※※※
“E-evet, benim!” Chen Hanım ağladı. “Ama yazıta ben yazmadım! Neden kendi çocuğumu lanetleyeyim? Ben––––”
“Gerçekten de bunu uyanıkken yapmazdın ama uykudaysan bunun doğru olması şart değil.”
Chu Wanning, ruhani enerjiyi avucuna aktararak anıt yazıtını almak için elini kaldırdı. Aniden yazıttan kan dondurucu çığlıklar yükseldi, hemen ardından yazıttan damlayan kanın ağır, çürümüş kokusu geldi.
Chu Wanning’in gözleri soğuk ve deliciydi, “Küstah, kötü ruh, kaçmaya cüret edecek kadar azmış!” dedi.
Avucunda toplanan ağır ruhsal güce karşı, yazıttaki yazı çığlık atarak yavaş yavaş geri çekilmek zorunda kalmıştı. Kısa sürede soldu ve sonunda tamamen ortadan kayboldu. Chu Wanning soluk, ince parmaklarını sıktı ve tüm anıt yazıtı paramparça oldu!!
Arkadan izleyen Chen ailesi şaşkına dönmüştü. Shi Mei bile donakalmıştı.
Nefes vermekten kendini alamadı, “Ne kadar etkileyici.”
Mo Ran de içinden nefes vermeden edemedi, ne kadar acımasızdı.
Chu Wanning’in yüzü hafifçe onlara doğru döndü. Zarif yüz hatları ifadesizdi ama yanağına sıçrayan birkaç kan lekesi vardı. Chen ailesiyle konuşmadan önce parmak uçlarındaki kanı incelemek için elini kaldırdı. “Bugün hepiniz avluda kalın, hiçbir yere gitmeyin.”
Tabii ki hiçbiri bu gösteriden sonra razı olmaktan başka bir şey yapmaya cesaret edemedi ve hemen cevap verdiler, “Evet! Evet! Daozhang’ın her talimatına uyacağız!”
Chu Wanning tapınak odasından çıktı ve yüzündeki kan lekelerini kayıtsızlıkla sildi. Chen Hanım’ı işaret etmek için parmağını kaldırdı. “Özellikle sen. Hiçbir koşulda uykuya dalma. O şey ele geçirme kapasitesine sahip, ne kadar uykulu olursan ol, uyanık kalmalısın.”
“Evet… evet evet evet!” Chen Hanım defalarca onayladı, sonra gözyaşları içinde bir tereddütle sordu: “Daozhang, o zaman oğlum… o… güvende mi?”
“Şimdilik.”
Chen Hanım boş gözlerle baktı. “Şimdilik mi? Her zaman değil mi? O zaman oğlumu güvende tutmak için ne yapılmalı?”
Chu Wanning, “İblisi yakalamalı,” dedi.
Chen Hanım panik içindeki endişesiyle görgü kurallarını unuttu ve aciliyetle sormak için nezaketini bir kenara attı, “Ve tam da ne zaman Daozhang onu yakalamayı planlıyor?”
“Şimdi.”
Chu Wanning’in bakışları Chen ailesini taradı. “Kırmızı tabutun çıkarıldığı yeri tam olarak hanginiz biliyor? Yolu göstersin.”
En büyük oğlunun karısının soyadı Yao idi. Kadın olmasına rağmen uzun ve heybetliydi. Yüzü de ürkütücü görünüyordu, ancak diğerlerine göre nispeten sakindi ve hemen “Yerini biliyorum, çünkü orayı rahmetli kocam ve ben seçtik. Daozhang’a rehberlik edeceğim,” diye teklif etti.
Üçü Chen-Yao’yu takip ederek tüm yol boyunca kuzeye doğru ilerlediler ve hızla Chenler tarafından satın alınan araziye ulaştılar.
Alanın etrafına şerit gerilmişti. Bitkiler karaydı ve aşırı büyümüşlerdi ve etrafta kilometreler boyunca kimse yoktu. Tamamen sessizdi, kuşların ve böceklerin sesleri bile yoktu.
