Gu Fei’in yaşadığı bina Li Baoguo’nunkinden yeniydi. Bu da emlak yönetimi ve çevre düzenlemesi olmayan bir caddede inşa edilmiş ve muhtemelen kamu konutu olsa da, göze çok daha hoş görünüyordu.
Şehir merkezinin güçlü pis kokusuyla dolu değildi ve koridor duvarları bile hiçbir örümcek ağı izi olmadan hala beyazdı.
Ancak yine de alçak katlı binalara benzer şekilde asansörü yoktu ve bir kere içeri girildiğinde en üst kata kadar merdiven çıkmak tek seçenekti, ne yazık ki. Beşinci kata geldiklerinde, Jiang Cheng kendini durduramadan açıkça sordu, “Hangi katta yaşıyorsun?”
“Yedinci katta, en üst kat.” Gu Fei ona kısa bir bakış atmak için döndü, dudaklarının kenarında hemen göze çapmayan bir gülücük saklıydı. “Ne, daha fazla devam edemiyor musun? Seni taşımamı ister misin?”
Jiang Cheng “Neyse ne, sen de daha iyi sayılmazsın. Sadece çiş yapmaya gitmek bile tam üç dakika alıyor.” dedi. “Böbreklerin yetersiz olmalı.”
Gu Fei birkaç dakika boyunca bir şey söylemeden ona baktı ardından döndü ve yukarı çıkmaya devam etti.
Yedinci katta dört daire vardı ve Gu Fei’inki en uzaktakiydi. Kapı açıldığında, Jiang Cheng kendini sakinleşmeye zorladı, geçen gün Gu Fei’in annesinin dükkanda girdiği öfke krizini hala hatırlıyordu.
Kapıdan geçtiği anda, Gu Fei’in annesinin oturma odasında elinde sigarayla ayakta telefonla konuştuğunu gördü. İkisinin içeri geldiğini gördüğünde, kadının kısmen şaşkın gözleri Gu Fei’in omuzlarının üstünden geçti ve doğrudan Jiang Cheng’ın yüzüne odaklandı.
“Teyzeciğim, merhaba.” dedi Jiang Cheng çabucak.
“Zahmet etme.” dedi Gu Fei.
“Neden bu kadar geciktin?” Gu Fei’in annesi sigarayı söndürdü, telefonu kapattı ve onları baştan aşağı süzdü. Bir süre sonra, bir kez daha Jiang Cheng’ın yüzüne döndü bakışları. “Geçen sefer dükkanda olan kişi olmalısın?”
“Evet.” Jiang Cheng onayladı, ayakkabılarını çıkarmasının gerekip gerekmediğini merak ediyordu. “Adım Jiang Cheng.”
Gu Fei dolaptan bir çift terlik çıkardı ve Jiang Cheng’ın ayaklarına doğru attı, ardından annesine döndü. “Hala yemek var mı?”
“Evet, çok fazla ayırdım, ikinize de yetecektir.” diye cevapladı Gu Fei’in annesi.
Gu Fei “Biraz otur.” dedi. Ardından oturma odasının yanındaki kapıya doğru gitti, dikkatlice sadece ufacık araladı ve içeri baktı.
“Er Miao’yu kontrol ediyor.” Gu Fei’in annesi Jiang Cheng’a açıkladı. “Er Miao’muz… abisi olarak, babasından daha çok endişeleniyor.”
Jiang Cheng gülümsedi ancak cevap vermedi.
“Daha uyumadın mı?” Gu Fei pervaza yaslandı ve aralığa doğru konuştu. “Cheng-ge burada, gelip ona merhaba demek ister misin?”
Birkaç saniye sonra, belli belirsiz diğer odadan terliklerin yerde sürünme sesi duyuldu, bunu uzun tarz pijama giymiş bir Gu Miao’nun görüntüsü takip etti.
“İyi akşamlar.” dedi Jiang Cheng gülümseyerek.
Gu Miao’nun yüz ifadesi boştu ama ona doğru koşarken ve kanepede hemen yanına ilişirken oldukça heyecanlı görünüyordu.
“Saat neredeyse on oldu, hala uyumuyor musun?” Jiang Cheng küçük kıza baktı ve onun karmakarışık saçlarını düzeltti.
