※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
Zarfın içinde sadece üzerinde çok kısa birkaç satır yazılı olan ince bir kağıt parçası vardı.
Mo Ran şöyle bir baktı ve tekleyen kalbinin durulduğunu hissetti. Soğuk terin ağır katmanlı gömleğini çoktan ıslattığını fark etmeden önce, neredeyse rahat bir nefes aldı.
Xue Meng de bakmak için yaklaştı.
“Ne halt bu?” Ne olduğunu gördükten sonra kaşları derinden çatıldı, “Neden böyle bir şeyle ilgili?”
“…Başka ne hakkında olabilir ki? Onu o kadar iyi tanımadığımı söylemedim mi?” Mo Ran rahatladıktan sonra kıkırdadı ve mektubu masanın üzerine koydu. “Kulağa o kadar şüpheli gelmesini sağladın ki, gerçekten inandım.”
Mo Ran’in diyar diyar dolaştığı yıllarda, pek çok büyük üne sahip kötülüğü öldürdüğü ortaya çıkmıştı ve bunlardan biri, Yunmeng Gölü’nde yıllarca felaketlere neden olan bir sazan ruhuydu. Güçlü ruhani güçlere sahip olduğu ve uzak olduğu için, onunla savaşmaya giden birçok efsuncu, mağarasını süslemek için kullandığı kemikler haline gelmişti.
Yunmeng Gölü’nün kötülüğün özünün nüfuz ettiği bir yer olduğu ve canavarların bir ruha dönüşmesinin son derece kolay olduğu söylenirken, her şeye rağmen sazan saldırganlığıyla bilinen bir yaratık değildi, bu nedenle bu efsundan doğan ruh, öldürücü doğası söz konusu olduğunda o kadar güçlü olmamalıydı. Mo Ran onunla seksen tur savaşmış ve sonunda Jiangui ile öldürmüştü. Midesini dilimleyip sonunda gerçeği keşfetmişti.
“O sazan ruhunun midesinde bir diriliş kristali vardı,” dedi Mo Ran gülümseyerek, “Bu kristal, ayın bin yıllık parlak özünden, en yüksek dereceli ruhani bir taştan oluşmuş. Silah yapmak veya ruhsal özü geliştirmek için en iyi seçim olarak kabul edilir.”
“Onun gibi Kelebek-Kemikli Güzellik Şöleni bunu neden ister?” diye sordu Chu Wanning.
“Kocası için istediğini söylemiş. Kocasının ateş niteliği taşıyan bir ruhsal özü var ve son yıllarda qi ayrışması tehlikesiyle karşı karşıya kalabilecek kadar aceleci bir şekilde çalışıyor, bu yüzden çeyizinin bir parçası olarak götürmek ve kötülüğün özünü bastırmasında kocasına yardım etmek için benden diriliş kristalini satın almak istiyor.”
Xue Meng başını salladı ve bunu duyduğundan, “Kocasının huzuru için de olsa bin altın harcıyor, bu milyonda bir,” dedi.
Mo Ran buna güldü, “Parayı nereden bulacağını düşündün? Sonunda yine de Rufeng Klanı’ndan istemesi gerekmiyor mu? O kadar güzel görünüyor ki, yumuşak sesini, nazik konuşmasını kullanarak birkaç kelime söylerse, o shixiong, shidilerden kaç tanesi onu reddedebilir? Sen olsan yapabilir miydin?”
Xue Meng anında baktı, “Çok sapıkmışım gibi söyleme.”
Mo Ran mektubu Xue Meng’e geri verirken, “Kızma, ben sadece bir örnek veriyorum,” dedi. Sisheng Tepesi’nde, mektuplar yanıtlanmadıysa, genellikle kütüphanede kapalı sandıklarda tutulurdu. Mo Ran, “Dosyala,” dedi.
Xue Meng, “Dosyalamak mı?” dedi gözlerini kırpıştırarak.
“Dosyalamayacak mısın? İstersen yakabilirsin de.”
“…Hayır, ama,” Xue Meng şimdi biraz endişeliydi, “Bu onun büyük düğünü, senden ruhani bir taş istiyor, boşuna değil. Ne istersen ödeyeceğini söyledi ve sesi oldukça içten geliyordu, öyleyse neden satmıyorsun?”
“Satmak istemediğimden değil, zaten işime yaramazdı ama onu çoktan sana verdim.”
“Verdin, bana mı verdin?”
“Evet.” Mo Ran güldü ve Xue Meng’in belinden sarkan Longcheng kılıcını işaret etti. “Birkaç yıl önce sana bir kristal verip amcama onu Longcheng’e dövmesini söylemedim mi? Longcheng bugün geçmiştekinden çok farklı, onu iyi kullanıyorsun, neredeyse shenwu kullanmaktan farkı yok ve o sazan ruhuna teşekkür etmelisin.”
