※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
“Zhao-daozhang, Li-daozhang, ikiniz de sıralamaları gördünüz mü? Bu kez Ruhani Dağ Yarışması’ndan çıkan kara at1 gerçekten harika!”
İnci Çay Evi’nin içinde, gezgin birkaç efsuncu, bir tabak fıstık ve bir demlik sıcak çay eşliğinde heyecanlı bir tartışma yaşıyordu; tartışma konusu, çaydan bile daha sıcak olan güncel Jianghu haberleriydi.
“Elbette gördüm! Hiç kimse kazananın daha aşağı efsun aleminden gelen Sisheng Tepesi olmasını beklemiyordu. Yukarı efsun alemindeki o eski kafalıların hepsi şimdi donlarını büktü!2 Özellikle Rufeng Klanı, aiyo, ataları mezarlarında dönüyor! Kazananın adı neydi, Xue Fenghuang [Zümrüdüanka Kuşu]?”
“Ah? Hahahaha, Xue Fenghuang mı? İhtiyar Zhao, lütfen gülmekten ciğerlerimi patlatacaksın, Zümrüdüanka’nın Oğlu onun takma adı! Soyadı Xue, adı Meng, nezaket adı Ziming ve babası Xue Zhengyong. Tıpkı babası gibi, bu Xue Ziming oldukça etkileyici bir şekilde yetenekli!”
Şöminenin yanında oturan pelerinli, Tibet çayı içerken kendi işine bakan uzun bir adam vardı. Konuşmalarına kulak misafiri olan adamın dudaklarındaki fincan sabit kaldı ve sessizce “Hım?” dedi.
“Ona Zümrüdüanka’nın Oğlu dediklerinde cidden şaka yapmıyorlarmış. Oradaki her küçük genç efendinin kutsal bir silahı vardı, ama o sadece kavisli bir kılıçla ortaya çıkıp tüm kaçış yollarını kesiyor, inanılmaz.”
“Ustasının kim olduğunu unuttunuz mu? Gece Göğü’nün Yuheng’inin müridinin oyun oynamaması çok doğal!”
“Dürüst olmak gerekirse, Xue Ziming’in galibiyetinin kıl payı olduğunu düşünüyorum. Elbette Xue Ziming ve Nangong Si’nın çiftlerde eşit şekilde eşleştiğini duymuşsunuzdur; ekibinde onu aşağı çeken kız olmasaydı, bana sorarsanız her şekilde de kazanabilirdi.”
Bu sözler üzerine, dikkatle dinleyen adam nihayet tuttuğu çayı içmeden bıraktı.
Başını çevirdi, gözleri sonbahar suları kadar berrak, ancak şimşek kadar yoğundu – şüphesiz çarpıcı derecede güzel görünüyordu. Sohbet eden efsunculara gülümsedi ve sohbetlerine katıldı. “Affedersiniz, son birkaç gündür dağlarda efsun uyguluyorum. Orada hangi gün olduğunu söylemek bile zor, bu yüzden Ruhani Dağ Yarışması’nı kaçırdım. Konuşmanızdan Xue Meng’in birinci olduğunu duydum… Acaba bana biraz daha anlatır mısınız?”
Bu efsuncular, bir dinleyici kitlesine sahip olmak için çok hevesliydi, derhal ve coşkuyla Mo Ran’i işaret ediyor ve onlarla oturması için ona yer açıyorlardı.
Ve Mo Ran de adabını biliyordu – şimdi seyahat etmeye ilk çıktığı zamandan çok daha olgundu. Çay evinin kadın patronuna altı çaydanlığı Lingshan Yağmuru ile doldurttu ve gülümsemeden önce herkesle paylaşması için şekerlenmiş hünnap, kuzukulağı, tatlı likör kirazları ve yılan mazısı kavun çekirdekleri sipariş etti ve “Xue Ziming Göklerin Sevgilisidir,” dedi. “Bu yüzden kutsal bir silah olmadan da birinci olması sürpriz sayılmaz. Ama Rufeng Sekti’nden Nangong Si’nın çiftlerde takımında bir bayan olduğundan bahsettiğinizi duydum…?”
Bir grup erkek olarak, kadın onların olmasa bile kadınlar hakkında konuşmaktan fazlasıyla mutluydular.
“Öyleydi. Gerçekten de kahramanın hırsının güzelliğin koynuna gömüldüğü bir durum, yoksa Nangong Si’nın becerileriyle, Xue Ziming’in üstünlüğü ele geçirip geçiremeyeceğini kim bilebilir.”