Dağın ortasında, alan ansızın bir açıklığı gözler önüne sermişti. Chen-Yao, “Üç onurlu Daozhang, burası,” dedi.
Kırmızı tabutun kazıldığı yerde bir mezar bastırma taşı vardı. Mo Ran onu görünce kahkaha attı. “Bu boktan taş ne işe yarayacak? Açıkça amatörlerin işi, onu bir kenara atın.”
Chen-Yao endişeliydi. “Ama kasabadaki Beyefendi, içerideki şeytani canavarın kötü ruhunun dışarı çıkmasını önlemek için bastırdığını söyledi.”
Mo Ran alaycı bir şekilde gülümsedi. “O Beyefendi kesinlikle şimdiye kadar yararlı olmuştur.”
“……” Chen-Yao, “Fırlatın, atın atın atın!” dedi.
Chu Wanning soğuk bir şekilde, “Gerek yok,” dedi. Elini kaldırdı, Tianwen çağrıyı cevaplarken parmak uçları altın renginde parladı. Söğüt salkımının tek bir hareketiyle kaya parçalara ayrılmıştı! İfadesiz Chu Wanning, enkazın ortasında durmak için yürüdü ve tehditkâr bir şekilde elini bir kez daha kaldırdı. “Ne için saklanıyorsun? Kalk lanet olası!”
Aşağıdan garip bir “keh keh” sesi geldi. Aniden, on iki fit yüksekliğinde tahta bir tabut yerden fırladı, her yere toprak püskürtmüş ve tozları uçurmuştu.
Shi Mei şaşırarak, “Bu tabut çok yoğun şeytani enerjiye sahip!” dedi.
Chu Wanning, “Geri çekilin,” dedi.
Tianwen sıkıca kapatılmış kırmızı tabuta ters bir kırbaçla çarpmış ve kıvılcımlar saçmıştı. Bir anlık sessizlik oldu, sonra tabutun kapağı açıldı ve yoğun duman dağıldığında içindeki nesne ortaya çıktı.
Tabutun içinde tamamen çıplak bir adam vardı. Düz bir buruna ve güzel yüz hatlarına sahipti ve teninin kağıt gibi soluk beyazlığı olmasa, sadece uyuyormuş gibi görünürdü.
Mo Ran’in bakışları adamın belinin altına odaklandı, sonra gözlerini kapatarak bir gösteri sergiledi. “Aiya, kokuşmuş serseri iç çamaşırı giymiyor.”
Shi Mei: “……”
Chu Wanning: “……”
Chen-Yao şaşkınlıkla seslendi, “Beyim!” Hiç düşünmeden tabuta doğru koşturdu. Chu Wanning onu tutmak için uzandı ve kaşını kaldırarak sordu: “Bu senin kocan mı?”
“Evet! O benim kocam!” Chen-Yao, hem korku hem de kederden sarsılmıştı. “Buraya nasıl geldi? Onu kesinlikle atalarının mezarına defnettik, tamamen gömü kıyafetleri giymişti, nasıl…”
Bitiremeden ağlamaya başladı, acı içinde göğsünü dövdü. “Bu nasıl olabilir! Çok acınası–––– çok acınası! Kocam… kocam!!”
Shi Mei içini çekti. “Chen Hanım, lütfen kederinizi dizginleyin.”
Chu Wanning ve Mo Ran ağlayan kadını görmezden geldi; Chu Wanning insanları nasıl rahatlatacağını bilmiyordu ve Mo Ran’in konuşacak hiç merhameti yoktu. İkisi tabutun içindeki cesede baktı.
Mo Ran önceki yaşamında bunu çoktan yaşamıştı ve dolayısıyla ne olacağını aşağı yukarı biliyordu. Ama yine de rolünü oynaması gerekiyordu, bu yüzden çenesini sıvazlayarak, “Shizun, bu cesetle ilgili şüpheli bir tuhaflık var,” dedi.
Chu Wanning: “Biliyorum.”