Gu Miao gözlerini ovuşturdu ve gülümsedi.
Küçük kızın saçları artık çok daha uzundu. Hala dizginlenemez bir biçimde her yöne dağılmış olsa da sıfıra vurulmuş halinin erkek çocuk benzeri haliyle kıyaslandığında, bu hali çok daha tatlıydı.
Erkek ve kız kardeş annelerine çekmişlerdi, özellikle Gu Miao – birkaç yıl içinde biraz tarzla, kesinlikle güzelliğin tanımı olacaktı.
“Yiyecek misiniz?” Gu Fei ve annesi birlikte mutfağa girdiler. “Sizin için ısıtacağım.”
Gu Fei “Tamam.” diye cevapladı. “Pilav var mı?”
“Evet.” Gu Fei’in annesi Jiang Cheng’a bakmak için döndü. “Bu çocuk Li Yan’ın erkek arkadaşı mı?”
Bu sözler özellikle yüksek sesli söylenmemiş olmasa da Jiang Cheng yine de duyabilmişti. Ardından aniden şokla başını kaldırdı. Niania! Rüzgar çok güçlü tam duyamadım, bir kez daha söyle?!
“…Hayır.” dedi Gu Fei. “Kafanın içinde neler dönüyor ha?”
Gu Fei’in annesi sordu. “O zaman neden makyaj yapmış?”
“Makyajın Li Yan ile ne ilişkisi var? Li Yan makyaj yapmıyor… Ding Zhuxin ondan birkaç fotoğraf çektirmesini istedi ve daha makyajını çıkartamadı… Ah, doğru.” Gu Fei birden başını mutfaktan çıkardı. “Jiang Cheng, neden yüzünü yıkamaya gitmiyorsun, annemin makyaj temizleyicisini kullanabilirsin.”
“Tamam.” Jiang Cheng ayağa kalktı.
Gu Fei’nin annesi onu banyoya götürdü ve makyaj temizleme yağını uzattı. “Bunu kullan. Hepsini güzelce çıkaracaktır. Şu yukarıdaki yüz temizleyicisini de kullanabilirsin, o Gu Fei’in.”
“Teşekkürler, teyzecim.” Jiang Cheng makyaj temizleme yağına baktı.
“Makyaj pamukları pembe kutunun içinde…” Gu Fei’in annesi ona baktı, “Nasıl kullanacağını biliyor musun?”
Jiang Cheng gerçekten bildiğini söylemek istiyordu, böylece çabucak ona bakmayı bırakır ve banyodan çıkardı. Ama “Biliyorum.” diye cevaplasaydı Li Yan’ın makyajla nasıl bir ilgisi olduğunu bilmese bile “Li Yan’ın erkek arkadaşı” olabilirdi… nihayetinde, sadece dürüstçe cevaplayabildi: “Bilmiyorum.”
“Er Miao,” Gu Fei mutfaktan bağırdı, “Gidip Cheng-ge’na makyajını çıkarmasında yardım et.”
Gu Miao hızla içeri daldı. Gu Fei’in annesi odadan çıktıktan sonra, küçük kız parmak uçlarına kalktı ve makyaj pamuklarının pembe kutusunu kavradı, içinden iki pamuk çıkardı. Makyaj pamuğunun üzerine makyaj temizleme yağından biraz döktü ve Jiang Cheng’a çömelmesini işaret etmek için elini salladı.
“Şimdi ne yapıyoruz?” Jiang Cheng çömeldi.
Gu Miao ona baktı ve gözlerini sıkıca kapattıktan sonra onları Jiang Cheng’a bakmak için bir kez daha açtı.
“Gözlerimi kapatıyorum, değil mi? Tamam.” Jiang Cheng gözlerini kapattı.
Gu Miao makyaj pamuğuyla yüzünü silmeye başladı.
Dışarıda mutfakta Gu Fei ve annesi başka bir şey konuşmadılar.
Ancak “Li Yan’ın erkek arkadaşı” ifadesi hala Jiang Cheng’ın kulaklarında yankılanıyordu. Gu Fei’in annesi bu sözcükleri o kadar sıradan bir şekilde söylemişti ki sanki Li Yan’ın kız arkadaşından bahsediyordu.