“Anlıyorum. İlginç.” Son yaşamında Ye Wangxi ve Nangong Si ortaklaşa birinci olduklarında olan bu değildi. Mo Ran, aslında o küçük anka kuşu Xue Meng’in kendisini gerçekten efsuna ve başarıya doğru uçmaya teşvik eden şeyin Chu Wanning’in ölümünden kaynaklandığını düşünüyordu, ancak burada söz konusu olan tek değişken Xue Meng’in tarafı değildi.
Bu kadın kim olabilir?
“Kızın adı Song… Bir şey Tong idi, tam olarak hatırlamıyorum, ama kesinlikle güzeldi. Görünüşüne bakılırsa, Rufeng Klanı’nın küçük, genç efendisini serçe parmağının etrafına sarmış.”
“Güzel az kalır, müthiş derecede güzel demek daha uygun. Nangong Si olsaydım, sırf güzel olanı da mutlu etmek için Ruhani Dağ’da birincilikten vazgeçerdim.”
Mo Ran: “…”
Düşündüğü gibi.
Ruhani Dağ Yarışması, nihai kazananı belirlemek için üç etkinliğin ortalamasının alındığı tekler, çiftler ve büyük dövüş olmak üzere üç etkinlik içeriyordu.
Son yaşamında, Xue Meng ve Shi Mei, çiftler etkinliğinde Nangong Si ve Ye Wangxi ile karşı karşıya gelmişti. Ye Wangxi, dünyanın en güçlü ikinci kişisi olmaya devam etmiş, Chu Wanning’in hemen gerisinde kalmıştı, bu yüzden bu maçın sonucunun söylenmesine gerek yok. Bu hayatta Nangong Si’nın Ye Wangxi ile takım olmak yerine beraberinde Song Qiutong engelini getirmek için neyin yanlış gittiğini Gökler bilir…
Mo Ran çayını bıraktı ve şakağını ovuşturdu.
O adam ne düşünüyordu?
“Ah, kadınlar; hatta o vahşi at Nangong Si bile kısa sürede evcilleşti.” İçlerinden biri böyle ağıt yaktı ve diğerleri kahkahalara boğuldu.
Mo Ran “Ya Ye Wangxi?” diye sormaktan kendini alamadı.
“Kim?”
Mo Ran “Ye Wangxi,” diye tekrarladı.
Yüzlerindeki tanıma eksikliği, Mo Ran’in ağzında kötü bir tat bıraktı. Bu kişi, Mo Ran’in son yaşamında dertlerinin bitmemesine sebep olmuş bir savaş tanrısıydı… onu nasıl tanımazsınız!
Bu yüzden açıklarken işaret etti, “Rufeng Sekti’nden diğer gongzi; uzun bacakları var, uzun boylu, iyi huylu, çok konuşmuyor, kılıç kullanıyor ve…” Tüm boş ifadelerine bakınca Mo Ran iç çekti ve sonucu önceden tahmin etmesine rağmen açıklamayı bitirdi.
“Ve bir yay.”
“Onu tanımıyorum.”
“Bu kişiyi hiç duymadım.”
“Kardeşim, bu adamı nereden duydun? Rufeng Klanı, Ruhani Dağ Yarışması’na on altı mürit gönderdi, bunlardan Ye adında tek bir öğrenci bile yok.”
Beklenildiği gibi, Ye Wangxi bu hayatta yarışmaya katılmamıştı.
Mo Ran bir an sustu. Restoranda Ye Wangxi’nin Nangong Si’ya “Sen geri dön, ben gideceğim” dediği güne dönüp, aniden biraz tedirginlik hissetti ve biraz acı duydu.
Bu olamazdı, değil mi?
Ye Wangxi, Rufeng Sekti’ni gerçekten terk etmiş miydi?
Geçmiş yaşamda, sonundan hemen önce Ye Wangxi, celladına, Nangong Si’nın mezarının yanına, Rufeng Klanı’nın Kahramanlar Mezarı’na gömülmek istediğini söylemişti. Mo Ran anı üzerine iç çekti – işler nasıl böyle sonuçlandı? Damla damla küçük değişiklikler, büyüyen dalgalanmalara dönüşmüştü.
Dünya öyle dönmüştü ki okyanus olması gereken şey kara haline gelmişti.
Yani kaderin cilvesi azgın bir fırtına gibi şiddetli olabilirdi. Bir kalp değişikliği, geçmiş nefretten bir vazgeçiş, bir tek, dökülen sıcak kan ve acı gözyaşları ile satın alınabilirdi.
