Yüksek hızlı motorlardan üç erkek ve bir kadın çıktı. Adamlar bir grup olarak çıkış yapmaya hazırlanıyor gibi görünüyorlardı, saçları trafik ışıkları gibi kırmızı, sarı ve yeşile boyanmıştı. Kadın suçlu kızla aynı giyinmiş, ceket ve sütyen giymişti. Belki de bu tarz şehrin suçluları arasında popülerdi.
Hepsi birdenbire ortaya çıkmıştı; ancak, barın arkasında bir hizada dururken, hiçbiri tek kelime etmeye cesaret edemedi.
Biraz düşündükten sonra, “trafik ışıkları grubu” kadını kendi adlarına konuşması için gönderdi. Moda uğruna acı soğuğa dayanabilecek türden biriydi, ama arka kapının yanında duran adamın buz gibi bakışlarıyla karşılaşınca rakipsizdi. Titreyerek tereddütle konuştu.
“O adam garip bir koruma cihazı kullanıyordu, izini kaybettik…”
Adam sessizce ona baktı, o kadar sert hapşırmasına neden oldu ki ciğerleri neredeyse göğsünden fırlayacaktı. Biraz önce nihayet sakinleşen çocuk şiddetli hapşırmayla irkildi ve hemen yerdeki yerinden gürültülü bir şekilde ağlamaya başladı. Ancak, sigarayı tutan adamın bir bakışı çocuğu korkutup titreyen bir sessizliğe sokmaya yetti.
“Polisleri arayın. Burada dikilip beni utandırmayı bırakın, içeri girin.” Adam sadece göz temasıyla ağlamasını kestiği çocuğu bir koluna aldı, odanın köşesindeki üstü başı dağınık kıza baktı ve konuştu.
“Sen de.”
Motorcu grubu sanki bir suç işledikten sonra affedilmiş gibi birer birer onu takip etti. Kız ayağa kalktı ve bir an tereddüt etti ama barın sıcaklığı onu hemen ikna etti. Elindeki yaraya dokunarak çantasını da beraberinde sürükledi.
Bardaki atmosfer oldukça retroydu, bu yüzden çürüme bile kasıtlı geliyordu. Havayı tatlı rom kokusu doldurdu ve caz müziği odanın havasını aydınlattı. Garson veya barmen bulunmadığından, bar şu anda kapalı görünüyordu. Oradaki tek kişi sadece arka kapıyı açan adamdı, muhtemelen sahibiydi.
Böylesine küçük bir barın sahibi olarak oldukça kendini beğenmiş… diye düşündü kız emin olamayarak. Masanın yanındaki rafta hareket eden bir şey gördüğünü düşündü ama bakışları soğuk bir gözle karşılaşana kadar bunu bir ışık oyunu olduğunu sandı. Paniğe kapıldı. Rafta koyu yeşil bir kertenkele oturuyordu.
“Merak etme, kimseyi ısıramayacak kadar tembeldir.” Bar sahibi çocuğu kızın karşısına bir bar taburesine oturttu, “Ne içmek istersin?”
Kız cevap verdi: “Bira.”
Bar sahibi ona baktı: “Kaç yaşındasın?”
Artık ışıkta olduğuna göre, kız onun yüzünü düzgün bir şekilde görebiliyordu. Yüz hatları derin olmasına rağmen Asya kanı taşıdığını anlayabiliyordu. Çenesinde hala biraz sakal vardı. Kolları dirseklerine kadar kıvrıktı ve gömleğinin düğmeleri açılmıştı, sağlam bir göğüs ve yontulmuş karın kasları ortaya çıkıyordu. Kızın kendisine baktığını fark etti ve gelişigüzel bir şekilde birkaç düğmesini ilikledi. Gömleğinin altında, boynu boyunca Adem elmasından omzuna kadar uzanan eski, kalın bir yara izi vardı ve bu onu daha da tehlikeli gösteriyordu. Sigara dumanından hafifçe gözlerini kıstı. Görünüşte tamamen umursamaz olduğu söylenebilirdi ama dağınık ve ayı gibi bakışlarına rağmen koyu gri gözleri ona asil bir duruş veriyordu. Bu gözler alışılmadıktı, yoğun sisli bir vadiyi çağrıştırıyordu, tenha ve melankolikti.
Kızın gözleri onunla buluştu ve içgüdüsel olarak bakışlarını kaçırdı.
Açıkça cevap verdi: “Elli.”
Adam kıza baktı: “Aptal olma.”
