24. Bu Saygıdeğer Kişi, Ona Soğuk Savaş İlan Ediyor

>>Sonlara doğru biraz kanlı!

               Bir süre için, herkes sessizdi ve sadece Ev sahibi Chen’in hıçkırıkları duyuluyordu.

               Shi Mei’nin başı eğilmişti, eli yanağını kapatıyordu ama Chu Wanning’e baktığında, gözleri ciddiydi: “Shizun, lütfen kes şunu. Eğer böyle devam edersen, suçlanacak olan, Sisheng Tepesi…”

               Mo Ran’ın ruhu ağzından uçup gitmek üzereydi. Kötü biri olabilirdi ama Shi Mei’ye tamamen bağlıydı. Yeniden doğduğu bu hayatta, kendine Shi Mei’ye dikkatle davranacağına ve onu iyi koruyacağına dair bir söz vermişti, ama daha sadece birkaç gün olmuştu ve Shi Mei yaralanmış ve kırbaçlanmıştı, bu nasıl olabilirdi!

               Şu anda Chu Wanning’le kozlarını paylaşmak için elinde hiçbir şey yoktu, onun yerine aceleyle Shi Mei’nin yanına, yanağındaki yarayı kontrol etmek için gitti.

               Shi Mei kısık sesle: “Ben iyiyim…”

               “Yine de görmeme izin ver.”

               “Gerçekten önemli değil.”

               Shi Mei karşı koymaya çalıştı ama Mo Ran yine de yarasını kapatan elini çekmeyi başarmıştı.

               Göz bebekleri aniden küçüldü.

               Derin bir yaraydı, derisi soyulmuş ve kanlıydı, boynuna kadar uzanıyordu, kan hala akıyordu…

               Mo Ran kırmızıyı gördü. Dudaklarını ısırdı ve Chu Wanning’e dönüp bağırmadan önce uzun süre dik dik baktı: “Henüz bitirmedin mi?!”

               Chu Wanning kasvetli yüzüyle sessizdi. Özür dilemedi ya da yaklaşmadı, sadece kök salmışçasına aynı yerde durdu, ruhsal enerji aktarmadan Tianwen’i elinde tutuyordu.

               “…”

               Mo Ran, göğsünde sayısız, öfkeli şeytan varmış gibi hissetti.

               Kim, geçmiş hayatında çoktan bir kez ölmüş, sevdiği insanın, tekrar böyle acı çekmesine dayanabilirdi?

               Chu Wanning’le birbirlerine gözlerini dikip baktılar, ikisi de pes etmedi. Mo Ran’ın gözleri kızarmaya başladı; Chu Wanning’den o kadar çok yıl boyunca nefret etmişti ki nefret iliklerine kadar çoktan sızmıştı- niçin bu kişi daima ona karşı geliyordu!

               Klana ilk katıldığı zaman, yanlış bir şey yapmış ve Chu Wanning tarafından neredeyse ölümüne kırbaçlanmıştı. Sonra, Shi Mei yaralandığında, hayatı boyunca sadece üç müridi olmuş olan Chu Wanning, yalnızca durup izlemişti. Daha sonra, Shi Mei ölmüş, Sisheng Tepe’si yıkılmıştı ve Mo Weiyu, efsun dünyasının yegâne hükümdarı olmuştu, güneş gören herkes onun önünde eğilmişti. Yalnızca Chu Wanning her defasında ona karşı durmuştu, sağda ve solda önüne çıkıyor, vicdanını hançerliyordu––––İmparator Taxian-Jun’un ne kadar güçlü olduğunun bir önemi olmadığının sürekli bir hatırlatıcısıydı, her şeyin altında, sadece, ona yakın olan herkes tarafından terkedilmiş bir deliydi.

               Chu Wanning.

               Chu Wanning…

               Hayatta ve ölümde, her zaman oydu.

               İkisi de hala eşleşen düğün cübbeleri içindeydi, kırmızı kırmızıya, yüz yüze ama aralarındaki boşluk derin bir uçurumla ayrılmış gibiydi.

               Chu Wanning sonunda Tianwen’i kaldırdı.

               Ev sahibi Chen derin bir rahatlamayla iç çekti, Shi Mei’nin önünde diz çökmüş ardı ardına eğiliyordu: “Çok nazik, çok nazik, bu iyi Efendi gerçekten yaşayan bir buddha, kurtarıcımız, tüm ailemi kurtardığın için teşekkür ederim Efendim, teşekkürler Efendim, teşekkürler Efendim.”

               Her zaman böyle sonlanırdı.

               İblis ruhunun çaresine bakan oydu ama hırçın kırbaçla uğraşan da oydu. Chu Wanning yapması gerekeni yaptı ama sonunda merhametli kurtarıcı bir başkasıydı ve kendisi kötü adamdı.