Chu Wanning ve kendisinde olduğu gibi.
Ancak kaderin cilvesi, Ye Wangxi ve Nangong Si’da olduğu gibi nefessiz bir sessizlik de olabilirdi.
Belki de Nangong Si’nın, Ye Wangxi’nin grubunun gece handa kalmasına izin verdiği o bir gündü. Belki de Nangong Si gece geç saatlerde susamış ve biraz çay içmek için aşağıya inmişti ve tam da o sırada acınası bir Song Qiutong’a rastlamıştı.
Belki Song Qiutong ona bir bardak su koymuştu ya da belki bacağındaki yaralanma nedeniyle merdivenleri çıkarken takılmıştı; bilmenin hiçbir yolu yoktu.
Suyu içerken çok kaba davranmış ve cübbesinin geniş yakalarına biraz dökmüş olabilirdi ve Song Qiutong da ona ihtiyatlı bir şekilde bir mendil sunmuş olabilirdi.
O sırada aralarında hiçbir şey olmayan Nangong Si muhtemelen basit bir teşekkür etmişti.
Ama Kuzey Kepçe gece göğünde süzülürken ve Shen ve Shang yıldızları bir daha asla karşılaşmamak için yükselip batarken, o mendil, o bir bardak su, o teşekkür yüzünden hayatlarının geri döndürülemez biçimde değiştiğini hiçbiri bilemezdi. Hiçbiri kaderin gürültüsünü duymamıştı:
Nangong Si merdivenlerden yukarı doğru yürürken esnedi.
Song Qiutong, onun gidişini izleyerek orada durdu.
Ve Ye Wangxi, odasında bitmemiş bir kitabı okumaya devam etmek için bir mum yaktı.
Geçmiş yaşamda, Mo Ran kendini güçlü ve her şeyi bilen biri zannetmişti, hayatın içinden gördüğünü düşünmüştü.
Ancak şimdi sonunda anlamıştı ki, hepsi bu dünyada sadece akıntıyla sürüklenmiş su mercimekleriydi, hem yağmur hem de rüzgarla dağılmış, rastgele fırlatılmış bir çakıl taşıyla kolayca ezilebilecek küçük yeşil kök tutamlarıydılar.
O kadar şanslıydı ki uzaklaşmış ama yine de bir şekilde Chu Wanning’in yanına dönmüştü.
Hâlâ shizuna olan sorumluluğunu yerine getirebilmek için, Chu Wanning’e “Üzgünüm seni hayal kırıklığına uğrattım,” diyebilmek için.
Çayını bitirerek diğerlerine veda etti.
Dışarıda rüzgâr esiyordu ve yakında yağmur yağacaktı.
Mo Ran pelerinini giydi ve sık ormanın derinliklerine doğru yürüdü.
Silueti alacakaranlıkta gittikçe daha uzaklaştı, git gide soldu, ta ki bir su havuzunda yayılan, incelip kaybolan bir damla mürekkep gibi küçük bir noktadan başka bir şey kalmayana dek.
Gümbüüüür––––!
Karanlık göklerde gök gürülderken ve şiddetli sağanak yağmur yağarken ufukta şimşek çaktı.
“Yağmur yağıyor.” Birisi, sadece gök gürültüsünün yoğunluğunu görmek için çay evinden dışarı baktı.
“Bu kesinlikle bir fırtına… Kahretsin, darıları güneşte kurumaya bıraktım, şimdi sırılsıklam olacaklar.”
“Pekâlâ, hey patron hanım, buraya bir çaydanlık daha alabilir miyiz? Eve gitmeden önce düzelmesini beklesem iyi olur.”
Mo Ran yağmurda hızlı bir şekilde yürüdü, yağmurda koştu, yağmurun içinden kaçtı, geçmiş hayatının otuz iki saçma yılından yağmurda saklandı.
Sağanak yağmur günahlarını silip süpürür mü, bilmiyordu; Chu Wanning onu affetmişti ama o kendini affetmemişti. Kalbi o kadar ağırdı ki boğulabilirdi.
Hayatının geri kalanını iyilik yapmak, telafi etmek için kullanmak istedi.
Ama hayatının geri kalanındaki sağanak, kemiklerindeki kötülüğü, kanındaki pisliği gerçekten temizleyebilir miydi?
Sadece bu yağmurun beş yıl boyunca durmaksızın yağmasını diledi.