ÇN: Shenwu: Kutsal silah.
Xue Meng’in ağzı açık kalmıştı ve uzun süredir konuşamıyordu.
“…”
Sadece Mo Ran’in dünyayı dolaşırken bir mücevher elde ettiğini biliyordu ama o mücevherin nereden geldiğini hiç umursamamıştı. Her zaman Mo Ran’e karşı boğduğu bir parça kızgınlık vardı ve adamın kötü ya da iyi olması önemli değildi, her zaman o kızgınlık, o küçümseme şeridini korumuştu.
Bu yüzden, babası Mo Ran’in kendisine verdiği cevherin Longcheng’i yükseltebileceğini söylediğinde minnettarlığına rağmen, rakibinden görünürde bir sebep olmaksızın iyi bir şey aldığını düşünerek oldukça üzülmüştü, bu yüzden hiç de sormak istememiş, babasının Longcheng’i doğrudan arıtma için Taxue Sarayı’na götürmesine izin vermişti.
Yine de beklemediği şey Mo Ran’in ona verdiği şeyin aslında paha biçilmez bir “diriliş kristali” olduğuydu. Birden Xue Meng daha da karmaşık hissetti ve ne hissettiğini tam olarak anlayamadı.
Zorlukla tatsız bir “Teşekkürler,” demesi uzun zaman aldı.
“Rica ederim, sorun değil,” Mo Ran bir gülümsemeyle el salladı, “O sırada bulmuş bulundum.”
Xue Meng’in yüzü buna daha da kırıştı ve inatla, “Sana teşekkür etmiyordum, o ölü sazan ruhuna teşekkür ediyordum,” dedi.
“Hahahahaha, o zaman kurtarıcın adına biraz sevap toplamak için artık sazan yemezsin, değil mi?”
“Hıh!”
Biraz gülüştüler, sonra aniden Mo Ran’in aklına bir şey geldi ve gamzeleri derinleşti, “Oh evet, daha önce beni öyle şaşırttın ki yine Song Qiutong’un kiminle evlendiğini sormayı unuttum? O kadar büyük bir hayranlık uyandırıyor ki sadece küçük bir shimei ama Rufeng Klanı’nın davet göndermesini mi sağlıyor? İnanılmaz. Evlilik ittifakına Bitan Klanı ile mi giriyor?”
“Hayır?”
“Bitan Klanı değil mi? O moruk klan lideri çok sapık göründüğü için, Rufeng Klanı’nın Song Qiutong’u ona çok iyi bir arkadaş olarak verdiğini düşünmüştüm.” Mo Ran güldü, “O zaman hangi klan? Rufeng Klanı ile ilişki kurabilmek ve böylesine büyük bir tantanaya neden olmak… Taxue Sarayı olamaz, değil mi?”
“Ne düşünüyorsun öyle!” Xue Meng ona bir bakış attı, “Neden evlilik ittifakı olmak zorunda ki?”
Mo Ran gözlerini kırpıştırdı ve gülümsemesi dondu. “O zaman başka kiminle evlenebilir?”
“Nangong Si, hah! Unuttun mu? Rufeng Klanı’nın bir gongzisinin bu vahşi atı da evlenebilecek bir yaşa geldi. Song Qiutong o kadar güzel ki onun için kaybedecek bir maç değil…”
Mo Ran aniden ayağa kalktı ve hayretle “NANGONG SI Mİ?!” diye haykırana dek homurdanmayı kesmemişti.
Xue Meng, “Ne?”
“Neden… Neden Nangong Si ile evleniyor? Nasıl…” Fazla şok ediciydi, Mo Ran’in zihninde çalkantılı dalgalar dalgalanıyordu, uzun süre sakinleşemedi ve sessizce mırıldandı,” Nangong Si…”
Böyle bir tepki vermesi şaşırtıcı değildi.
Önceki yaşamın bu döneminde, Nangong Si’nin ağır hastalıktan öldüğü bilinmeliydi!
Son beş yılda zihnini savaşın kaosuna ve mültecilere odaklamış, önde gelen klanların işlerine hiç aldırmamıştı. Rufeng Klanı onunla pek etkileşime girmemişti, bu yüzden doğal olarak onlarla daha az ilgileniyordu. Xue Meng aniden Song Qiutong ve Nangong Si’nin yaklaşan düğününü anons edene kadar irkilerek fark etmişti ki––––
Bu yanlıştı.
Her şey yanlıştı. Bu dünyanın kaderi değişiyordu ve bu yalnızca onun başına gelmiyor, görünüşte alakasız Rufeng Klanı bile değişiyordu.
Uzun zaman önce tabuta girmesi gereken kişi girmemişti ve bunun yerine cenaze, bir düğüne dönüşmüştü ve adam önceki hayatındaki imparatoriçesini onun yerine karısı olarak alacaktı…
Bu haber biraz şok ediciydi, yutkunamadı ve neredeyse boğuluyordu.
