vay… sadece sana bakarak bunu bilemezdim, he? Ama siz efsuncular bile… ee…”

               Mo Ran kahkahayla onu böldü: “Kantocudan başka bir şey biliyor musun?”

               “Um… Oradaki yemeğin eşsiz olduğunu duymuştum.”

               Mo Ran’in dudakları mutfak bıçağını alırken neşeli bir sırıtışla kıvrılmıştı, tanışmışlık havasıyla: “Efsuncu olmadan önce, yıllarca, Sarhoş Yeşim’in Evi’nde mutfak yardımcı olarak çalıştım. Kimin daha iyi pişireceğini düşünüyorsun, aşçın mı ben mi?”

               Hancı daha da şaşırmıştı, sözcüklerini kekeleyerek: “İyi Efendi gerçekten… gerçekten…”

               “Gerçekten” diye mırıldanmaya devam ediyor ama söyleyecek başka kelime bulamıyordu.

               Mo Ran gözünün ucuyla ona baktı, kendinden emin bir tembellik havasıyla, kendini beğenmiş bir gülümseme yüzündeydi: “Pekâlâ, sen dışarı çık öyleyse, saygıdeğer şef işe koyulmalı.”

               Hancının, şu anda, karanlığın eski lorduyla konuştuğuna dair hiçbir fikri yoktu ve utanmazca yalvardı: “Uzun zamandır Sarhoş Yeşim’in Evi’nin nefis yiyecekleri hakkında duyum alıyorum, belki iyi efendi işini bitirdiğinde, bu sıradan kişinin bir tane denemesine izin verebilir?”

               Bunun küçük bir rica olduğunu düşünmüştü ve bu Mo Ran kesinlikle kabul ederdi.

               Kim bilebilirdi ki Mo Ran şeytanca gülümserken gözleri kısılacak: “Denemek mi istiyorsun?”

               “Evet!”

               “Rüya görmeye devam et!” Mo Ran kibirli bir havayla hıh-ladı, mırıldanıyordu, “Bu saygıdeğer kişinin sadece herhangi bir kişi için pişireceğini mi düşündün? Bu Shi Mei için, eğer onun için olmasaydı, bu Saygıdeğer Kişi mutfağa adım bile atmazdı…”

               Bir turp aldı ve kendi kendine mırıldanırken kesmeye başladı.

               “…” Hancının ümitleri boşa çıkmıştı ve sıvışmadan önce beceriksizce kenarda durmuş, ellerini ovuştururken ve aptalca sırıtmıştı.

               Ayrıca kendi kendine içinden söylenmişti.

               “Bu Saygıdeğer Kişi” de neyin nesiydi? Çocuk çok gençti, büyük ihtimalle henüz ruhani temelini bile oluşturmamıştı. Shimei* öyle shimei böyle diye saçmalamasını dinlemiş ama bugünkü grubunda tek bir kız bile yoktu.

ÇN: “shimei” aynı zamanda, küçük kız öğrenci demek. Hancı yanlış anlıyor yani.

               Hancı gözlerini devirdi.

               Deli olmalıydı, hem de en delisinden.

               Mo Ran dört saat boyunca kendini mutfakta meşgul etti; bitirdiğinde neredeyse öğlendi. Umutla Shi Mei’yi uyandırmak için yukarı koştu.

               Chu Wanning’in odasının önünden geçerken adımları yavaşladı.

               Onu da yemek yemek için çağırmalı mıydı…

               Chu Wanning’in pis huyu düşünüldüğünde, Mo Ran hoşnutsuzlukla kaşlarını çattı.

               Yok, sadece birazcık yapmıştı zaten, onun için yoktu!