Sadece Chu Wanning uyandığında shizununun önünde biraz daha temiz ve sonrasında daha da temiz durabilmeyi diledi.
Zamanı geldiğinde hâlâ bu kadar kirli olmak istemiyordu, çamur gibi, toz gibi kirli, bir hamalın ayakkabısının altındaki pislik gibi, bir dilencinin tırnaklarının arasındaki kir gibi olmak istemiyordu.
Chu Wanning uyanmadan önce, biraz daha iyi, sonrasındaysa daha da iyi olmayı diledi.
Ancak o zaman dünyanın en kötü, en kötü müridi, dünyadaki en iyi, en iyi shizuna seslenmek için zayıf cesaretini toplayabilirdi.
O gece Mo Ran hastalandı.
Her zaman sağlıklı ve güçlü olmuştu, ama böyle biri, hastalanacak olursa, fena halde, korkunç derecede hastalanırdı.
Yatağa yattı, kalın bir yorganın altında uyuyordu. Geçmiş yaşamından bir şeyler hayal etti, daha önce Chu Wanning’e nasıl eziyet ettiğini hayal etti, Chu Wanning’in kendi altında mücadele ettiğini, Chu Wanning’in kollarında öldüğünü hayal etti. Dışarıdaki uğultulu rüzgâr ve soğuk yağmura irkilerek uyanırken, mumu yakmak için etrafta çakmaktaşını el yordamıyla aradı, ama kaç kez denese de çakmaktaşı kıvılcım çıkarmadı.
Bir hayal kırıklığı içinde çakmaktaşı ve çeliği bir kenara attı. Yüzünü kuvvetle ovuşturarak ellerine gömdü; kendi saçını sertçe çekti, boğazının çıkıntısı acı içindeki bir canavarınki gibi kederli bir şekilde ulurken hareket etti.
Ölümden kaçmıştı, suçtan kaçmıştı ama sonunda kendi vicdanından kurtulamamıştı.
Korkunçtu, rüyaları bazen gerçeklikten bile ayıramamak, sürekli uykuda mı yoksa uyanık mı olduğunu kontrol etmek zorunda kalmak.
Ruhunu geçmiş yaşam ve şu anki yaşam olarak ikiye bölünmüş gibi hissetmek canını yakıyordu, iki ruh birbirini parçalıyordu, biri diğerine kanla kaplı acımasız bir deli olduğu için lanet ediyor, diğeri de aynı bu kadar şiddetli bir şekilde karşılık vererek, neden ilkinin yanlış bir şey yapmamış gibi dolaştığını, bu dünyada yürüyecek cesareti nasıl bulduğunu soruyordu.
Şimdinin ruhu geçmişin ruhuna haykırdı:
Mo Weiyu, Taxian-jun, seni pislik, neden böyle günahlar işledin?! Yaptığın her şeyi nasıl telafi edeceğim?!
Yeniden başlamak istiyorum, ama neden rüyalarımda, sarhoş sersemliğimde, sönen mumların sönük ışığında peşimi bırakmıyorsun, o çarpık yüzünle beni lanetlemeni en az beklediğim sırada dışarı fırlıyorsun!
Bana binlerce ölümle lanet ediyorsun, intikamla ve cezayla lanet ediyorsun.
Tüm bunların bir gün paramparça olacak bir rüya olduğunu söylüyorsun. Er ya da geç uyanarak kendimi Wushan Sarayı’nda bulacağımı söyleyerek küçümsüyorsun. Kimsenin beni umursamadığını bana hatırlatırken gaddarca gülüyorsun.
Benim için ölmeye razı olan tek kişiyi kendi ellerimle öldürdüğümü.
Ama o ben miydim?!
Hayır, hayır, ben değildim, sendin Taxian-jun! O sendin, Mo Weiyu !!
Ben sen değilim, ben sen değilim…
Benim ellerimde kan yok, ben–––
Baştan başlayabilirim.
Ruhun diğer yarısı da çığlık atıyordu, sivri dişli bir ağız çarpılmış bir yüzde tamamen açıktı:
Kendini suçlu hissetmiyor muydun?
Her şeyi mahvetmedin mi?
O zaman neden ölmüyorsun?! Neden geçmiş yaşamda incittiğin tüm bu insanlara kendi kanınla lanet olası hiçbir sebep yokken ödül vermiyorsun?!
Sen canavarsın! Sahtekârsın!