“……”
Mo Ran esasen, doğrudan Chu Wanning’in önceki yaşamına ait orijinal açıklamasından ve analizinden koparılmış bir konuşmanın tamamını planlamıştı. Bu hayatında onları söyleyip Chu Wanning’i şoka uğratmak istemişti ama kim onun gelişigüzel bir şekilde ona “biliyorum,” lafını fırlatacağını düşünebilirdi ki.
Bir öğretmen olarak, müritlerini kendi düşüncelerini dile getirmeleri için cesaretlendirmesi ve bunu yaptıkları için övgü ve ödül vermesi gerekmiyor muydu?
Mo Ran pes etmeyecekti. “Biliyorum,” dediğini duymamış gibi yaptı ve devam etti. “Bu cesedin üzerinde herhangi bir bozulma belirtisi yok. Chen-gongzi, yarım aydan fazla bir süre önce ölmüş; bu tür bir ortamda, çoktan çürümeye başlaması ve irin sızdırmış olması gerekir ve tabutta birikmiş ceset sıvısı da olmalı. Bu ilk nokta.”
Chu Wanning ona soğukça “devam edebilirsin” der gibi baktı: “……”
“İkincisi.” Mo Ran bundan etkilenmedi ve Chu Wanning’in önceki yaşamındaki açıklamasını ezberinden söylemeye devam etti. “Bu kırmızı tabuttan çıkan şeytani enerji tabut açılmadan önce çok güçlüydü ancak tam tersine açıldıktan sonra yok oldu. Dahası, cesedin kendisinde neredeyse hiç şeytani enerji yok ve bu da oldukça anormal.”
Chu Wanning: “……”
“Üçüncüsü, tabutun açıldığı andan beri rüzgârda tatlı bir koku olduğunu fark ettiniz mi?”
Koku çok hafifti, iyice dikkat edilmeden kimse fark edemezdi. Mo Ran’in sözleriyle Shi Mei ve Chen-Yao, havada gerçekten de hafif bir tatlı koku olduğunu fark ettiler.
Shi Mei, “Haklısın,” dedi.
Chen-Yao burnunu çekti, yüzü renk değiştirmişti. “Bu koku……”
Shi Mei, “Chen Hanım, ne oldu?” diye sordu.
Chen-Yao o kadar korkmuştu ki sesinin tonu bile değişmişti. “Bu koku, kayınvalidemin gizli tarifi Yüz Kelebek Kokusu!”
Bir an kimse konuşmadı. Tapınak odasındaki anıta yazılan “Chen-Sun Klanı’nın Yaşayan Zatı Tarafından Dikilmiştir” yazısı, gözlerinin önünde beliriyor gibiydi.
Shi Mei, “…Bütün bunları gerçekten Chen Hanım yapıyor olabilir mi?” dedi.
Mo Ran, “Bu pek olası değil,” dedi.
Chu Wanning, “Yapmıyor,” dedi.
İkili neredeyse aynı anda konuşmuştu, sonra birbirlerine baktılar. Chu Wanning’in ifadesi sabit kalmıştı. “Devam et.”
Mo Ran tevazu göstermeden konuştu. “Bildiğim kadarıyla Chen ailesi, Hanımefendi’nin eşsiz Yüz Kelebek Kokusu ile servetini kazandı. Tarifi gizli tutulur ancak bitmiş ürünün elde edilmesi zor değildir. Kelebek Kasabası’ndaki her on kızdan beş veya altısı bu kokuyu kullanıyor. Buna ek olarak, bunu önceden inceledik ve görünen o ki Chen-gongzi, annesinin Yüz Kelebek Kokusu’nu da oldukça beğenmiş ve banyo yaparken sık sık banyo suyuna karıştırmış, bu yüzden vücudunun bu kokuyu taşıması hiç de tuhaf değil. Garip olan şu ki…”
Konuşurken başını tabutun içindeki çıplak adama doğru çevirdi.
“Yarım aydır ölüydü ama bu koku sanki yeni uygulanmış gibi taze. Haksız mıyım Shizun?”
Chu Wanning: “……”
“Haklıysam beni biraz övebilir misin~”
Chu Wanning: “Mm.”