Li Yan…? Ve bu oldukça biliniyormuş gibiydi.
Durum böyleyse o zaman her gün Li Yan’la takılan Gu Fei bu konuda epey anlayışlı olmalıydı. O zaman! Siktir! Jiang Cheng birden gözlerini açtı.
Gu Miao kaşlarını çattı ve başını salladı, elinde hala makyaj pamuğu vardı.
Jiang Cheng derhal gözlerini yeniden kapattı.
Eğer Gu Fei’in etrafında öyle insanlar varsa ve böyle şeylerle iletişimini koparmadıysa… O zaman o gün onu öptüğünde, şimdi başka bir açıklaması vardı!
Belki de bunu sıradan bir insanın yapacağı gibi aşırı sarhoşluk olarak yorumlamazdı.
Siktir!
Eğer öyleyse, şimdi işler daha da garipleşmişti!
Gu Miao makyajını çıkarmaya yardım etmeyi bitirdikten sonra banyodan çıktı. Jiang Cheng, Gu Fei’in yüz temizleyicisini eline aldı ve inceledi ‘geride ışıl ışıl ve canlı bir cilt bırakır, asla gergin veya kuru değil’…saçmalığın daniskası.
Bunu önceden kullanmıştı, cildini gerginleştirmişti – canlandırıcı olması için, cildi gergin bırakmalıydı da.
Banyodan çıktığında, cildi rahatsız edici derecede kuru ve gergindi; Gu Fei’i gördüğü anda, yüzü çok gergindi, gözlerini bile zar zor açabiliyordu.
Jiang Cheng “Krem ya da losyon gibi bir şeyin var mı?” diye sordu. “Yüzüm çatlamak üzere.”
Gu Miao, Gu Fei’in cevap vermesini bile beklemeden çabucak odasına koştu ve ona çocuklar için olan bir kutu krem vermek için geri döndü.
“Oh.” Jiang Cheng onu aldı, “Hoş görünüşünü sergilemekte epey utanmazsın. Sende nasıl bundan var hah?”
“Li Yan onun için aldı. Sürekli herkese kullanmaları için baskı yapıyor ama kendisi bir kere bile sürmedi, rahatsız ediciymiş.” Gu Fei açıkladı.
Gu Fei’in annesi Jian Cheng’a baktı ve “Li Yan’ı tanıyor musun?” diye sordu.
“…çok değil.” Jiang Cheng yüzüne krem sürerken biraz çaresiz hissederek cevapladı.
“Sadece iki ya da üç kere karşılaştılar ve Li Yan’ın erkek arkadaşı yok.” Gu Fei de muhtemelen şaşırmıştı. “Uyumalısın… Er Miao, sen de uyumaya git.”
Gu Miao oldukça itaatkardı ve uyumak için odasına döndü. Gu Fei’in annesi telefonunu aldı ve bir numara tuşladı. Nihayet odasına girip kapıyı kapatmadan önce Jiang Cheng’a birkaç kez daha göz ucuyla baktı.
Gu Fei’in annesinin hazırladığı yemek beklenmedik şekilde lezzetliydi. Soğuduktan sonra tekrar ısıtılmış olsa da hala oldukça iştah açıcıydı, özellikle de kaburgalar. Jiang Cheng art arda dört ya da beş tane yemişti ve sadece utandığı için devam etmedi.
Gu Fei “Hepsini yiyebilirsin,” dedi. “O kadar acıkmıştım ki artık canım yemek istemiyor.”
“Ben de…” Jiang Cheng çekinse de bu ağzına bir parça daha atmasıyla sonuçlandı.
“Annemin yemekleri epey güzel ha,” Gu Fei güldü.
“Evet.” Jiang Cheng onayladı ardından bunun hakkında düşündü ve iç çekti. Önündeki bir kase yemeğe baktı. “En son ev yapımı yemek yediğimden beri… Ondan beri çok uzun zaman oldu.”
Gu Fei hiçbir şey söylemedi.
Jiang Cheng de hiçbir şey söylemedi başını yemeğine gömmeye devam ederken.