Ve Nangong Si kör müydü?! Gözlerini bu kadına dikmek mi?
Ancak yine de usulünce tebrik etmeliydi ve hâlâ bir hediye sunması gerekiyordu. Nangong Si onları davet ettiğine göre, hangi nedenle gitmemelilerdi? Düğün bu ayın on beşinde yapılacaktı; Xue Zhengyong, tüm klan işlerini tahsis etmiş ve her şeyi uygun bir düzene sokmuştu, tüm meseleleri iki kıdemli Tan Lang ve Xuan Ji’ye iletmiş, ardından Linyi’ye doğru yola çıkmaya hazırlanmıştı.
Onun yanında, efsun dünyasının görgü kuralları gereği Wang Hanım, Xue Meng ve Mo Ran de kutlamaya katılmak zorundaydı. Nangong Si, onlardan başka, özellikle Chu Wanning’i adından söz ederek davet etmişti ve gençken Kıdemli Yuheng’den rehberlik aldığını söylemişti, bu yüzden kıdemlinin ona biraz yüz verip gelmesini dilemişti. Bu yüzden Chu Wanning’in de gitmesi gerekiyordu.
“Rufeng Klanı şu anda bir numaralı büyük klan. Bu, genç efendilerinin görkemli düğünü, bu yüzden dünyadaki her saygın figür muhtemelen tebriklerini iletmeye gelecek,” dedi Xue Zhengyong, “Sisheng Tepesi’nde küçük meseleleri genellikle önemsemiyoruz, ancak bunun gibi bir durumda, diğerlerine komik görünmemek için yine de düzgün davranmamız gerekecek.”
“Nasıl düzgün davranış?” diye sordu Xue Meng, “Zaten gayet düzgün davrandığımı düşünüyorum.”
Xue Zhengyong saçını çekiştirdi, “Örneğin, tacın doğru değil. Altın bir taç takıyorsun.”
“Altın bir tacın nesi var?”
Wang Hanım nazikçe kıkırdadı, “Meng-er, bir düğüne ilk kez gidiyorsun, bu yüzden anlamadığın çok şey var. Annen sana öğretecek, o yüzden dikkatle dinle: Yukarı Efsun Dünyasında bir düğünde, sadece damat altın saç aksesuarları takabilir. Altın bir taç takarak gidersen gelini çalmak için oradasındır, bu büyük bir şaka olur.”
Xue Meng hemen kızardı ve kekeledi, “Gelini çalmak mı? Hayır hayır hayır, gelin falan çalmıyorum.”
Mo Ran ona sataştı, “Zamanı geldiğinde, seni ve Song Hanım’ı küçük bir kulübeye atarsak çıldırır mısın?”
“Küçük bir kulübeye atılacak olan sensin!” Xue Meng hem utanmış hem de öfkeliydi, “Artık o şeyi takmayacağım, peki!”
“Düğün konuk kıyafetlerinden ne beklendiğini tam olarak bildiğinizi sanmıyorum,” dedi Xue Zhengyong, “Buna ne dersiniz, gidip her biriniz için yapılmış bir şeyler alacağım ve tüm yapmanız gereken zamanı gelince giymek.”
Durakladı, sonra özellikle Chu Wanning’e baktı. Riske girerek, “Yuheng, tamam mı?” dedi.
Xue Zhengyong diğerlerinden çekinmiyordu, en fazla alay konusu olurlardı, ama Chu Wanning gibi biri için, adam beyaz giymeye alışmıştı, bu yüzden eğer ona hatırlatılmazsa, tek yapacağı tamamen beyazlar içinde düğüne gelmekti. Nangong Si, öfkeden kan tükürebilir ve bu, Sisheng Tepesi ile Rufeng Klanı arasında bir kavga başlatabilirdi.
“Kabul edilebilir,” diye cevapladı Chu Wanning.
Yola çıkmalarından önceki gece, Xue Zhengyong’un herkes için sipariş ettiği gece kıyafeti gelmişti ve bu kıyafetlerin tümü, özellikle acele siparişlerle ilgilenen Linyi terzileri tarafından tamamlanmıştı. Kıyafetler doğru ve düzgündü, yoğun dokunmuş ve tasarımı çok güzeldi. Xue Meng gibi seçici biri bile kıyafetleri aldığında memnuniyetle başını salladı.
Mo Ran, bir yığın temizlenmiş giysiyle Sisheng Tepesi’nin güney zirvesine tırmandı ve Kızıl Nilüfer Köşkü’ne geldi, gür bir sesle seslendi, “Shizun, amcam kıyafetleri sana teslim etmemi istedi.”
Nilüfer göletine geldi ve Chu Wanning’in kılıç çalıştırdığını gördü.