Benden nasıl farklısın? Sen Mo Weiyu’sün, tıpkı benim gibi! Geçmişin tüm anılarını ve geçmişin tüm günahlarını taşıyorsun, benden asla kurtulamayacaksın – Ben senin kâbusun, içindeki iblisinim; ben, bir gün gökler tarafından yargılanacak o iğrenç ruhunum!
Baştan başlamak mı?
Ne demeye? Yüzsüzlüğün bu kadarı, yeniden başlamaya ne hakkın var? Herkesi kandırıyorsun, hatta seni seven insanları bile kandırıyorsun.
Yaptığın tek iyi şey, kalbindeki o küçük, zavallı vicdan azabını rahatlatmak, değil mi? Hah! Mo Weiyu! Geçmiş yaşamında ne tür bir insan olduğunu onlara bildirmeye cesaret edebilir misin?
Chu Wanning’in, son yaşamında boynunu kesip kanını akıtanın, hayatını yaşayan bir kabusa dönüştürenin sen olduğunu bilmesine izin vermeye cesaret edebilir misiniz? Dünyayı mahveden, kıtlık ve felaketlerle birbiri ardına istila eden bir cehenneme çevirenin sen olduğunubilmesine!
O sendin.
Hahahaha, lanet olası canavar, biz biriz ve aynıyız! Bundan kurtulmanın yolu yok çünkü ben senim Mo Weiyu! Doğru olduğunu biliyorsun!
Bir köşeye geri dönüp aklını kaçıran Mo Ran, başucunda çakmaktaşı ve çeliği tekrar yokladı, gecenin korkunç karanlığını geri püskürtmek için mumu yakmaya çalıştı.
Ama mum bile onu reddetti, mum bile onu kurtarmayı umursamıyordu.
Karanlıkta terk edilmişti, çakmaktaşı ve çeliği defalarca tekrar tekrar vurmaya çalışırken elleri kontrolsüz bir şekilde titriyordu, ama kıvılcım yoktu, kıvılcım yoktu.
Sonunda yatağa çöktü ve yüksek sesle hıçkırarak ağladı. Tekrar tekrar özür diledi – gecenin karanlığında, yatağının etrafında toplanmış bir kalabalık var gibiydi, her bir gölgeli, titreyen figür ona küfrediyor, intikamla hayatını talep ediyor, bir zamanlar kötü olduğunu ve her daim kötü olacağını uluyorlardı. Mo Ran ne yapacağını bilmiyordu; çaresizce, tekrar tekrar mırıldandı, “Özür dilerim… Özür dilerim…” ama kimse ona aldırış etmedi.
Kimse onu affetmek istemedi.
Başı feci halde yanıyordu ve kalbi alev almış gibiydi.
Aniden yumuşak bir iç çekiş duydu.
Gözlerini açtığında Chu Wanning’i hayalet gölgelerin arasında gördü, aynen olduğu gibi bakıyordu – yere gevşek bir şekilde sarkan beyaz cübbeler, geniş ve uzun kol yenleri, zarif ve belirgin yüz hatları.
Yürüdü ve yatağın önünde durdu.
Mo Ran hıçkırıklar arasında boğuldu, “Shizun… Benim… Seni tekrar görmeye hakkım yok mu…”
Chu Wanning hiçbir şey söylemedi, sadece çakmaktaşı ve çeliği aldı ve Mo Ran’in asla yakmayı başaramadığı mumu sakince yaktı.
Shizun’un olduğu yerde ışık vardı.
Chu Wanning’in olduğu yerde bir alev vardı.
Uzun kirpikleriyle mumluğun yanında durduğu yerden Mo Ran’e düz bir şekilde baktı ve ona küçük, dingin bir gülümseme verdi.
“Uykuna dön, Mo Ran. Bak, ışık şimdi yanıyor. Korkma.”
Mo Ran’in kalbi ağır bir şey tarafından acımasızca ezilmiş gibiydi ve başı o kadar acıyordu ki yarılıp açılabileceğini hissetti; bu sözler çok tanıdık geliyordu, sanki onları daha önce duymuştu.
Ama hatırlayamadı.
Chu Wanning kol yenlerini bir kenara itti ve başucuna oturdu. Dışarıdaki yağmur çok soğuktu ama odanın içi ılıktı ve gece artık karanlık değildi.
Chu Wanning, “Seninle kalacağım,” dedi.
Bu sözler karşısında kalbi ağrıdı, sıkıştı ve kendisini düğüm haline getirmeye çalıştı.
“Shizun, gitme.” Chu Wanning’in elini geniş kol yeninin altında kavradı.