Buraya geldiğinden beri hemen hemen her gün dışarıdan yemek söylüyordu, söylemediğindeyse rasgele bir yere girip yiyordu. Ama biraz para biriktirmek için kendi pişirmeye başladığından beri, yediği genelde sadece noodle’dı.
Şimdi beklenmedik bir şekilde böylesine lezzetli bir “ev yapımı yemek” yemek, birdenbire kalbinde ani bir sızı hissetmesine neden oldu – kendini etkilenmemek için zorlasa da yine de kontrol edemedi ve hatta genzi tıkandı.
Şans eseri Gu Fei tabaklarını mutfağa götürmek için o anı seçti böylece Jiang Cheng gözyaşlarını aceleyle sildi gözlerinden ve duygularını bastırmak için birkaç derin nefes aldı.
Yemeğini bitirdikten sonra, bulaşıkları yıkamak için Gu Fei ile tartışmadı bile – sadece hareket etmek istememişti.
Gu Fei “Yorgunsan yatağımda yatabilirsin.” dedi ve başka bir odanın kapısını açtı. “Ben kanepede yatacağım.”
“Gerek yok.” Jiang Cheng ayağa kalktı ve odanın içine girerken onu takip etti. “Kanepede ben yatabilirim zaten her yerde uyuyabiliyorum… Odan…fena değilmiş.”
İlk bakışta, Gu Fei’lerin oturma odasının dekorasyonu aşağı yukarı on ya da yirmi yıl öncenin tarzındaydı ve o zamandan beri yenilenmemiş ya da yeniden döşenmemişti. Elli yıl önce bile başkaları tarafından hakir görülecek Li Baoguo’nun evinden çok daha iyi olsa da çok sıradandı ve müreffeh bir tarz sayılmazdı.
Ancak Gu Fei’in odası onu şaşırtmıştı.
Oda büyük değildi ve beyaz duvarları dışında herhangi bir dekorasyondan yoksundu ama her bir mobilya parçasının özenle seçildiğini ve eşleştirildiğini görebiliyordu.
Yatak, kitaplık, masa, sandalye, berjer, küçük kilim ve pencerenin önündeki hamak – birçok şey vardı ama kaotik hissettirmiyordu, bunun yerine mükemmel bir rahatlık ve samimiyet hissi yayıyordu.
“Çay?” Gu Fei çalışma masasının üzerindeki küçük elektrikli su ısıtıcıyı aldı ve içine birkaç çay yaprağı koydu. “Ya da sade kaynamış su?”
“Su.” Jiang Cheng küçük kanepeye oturdu, “Çay içersem uyuyamam.”
Gu Fei bir dilim limon aldı, kupanın içine koydu ve onun için biraz su doldurdu.
Güzel ve sıcak limonlu su, yumuşak kanepe ve uzun zamandır hissetmediği sıcak ve rahat oda. Jiang Cheng elindeki suyla arkasına yaslandı ve tek bir kelime bile etmek istemedi.
“Annemin böyle düşük bir EQ’su var ve konuşmadan önce düşünmemeye eğilimli.” Gu Fei bilgisayarın önüne oturdu ve kameranın hafıza kartını bağladı. “Söylediklerini dinle ama ciddiye alma.”
“Hm.” Jaing Cheng cevap olarak mırıldandı. Bir anlığına tereddüt etti ama kendine engel olamadı ve sordu. “Li Yan…”
Gu Fei “Li Yan’ın gerçekten bir erkek arkadaşı yok.” dedikten sonra Jiang Cheng’a baktı ve gülümsedi. “Ama Li Yan gerçekten de… erkeklerden hoşlanıyor.”
“Oh.” Jiang Cheng kupayı iki eliyle kavradı ve yükselen dumanı yüzünü gizlemek için kullandı, “Herkes biliyor mu…onun?”
Gu Fei fotoğrafları aktarırken “Arkadaşlarımız biliyor. Annemin nereden öğrendiğini bilmiyorum ama herkese yaymayacaktır.” dedi. “Bu tür bir mesele, kimsenin isteyerek başkalarına bildireceği bir şey değil, değil mi?”
“Evet.” Jiang Cheng iç çekti.