Mo Ran güldü. “Kelimeleri boşa harcamayı gerçekten sevmiyorsun.”
Chu Wanning onu yakalayıp çevik bir şekilde beraberinde geriye götürürken, uçuşan cübbelerin içinde kaybolmadan önce ancak iki kez kıkırdayabilmişti. Tianwen elinde altın renginde parıldıyor, ateşin ışığında dans ediyordu.
“Dikkat.”
Havadaki Yüz Kelebek Kokusu’nun kokusu aniden yoğunlaştı, koku havayı doldururken beyaz bir sis belirdi ve endişe verici bir hızla yayıldı. Tüm alan neredeyse anında bir sis denizine dönüşmüştü, o kadar yoğundu ki insan kendi ellerindeki parmaklarını bile göremiyordu!
Mo Ran’in kalbi kıpırdandı.
İllüzyon diyarı açılıyordu.
“Ah!!” Chen-Yao’nun çığlığı yoğun siste duyulan ilk şeydi. “Daozhang imd––––”
Ses aniden kesilmeden önce konuşmayı bitirememişti.
Chu Wanning’in parmak ucu, Mo Ran’in alnına bir izleme büyüsü yerleştirirken mavi mavi parladı. “Ben durumu kontrol ederken dikkatli ol.”
Sonra sesin yönünü takip ederek yoğun sisin içinde hızla gözden kayboldu.
Mo Ran alnına dokundu ve alçak bir sesle güldü. “Vay vay, büyünün konumu bile son yaşamdakiyle tamamen aynı. Chu Wanning, gerçekten hiç değişmemişsin.”
Sis hızla gelmişti ama aynı hızla dağılmış ve çok geçmeden tamamen yok olmuştu. Önünde ortaya çıkan manzara sisten bile daha şaşırtıcıydı. En azından Mo Ran son yaşamında bundan oldukça korkmuştu.
Sis kaybolduğunda ıssız ve yabani bitkilerle kaplı dağ gitmişti.
Onun yerine, gözün görebildiğinin ötesinde uzanan parke taşlı bir patika ile karmaşık ve zarif peyzaj bahçeleri, köşkler ve dolambaçlı verandalar, taş bahçeleri ve yemyeşil ağaçlardan oluşan geniş bir alan vardı.
Bu yerin sadece görüntüsü, Mo Ran’in yerde neşe içinde yuvarlanmak istemesine neden olmuştu.
Bu zalim herif bütün gün bu illüzyon diyarı hakkında düşünüyordu. Önceki yaşamda da hepsi burada ayrılmıştı; Mo Ran ilk olarak Shi Mei ile karşılaşmıştı ve illüzyonun hipnozu altında, onu hayatında ilk––ve tek––kez öpmüştü.
Maalesef, o zaman, Shi Mei, Mo Ran bırakır bırakmaz, belki de korkudan kaçmıştı. Tatlı nektar, daha tadına bile bakamadan alınmıştı ve tatmin olamamış bir halde kalmıştı.
Daha sonra, illüzyon diyarı yıkıldıktan sonra, Shi Mei onunla bu konuya kafa yormamıştı bile. Sanki öpücük hiç olmamış gibiydi ve ikisi de bunu bir daha gündeme getirmemişti. Bazen, gecenin bir yarısı Mo Ran derin saplantısından doğan bir fantezi olup olmadığını merak ederdi.
Fantezi olsun ya da olmasın, Mo Ran dudaklarını yalarken, Shi Mei bu sefer o kadar kolay kurtulamayacak diye düşündü! Bir kerede öpücüklerime doyacağım!
Yazarın Notları:
Tarihsel gerçeklere göre, nezaket isimleri 20 yaşında alınır. Ancak, bu efsun dünyasında, biri 15 yaşında ilk kez halka takdim edilir ve nezaket adını alır. Şahsen Mo Weiyu’deki üç karakteri gerçekten çok seviyorum (墨微雨), Mo Ran’den (墨 燃) daha güzel görünüyorlar. Bu yüzden onları daha erken tanıtmak istedim, hahahaha.
※※※