               Her zaman böyle olmuştu.

               Hırçın biriydi, çoktan bunu kabul etmişti.

               Pişman da değildi.

               Yanlışlıkla kendi müridini kırbaçlamış olmak, tabii ki bunun için kötü hissediyordu ama o ince bir yüze sahipti ve kendinde, gidip içten ve kibar şeyler söyleyecek gücü bulamadı, bu yüzden onun yerine, yürüyüp Chen ailesinin küçük kızının önünde durdu.

               Küçük kız ona baktı ve farkında olmadan, korkuyla geri adım attı, titriyordu.

               Tüm Chen ailesinin içinde kibar olan tek kişi oydu. Chu Wanning sesini yumuşattı: “Annen bir hayalet tarafından ele geçirildi ve hayatı en az yirmi yıl kısaldı. Eğer tövbe etmez ve ahlaksızlığa devam ederse, negatif enerji tarafından istila edilecek ve daha da erken ölecek. Uyandığında, ona, Bayan Luo için, kırmızı şeftali ağacından, el yapımı bir anıt tableti yapmasını söyle ve heykelinin onun üzerinde olmasını açıkça bildir. Ayrıca, Luo Xianxian, Chen Bo’huan’ın uygunca nikahlı karısıydı, onun dileğini gerçekleştirmek için, ailenin yıllardır saklı tuttuğu bu gerçek halka duyurulmalı.”

               Durakladı ve kıza bir kutsal kitap verdi

               “Ayrıca, Bayan Luo’nun ruhunun huzur bulması ve ailenin ruhlarını avlamayı bırakması için, bütün ailen diz çöküp “Kurtuluşun Efsunu”nu, günde üç kez ezbere okumalı. Bu on yıl boyunca durmadan yapılmalı yoksa Bayan Luo intikam için geri döner.”

               Küçük kızın sesi titredi: “…Evet, te-teşekkürler Daozhang…”

               Chu Wanning, Ev sahibi Chen’e ve oğluna bakmak için döndü, bakışları buz kaplı bir hançer gibi keskindi: “Chen-Yao uyandığında, siz ikiniz ona her şeyi anlatmalısınız ve kendi kararını vermesine izin vermelisiniz. Eğer bir şey saklamayı denerseniz, ikinizin de dilini sökerim!”

               Bu ikisi karşı koymaya cüret edemeyecek, korkaktan başka bir şey değildi, şimdi işler buraya geldiğinden, ikisi de yerde secde edip söylediği her şeyi yapacaklarına yemin ediyordu.

               “Yüz Kelebek Kokusu içinse, o, Bay Luo tarafından tek başına yaratıldı ama siz utanmazlar sizin formülünüzmüş gibi sahip çıktınız. Ne yapmanız gerektiğini biliyorsunuz, sizin için daha fazla nefesimi harcamayacağım.” Chu Wanning kol yenlerini sallayıp gitti.

               “Bi-biz kesinlikle dükkandaki düzeltmeleri yapacağız ve kokuyu yapanın… yapanın Bay Luo olduğunu açıklayacağız…”

               Her şey hallolduktan sonra, Chu Wanning, Mo Ran’a Chen-Yao’yu içeri götürüp zehri vücudundan çıkarması için talimat verdi.

               Mo Ran’ın kalbinde nefret olmasına rağmen, iyi biliyordu ki bu kadar gençken Shizun’a karşı hala küstahtan çok saygılıydı, bu yüzden sessizliğini korudu, sadece Shi Mei’nin elini sıktı ve fısıldadı: “Gidip yüzünle ilgilen ve kanamayı durdur. Onu içeri götüreceğim.”

               En büyük Chen oğlunun odasında hala büyük, kırmızı “Xi” karakteri vardı. Her şey o kadar hızlı olmuştu ki büyük ihtimalle onu kaldırmayı unutmuşlardı. Bu arada, çoktan toza dönmüş Chen Bo’huan ile, fazlasıyla alaycı gözüküyordu.

               Chen-Yao, bu saçma komedide para hırsıyla zarar gören ikincil kişiydi. Uyandığında ne seçecekti?

               Halktan biri olarak, Shi Mei kadar azimli değildi. Chu Wanning zehirli kanı çekip sessizce bir hap verdi. Tüm zaman boyunca, Mo Ran yanda su kabını tutmuş ve havluları uzatmıştı ama ikisi de birbiriyle konuşmamıştı, birbirlerine neredeyse hiç bakmamışlardı bile. 

               Giderken, Chu Wanning’in bakışı aniden bir şey fark etmiş gibi duvardan kayıp geçti, bakışlarını, duvarda asılı şiire dikkatle bakmak için geri kaydırdı.

               Harf sütunları düzenliydi, temiz ve dik; mürekkep kuruyalı çok olmamıştı ama kağıdın kenarları henüz sararmamıştı.