Tam iç çekmesi sona ererken aniden kendine geldi ve boğazını temizleyerek iç çekişini maskelemeye çalıştı.
Gu Fei göz ucuyla ona bakmış ama hiçbir şey söylememişti.
Jiang Cheng o bakışı fazlaca irdelemekten kendini alamadı – uzun süredir Gu Fei ve onun arasında boy göstermeyen garip gerginlik şimdi bir kez daha onu çevrelemişti.
Tek yapabildiği elinde sımsıkı tuttuğu fincanla ayağa kalkmak ve odada ileri geri yürümekti.
Ama oda büyük olmadığından, yürüyebileceği alan üç adımla sınırlıydı. Odada dönüp duruyormuş gibi hissetti ve bu sadece oturmaktan bile garipti.
Nihayetinde, kitaplığın önünde durdu.
Jiang Cheng “Kitaplığına bakabilir miyim?” diye sordu.
“…Buna nasıl cevap vereceğimi bile bilmiyorum.” Gu Fei ona bakmak için döndü, “Kitaplığın üzerinde bakmak için izin almanı gerektirecek, bakılamayacak ne var?”
“Ah,” Jiang Cheng güldü, “Bu alışkanlık.”
Gu Fei “Önceki…yetiştirilme tarzın biraz fazla katı olmuş olmalı.” dedi.
“Belki, bütün aile çok katıydı. Kurallar, saygı, eğitim.” Jiang Cheng rafların üzerindeki kitaplara baktı. “Geç anladım. İlk andan itibaren ailelerinin bir parçası olmadığımı bilmeliydim. Dört kişilik bir aile ve ben yüz karasıydım…”
“Oldukça iyisin,” Gu Fei Fotoğraf aktarımının ilerleme çubuğuna baktı.
“Burada, muhtemelen oldukça iyiyim.” Jiang Cheng, Li Baoguo’nun ailesini ve öncesinde gördüğü topallayan kadını hatırladı. Evet… Sadece bu tür bir yaşam ve bu tür bir yaşam tarzıyla dolu bir çevrede, onun gibi biri “iyi” olarak nitelendirilebilirdi.
“Bazı şeyler görünmek için kıyaslanmaya ihtiyaç duymaz.” Gu Fei gülümsedi, kendine bir fincan çay doldurdu ve bir yudum aldı. “Bir kişi gerçekten “iyi” olsun ya da olmasın, sadece o kişiye bakman gerekir. Nerede olduğuna ya da etrafında kimlerin bulunduğuna bakmak gerekmez.”
“…Sen,” Jiang Cheng şokla Gu Fei’e baktı. “Birdenbire sınavda boş kağıt veren biri gibi görünmedin.”
Gu Fei “Saçmalık. Şimdiye kadar ne zaman boş test kağıdı teslim ettim… Her zaman öncesinde onları doldururum.” dedi.
“Oooh.” Jiang Cheng gülüşlerini engelleyemedi.
Gu Fei kamerayı aldı ve objektifi ona doğru çevirdi.
Jiang Cheng “Sabahtan akşama kadar fotoğraf çektin, daha yetmedi mi?” dedi.
“Eğer çektiğim sensen, o zaman hayır,” Gu Fei gülümsedi. “Gülümsediğinde, çok… hoş görünüyorsun.”
Jiang Cheng’ın gülüşleri yüzünde dondu. Gu Fei kamerayı kaldırdı ve kendine sövdü, aptal.
Cümlenin ilk yarısı ağzından çıktığında, anında bunun uygun olmadığını hissetmişti, özellikle de Li Yan’ın cinsel yöneliminin “teşhir edilmesinden” hemen sonra – bu tür sözler kulağa flörtöz gelmeye mahkumdu.
Ama mantığa aykırı olarak, problemden kaçmak için bir cümle daha eklemişti, daha bitirmeden önce bile pişman olmasına rağmen – her biri bir öncekinden daha uygunsuz olan sözcükler, bitirmekte diretmişti, yoksa çok daha kötü görünürdü.
Bu yüzden son kelime ağzından çıktığında, hem o hem de Jiang Cheng hareketsizdi.