Kimsenin umursamadığı ve kimseden ya da hiçbir şeyden korkmayan küçük bir suçluydu, ama açıklayamadığı bir nedenden ötürü, bu küçük barın sahibiyle tartışmaya bile tartışamayı gözü yemiyordu. O koyu gözler onu gerginleştirdi – kadınların yakışıklı erkeklerle tanıştıklarında hissettikleri türden gergin değil, daha çok öğretmenleri tarafından yakalanmış yaramaz çocukların ya da çaylakların patronlarına baktıklarında hissettikleri türden bir gerginlikti.
Başını eğdi ve başka bir cevap verdi: “Yirmi beş.”
Daha ne olduğunu anlayamadan beyaz bir ışık onu aydınlattı. Elleriyle yüzünü kapatmak için çabaladı: “Ne yapıyorsun?!”
Adamın bileğinin üzerinde kişisel bir terminal belirdi, ardından bir kimlik dosyası havada süzülmeye başladı. Burnundan dumanı üfledi ve kızın adını okudu: “…Jingshu Huang?”
Kız telaşlandı: “Sen kim olduğunu sanıyorsun da izinsiz kimliğimi kontrol ediyorsun?”
Bar sahibi umursamıyordu. O sadece gülümsedi.
“Jingshu, ha? Güzel isim, Yıldızlararası Birliğin genel sekreterinin karısıyla aynı.”
“Yıldızlararası Birliğin genel sekreterinin karısı” demek, kıza “Bilim adamları bir kara deliğe Pixiu’nun* ince bağırsağı adını verdi” demek gibiydi – bunu hiç duymamıştı, onun için bir anlam ifade etmiyordu.
(*Çin mitolojisinde bir yaratık)
Yine de, herhangi birinin bir başkasının kimliğini kolayca kontrol edemeyeceğini biliyordu. Adama temkinli bir bakış attı: “Sen polis misin*?”
(*Jingshu aslında “Bir polisle mi karşılaştım?” Demiş. Kendisinden lǎoniáng olarak bahsetmiş bu da orta yaşlı veya daha yaşlı kadınlar tarafından kullanılan bir kendine hitap biçimiymiş. Muhtemelen kendini daha yaşlı/daha önemli göstermek için kullanmış.)
Onun açık sözlülüğüne aldırış etmedi.
“Ağustos 259’da doğmuş. On altı yaşında bir veletsin, ha?”
Kız giderek daha da sinirlendi.
Kişisel terminalde görüntülenen bilgileri kaydırdı. Ona ait robotik bir el bir şişe süt çıkardı ve iki bardağa doldurdu, onları Jingshu Huang ve karşısındaki çocuğun önüne koydu ve ardından kertenkeleyi çarpıcı bir şekilde insani bir şekilde okşadı. Ne yazık ki kertenkele soğukkanlıydı, bu yüzden metalik eli sevmiyordu. Bay Kertenkele geri çekildi ve yavaşça uzaklaştı.
“Senin gibi reşit olmayan biri başkalarının işine burnunu sokarak ne yapıyor?” Bar sahibi sordu, “Gece geç saatlerde makyajın berbat haldeyken ortalıkta dolanıyorsun. Ailen nerede? Seni terk mi ettiler?”
“On altı yaşında olmanın nesi kötü? Kendi işine bak! Ben Kara Deliktenim.” Masaya vurdu, “Kapa çeneni ve bana biraz bira ver! Parasını ödeyeceğim, tamam mı?!”
Odadaki herkes kıza baktı. Sözlerini bitirdiğinde, sanki ruh halindeki değişikliği sezmiş gibi, müzik bile bir saniyeliğine durdu. Trafik ışıkları grubundaki kızıl saçlı adam birasında boğuldu, yeşil saçlı adam yeniyle yüzünü sildi: “Sen şimdi neydenim dedin?”
Sekizinci Galaksi hükümetinin değerinin tek kullanımlık bir yemek çantası kadar olduğu yaygın bir bilgiydi. Benzer şekilde, buradaki her gezegenin hükümeti atık kağıda eşdeğer bile değildi. Polis karakolları, kimsenin ciddiye almadığı bir yol göstericiydi. Bununla birlikte, gerçek bir hükümetin yokluğunda, birinin sorumlu olması gerekiyordu, bu yüzden gangsterler ellerinden geldiğince bölgelerin kontrolünü ele geçirdiler. Bu gangsterler her gezegende görünmez birer hükümet kurdular.
Beijing-β’in “görünmez hükümeti” “Kara Delik” olarak biliniyordu. Mali gelirleri, koruma ücretlerinden ve ara sıra işledikleri cinayet ve kundakçılık işlerinden geliyordu. Kara Deliğin gizemli liderinin adı Lin’di. Adının “Lin” mi yoksa “Lynn” mi olduğu belli değildi ama yine de ona B4* deniyordu. Menşei konusu gündeme geldiğinde herkesin kendi teorisi vardı. Bazıları onun aranan bir adam olduğunu, bazıları da yıldızlararası bir korsan olduğunu söylerdi.