               Şunlar yazılıydı––

               Narin tonlu eller

               Altın şarabı döküyor

               Bütün şehir baharda, ama o,

               saray duvarının ardındaki söğüt,

               Ve kötülük dolu, doğu rüzgârı

               İnce bir neşe getirdi

               Ve acıların çilesi––

               Ayrılık yılları––

               Yanlış, yanlış, yanlış

               Bahar hala eski bahar

               Sebepsizce harcayan biziz

               Gözyaşları yol olmuş kabaca, ipekleri lekeliyor

               Şeftali çiçeği düşüyor

               Göl kenarındaki odan, boş––

               Yeminlerimizin dağ gibi durması ne işe yarar?

               Harfler bile yasaklıyken––

               Ve hiçbir şey, hiçbir şey, hiçbir şey*

ÇN: Annesi tarafından eşini terk etmeye zorlanmış, Song hanedanının şairi, Lu You’nun şiiri.

               Şeytanlar ve cesetler, Chu Wanning’in “Rüzgâr’ı” tarafından toza dönüşmesine rağmen, zarar gören sadece bedenleriydi, ruhları değil. Kayıp geçen hiçbir şeyin soruna devam etmediğinden emin olmak için bir süre kalsalar fena olmazdı.

               Chu Wanning sessizce ilerledi, iki müridi arkasından geliyordu.

               Shi Mei aniden bir şey hatırlamış gibi göründü, sordu: “A-Ran, senin ve Shizun’un giydiği kıyafetler… ne…ne oluyor?”

               Mo Ran Shizun’un ve onun hala düğün cübbeleri giydiğini hatırlamadan önce şaşırdı. Shi Mei’nin yanlış anlayacağından ölümüne korktu ve derhal çıkarmaya koyuldu.

               “Bu… umm, önceki illüzyon, kafana takma, ben…”

               Sözlerinin yarısında, tekrar baktı ve fark etti ki Shi Mei de hayalet düğününe sürüklenmişti, o da düğün cübbesi giyiyordu, sadece tasarımı farklıydı ve sökük ve yırtıklardan dolayı tanınamıyordu.           Ama ne olursa olsun, hala bir düğün cübbesiydi.

               Bu şekilde Shi Mei ile yan yana durmak, hayalet hanımının illüzyonundaki elini tuttuğu, boyun eğdiği, şarap paylaştığı kişinin Shi Mei olduğunu hayal edebilirdi.

               Artık çıkarmak istemiyordu, dalgınca Shi Mei’ye bakıyordu.

               Shi Mei içtenlikle gülümsedi: “Ne oldu? Cümleni bitirmedin.”

               Mo Ran mırıldandı: “…Önemli değil.”

               Chu Wanning onlardan birkaç adım ilerideydi, ne kadarını duyduğundan emin değildi ama durdu ve arkasını döndü.

               Gök yüzü parıldamaya başladı. Gecenin kargaşasından sonra, şafağın ilk ışıkları ufuktan beliriyordu, güneş, yırtılmış ve kanayan, karanlığın dipsiz kuyusundan çıkmaya çalışan bir kalp gibi kızıldı, gökyüzünü muhteşem bir renge boyuyordu.

               Chu Wanning durdu, gün ışığı arkasındaydı, tıpkı uzun gecenin sonu parıldamaya başlıyor, tıpkı yükselen güneş, bulutları ateşe veriyor gibiydi.

               Yan dönüp durdu, düğün cübbesi kan gibi kırmızıydı, yükselen güneş arkasında bir ışık halkası oluşturuyordu, yüzündeki ifadeyi gizliyordu.

               Aniden ruhani enerji ileri doğru dalgalandı, düğün cübbesini parçalara ayırdı.

               Kızıl kırıntılar, bir sürü, solan, haitang çiçeğinin taç yaprakları gibi pır pır etti. Rüzgâr parçaları yerden kaldırıp her yere saçtı.

               Altındaki beyaz cübbe, mürekkep karası saçlarıyla beraber rüzgârda dalgalandı.

               Omuzundaki kan.

               Rüzgardaki kumaş parçaları.

               Mo Ran’ı korurken yaralanmış olduğu yerdeki kan lekesi, beyaz cübbenin üzerinde, çok daha canlı ve çarpıcıydı.

               Chu Wanning, küçümseyerek gülmeden önce, bir süre geçti, sanki aptal yerine koyuyormuş gibi: “Mo Weiyu, senin ve benim aramda yanlış anlaşılacak ne var?”

               Sinirli olduğunda, Mo Ran’a, Mo Weiyu diye seslenirdi, soğuk ve yabancı, içtenlikten eser olmayan, kibar hitabın mesafeli türü.          

               Chu Wanning döndü ve gitti.