Yüzünü gizlemek için kamerayı yukarda tuttu, atmosferi rahatlatmak için ne söyleyeceğini bilmiyordu.
Utancın hiçbir türünü hissetmemiş ve başkalarının düşüncelerine nadiren kulak veren biri için, önündeki ikilem kendi başına nutkunu tutmaya yeterdi.
“Bu çekim bittikten sonra, Ding Zhuxin muhtemelen senden başka çekimler yapmanı da isteyecek.” Gu Fei, objektiften Jiang Cheng’ın yüzüne bakarken hala kamerayı tutuyordu. “Eğer ücretin uygun olduğunu düşünüyorsan, onunla uzun süre çalışabilirsin. Hiçbir zaman modellerinden memnun olmuyor ama bugün seninle oldukça mutluydu.”
“Oh,” Jiang Cheng sola baktı, ardından sağa baktı ve sonra kameraya döndü. “O zaman ah, sana bir şey sormak istiyordum hah, sadece o… o… ah, Xin-jie senin… o senin, sen ve o… ah… o senin…”
“Sevgilim mi?” Gu Fei sözünü kesti, “Değil. Önceden söylemiştim. O ve ben çocukluk arkadaşıyız. Ona abla diyorum.”
“Oh!” Jiang Cheng utançtan kaçmak istiyormuş gibi yüksek sesle cevap verdi.
“Tüm o çaba.” Gu Fei onun adına rahat bir nefes almadan edemedi. “Sorunun Li Yan ve benim hakkımda olacağını sanmıştım.”
“Hah?” Jiang Cheng donakaldı ve ona tam bir şok içinde baktı. “Sen Ve Li Yan? Siz…”
“Hayır!” Gu Fei kamerayı indirdi. “Ay, Li Yan ve ben sadece arkadaşız. O ve ben sana çift gibi mi göründük?”
“Bilmiyorum.” Jiang Cheng kitaplığa yaslandı, böyle bir konuşmaya ayak uyduramıyormuş gibiydi, “Pek sayılmaz. O ve Liu Fan bana daha çok öyle göründü.”
Gu Fei sandalyeye yaslandı ve bir süre güldü: “Liu Fan bunu duysaydı, sana kızardı.”
“…Gerçekten.” Jiang Cheng göz ucuyla ona baktı, gülümsedi ve başka bir şey demedi.
Li Yan ve Gu Fei ile birlikte Bu Shi Hao Niao, hepsinin ilişkileri çok iyiymiş izlenimi uyandırıyordu, boş zamanlarda birlikte takılıyorlardı ve çelik fabrikasında ortak bir buluşma noktaları vardı.
Ama Gu Fei’in sözlerindeki gizli anlamı duymak… Ne kadar yakın olsalar da, hala kabul edemeyen biri vardı.
Evet, Pan Zhi’nin söylediği doğruydu.
Müsamaha ve hoşgörü yalnızca iki boyutlu evrenlerde mevcuttu – gerçeklik korkunç derecede acımasızdı.
Peki ya Gu Fei?
Jiang Cheng başını hafifçe kitaplığın cam kapağına yasladı ve Gu Fei arkasına yaslanmış bir şekilde kamerasıyla oynarken onu izledi.
Nasıl bir tavır içinde olduğu açıkça görülüyordu – iğrenmemişti ve kabul edebilmişti.
Ama daha fazlası var mıydı?
O gün Gu Fei’in yüzüne kondurduğu öpücük, Gu Fei buna hiç tepki vermemişti bile. Pan Zhi olsaydı, en azından şaşırır, sonrasında da onunla alay etmeye başlardı.
Gu Fei hislerini belli eden biri olmasa da, zilzurna sarhoş olacak kadar samimi olmayan iki insan arasındaki huzurlu ve sakin davranışlar yine de biraz alışılmadıktı.
Ve şimdi bu konuda düşündüğünde, sonraki günkü tepkisi de aşırı doğaldı.
Aşırı doğal.
Jiang Cheng limonlu suyundan bir yudum aldı.
Gu Fei bir xuezha* olabilirdi ama zeki bir xuezha’ydı.
*xuezha: Tembel öğrenci
Jiang Cheng aniden kendini savunmasız hissetti – sanki aklından geçenler görülmüş gibi.