Chu Wanning’in ikinci silahının bir kılıç olduğunu, ancak bu kılıcın dünyayı yok etme dürtüsü olan yoğun bir öldürme havası taşıdığını hatırladı, bu yüzden Chu Wanning ona nadiren dokunuyordu. Ancak, bilenmeyen bir bıçak keskin olmaz ve çalışılmamış bir beceri çalışılmamış kalırdı, bu yüzden bu keskin silahın kınından çıkarılma şansı çok yüksek olmasa bile, Chu Wanning yine de onu sık sık savurmak için çıkarırdı.
Ay soğukça ısırıyordu, ama o, belki kılıç çalıştığından dolayı sıcaklamış, bu yüzden de dış cübbesini çıkarmıştı, sadece kumaşı gece esintisiyle birlikte hafifçe titreşen, çevik ve zarif görünen beyaz bir iç cübbe giyiyordu.
Her zamanki yüksekten topladığı at kuyruğuna sahip değildi, bunun yerine tüm saçını katı ve temiz, yüksek bir topuz şeklinde toplamıştı, bu da yüzünü özellikle keyifli ama aynı zamanda daha zayıf gösteriyordu. Uzun kılıç hür bir şekilde haykırdı ve bıçağı kar gibiydi; kılıç dansındaysa, gücünde yumuşaklık, sıçrayışında zarafet vardı. Kırağı tanecikleri yukarı fırladığında, nilüferin suya yansıması kadar hafifti ve bir hareket soğuk şimşek gibi parladığında, sanki bir ejderha havayı yarıp çıkmış gibiydi; bir savuruş bir gevşeme, bir geri çekilme bir salıverme, her hedef isabetliydi; Mo Ran orada durup uzaktan izliyor ama hiçbir kusuru fark edemiyordu.
Birden Chu Wanning’in kaşları sertleşti; uzun kılıç nilüfer göletinin ortasına doğrultulmuştu, hareket çevik ve şiddetliydi ve göletin suları kılıcın aurasıyla ve kılıcın keskinliğinden ikiye bölünmüştü, uzun süre boşluğu kapatamamıştı–––– Suları bölmek için kılıç çekmişti! Ayak parmaklarının uçları sulara hafifçe değiyordu, neden olduğu dalgalanmaları geçerken havadar ve zarif bir şekilde uçtu, kolları genişçe açıldı, beyaz kol yenleri dalgalandı ve ilahi bir varlık gibi zarafetle karşı kıyının çardağına indi.
“Shizun!”
Mo Ran, Chu Wanning’in bir adım daha atıp tekrar gideceğinden korktu, bu yüzden çabucak çardağa koştu ve arkasından seslendi. Parlak ay gökyüzünde asılı duruyordu ve gece biraz serindi. Çardağın yanındaki büyük haitang ağacından kar kadar yumuşak beyaz yapraklar süzülüyordu; Chu Wanning çardak çatısının ucuna basıyordu, kol yenleri sarkıyor ve yeşim taşı kadar beyaz ay ışığının içeri sızmasına izin veriyordu. Çağrıyı duyduğunda aşağı baktı, gözleri siyah ve parlaktı. Hafifçe nefesi kesilmişti, dudakları kılıç dansından kıpkırmızı olmuştu, ender, büyüleyici bir manzaraydı.
“Neden geldin?”
Gece esintisi alnındaki dağılmış saçlara doğru esiyordu ve gözlerini kısmıştı.
“Giysilerini teslim etmek için. Olup olmadıklarını görmek için denemez misin?”
Chu Wanning hafifçe hıhladı, sonra birden Mo Ran’in de artık dünya tarafından zongshi olarak adlandırıldığını hatırladı. Uyandığından beri, bu adamla hiç dövüşmemişti. İçinde bilinçsizce bir şey kıpırdandı ve bu düşünce onu cezbetmişti, çoktan yere zarif bir şekilde iniyordu. Kısık sesle haykırdı, “Neden önce benim saldırımı yenebilecek misin diye görmeye çalışmıyorsun!”
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
ÇN: Merhabaaa… Yazarımız kitabın adını değiştirdi ve kitabın yeni adı “Haitang And Weiyu’s Way/Journey Home Together” yani Haitang ve Weiyu’nun Birlikte Eve Yolculuğu. “Weiyu” aynı zamanda “hafif yağış” demek. Değiştirme sebebiyse, kitap fiziksel olarak basılıp satışa çıktı ve yazarımız kitabın yanlışlıkla çocuk kitapları bölümüne konulmasından korkmuş. Bu, yazarın 3. isim değiştirişi. Bu son olur herhalde. 😀 Umarım ki hafif yağış daima tuttuğu şemsiyesiyle haitanga eşlik eder. Hepinize iyi akşamlar. <3