“Gitmeyeceğim.”
“Gidersen yine karanlık olacak.”
Mo Ran ağlıyordu. Utanarak diğer elini kaldırdı ve gözlerini kapattı. “N’olur beni geride bırakma… Sana yalvarıyorum… Gerçekten… Artık imparator olmak istemiyorum Shizun… N’olur beni bir kenara atma…”
“Mo Ran…”
“N’olur.” Belki de onu baygın ve sersemlemiş hissettiren ateşti, ya da bir kısmının bunun sadece bir rüya olduğunu, Chu Wanning’in uyandığında burada olmayacağını bildiğindendi; tekrar tekrar mırıldandı, “N’olur beni kenara atma.”
O gece, dışarıdaki buzlu yağmur damlaları, sayısız intikamcı hayaletin kapıyı çalması gibi pencereye çarptı, içeri girip intikam için canını almaya çalışıyorlardı.
Ama Mo Ran’in rüyasında, Chu Wanning ışığı yaktı ve bu küçük, zayıf ışık bitmek bilmeyen soğuğu uzaklaştırdı. Chu Wanning, “Pekâlâ, gitmeyeceğim,” dedi.
“Gitmeyecek misin?”
“Gitmeyeceğim.”
Mo Ran teşekkür etmek isteyerek ağzını açtı, ama çıkan tek ses bir iniltiydi, bir köpeğin ihtiyatla birine yalakalık yapmaya çalışırken çıkardığı acınası sesti.
“Hepinizin söylediği bu, gitmeyeceksiniz, beni terk etmeyeceksiniz.” Uzaklaşmanın eşiğindeki Mo Ran, iri iri açtığı gözleriyle şaşkınlıkla mırıldandı. “Ama sonunda hepiniz gidiyorsunuz. Kimse beni istemiyor, hayatımın yarısında başıboş bir köpek oldum… Ne zaman birileri beni içeri alsa, birkaç gün sonra tekrar atacaklar… Çok yorgunum… Gerçekten… Shizun… Ben gerçekten çok yorgunum, artık yapamıyorum, artık devam edemiyorum…”
Tıpkı geri dönecek bir evi olmayan, ezilmiş pençeleri ve korkunç bir kürk mantolu açlıktan ölmekte olan sadece hayatta kalmak için dilenciler ve vahşi kedilerle yemek için savaşmaktan başka seçeneği olmayan bir sokak köpeği gibi.
Bu kadar uzun süre kötü muamele gördükten sonra geride güven kalmamıştı; eğer birisi yakınlarda çömelirse, evcil bir köpek yiyecekle beslenmeyi bekleyebilirdi, ancak başıboş bir köpek yalnızca taşlarla vurulmayı beklerdi. Endişeli ve gergin bir halde yürümeye ve yürümeye devam eder önüne gelene hırlardı – bu onun kaderiydi.
“Shizun, eğer bir gün beni artık istemezsen, o zaman n’olur öldür beni, beni kenara atma.”
Hıçkırıklar arasında sessizce mırıldandı.
“Tekrar tekrar atılmak gerçekten çok acıtıyor, ölmeyi tercih ederim…”
O kadar ateşlenmişti ki onu sersem bir karmaşaya çevirdi.
Ta ki nerede olduğunu bile söyleyemeyene ve hatta rüyasındaki kişinin kim olduğunu bile unutana kadar.
“Anne.” Bayılmadan önce mırıldandığı son şey, “Hava kararıyor, korkuyorum… Eve gitmek istiyorum…” oldu.
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
Yazarın Notları:
Başlık Du Fu’nun “Eski bir arkadaşım rüyalarımı ziyaret ediyor, çünkü onu sık sık düşündüğümü biliyor. Artık tuzağa düştüğünüze göre, nasıl kanatları açıp özgürce dolaşabilirsiniz?”3
Yanlış anlaşılmaları önlemek için, burada kaynağı özellikle belirtiyorum.
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
Dipnotlar
- Kara at, bir durumda öne çıkan daha önce daha az bilinen bir kişi veya bir şeydir, özellikle birden fazla rakibi veya kağıt üzerinde bir yarışmacıyı içeren bir yarışmada, başarılı olma olasılığı düşük olsa da yine de olabilir.
- Öfkelenmek anlamına gelen bir deyim. Çok hoşuma gittiği için Türkçede karşılık gelen bir deyim yazmak istemedim.
- Du Fu’nun “Li Bai’yi Düşlemek”