Gu Fei muhtemelen her şeyi biliyordu ve en son bilgi onu cevap veremez hale getirmişti. Hatta öyle ki sakince konuşmalarını sürdüremiyordu bile.
Tüm fotoğraflar aktarıldıktan sonra Gu Fei bir klasör oluşturdu, tarihi yazdı ve onları düzenlemeye başladı.
İmleç yavaşça küçük resimlerin üzerinden kaydı. Resimleri sırayla düzenlemeyi sevmiyor ve kendi seçmeyi tercih ediyordu.
İmleç en sonunda Jiang Cheng’ın parmağının yakasına takıldığına tıkladı.
Fotoğraf açıldığında, arkasına yaslandı – setteki o kısa anla karşılaştırıldığında, gözlerinin önünde beliren bu net ve keskin donmuş an daha da fazla çarpıcıydı.
Kollarının sandalyenin kolçaklarına yasladı, parmaklarını alnına dayadı ve usulca ıslık çaldı.
“Peki ya sen?” Jiang Cheng o anda birdenbire bu soruyu sordu.
Gu Fei şartlı bir refleks olarak “kapa çeneni” der sanmıştı ama Jiang Cheng’ın söylediğinin bu olmadığını fark ettiğinde, Jiang Cheng’a bakmak için başını çevirmeye cesaret edemedi.
“Evet?” Görüntüyü tam ekran haline getirdi ve rengi ayarladı. “Peki…ya ben?”
“Sen?” diye sordu Jiang Cheng.
Dürüst olmak gerekirse, Gu Fei asla hemencecik utanmaya meyilli olan Jiang Cheng’ın birdenbire bu kadar açık olmasını beklememişti – sesinde gizlenmenin iması bile yoktu.
“Sen?” Gu Fei arkasına döndü.
“Benim olup olmadığımı biliyorsun.” Jiang Cheng doğrudan ona baktı, “Şimdi, ben sana soruyorum.”
Gu Fei bu soruya cevap vermek istemiyordu.
Ayrıntılı düşünmek şöyle dursun, Jiang Cheng’ın olup olmadığı hakkında aslında hiç düşünmemişti.
Ve ayrıca onun olup olmamasının Gu Fei üzerinde bir etkisi de yoktu.
Bu tür düşünceleri olsaydı bile, her zaman kendine saklamıştı.
Jiang Cheng’ın bilmek istediği şey, Gu Fei cevap vermeye biraz korkuyordu.
İkisi de diğerini bilmeseydi ya da bilmezlikten gelseydi birbirleriyle geçinmeleri daha kolay olurdu. Ama şimdi birdenbire açığa çıkarsa, tüm o çekimin ve ilginin belirlenmiş bir amacı olacaktı ve bu beklenen bir şekilde paniğe kapılmış duygulara neden olabilirdi.
En azından o böyleydi. Hiçbir zaman herhangi bir şey yapmayı düşünmemişti. Ama şimdi her şey saydam hale gelmişti, her sözü, her bakış, sanki bir şeyler bekliyormuş gibi yorumlanabilirdi.
“Her neyse,” Jiang Cheng kupayı aldı ve kanepeye geri oturdu. Başını kaldırdı ve uzun, rahat bir nefes aldı. “Hiçbir şey söylemen gerekmiyor, biliyorum.”
Gu Fei ona baktı.
“Da Fei.” Jiang Cheng de ona bakmak için başını yana eğdi, “Bununla gerçekten hiçbir şey kast etmiyorum. Sadece sana şunu söylemek istemiştim, eğer biliyorsan, benim için sır olarak sakla, diğerlerinin…bilmesini istemiyorum.”
“Tamam.” Gu Fei başıyla onayladı, Jiang Cheng’ın ona ilk kez Gu Fei demediğini fark ederek.
“Aynı senin de başkalarının bilmesini istememen gibi.” Jiang Cheng bir yudum su daha aldı.
“Sen, beni tehdit mi ediyorsun?” Gu Fei güldü.
“Evet.” Jiang Cheng de güldü ve başıyla onayladı.
“Sır olarak saklayacağım.” dedi Gu Fei.