(*Çince’de kelimenin tam anlamıyla 四哥 veya “dördüncü erkek kardeş” olarak adlandırılıyormuş, ancak bu biyolojik anlamda kardeş anlamında değil. Bu durumda, ondan çetenin lideri olarak bahsetmenin saygılı bir yolu oluyor. Sige de ordan geliyor eğer başka bir kaynakta Sige olarak görürseniz.)
Sadece birkaç yıl içinde Lin, önceki liderin sırdaşı konumuna yükselerek ve ardından grubun lideri haline gelerek Kara Delik içinde kötü bir üne kavuştu. B4 besin zincirinin tepesine nasıl tırmandı? İnsanlar elbette hikayeleri aktardılar. Entrika ve cesaret dolu masallar; kimse onların doğru olup olmadığını bilmiyordu ama yine de bu hikayeler Sekizinci Galaksi’de her yaştan ve her kesimden insan arasında sonsuz bir popülerliğe sahipti. Her genç suçlu bir sonraki B4 olmak isterdi. Birinci Galaksi’deki çocukların Kara Orkide Akademisini’ni hayal etmesi gibi onlar da Kara Deliği hayal ettiler.
Genç Jingshu, “Bir Kara Delik üyesiyim. Pekin-β’desiniz, Kara Deliği nasıl duymazsınız?” dedi.
Motorlu kadın gülmeden edemedi: “B4 o kadar mı kötü durumda ki çocukları kullansın?”
Kız kaşlarını çattı ve karşılık vermek üzereydi; ancak, o tek kelime edemeden, adam ellerini ovuşturdu ve robot eline bir emir verdi: “Lu Bixing’i ara.”
Robot eli, “Tamam” işareti yaptı ve sade bir sesle konuştu: “Müdür Lu’yu arıyorum.”
Kız şok oldu: “Nasıl-“
“Okulunu nasıl mı bilebilirim?” Bar sahibi daha sonra kendi sorusuna cevap verdi, “Kara Delikten olduğunu iddia eden tüm çocuklar o piçin öğrencileridir.”
Bu sözlerinden sonra robot eli titredi. “O piç” cevapladı.
Androidin sade sesi, alçak ve nazik bir erkek sesine dönüştü: “Ne kadar da nadir. Bu zevki neye borçluyum?”
Bar sahibi kısaca cevap verdi: “Buraya gel. Sana ait bir şey buldum.”
“Ah?” Dedi Müdür Lu gülümseyerek “Neyi kaybetmişim ki?”
Sesi tembel ve kendinden memnundu ve şarkı söyler gibi konuşuyordu ama telaffuzu son derece netti; Cümlesinin sonunda şakacı, sevecen bir hava vardı. Ciddi bir müdüre benzemiyordu.
“Jingshu Huang adında bir çocuk. Öğrencilerinden biri olup olmadığını kontrol et.”
Robot el sustu, sonra ses çok daha ciddileşti, artık bir gece yarısı DJ’i gibi değil, bir haber muhabiri gibiydi: “Ne? Ne oldu? Neredesin?”
Adam cevap veremeden bileğinin üzerinde gümüş bir kılıç parladı. Ceketini giyerek ayağa kalktı ve el ile konuştu: “Bardayız. Gevezeliği bırak, gel ve kızı götür.”
Sonra elini uzatarak konuşmayı kapattı. Robot el kaideden düştü ve bir bileklik gibi koluna yapıştı- tıpkı iyi eğitimli bir papağan gibiydi!
Jingshu Huang, bu geri kalmış galaksisinde daha önce hiç böyle bir şey görmediği için şaşkına dönmüştü.
“Penny, nöbet tut,” dedi adam arka kapıdan çıkarken.
O gittikten hemen sonra, polis üniforması giymiş orta yaşlı bir adam bara girdi. Garip motor üçlüsüne kibarca gülümsedi.
“Ne oldu? Bana bir şey için ihtiyacı olduğunu duydum.”
“Şuradaki,” Penny denen kadın çocuğu işaret etti, “Kayıp bir çocuk. Götür onu buradan.”
“Tamam, tamam, tabii. Bana güvenebilirsiniz Bayan Penny.” Daha çok küçük bir kardeş gibi duran polis memuru çocuğu alıp bin kere yapmış gibi teselli etti. Sonra daha da kibar bir şekilde etrafına bakındı.
“Hey… B4 az önce burada mıydı?”
Jingshu neredeyse şoktan ölecekti.
Penny eğlenerek ona baktı.
“Maalesef,” Açık arka kapıyı işaret etti, “Onu kaçırdın.”