               Bu saatte etrafta kimse yoktu, yeryüzü ve gökyüzü, birlikte, bulanıklaşırken tek başına yürüdü.

               Katı ve alaycı ifadesi han odasına varıp kapıyı kapadığı anda yok olmuştu.

               Chu Wanning dişlerini sıktı, omzuna dokunmak için elini kaldırdığında yüz ifadesinde acı vardı.

               Hayalet hanımının pençeleri bir tür kutsal bedendi, Tianwen’den aşağı değildi, ikisi de fazlasıyla güçlü silahlardı. Bütün omzu yırtılmıştı ama uğursuz saldırı sırasında ilgilenecek vakti yoktu. Şimdiye, çoktan iltihaplanmış ve irinlenmişti, acı katlanılmazdı.

               Odada dururken, Chu Wanning yavaşça nefes aldı ve kıyafetlerini çıkarmaya çalıştı ama kumaş kanın çoktan kurumuş olduğu derisine yapışmıştı ve çekmek, vücudunu, yıldırım çarpmış gibi hissettiriyordu.

               Mo Ran’ın odası hemen yandaydı. Han’ın ses geçirmezliği iyi değildi ve kimsenin bilmesini istemiyordu bu yüzden alt dudağını ısırdı ve acımasız, tek bir hareketle kumaşı söktü.   

               “Nıhh…!!”

               Chu Wanning bastırılmış bir homurtu çıkardı sonra yavaşça kendini bıraktı, sertçe dudağını ısırdığı yerde, dişinde ve dudağında kan vardı. Güçlükle soludu, yüzü tamamen renkten yoksundu, vücudu soğuk terle kaplıydı.

               Uzun kirpiklerini indirdi, hasarın ne durumda olduğuna bakarken hafifçe titriyordu.

               Çok kötü değildi.

               Hala iyileştirilebilirdi…

               Destek için masaya tutunarak yavaşça kendini sandalyeye doğru alçalttı. Biraz biraz, acıya dayanarak, yarasız elleriyle, han görevlisinin yarasını silmesi için getirdiği havlu ve suyu kullandı.

               Sonra keskin bir bıçak kullanarak, ölü deriyi kesip attı.

               Ondan sonra, Wang Hanım’ın yaptığı merhemi uyguladı.

               Ve son olarak, yavaşça, zorlanarak, omzunun etrafını, kendi başına, bandajla sardı.

               Başkalarının önünde zayıflık göstermeye alışkın değildi. Bu tür acıları daha önce de çekmişti ve her seferinde kendi başına ilgilenmişti.

               Yaralı bir hayvan, saklanacak bir yer bulur ve kendi yaralarını yalardı. Bazen o yaratıklardan bir farkı olmadığını düşünürdü ve bu yalnızlık büyük ihtimal gelecekte de böyle devam edecekti.

               Hoş biri olmadığını biliyordu bu yüzden kimsenin yardımı için zavallıca yalvarmak istemiyordu. Bir itibarı vardı.

               Ama cübbesini çıkardığında, sırlı bir kese yere düşmüştü.

               Kırmızı saten, ipek ağaç çiçekleriyle işlenmişti. Yavaşça açarken parmakları acıdan titriyordu. İçinde birbirine bağlanmış iki saç düğümü vardı.

               Onun ve Mo Ran’ın.

               Chu Wanning’in bir an beyni durdu. Keseyi mum alevine tutup saçma içeriğiyle beraber yakmak istedi. Ama en sonunda bunu yapamadı.

               Karı ve koca olmak için saç bağlamak, evlilik aşkından asla kuşku duyulamaz.

               Neredeyse altın oğlan ve yeşim kızın sessiz kıkırtılarını duyuyordu.

               Kalbinin hızla çarptığının farkındaydı ve bu onu daha fazla kendinden iğrendirdi. Yumuşak keseyi, elinde sıkıca tuttu ve yavaşça gözlerini kapattı.

               Mo Ran’a karşı olan bu düşüncelerini kabul edemezdi. Yalnızca kalbini sökebilmeyi ve rezil düşüncelerini kesip, yırtıp parçalayıp atabilmeyi dileyebilirdi.

               Terbiyesi neredeydi, adabı neredeydi?

               Mo Weiyu düşünebileceği biri miydi? Ne tür bir öğretmendi? Kesinlikle yaratıktan beterdi!

               tık tık tık

               Birden kapı çalındı. Chu Wanning, kendini azarlamanın ortasındaydı, irkildi, sırlı keseyi kol yenine aceleyle tıkarken gözleri irice açıktı. Yüzü, aksi ifadesine geri döndü.

               “Kim o?”

               “…Shizun, benim.” Mo Ran’ın sesi dışarıdan geldi ve Chu Wanning’in kalp atışları biraz hızlandı. “İçeri gelebilir miyim?”